บททั้งหมดของ ย้อนรักทวงแค้น: บทที่ 671 - บทที่ 680

น่าเสียดาย เขาไม่ได้เห็นสีหน้าตื่นตระหนกจากเย่เสวียนถิงเลยแม้แต่น้อยใบหน้าอันหล่อเหลานั้น บัดนี้เย็นชาและอำมหิต "ถ้าเช่นนั้นก็ฆ่าให้หมด""ชายแดนยามนี้จำเป็นต้องอาศัยกำลังทหารอย่างมาก หากท่านใช้วิธีการเลือดเย็นเช่นนั้น จะไม่มีปัญหา..."แต่ก่อนที่เจ้าเมืองจะพูดจบ ก็ถูกรองแม่ทัพที่อยู่ด้านข้างตวาดใส่ว่า "หุบปาก! ชายแดนตะวันตกเฉียงเหนือแห่งนี้มีท่านอ๋องของเราอยู่ ที่นี่จะต้องแข็งแกร่งดั่งกำแพงทองคำแน่นอน ส่วนพวกขี้แพ้ที่ยังคงเชื่อฟังคำสั่งของคนผู้นี้ ปล่อยไว้ก็มีแต่จะเป็นตัวถ่วงเปล่า ๆ สู้ประหารทิ้งให้หมดเพื่อขจัดปัญหาไปเลยดีกว่า หากพวกเขาต้องการมีชีวิตรอด ก็ควรรู้ว่าจะต้องเชื่อฟังผู้ใด"เย่เสวียนถิงในครั้งนี้ไม่มีความตั้งใจที่จะอดกลั้นอีกการโจมตีแคว้นอู๋ตะวันตกกำลังจะเกิดขึ้นแล้ว หากยังมีความขัดแย้งภายในด้วยเรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ เช่นนี้อีก นั่นต่างหากที่จะเป็นปัญหาครั้งใหญ่สำหรับกองทัพที่อยู่ในมือเขา เขาต้องการความจงรักภักดีอย่างที่สุด นี่คือกุญแจที่จะทำให้สามารถเอาชนะได้แม้จะด้วยจำนวนที่น้อยกว่าแม้การรบจะขึ้นอยู่กับจำนวนคนเป็นหลัก ทว่าหากสามารถจัดวางกองกำลังได้อย่างสมบูรณ์ แม้ฝ่

เหตุการณ์การช่วยเหลือครั้งนี้ ตั้งแต่ต้นจนจบ ดูราวกับเรื่องขบขันในเวลานี้ จ้าวหลี่ถูกคุมขังในคุก ทั้งแขนขาทั้งสี่ถูกแขวนไว้กับขื่อไม้ ทั่วร่างเต็มไปด้วยรอยแส้บาดแผลที่หน้าอกนั้นเหวอะหวะจนเนื้อและเลือดปริออก ทำให้เขาดูน่าสมเพช แต่แสงในดวงตาของเขายังไม่มอดดับลง เขายังคงรอคอยให้คนของเขามาช่วยเขาอยู่ในขณะนั้นเอง มีการเคลื่อนไหวบางอย่างที่นอกประตู ผู้คุมที่เฝ้าคุกใต้ดินเดินเข้ามาแล้วกระซิบเบา ๆ ข้างหูเขาว่า "ท่านแม่ทัพจ้าว เมื่อครู่จวนเจ้าเมืองเกิดเรื่องขึ้น มีคนบุกเข้ามา...""ผู้ใดกัน?"จ้าวหลี่รู้สึกยินดีเป็นอย่างยิ่งเขารู้ว่าสองปีของเขานั้นไม่ได้สูญเปล่า ลูกน้องของเขาจะไม่ยอมให้เขาถูกตัดหัวในที่สาธารณะแน่ทว่าผู้คุมกลับทำท่าลังเลที่จะพูดจนกระทั่งผ่านไปชั่วครู่ เขาจึงเอ่ยขึ้นว่า "พวกเขาตายหมดแล้ว""ตายหมดแล้ว!"เสียงของจ้าวหลี่แหบแห้ง แต่ไม่อาจควบคุมให้มันเบาลงได้ดวงตาของเขาเบิกกว้าง ความตระหนกในดวงตาไม่อาจบรรยายได้“ตายไปกี่ศพ!”ผู้คุมยังคงตอบต่อไปว่า “ทุกคนที่เข้ามาล้วนตายหมดแล้ว พวกเขายังไม่ทันได้เอ่ยปากก็ถูกลูกธนูยิงจนร่างพรุ่นไปเสียก่อนแล้ว”คราวนี้เย่เสวียนถิงไม่

ชาตินี้เย่เสวียนถิงจะไม่มีวันลืมภาพที่อาอู่รักษาบาดแผลของเขานางกลัวว่าเขาจะกัดลิ้นของตัวเองโดยไม่ตั้งใจเพราะความเจ็บปวด นางจึงให้เขากัดมือของนางแทนเห็นอยู่ว่าอาอู่ของเขาคือคุณหนูจากตระกูลร่ำรวยที่ถูกเลี้ยงดูอย่างเอาอกเอาใจมาตั้งแต่เด็กและไม่เคยเผชิญกับความลำบาก ด้วยเหตุนี้นางจึงเติบโตมาภายใต้การดูแลเอาใจใส่อย่างระมัดระวังของเขา ทว่านางกลับต้องทนทุกข์ทรมานมานับครั้งไม่ถ้วน…เพียงเพราะเขาไร้ประโยชน์และล้มเหลวในการปกป้องนางอาอู่เป็นคนมอบขาข้างนี้คืนให้เขา เขาจะทะนุถนอมและปกป้องนางให้ดีมากกว่าเดิม และมอบทุกสิ่งที่นางต้องการให้แม้แต่โลกทั้งใบเขาก็มอบให้ได้ขอแค่นางเอ่ยปากเย่เสวียนถิงทำเพียงแค่แค่นเสียงอย่างเย็นชา จากนั้นดึงแท่งเหล็กที่อยู่ข้าง ๆ ออกมาอย่างไร้อารมณ์ดวงตาของจ้าวหลี่เบิกกว้าง เสียงของเขาก็สั่นเล็กน้อย ทันใดนั้นเขาก็เข้าใจว่าเย่เสวียนถิงกำลังจะทำอะไร“ท่านอะ...อ๋องเสวียน ท่านทำเช่นนี้กับข้าไม่ได้นะ ข้ามีผู้ใต้บังคับบัญชามากมาย ขอเพียงปล่อยข้าไป ข้ายินดีที่จะมอบอำนาจทางทหารทางชายแดนทั้งหมดให้ ท่านคงไม่อยากลำบากหรอกกระมัง แคว้นอู๋ตะวันตกกำลังส่งกองทหารมา นี่เป็นผลลัพ

สิ่งที่จ้าวหลี่พูดก็ดูสมเหตุสมผลเมื่อเปรียบเทียบกับคลังอาวุธขนาดใหญ่เช่นนี้ ชีวิตของเขาก็เหมือนกับหิ่งห้อยตัวน้อย ๆ ตัวหนึ่งเย่เสวียนถิงเก็บท่อนเหล็ก จากนั้นก็หรี่ตามองอีกฝ่ายในที่สุดจ้าวหลี่ก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก ขณะที่กำลังคิดว่าตนจะหนีไปได้ เขาก็รู้สึกเจ็บปวดอย่างรุนแรงที่ขาเย่เสวียนถิงพูดเสียงเบา “ข้าไม่เอาชีวิตเจ้าก็ได้ แต่ขอแค่เจ้ายังพูดได้และยังมีชีวิตอยู่ก็พอ”จ้าวหลี่ “...”แขนขาของเขาถูกทุบจนบิดเบี้ยว และแล้วจ้าวหลี่ก็หมดสติไปเพราะความเจ็บปวดเย่เสวียนถิงเทยาจากขวดกระเบื้องขนาดเล็กแล้วป้อนให้จ้าวหลี่“ท่านอ๋อง”รองแม่ทัพทำความเคารพโดยไม่ได้มองจ้าวหลี่แม้แต่น้อยเย่เสวียนถิงหรี่ตาลงแล้วถามว่า “จัดการเรื่องทางนั้นไปเป็นอย่างไรบ้าง?”“เรียนท่านอ๋อง มีข่าวกลับมาแล้วพ่ะย่ะค่ะ ว่ากันว่าผู้ใต้บังคับบัญชาของจ้าวหลี่ ทั้งหมดถูกฆ่าไม่ก็ถูกจับกุม”เมื่อได้ยินว่าการเตรียมการของเขาเป็นไปได้ด้วยดี เย่เสวียนถิงก็พยักหน้าเบา ๆเนื่องจากเขาคาดเดาการเคลื่อนไหวก้าวต่อไปของอีกฝ่ายได้ แน่นอนว่าเขาไม่สามารถปล่อยมันไปได้ ในขณะที่เขากำลังสกัดกั้นและสังหารนักฆ่าที่กล้ามาช่วยจ้าวหลี

เมื่อได้ยินเช่นนั้น หมอหลวงซุนก็รีบพูดอย่างรวดเร็ว “พระชายา มีบางอย่างผิดปกติจริง ๆ พ่ะย่ะค่ะ หลายวันมานี้ทรงตรัสถึงชิ่นเอ๋อร์ตลอด อีกทั้งทรงไม่ยอมเสวยโอสถ อาการประชวรของฝ่าบาทก่อนหน้านี้ก็ยังไม่หายดี ครั้งนี้คง…”ซูชิงอู่เข้าใจแล้วฮ่องเต้เฒ่าคงเสียสติแล้วจริง ๆที่กลายเป็นเช่นนี้เพราะถูกกระตุ้นจนทำให้อาการแย่ลงนางหลุบตาลงแล้วพูดว่า “พวกท่านออกไปก่อน”เย่ชิวหมิงเหลือบมองนางและไม่พูดอะไร เขาแค่โบกมือสั่งให้ทุกคนในห้องออกไปจนเหลือนางอยู่คนเดียวในห้อง นางก็หยิบเข็มเงินที่หมอหลวงซุนและคนอื่น ๆ ถือเข้ามาด้วยทันที และเริ่มทำการรักษาฮ่องเต้เฒ่าเข็มหลายเล่มถูกสอดลึกเข้าไปในจุดฝังเข็มบนศีรษะของฮ่องเต้เฒ่าด้วยทักษะพิเศษ เมื่อเวลาผ่านไปหนึ่งก้านธูป ฮ่องเต้เฒ่าที่หมดสติในตอนแรกก็ลืมตาขึ้นคราแรกดวงตาของเขาขุ่นมัว แต่ก็กลับมาแจ่มชัดอย่างรวดเร็ว เมื่อหันไปมองด้านข้าง เขาก็เห็นใบหน้าของซูชิงอู่ร่างกายของฮ่องเต้เฒ่ารู้สึกชาเล็กน้อย และเป็นเรื่องยากที่ขณะนี้ฮ่องเต้เฒ่าจะมีสติชัดเจน เขาเงียบไปครู่หนึ่ง และทันใดนั้นก็พูดด้วยน้ำเสียงแหบแห้ง“ประคองข้าหน่อย”ซูชิงอู่ทำตามที่อีกฝ่ายบอกนางพ