LOGINShare
บทที่ 388
Last Updated:
2024-05-18 17:00:01Related chapters
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 389
หยุนเจิงให้พวกเขาตัดอาวุธของแม่ทัพพวกนี้น่ะหรือ?หากเขาหมายความเช่นนี้จริง เหตุใดถึงไม่พูดให้ชัดเจนตั้งแต่แรกเล่า?ไม่นาน เกาเหอและโจวมี่ก็ได้สติองค์ชายหกตั้งใจทำให้คนเข้าใจผิด!หรือไม่ก็เพราะต้องการทำให้แม่ทัพที่หนีไปฟ้องฮั่วกู้เหล่านี้ตกใจกลัว หรือไม่ก็กำลังทำลายศักดิ์ศรีของฮั่วกู้!หรือไม่ก็ทั้งสองอย่าง“ยืนบื้ออะไรอยู่อีก?”หยุนเจิงจ้องเกาเหอกับโจวมี่ “เร็วเข้าสิ ตัดอาวุธพวกมันซะ!”ตัดดาบเฉยๆ!ไม่มีปัญหาอะไรอยู่แล้ว!ทั้งสองมึนงงเล็กน้อย แล้วหยิบอาวุธของแม่ทัพเหล่านั้นขึ้น จากนั้นก็ชักดาบของตนออกโดยไม่ลังเล เสียง “ต๊องแต๊ง” ดังขึ้น อาวุธของแม่ทัพเหล่านั้นก็ขาดออกเป็นสองท่อนเมื่อเห็นดาบที่หักเป็นสองท่อนบนพื้นแล้ว สีหน้าของฮั่วกู้ก็เปลี่ยนแม่ทัพที่สติหลุดเหล่านั้นต่างก็มองอาวุธที่ขาดสะบั้นบนพื้นด้วยสีหน้าตะลึงใจเช่นกันตัด…ตัดเช่นนี้ได้เลยหรือ?นี่มันอาวุธอะไรกัน?ถึงได้สามารถตัดอาวุธให้ขาดง่ายๆ เพียงนี้?ไม่รอให้คนเหล่านั้นได้สติ หยุนเจิงพลันรับดาบมาจากเกาเหอให้โยนให้กับฮั่วกู้หยุนเจิงมองฮั่วกู้นิ่งๆ “แม่ทัพฮั่ว ท่านคิดว่าดาบนี้เป็นอย่างไร?”ฮั่วกู้รวบรวมสติ แล
Last Updated : 2024-05-19องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 390
ระหว่างที่พูด ฮั่วกู้ก็รีบโค้งคำนับขอโทษหยุนเจิงทันทีเห็นท่าทีของฮั่วกู้แล้ว เสิ่นลั่วเยี่ยนจึงรีบเบือนหน้าหนีพยายามกลั้นหัวเราะสุดฤทธิ์หยุนเจิงไอ้สารเลวนี่ร้ายกาจจริงๆ!ฮั่วกู้มาพบเขาเพื่อต้องการคำอธิบายจากเขา ทว่าไม่เพียงแต่ถูกเขาทำจนตกใจไปยกใหญ่ แถมบัดนี้ยังย้อนกลับมาขอร้องเขาด้วย?ไม่รู้จริงๆ ว่าเหตุใดในสมองของไอ้สารเลวคนนี้ถึงได้มีแผนการร้ายกาจมากมายเพียงนี้เขาอาศัยอยู่ในเรือนปี้ปัวมาหลายปี วันๆ คงเอาแต่คิดวิธีเล่นงานคนอื่นสินะ?เมื่อเห็นว่าเรื่องใหญ่พอควรแล้ว หยุนเจิงเองก็ไม่เสแสร้งอีกต่อไป เขาเอ่ยด้วยน้ำเสียงไม่พอใจนัก “เดิมทีข้าคิดจะเอาดาบล้ำค่าเช่นนี้พันเล่มมาแลกชุดเกราะกับเจ้าพันชุด หากทางราชสำนักนำชุดเกราะมาสนับสนุนกระทรวงข้าครบเมื่อไหร่ ข้าค่อยนำชุดเกราะไปคืนเจ้า แต่ดาบพวกนั้นก็ให้เจ้าเหมือนเดิม! แต่เจ้ากลับย้อนมาข่มขู่ข้า?”เมื่อฟังคำพูดของหยุนเจิงแล้ว หัวใจของฮั่วกู้พลันกระตุกไหวชุดเกราะหนึ่งพันชุดแลกดาบรบหนึ่งพันเล่ม?ที่สำคัญ เมื่อถึงตอนนั้นยังจะคืนชุดเกราะให้กับเขาด้วย!คิดคำนวณไปมาก็เท่ากับเขามอบดาบล้ำค่าพันเล่มนี้ให้เขาเปล่าๆ!นี่มันธุรกิจที่มีแต่ได้กั
Last Updated : 2024-05-19องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 391
ฮั่วกู้คิดว่าเจอกำไรก้อนใหญ่แล้วเสียอีกบัดนี้ดูแล้วกำไรก้อนนี้คงจะเก็บได้ไม่ง่ายนัก“ดูเจ้าซิ!”หยุนเจิงจ้องฮั่วกู้เขม็ง “ข้าหมายความว่า วัสดุที่เจ้าสามารถหามาให้ได้ก็ส่งมา! หากหาไม่ได้ เดี๋ยวข้าจะควักเงินไปซื้อเอง! ข้าจะเอาเปรียบเจ้าได้หรือไงกัน?”“อ้อๆ…”ฮั่วกู้หัวเราะร่าราวกับเข้าใจแจ่มแจ้ง “เช่นนั้นก็รบกวนท่านอ๋องแล้ว! ข้าจะจัดแจงช่างตีเหล็กมาให้โดยเร็ว!”“อืม ตามนี้แล้วกัน!”หยุนเจิงนวดดวงตา “พวกเจ้าไปทำธุระของพวกเจ้าเถอะ! ยังมีเรื่องในฐานทัพต้องทำอีกเยอะ ข้าเองก็ต้องกลับไปแล้วล่ะ!”“ขอตัวก่อนขอรับ!”ฮั่วกู้รีบพาแม่ทัพสองสามคนออกไปอย่างรวดเร็วผู้คนกำลังจะออกจากฐานทัพ ทว่ากลับเห็นคนกลุ่มหนึ่งกำลังเดินไล่แกะไปยังฐานทัพในรถไม้นั่นยังมีไก่เป็ดปลาเนื้อจำนวนมาก ดูเสียจนต้องกลืนน้ำลาย“พวกเจ้าทำอะไรน่ะ?”ฮั่วกู้เรียกทหารคนหนึ่งไว้ แล้วตะคอกไม่พอใจ “ของบำรุงพวกนี้ ใครให้พวกเจ้าส่งมา?”มารดามันเถอะ!ทหารชั้นยอดของตนยังไม่เคยได้รับของบำรุงเช่นนี้เลย!แต่กลับส่งเนื้อมากมายเพียงนี้มาให้กับทหารถุนเถียนพวกนี้อีก?ของดีๆ มอบให้กับหยุนเจิงผู้เป็นท่านอ๋องคนนี้หมดจริงๆแม่ทัพน้
Last Updated : 2024-05-19องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 392
อีกอย่าง คนอื่นเขาเพียงแค่หาคนมาเรียกร้องความยุติธรรมเท่านั้น เขาจะตัดศีรษะคนอื่นเขาทำไมกัน?ไม่ชอบใจก็แค่ทำให้ตกใจสักหน่อยเป็นพอ!จะตัดศีรษะจริงๆ ได้อย่างไร!“อืมๆ!”ทุกคนพยักหน้า แล้วออกไปจากกระโจม“ท่านจะให้ดาบห้าร้อยเล่มกับพวกเขาจริงหรือ?”จนถึงบัดนี้ เสิ่นลั่วเยี่ยนถึงได้ถามหยุนเจิงอย่างสงสัยนางรู้สึกว่าหยุนเจิงจอมร้ายกาจนี่ไม่มีทางมอบดาบให้ฮั่วกู้แน่นอน“ให้สิ!”หยุนเจิงพยักหน้ายิ้มๆ “ข้าน่ะเชื่อได้ที่สุดแล้ว บอกว่าจะให้ก็ต้องให้!”เสิ่นลั่วเยี่ยนขมวดคิ้ว เอ่ยไม่พอใจ “คนของเรายังมีคนมากมายที่ไม่มีอาวุธนั้นเลย!”ปัจจุบัน นอกเหนือจากนางและหยุนเจิงแล้ว คนที่สามารถติดตั้งอาวุธที่สร้างจากเหล็กมีลวดลายก็มีเพียงทหารจวนหนึ่งพันนายของหยุนเจิงและองครักษ์ข้างกายอย่างพวกเกาเหอเท่านั้นแม้แต่ทหารรักษาพระองค์สิบกว่านายที่นางคัดเลือกจากตระกูลเสิ่น ก็ไม่มีอาวุธนี้ใช้ด้วยซ้ำ“รอให้ตีดาบเสร็จก็มีแล้วไม่ใช่หรือไง?”หยุนเจิงเอ่ยยิ้มแย้ม “ฮั่วกู้จะส่งช่างตีเหล็กมาไม่ใช่หรือ? ถึงตอนนั้นผนวกกับช่างตีเหล็กของเรา เพียงแค่ชำนาญแล้วไม่นานก็จะสามารถสร้างอาวุธของทุกคนออกมาได้.“เช่นนั้นสามารถ
Last Updated : 2024-05-20องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 393
คนเยอะกำลังมาก เพิ่งผ่านช่วงเย็นไป ต้นแบบของโรงหลอมก็ปรากฏขึ้นแล้วถึงจะหยาบไปหน่อย แต่ขอแค่ใช้งานได้ก็เป็นพอ!เรื่องอื่นสามารถใช้ไปแก้ไปได้ขณะที่เข้าใกล้ช่วงค่ำ ฮั่วกู้ก็ได้ส่งคนนำชุดเกราะหนึ่งพันชุดมาให้คนที่รับผิดชอบนำชุดเกราะมาส่งคือหม่าเซียนและทหารร้อยนายของเขาพวกเขาเพิ่งเข้าใกล้ที่หมาย ก็ได้กลิ่นหอมกรุ่นของเนื้อกลิ่นหอมที่ลอยแตะจมูกทำให้ผู้คนอดกลืนน้ำลายไม่ได้“หม่าโถวเอ๋อร์ ทหารพวกนี้กินอะไรอยู่กัน? กลิ่นหอมเชียว!”ทหารหวังกุ้ยพลางกลืนน้ำลายพลางถามหม่าเซียน“ไร้สาระ!”หม่าเซียนตอบอย่างไม่สบอารมณ์ “ปกติเจ้าชอบบอกว่าตนเป็นจมูกสุนัขไม่ใช่หรือ? กลิ่นหอมของเนื้อชัดเจนปานนี้ดมไม่ออกหรือ?”“ข้ารู้ว่านี่กลิ่นหอมจากเนื้อ!”หวังกุ้ยกลืนน้ำลายอีกครั้ง “แต่ข้าไม่เชื่อหรอกว่าทหารพวกนี้จะได้กินเนื้อน่ะ!”กินเนื้อสำหรับทหารธรรมดาทั่วไปแล้วเป็นเรื่องฟุ่มเฟือยมากแม้จะเป็นกองทหารมณฑลทางเหนืออย่างมากก็ได้กินเนื้อเพียงแค่เดือนละสองครั้งเท่านั้นอีกอย่าง เนื้อยังน้อยมากเสียจนน่าสงสาร คนหนึ่งได้กินเนื้อดิบเพียงหนึ่งถึงสองชิ้นเท่านั้น!เนื้อที่ต้มสุกแล้วก็หดเหลือขนาดเท่ารูฟันเท่าน
Last Updated : 2024-05-20องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 394
เมื่อเผชิญกับคำเชิญจากท่านอ๋องอย่างหยุนเจิงแล้ว หม่าเซียนเองก็ไม่กล้าปฏิเสธจึงทำได้เพียงตอบตกลงหยุนเจิงรีบสั่งให้คนพาพวกเขาไปพักผ่อนเตรียมตัวทานอาหารหลังจากที่พวกเขาแยกตัวจากไปแล้ว หยุนเจิงก็ได้สั่งการตู้กุยหยวนว่า “ตอนที่ทานอาหาร อย่าให้พวกเขาอยู่ด้วยกันทั้งหมดล่ะ ให้คนของเรานั่งร่วมวงกับพวกเขาด้วย”“ขอรับ!”ตู้กุยหยวนพยักหน้ายิ้มแย้ม“ท่านมันร้ายกาจจริงๆ!”เสิ่นลั่วเยี่ยนมองหยุนเจิงยิ้มๆหลังจากทานอาหารมื้อนี้ไป เกรงว่าคนของฮั่วกู้คงได้อิจฉาคนในฐานทัพนี้แล้ว!ไม่นาน ในฐานทัพก็เริ่มจัดแจงอาหารฐานทัพที่มีคนนับหมื่นเช่นนี้ เวลาทานอาหารจึงไม่มีกฎระเบียบอะไรมากนัก ต่างก็นั่งกันกลุ่มละหลายสิบคนโดยมีอาหารตั้งวางอยู่ตรงกลาง ทุกคนจะมีข้าวต้มและหมั่นโถวสองชิ้นใหญ่เป็นของตนเอง แล้วทานร่วมกับกับข้าวในถาดส่วนใหญ่แล้ว ในถาดเหล็กจะมีแต่ผักดองและเครื่องเคียงเท่านั้นโดยเฉพาะอย่างยิ่งในช่วงอากาศหนาวเย็นในซั่วเป่ย ตอนนี้ยังพอมีผักสดกินอยู่บ้าง แต่หากผ่านไปอีกหนึ่งเดือน คงได้กินแต่ผักดองกับเครื่องเคียงทุกวันแน่ การที่สามารถกินผักสดได้นั้น เป็นเรื่องที่หรูหรามากแล้ว!เมื่อเห็นผักถาดใหญ่ใ
Last Updated : 2024-05-20องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 395
ระหว่างทางกลับ หม่าเซียนและคนอื่นๆ เดินช้ามากช่วยไม่ได้ พวกเขากินอิ่มหนังท้องตึงกันทุกคนแรกเริ่มพวกเขายังแย่งกันกินแต่ทว่าหลังๆ พบว่าปริมาณอาหารมากพอจริงๆ พวกเขาจึงไม่อยากแย่งแล้วอาหารมื้อนี้แทบจะทดแทนเนื้อที่พวกเขาจะได้กินทั้งปีทั้งหมดแล้ว!วินาทีนี้แต่ละคนกินจนน้ำมันท่วมปากไปหมด“เฮ้อ อยู่กับท่านอ๋องนี่มันดีจริงๆ!”“นั่นน่ะสิ ข้ายังไม่เคยกินอิ่มขนาดนี้มาก่อนเลย!”“หากเรามีชีวิตเช่นนี้ด้วยก็คงดี!”“ฝันไปเถอะ! เนื้อพวกนี้ท่านอ๋องกับพระชายาใช้เงินส่วนพระองค์ซื้อเองทั้งนั้น เจ้าคาดหวังให้แม่ทัพฮั่วของเราควักเงินตัวเองมาซื้อเนื้อให้สหายกินนั้นหรือ?”“นั่นน่ะสิ…”คนทั้งกลุ่มต่างวิจารณ์กันพลัน แต่ละคนอิจฉาตาร้อนกันสุดชีวิตอาหารของทหารชั้นยอดอย่างพวกเขาเทียบกับอาหารของค่ายหนานต้านั้นเป็นเหมือนอาหารหมูชัดๆ!อีกอย่างคนของค่ายหนานต้าล้วนกินเหมือนกันหมด!ไม่ว่าจะเด็กจะหนุ่มจะแก่หรือป่วยเป็นพิการ ก็ได้กินเหมือนกับคนเหล่านั้น!เพียงแค่อาหารมื้อเดียว ทำเอาพวกเขาอยากเข้าร่วมค่ายหนานต้าเลย“เอาเถอะ!”หม่าเซียนหยุดฝูงชนไว้ “พวกเราโชคดีที่ได้กินอาหารมื้อนี้! เทียบกับสหายในเมืองแล้
Last Updated : 2024-05-21องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 396
“กับผีน่ะสิ!”เมี่ยวอินเบะปาก “ว่ามา ท่านอยากให้พวกข้าทำอะไร?”ก่อนที่จะมาซั่วเป่ย พวกนางก็บอกหยุนเจิงแล้วว่าจะเชื่อฟังคำสั่งของหยุนเจิงตอนนี้หยุนเจิงจะมอบหมายงานให้พวกนาง ก็ไม่ใช่เรื่องแปลก“พวกเจ้าทำยาขับเหงื่อเป็นไม่ใช่หรือ?”หยุนเจิงยิ้มเยาะๆ “ตั้งแต่พรุ่งนี้เป็นต้นไป พวกเจ้าก็ทำยาขับเหงื่อจำนวนมากซะ ยิ่งเยอะยิ่งดี ดีที่สุดต้องเป็นยาที่ไร้สีไร้กลิ่น!”ยาขับเหงื่อ?สตรีทั้งสองมองหยุนเจิงด้วยสีหน้าหมดคำพูดพวกนางคิดว่ามีเรื่องอะไรเสียอีก!ไม่คิดว่าจะเป็นเรื่องง่ายๆ แค่นี้“ท่านคิดจะหลอกใครอีกล่ะ?”เมี่ยวอินถามอย่างสงสัย“ต้องเตรียมไว้สำหรับคนเป่ยหวนอยู่แล้ว!”หยุนเจิงเอ่ยยิ้มๆ “รอให้อากาศเย็นลงกว่านี้อีกหน่อย ข้าคิดว่าจะส่งคนไปเป่ยหวน หากสามารถวางยาคนของเป่ยหวนสักฝ่ายหนึ่ง เราก็สามารถชิงม้ารบมาได้แล้ว!”“…”ทั้งสองได้ยินดังนั้น ใบหน้าพลันกระตุกขึ้นมาผ่านไปนานครึ่งวัน เมี่ยวอินถึงจะเอ่ยอย่างหมดคำพูดว่า “ท่านคิดอะไรอยู่น่ะ? ท่านคิดว่ายาขับเหงื่อเป็นผงแป้งหรือไงที่คิดจะทำเท่าไหร่ก็มีเท่านั้นน่ะ? ถึงพวกข้าจะสามารถทำได้ แต่ก็ต้องมีวัสดุมากเพียงนั้นถึงจะทำได้นะ!”เขาคิดน
Last Updated : 2024-05-21
Latest chapter
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1398
หากมิใช่เพราะจักรพรรดิเหวินทรงเตือน เขาคงมิได้คำนึงถึงปัญหานี้เลย “พอแล้ว!” จักรพรรดิเหวินโบกพระหัตถ์ “ข้าจะออกเดินทางในไม่ช้า เจ้าอย่ามาติดตามข้าเลย ไปจัดการธุระของเจ้าเถิด!” “เสด็จพ่อจะเสด็จตอนนี้หรือพ่ะย่ะค่ะ?” หยุนเจิงรู้สึกแปลกใจ“ข้าควรไปแล้ว! การปล่อยให้พี่สามของเจ้าติดอยู่ที่ฟู่โจวตลอดก็ไม่ดี” จักรพรรดิเหวินตรัสด้วยน้ำเสียงเรียบๆ “เจ้าอย่ามาส่งข้าเลย ไปๆ มาๆ จะเสียเวลาไม่น้อย” “เอ่อ…” หยุนเจิงรู้สึกกระดากใจเล็กน้อย “ลูกขอส่งเสด็จพ่อออกจากด่านเถิดพ่ะย่ะค่ะ!” เขายังต้องไปที่ค่ายใหญ่บนเขาห่านป่าหวนกลับอีกครั้ง หากออกเดินทางจากชายแดนชิงจะช่วยประหยัดเวลาไปไม่น้อย ทว่าหากจักรพรรดิเหวินจะเสด็จจากไป แล้วเขาไม่ส่งเสด็จ ดูเหมือนจะมิใช่เรื่องสมควร “ไม่ต้องแล้ว!” จักรพรรดิเหวินทรงปฏิเสธทันที “อย่างไรเสียเจ้าก็ยังต้องพาเจียเหยาไปที่ฟู่โจวอยู่ดี! เรื่องในมือเจ้าก็ยังมีอีกมากมาย อย่าเสียเวลาเลย เรื่องบ้านเมืองสำคัญกว่า!” เป็นเช่นนี้หรือ? หยุนเจิงลังเลอยู่ชั่วขณะ ก่อนกล่าวว่า “ถ้าเช่นนั้น ลูกขอส่งเสด็จพ่อไปถึงชายแดนกู้เถิดพ่ะย่ะค่ะ!” “ก็ได้!” จักรพ
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1397
จักรพรรดิเหวินอาจอยู่ในเมืองหลวงนานเกินไป หรืออาจเป็นเพราะอยากสำรวจความมั่งคั่งของหยุนเจิง ในไม่กี่วันที่ผ่านมา จักรพรรดิเหวินให้หยุนเจิงพาไปชมสถานที่หลายแห่ง เยี่ยจื่อและเสิ่นลั่วเยี่ยนตั้งครรภ์อยู่ ส่วนเมี่ยวอินไม่อยากพบกับจักรพรรดิเหวินบ่อยนัก จักรพรรดิเหวินจึงเลือกให้หยุนเจิงเป็นผู้ติดตามเพียงคนเดียว ในช่วงหลายวันนั้น จักรพรรดิเหวินได้ไปชมเหมืองถ่านหิน โรงงานผลิตถ่านน้ำผึ้ง โรงงานปูนซีเมนต์ และเตาเผาต่างๆ อย่างครบถ้วน โชคดีอย่างเดียวคือ จักรพรรดิเหวินไม่ได้ไปดูโรงงานผลิตเกลือบริสุทธิ์ ไม่แน่ชัดว่าจักรพรรดิเหวินตั้งใจหรือไม่ แต่ครั้งนี้พระองค์ไม่ได้ไปชมกองทัพซั่วเป่ย สิ่งที่พระองค์สนใจล้วนเป็นเรื่องเศรษฐกิจและความเป็นอยู่ของประชาชน ในที่สุด หยุนเจิงก็ไม่อาจขัดขวางจักรพรรดิเหวินไม่ให้เดินทางไปยังชายแดนชิงเปียนได้ หยุนเจิงนำกองทัพองครักษ์ของตน พร้อมด้วยทหารองครักษ์ส่วนพระองค์ที่นำโดยโจวไต้ เดินทางไปยังชิงเปียนพร้อมจักรพรรดิเหวิน ระหว่างทางไปยังชิงเปียน หิมะหนาแน่นราวขนนกก็เริ่มตกลงมา จักรพรรดิเหวินยืนอยู่บนกำแพงเมืองชิงเปียน มือไขว้หลังโดยไม่ขยับเขยื้อน
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1396
พวกเขาล้วนเป็นคนใกล้ชิดของหยุนลี่ หยุนลี่จึงมิได้ปิดบัง ตั้งใจบอกเรื่องที่ต้องการซุ่มโจมตีหยุนเจิงในหัวเมืองสี่ทิศให้พวกเขารับรู้ เมื่อทราบแผนการของหยุนลี่ มีเพียงหยวนกุยที่ยังคงสงบนิ่ง ขณะที่คนอื่นต่างตกใจไปตามๆ กัน หยวนกุยหลังจากชดเชยความผิด ก็ได้รับตำแหน่งที่ปรึกษาด้านการทหารในสำนักไทจื่อ แม้จะมิได้บัญชาทหารมากมาย แต่เขามีความภักดีอย่างยิ่ง ในการเดินทางครั้งนี้ หยุนลี่จึงพาหยวนกุยมาด้วย เฉียวเหยียนเซียน หัวหน้าทหารรักษาการณ์ซ้ายของไทจื่อขมวดคิ้ว กล่าวขึ้นว่า “ฝ่าบาท ด้วยฐานะของหยุนเจิง หากไร้พระราชโองการ ใครเล่าจะ…” “เรื่องนี้ เจ้าต้องคอยเตือนข้าด้วยหรือ?” หยุนลี่ขัดจังหวะเฉียวเหยียนเซียน “เรื่องนี้ ข้าจะหารือกับเสด็จพ่อเอง! อย่างไรก็ดี พวกเราต้องเตรียมพร้อมสำหรับกรณีที่เสด็จพ่อไม่เห็นชอบ! นี่คือโอกาสทองในการซุ่มโจมตีหยุนเจิง หลังจากนี้ คงไม่มีโอกาสเช่นนี้อีก!” ครั้งนี้ หยุนลี่ตัดสินใจแน่วแน่ ไม่ว่าองค์จักรพรรดิเหวินจะทรงเห็นด้วยหรือไม่ เขาก็คิดจะลองสังหารหยุนเจิงอยู่ดี ในตอนนี้ หยุนเจิงเปรียบดั่งดาบที่แขวนอยู่บนคอเขา หากหยุนเจิงยังมีชีวิตอยู่ เขาย่อ
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1395
บรรยากาศในมื้ออาหารนี้ไม่สู้ดีนัก หยุนลี่มีความขุ่นเคืองในใจ แต่ไม่อาจระบายออกได้ ต้องพยายามปลอบประโลมบรรดาแม่ทัพ จึงไม่มีทางจะอารมณ์ดีได้เลย หลังอาหาร หยุนลี่ได้เอ่ยปากเชิญโจวเต้ากงให้เดินพูดคุยเป็นการส่วนตัว โจวเต้ากงก็ไม่รู้ว่าหยุนลี่ต้องการสิ่งใด แต่ก็จำต้องตอบรับ หยุนลี่กอดอก เดินนำโจวเต้ากงไปยังลานกว้างในค่ายทหาร “เจ้าคิดเห็นอย่างไรกับหยุนเจิง?” ขณะเดินอยู่ หยุนลี่ก็เอ่ยถามขึ้นมาอย่างกะทันหัน คิดเห็นต่อหยุนเจิงหรือ?โจวเต้ากงสะดุ้งในใจ รีบตอบกลับไปว่า “องค์ชายหกทรงเป็นโอรสสวรรค์ ข้าน้อยไม่บังอาจแสดงความคิดเห็นโดยพลการ” “ไม่เป็นไร กล่าวตามที่เจ้าคิดเถิด” หยุนลี่กล่าวอย่างเรียบเฉย เมื่อเห็นหยุนลี่ยืนกรานจะถาม โจวเต้ากงก็จำต้องตอบไปด้วยความหวั่นเกรง “องค์ชายหกทรงมีฝีมือในการศึก ปราบปรามศัตรูอย่างกล้าหาญ นับเป็นคุณูปการใหญ่หลวงต่อแผ่นดินต้าฉวน! แต่การที่ทรงมีอำนาจทหารอยู่ในพระหัตถ์และไม่เชื่อฟังราชโองการนั้น กลายเป็นภัยใหญ่หลวงต่อราชสำนัก...” เมื่ออยู่ต่อหน้าหยุนลี่ในฐานะรัชทายาท โจวเต้ากงจึงจำต้องกล่าวเช่นนี้ หยุนลี่รู้สึกพอใจกับคำตอบของโจวเต้ากง จ
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1394
เมื่อได้ฟังโจวเต้ากงบ่นอย่างนี้ หยุนลี่ก็เดาได้ทันทีว่าเจ้านี่ต้องการพูดอะไรต่อไป ชัดเลย เขาคงจะมาขอเกราะจากตนแน่ๆ ใช่ไหม? “พอแล้วๆ!” หยุนลี่ขัดจังหวะคำพูดของโจวเต้ากง “ที่นี่ยังขาดเกราะอีกเท่าไหร่?” “หนึ่งหมื่นสามพันชุด” โจวเต้ากงตอบทันที “ขาดมากขนาดนี้เลย?” ใบหน้าของหยุนลี่กระตุกเล็กน้อย “ตามที่เจ้าพูด คนหนึ่งหมื่นที่ประจำอยู่ห่างออกไปสิบห้าลี้ก็แทบไม่มีเกราะเลยใช่ไหม?” “พ่ะย่ะค่ะ!” โจวเต้ากงพยักหน้า “หนึ่งหมื่นนั้นล้วนเป็นทหารที่เพิ่งเกณฑ์ใหม่ และตอนนี้กำลังฝึกซ้อมอยู่ที่นั่น…” ฝึกซ้อม? ใบหน้าของหยุนลี่มืดครึ้ม เกือบจะสบถออกมา ไม่มีเกราะป้องกัน นี่ก็เรียกว่าฝึกซ้อมหรือไงวะ? นี่มันเรียกว่าทิ้งข้าวเปลืองเบี้ยเลี้ยงมากกว่า! ถ้าเจ้าหกยกพลบุกมา จะหวังพึ่งคนพวกนี้ได้ไหม? พวกทหารนี่คงเป็นแค่เป้าซ้อมมือให้เจ้าหกไม่ใช่หรือไง? บ้าบอคอแตก! แนวป้องกันนี่ ไม่มีเสียยังจะดีกว่า! อย่างนี้ ราชสำนักยังประหยัดค่าใช้จ่ายได้มหาศาลอีกด้วย! หยุนลี่โมโหจนแทบจะระเบิด แต่ก็ไม่อาจระบายความโกรธใส่โจวเต้ากงได้ เรื่องนี้จะไปโทษโจวเต้ากงก็ไม่ได้! เกรา
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1393
ฟู่โจวหัวเมืองเมืองสี่ทิศนี่คือพื้นที่ที่ใกล้กับซั่วเป่ยที่สุดของฟู่โจว หยุนเจิงจะจัดพิธีสมรสกับเจียเหยาที่ฟู่โจว การสร้างจวนอ๋องใหม่ในเวลาสั้นๆ เป็นไปไม่ได้ จึงต้องซื้อจวนจากเหล่าขุนนางใหญ่ในหัวเมืองสี่ทิศแทน เดิมทีเรื่องนี้ควรเป็นหน้าที่ของหยุนลี่ องค์รัชทายาท ที่จะช่วยดูแลจัดการ แต่หยุนลี่ไม่ใส่ใจเลยแม้แต่น้อย สั่งให้ขุนนางในกรมพิธีการตัดสินใจกันเอง เขาเกลียดชังหยุนเจิงจนแทบอยากสับร่างหยุนเจิงเป็นชิ้นๆ แล้วจะให้เขามาช่วยเลือกจวนให้อย่างนั้นหรือ? ถ้าให้ช่วยเลือกโลงศพแทน เขาคงรีบทำอย่างกระตือรือร้นแน่! หลังจากโยนเรื่องวุ่นวายเหล่านี้ให้ขุนนางระดับล่างจัดการ หยุนลี่ก็พาคนเดินทางไปยังค่ายใหญ่หัวเมืองสี่ทิศ นับตั้งแต่จ้าวจี๋นำทัพไปยังเขตตะวันตกเฉียงเหนือ ฟู่โจวก็เหลือเพียงกองกำลังสามหมื่นนาย และกองกำลังทั้งสามหมื่นนายนี้ก็เกือบทั้งหมดประจำอยู่ในหัวเมืองสี่ทิศ หยุนลี่ไม่หวั่นเกรงที่จะถูกตำหนิเรื่องการติดต่อกับแม่ทัพในกองทัพโดยพลการ การตรวจสอบค่ายใหญ่ในหัวเมืองสี่ทิศ เป็นภารกิจที่จักรพรรดิเหวินมอบหมายให้เขาก่อนที่จะเดินทางไปยังซั่วเป่ย เมื่อหยุนลี่พาคนมา
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1392
“เสด็จพ่อ ที่ซั่วเป่ยขาดแคลนอาหารอย่างหนัก!” หยุนเจิงกล่าวด้วยสีหน้าทุกข์ใจ “ตอนนี้ลูกไม่ได้ดูแลแค่ชาวซั่วเป่ย แต่ยังต้องเลี้ยงดูคนในเขตปกครองทหารตะวันตกเฉียงเหนือ อีกทั้งเป่ยหมัวถัว กุ่ยฟาง เป่ยหวน ทุกพื้นที่เหล่านี้…” “คำพูดพวกนี้ไปบอกพี่สามของเจ้าสิ อย่ามาพูดกับข้า!” จักรพรรดิเหวินไม่ฟังคำพร่ำบ่นของหยุนเจิง ตัดบทอย่างไร้เยื่อใย บอกกับเจ้าสาม? หยุนเจิงเบะปาก แค่มันเทศในห้องใต้ดินนี้ เจ้าสามจะซื้อไหวหรือ? ตามราคาที่ตนตั้งไว้ก่อนหน้า ถ้าเจ้าสามไม่จ่ายเงินออกมาสักหลายล้านตำลึง คงไม่มีทางซื้อมันเทศในห้องนี้ได้ ถ้าถึงขั้นนั้น เจ้าสามคงต้องกลายเป็นหัวหน้าแผนกปล้นบ้านประจำราชสำนักต้าเฉียนแน่! มองเห็นสีหน้าขัดใจของหยุนเจิง จักรพรรดิเหวินวางมันเทศในมือ พลางตบไหล่หยุนเจิงอย่างแรง “จงจำไว้ ประชาชนในเขตในก็ล้วนเป็นราษฎรในความดูแลของเจ้า!” นั่นไง! เริ่มมาล้างสมองกันอีกแล้ว! หยุนเจิงบ่นในใจ พลางเปลี่ยนเรื่องถาม “เสด็จพ่ออยากลองชิมรสมันเทศนี่ไหม?” “ตอนนี้เลย?” จักรพรรดิเหวินแปลกใจเล็กน้อย “อื้ม” หยุนเจิงพยักหน้า “มันเทศนี่ปอกเปลือกแล้วกินดิบได้ กินน้อ
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1391
ผ่านไปไม่กี่วัน พวกเขาก็เดินทางกลับถึงเมืองติ้งเป่ยจนได้ ด้วยเหตุที่จักรพรรดิเหวินทรงกำชับไว้ล่วงหน้า การเสด็จมายังเมืองติ้งเป่ยครั้งนี้จึงถูกปิดเป็นความลับอย่างเข้มงวด มีเพียงผู้คนในจวนอ๋องเท่านั้นที่รับทราบ ครั้นถึงเมืองติ้งเป่ย จักรพรรดิเหวินก็ไม่ได้รีบไปยังจวนอ๋องในทันที แต่กลับยืนกรานให้หยุนเจิงพาไปชมมันเทศเสียก่อน ถึงกับดึงตัวไปก็ยังไม่ยอม หยุนเจิงถึงกับเอ่ยว่าให้คนยกมันเทศมาถวายให้ทอดพระเนตรที่จวนก็ยังไม่ยอม ทั้งยังยืนกรานจะไปดูด้วยพระองค์เองที่ห้องใต้ดินเก็บมันเทศ หยุนเจิงเริ่มระแวงหนักว่าตาแก่นี้คงกลัวว่าตนจะยกมันเทศไม่กี่หัวมาหลอกให้พอพระทัย จึงต้องการไปตรวจดูคลังสำรองเสียก่อนว่าจะสามารถยึดมันเทศไปจากตนได้สักเท่าใด ด้วยการยืนกรานของจักรพรรดิเหวิน หยุนเจิงจึงจำต้องพาไปยังสถานที่เก็บมันเทศแห่งหนึ่ง แม้ว่ามันเทศจะถูกแบ่งเก็บไว้ในห้องใต้ดินหลายแห่ง แต่สถานที่เหล่านั้นก็อยู่ติดกัน เพื่อให้สะดวกต่อการจัดการยามเฝ้ารักษา จักรพรรดิเหวินเพียงลงจากรถม้า ก็เห็นกองทหารจำนวนมากสวมเกราะพร้อมอาวุธครบมือ “เจ้าช่างเฝ้าแน่นหนาดีจริง! หรือเจ้ากลัวใครจะมาขโมยมันเทศของเจ
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1390
“จะใช้เงินมากมายขนาดไหนกัน?” “ก็เยอะจริงพ่ะย่ะค่ะ แม้แต่ลูกเองยังไม่อยากเชื่อเลยว่าลูกใช้เงินไปมากขนาดนี้” หยุนเจิงทำหน้ามุ่ยเหมือนคนมีทุกข์ จนเยี่ยจื่อที่อยู่ข้างๆ แทบอยากจะตีเขา เจ้าคนนี้นี่! พูดเกินจริงก็ต้องมีขอบเขตบ้างสิ! เสด็จพ่ออย่างไรก็เป็นถึงกษัตริย์ แม้จะไม่ทราบรายละเอียดว่าการสร้างเมืองใช้เงินเท่าไร แต่ก็น่าจะพอรู้คร่าวๆ อยู่บ้าง สิบล้านตำลึงขึ้นไป เขากล้าพูดออกมาได้อย่างไร? นี่มันก็เหมือนกับการโกหกเสด็จพ่ออย่างโจ่งแจ้งเลยไม่ใช่หรือ? “พอแล้ว อย่ามาทำตัวพล่ามเป็นคนจนให้ข้าฟังเลย!” จักรพรรดิเหวินเหลือบมองหยุนเจิงด้วยหางตา “ข้าไม่ได้อยากได้เงินของเจ้าหรือธุรกิจทำเงินของเจ้า! และเจ้าก็อย่าหวังจะได้สักตำลึงจากข้าเลย ท้องพระคลังตอนนี้ไม่มีเงินให้เจ้าแล้ว!” พล่ามว่าจนหรือ? เขาอยากพล่ามว่าจนนักหรือ! ในปีนี้ ต้าเฉียนก็ถือว่าเจอภัยพิบัติไม่น้อย ใช้เงินไปเหมือนน้ำไหล ถ้าไม่ใช่เพราะเงินสะสมจากหลายปีที่ผ่านมา ราชสำนักคงอดอยากไปแล้ว! “ก็ได้ๆ!” หยุนเจิงพยักหน้ารับหลายครั้ง ในใจโล่งอกอย่างยิ่ง เขายังกลัวว่าเสด็จพ่อจะมาที่นี่เพื่อมารีดไถ โดยเ
