All Chapters of ย้อนรักทวงแค้น: Chapter 681 - Chapter 690

เมื่อฮ่องเต้เฒ่าเข้าใจสิ่งที่นางต้องการจะสื่อเขาก็จมอยู่ในห้วงความคิดทันใดนั้นเขาก็เริ่มคลำหาช่องลับเก่า ๆ ตรงหัวเตียง ไม่รู้ว่าเขาแตะตรงไหน จู่ ๆ กำแพงที่อยู่ติดกับเตียงมังกรก็เกิดการสั่นสะเทือน และประตูบานหนึ่งก็เปิดออกต่อหน้าซูชิงอู่ฮ่องเต้เฒ่าบังคับร่างกายให้นั่งอย่างมั่นคง แต่ลุกขึ้นยืนอย่างไม่มั่นคงนักและเดินเข้าประตูไป “เจ้าก็ตามข้ามาด้วย ไปด้วยกันเถิด”ซูชิงอู่รู้อยู่แล้วว่าฮ่องเต้เฒ่าต้องซ่อนของดี ๆ อยู่มากมายนางลุกเดินตามฮ่องเต้เฒ่าเข้าไปในห้องลับทันทีที่นางเดินเข้าไป ภาพตรงหน้าก็ได้เปิดหูเปิดตาให้กับนางห้องลับนี้กว้างขวางมากและมีความหรูหราอยู่ในตัว เหมือนกับตำหนักใต้ดินที่ซ่อนอยู่ในพระราชวังตลอดทางลงบันได โฉมหน้าที่แท้จริงของตำหนักใต้ดินก็ค่อย ๆ ปรากฏขึ้นต่อหน้าซูชิงอู่ แม้นางจะคาดการณ์ไว้แล้วว่าฮ่องเต้เฒ่าจะต้องมีความลับ แต่นางก็คาดไม่ถึงว่ามันจะหรูหราถึงเพียงนี้ฮ่องเต้เฒ่าใช้กำแพงประคองตัวเอง เขาเคลื่อนตัวลงไปด้านล่างพลางชี้ไปยังทิศทางหนึ่ง “ตราราชลัญจกรหยกถูกเก็บไว้ที่นั่น เอามันออกมาให้ข้าที”ดวงตาของซูชิงอู่เป็นประกาย นางรีบเดินเข้าไปเปิดช่องลับที่อยู่ด้

นางนึกถึงสถานที่แห่งหนึ่งในชีวิตชาติก่อน ซูชิงอู่เคยเห็นตัวอักษรเขียนว่าอวิ๋นหว่านบนป้ายหยกที่ราชครูพกติดตัวซูชิงอู่ไม่เชื่อว่านี่เป็นเรื่องบังเอิญบางทีชื่อสถานที่บนแผนที่นี้อาจเป็นชื่อของเมืองโบราณบางส่วนเมื่อหลายร้อยปีก่อน เมื่อเวลาผ่านไป จึงมีเพียงไม่กี่คนที่รู้จักชื่อสถานที่เหล่านี้นางจำเป็นต้องค้นหาชื่อสถานที่ปัจจุบันที่คล้องกับอวิ๋นหว่าน และเบาะแสคือป้ายหยกที่ราชครูพกติดตัวน่าเสียดายที่ราชครูเสียชีวิตไปแล้ว และไม่รู้ว่าสิ่งของที่เขาพกติดตัวนั้นหายไปไหนแล้วโดยเฉพาะป้ายหยกไร้ค่าชิ้นนั้นทว่าเนื่องจากแผนที่นี้เกี่ยวข้องกับภูเขาศักดิ์สิทธิ์ และมีคนที่มาจากภูเขาศักดิ์สิทธิ์อยู่ที่บ้านของนาง จึงไม่ต้องกังวลว่าจะไม่มีคนให้ถามซูชิงอู่หันกลับไปมองฮ่องเต้เฒ่าแล้วพูดว่า “แผนที่นี้สำคัญมาก มันอาจจะเกี่ยวข้องกับภูเขาศักดิ์สิทธิ์ก็ได้ ดังนั้นหม่อมฉันขอนำไปด้วยนะเพคะ”ฮ่องเต้เฒ่าหรี่ตาลงแล้วพูดว่า “เอาไปเถอะ มันไม่มีประโยชน์อะไรอยู่แล้ว”ตำหนักใต้ดินแห่งนี้เต็มไปด้วยสมบัติของฮ่องเต้เฒ่ามีสมบัติอันล้ำค่าและมีเอกลักษณ์เฉพาะตัวซึ่งหาได้ยากในใต้หล้านี้ เช่นเดียวกับภาพวาดของคนดังใ

ซูชิงอู่เก็บแผนที่อย่างระมัดระวัง หลังจากเปรียบเทียบกันเรียบร้อย นางก็ได้พบตำแหน่งที่แน่นอนของเส้นชีพจรมังกรแล้วขอแค่หารือเรื่องนี้กับเหล่าพี่ชายและคนอื่น ๆ ก็จะสามารถเริ่มการสืบหาได้เรื่องนี้จะต้องได้รับการจัดการอย่างระมัดระวังและจะต้องห้ามไม่ให้คนนอกรู้หรงหย่ามีความสงสัย ไม่รู้ว่าเหตุใดพระชายาถึงถามนางเกี่ยวกับเรื่องเหล่านี้ “พระชายา เหตุใดจู่ ๆ ท่านถึงอยากรู้เรื่องชื่อเมืองเก่า ๆ พวกนั้นล่ะเพคะ?”ซูชิงอู่เงยหน้ามองไปที่หรงหย่าถึงจะรู้เกี่ยวกับเขตอวิ๋นหว่านก็คงจะไม่เป็นไร เพราะเส้นชีพจรมังกรอยู่ห่างจากเขตอวิ๋นหว่านไปหลายร้อยลี้“ไม่มีอะไร ข้าบังเอิญเห็นมันตอนที่อ่านตำราโบราณน่ะ”หรงหย่าไม่ได้สงสัยอะไรตามที่นางคิดทันใดนั้นดูเหมือนหรงหย่าจะนึกถึงคำถามที่น่าลำบากใจออก “พระชายา ไม่ทราบว่าจะให้องค์ชายสามแห่งแคว้นฉีตะวันออกอยู่ที่นี่อีกนานแค่ไหน…”ซูชิงอู่เลิกคิ้วแล้วพูดด้วยรอยยิ้มอารมณ์ดี “มีอะไรหรือ?”หรงหย่าพูดว่า “วัน ๆ เขาเอาแต่ดีดพิณอยู่ในเรือน เสียงดังมากเลยเพคะ”ซูชิงอู่ประหลาดใจ “เขาดีดไม่เพราะหรือ?”“ตอนแรกก็ดีดเพราะอยู่หรอกเพคะ แต่พอหลัง ๆ มาดีดมั่วซั่วไปหมด นี่

ซูชิงอู่คลี่ยิ้มพร้อมแค่นเสียงอย่างเย็นชา “แน่นอนว่าปล่อยเขาไปไม่ได้ จะฆ่าทิ้งก็ไม่ได้ แต่จะปล่อยไปก็ไม่ได้ เพราะบุคคลผู้นี้อันตรายมาก”ฉีเทียนหยวนไม่ธรรมดาเลยที่เปลี่ยนแคว้นหลิงตะวันออกให้เป็นเช่นนั้นได้สิ่งที่นางทำได้ตอนนี้คือขังชายผู้นี้ไว้ที่นี่และป้องกันเขาด้วยตัวเองเพื่อไม่ให้เขาสร้างปัญหาขณะนี้สงครามชายแดนเป็นเรื่องเร่งด่วน สิ่งที่ซูชิงอู่ต้องทำคือไม่เพิ่มแรงกดดันหรือปัญหาใดให้กับเย่เสวียนถิงณ ชายแดนตซีเป่ยมีจำนวนทหารและม้าไม่ถึงสามแสนนาย ในขณะที่แคว้นอู๋ตะวันตกมีมากถึงสี่แสนนาย แค่ช่ความต่างของจำนวนคนก็ทำให้เย่เสวียนถิงต้องถูกทดสอบอย่างสาหัสพอแล้วซูชิงอู่คิดได้ดังนั้นก็รู้สึกสบายใจขึ้นมา นางมาห้องทำงานเพื่อตามหาองครักษ์เงาลำดับที่สิบเจ็ดและถามว่า “เสบียงชุดนั้นถูกส่งไปถึงหรือยัง?”องครักษ์เงาลำดับที่สิบเจ็ดทำความเคารพอย่างรวดเร็ว “เจ้าหน้าที่ที่ดูแลเสบียงในครั้งนี้คือท่านใต้เท้าสวีชิงโม่ มีเขาคอยจัดการดูแลอยู่ พระชายาก็วางใจได้พ่ะย่ะค่ะ”เมื่อซูชิงอู่ได้ยินเช่นนั้น นางก็ยกยิ้มมุมปากสวีชิงโม่เป็นคนที่นางเสาะหามาตั้งแต่แรก เขาเป็นคนที่มีความสามารถมากจริง ๆตอนนี้เ

หากกองทัพของแคว้นหนานเย่สูญเสียทหารไปสามพันนาย แคว้นอู๋ตะวันตกจะสูญเสียทหารไปห้าพันนายในการเปรียบเทียบนี้ กำลังทหารทั้งสองฝั่งกำลังหมดลงอย่างรวดเร็วสุดท้ายศพอันเย็นเยือกในสนามรบก็กลายเป็นเพียงจำนวนของการตายที่ฟังดูไร้ความรู้สึกในฐานะผู้บัญชาการทหารสูงสุดของทั้งสามกองทัพ เย่เสวียนถิงจะเป็นผู้นำกองทัพทั้งหมดไปยังสนามรบด้วยตัวเองและไปอยู่ที่แถวหน้าเสมอและทุกครั้งเขาก็ยังเป็นคนที่สังหารศัตรูได้มากที่สุดแม่ทัพของศัตรูที่ไม่มีความกล้าหาญเช่นเย่เสวียนถิงเอาแต่ซ่อนตัวอยู่ด้านหลังเสมอ ซึ่งสิ่งนี้ได้ส่งผลกระทบอย่างมากต่อขวัญกำลังใจของทหารของแคว้นอู๋ตะวันตกดังนั้นแม้คู่ต่อสู้จะมีกำลังคนมากและมีอาวุธกับชุดเกราะที่ผลิตมาอย่างดี แต่ในระยะเวลาอันสั้นนี้พวกเขาก็ยังไม่สามารถชิงความได้เปรียบกลับมาได้สถานการณ์ในการสู้รบขณะนั้นที่ต่างฝ่ายต่างเข้าโรมรันกันจนแยกไม่ออกดูเหมือนจะเริ่มมาถึงทางตันอย่างน้อยในช่วงเวลาอันสั้นนี้ก็ยังไม่สามารถบอกได้ว่าใครคือผู้ชนะยิ่งมีทหารจำนวนมาก ความต้องการเสบียงก็มีมากขึ้น แม่ทัพคนปัจจุบันของแคว้นอู๋ตะวันตกนั้นไม่ใช่เหยียนจั๋ว เขาผู้นั้นรู้สึกหวาดกลัวเป็นกัง