All Chapters of ย้อนรักทวงแค้น: Chapter 691 - Chapter 700

หัวหน้าพลทหารหยิบยาผงที่ไม่ได้ใช้จากหมอที่อยู่ข้าง ๆ มาห่อหนึ่งเย่เสวียนถิงถือห่อนั้นมาแนบที่ปลายจมูก กลิ่นอันคุ้นเคยทำให้ดวงตาของเขาสว่างวาบขึ้นทันทีเขาเคยเห็นยาชนิดนี้อยู่ที่ซูชิงอู่มาก่อน เมื่อตอนที่เขาบอกว่าอยากใช้ยานี้ในสนามรบ เขาก็แค่พูดไปอย่างนั้น เพราะเขารู้ถึงคุณค่าของยารักษาบาดแผลชนิดนี้ ซึ่งไม่มีทางที่จะผลิตมาใช้ในสนามรบได้ในปริมาณมากเพราะมันต้องใช้จำนวนเงินสูง แม้ชีวิตจะสำคัญกว่า แต่ก็ไม่สามารถจ่ายได้แต่ตอนนี้ยาตัวนี้กลับมาโผล่อยู่ในกองทัพเขารีบถามว่า “ยานี้ถูกส่งมาตั้งแต่เมื่อไหร่?”“เรียนท่านอ๋อง มีการเริ่มใช้ยานี้เมื่อสองเดือนก่อน ยาถูกจัดส่งมาพร้อมกับเสบียง ส่วนผู้รับผิดชอบในการคุ้มกันเสบียงคือแม่ทัพซูพ่ะย่ะค่ะ”ในแคว้นหนานเย่มีแม่ทัพซูอยู่เพียงคนเดียวนั่นคือซูเชียนหมิง คุณชายรองแห่งตระกูลซูและบุตรชายคนรองของอดีตเสนาบดีเย่เสวียนถิงพยักหน้าพลางยิ้มมุมปาก ดวงตาของเขาอ่อนโยนอย่างยิ่งอาอู่ใส่ใจในทุกคำพูดที่เขาพูด อีกทั้งในช่วงเวลาสั้น ๆ ยังส่งยาที่มีประสิทธิภาพเช่นนี้มาให้กับทหารชายแดนด้วยเมื่อรู้สึกผ่อนคลายมากขึ้นมา เย่เสวียนถิงก็กวาดตามองบริเวณนี้เป็นค

ทหารทุกคนที่ประจำการอยู่ที่ปราการเจิ้นเป่ยในแคว้นหนานเย่คาดไม่ถึงว่าท่านอ๋องของพวกเขาจะดูเหมือนเทพลงมาจุติและนำคนของตนไล่สังหารศัตรูจนเกิดเป็นสนามรบที่นองเลือดเห็นได้ชัดว่าแม่ทัพศัตรูที่ซ่อนตัวอยู่ด้านหลังคาดไม่ถึงมาก่อนว่าผู้นำของอีกฝ่ายจะรุดหน้าทำการสังหารด้วยตัวเองจนมาถึงตรงหน้าเขาได้มาถึงตอนนี้ก็สายเกินกว่าที่จะคิดแผนอะไร ทหารธรรมดา ๆ ที่อยู่รอบตัวเขาไม่สามารถหยุดกองทัพเกราะเงินที่นำโดยเย่เสวียนถิงได้“รีบปกป้องข้าเร็วเข้า!”เขารู้ว่าเย่เสวียนถิงแข็งแกร่งเพียงใด คนมากมายที่พุ่งเข้าไปหาเขาสุดท้ายก็ถูกฆ่าตายทั้งหมดดาบยาวในมือของเขาโค้งงอจากการต่อสู้เมื่อครู่ ระหว่างทางจึงต้องเปลี่ยนดาบเมื่อเย่เสวียนถิงมองเห็นตำแหน่งของผู้นำฝ่ายตรงข้ามก็ยิงธนูใส่ ด้านแม่ทัพผู้นั้นที่ตระหนักว่ามีบางอย่างผิดปกติก็รีบซ่อนตัวอยู่ด้านหลังทหารที่อยู่ข้าง ๆ ทันทีเขาใช้คนของตัวเองเป็นโล่บังลูกธนู“ฆ่าเลย รีบฆ่าอ๋องเสวียนเร็วเข้า หากใครสามารถฆ่าเขาได้ ข้าจะตบรางวัลให้อย่างงามแน่นอน แล้วก็จะทูลขอให้องค์รัชทายาททรงเลื่อนขั้นให้พวกเจ้าคนใดคนหนึ่งได้เป็นแม่ทัพด้วย!”หลังจากได้ยินคำพูดของผู้นำ ทหารจาก

ซูชิงอู่มองไปยังสุนัขที่กำลังจะตาย มันมีเลือดไหลออกมาจากมุมปาก ราวกับถูกรถม้าทับจนกระทบอวัยวะภายในมีผู้คนเฝ้าดูอยู่แต่ไม่กล้าเข้าไปใกล้ พวกเขาทำได้แค่ยืนมองจากระยะไกลโดยไม่กล้าพูดอะไรเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ อายุประมาณเจ็ดแปดขวบกำลังร้องไห้อย่างเศร้าโศกสุดใจขณะอุ้มสุนัขขนยุ่งทหารอารักขาเดินไปที่ข้างรถม้าและทำความเคารพซูชิงอู่ “พระชายา สุนัขตัวนั้นทำให้ท่านตกใจ ไม่ทราบว่าจะให้จัดการอย่างไรดีพ่ะย่ะค่ะ?”จู่ ๆ ซูชิงอู่ก็ลุกขึ้นยืนและลงจากรถม้าเมื่อทุกคนเห็นท่าทีของนาง พวกเขาทั้งหมดแสดงสีหน้าประหลาดใจผู้ชมเหตุการณ์หันมามองเด็กหญิงตัวน้อยด้วยสายตาที่เห็นอกเห็นใจอย่างยิ่งกระทำความผิดร้ายแรงขนาดนี้ เด็กน้อยคนนั้นคงจบเห่แล้วละขณะที่ทุกคนกำลังคิดเช่นนั้น ซูชิงอู่ก็ก้มลงและยื่นมือไปให้เด็กหญิง “มา ให้ข้าดูสุนัขของเจ้าหน่อยสิ บางทีมันอาจจะรอดก็ได้”เด็กหญิงตัวน้อยปล่อยมือด้วยความงุนงงจนซูชิงอู่อุ้มสุนัขไปสุนัขตัวนี้สกปรก ซึ่งตรงกันข้ามกับชุดของพระชายาที่แสนสะอาดและมีราคาแพงของซูชิงอู่ ทหารอารักขาบางคนแสดงสีหน้าประหลาดใจเมื่อเห็นพระชายาทำเช่นนี้เพราะพวกเขาไม่เคยเห็นสตรีร่ำรวยในตำแหน่ง

ซูชิงอู่ขึ้นรถม้าอีกครั้งและมุ่งหน้าไปยังพระราชวังเมื่อไปถึงก็มีขันทีหนุ่มคนหนึ่งนำทางพาซูชิงอู่เข้าไปในตำหนักบูรพา ซึ่งเย่ชิวหมิงรออยู่ที่นั่นนานแล้วสีหน้าเคร่งขรึมของเขาแนบมาพร้อมกับความกังวล“พระชายาเสวียนไม่เป็นอะไรใช่หรือไม่?”ซูชิงอู่ส่ายหัว “ไม่เป็นไรเพคะ ที่จู่ ๆ องค์รัชทายาทก็เรียกหม่อมฉันเข้าวัง ไม่ทราบว่าทรงมีเรื่องสำคัญอะไรหรือเพคะ?”ดูเหมือนนางไม่อยากจะพูดเพิ่มเติมเกี่ยวกับนักฆ่าที่เจอระหว่างทางแต่ถึงอย่างไรเย่ชิวหมิงก็ยังรู้สึกไม่สบายใจ“ข้าคาดไม่ถึงเลยว่าจะมีนักฆ่าดักอยู่ที่ถนน ข้าจะส่งคนไปตรวจสอบอย่างละเอียดเพื่อดูว่าใครที่มันบังอาจทำเช่นนี้”ซูชิงอู่ส่ายหัว “ไม่จำเป็นต้องตรวจสอบหรอกเพคะ เสียเวลาเปล่า ๆ ”เย่ชิวหมิงไม่เข้าใจอยู่ชั่วขณะว่าที่ซูชิงอู่พูดนั้นหมายถึงอะไรนางถูกลอบสังหารกลางถนน หากเป็นคนปกติตอนนี้ก็คงจะขวัญเสียอยู่ไม่น้อย“พระชายาไม่สนใจผู้ที่อยู่เบื้องหลังเรื่องนี้หรือ?”ซูชิงอู่กล่าวว่า “จะเป็นฝีมือของใคร สำหรับหม่อมฉันมันไม่ต่างไปหรอกเพคะ”เย่ชิวหมิง “หา?”ซูซิงอู่ยิ้มอย่างไม่แยแส “เพราะในอนาคต ไม่ว่าศัตรูจะเป็นใครขอเพียงแค่ฆ่าให้หมดก็พอแ

เมื่อเห็นปฏิกิริยาของคนเหล่านั้น เย่ชิวหมิงก็รู้ว่าเขาเดาถูกแม้พวกเขาจะบริจาคเงินภายใต้แรงกดดันของเขา แต่หลังจากนั้นพวกเขาก็จะใช้วิธีการอื่นเพื่อแสดงความไม่พอใจอย่างแน่นอนซึ่งจะเป็นการสร้างปัญหาให้เขามากกว่าเดิมเย่ชิวหมิงหลุบตามองไปยังจอกเหล้าที่อยู่ตรงหน้าพลางพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบ “ข้าเพิ่งจะมาดำรงตำแหน่งนี้ได้ไม่นานจึงขาดคนที่ใช้งานได้อยู่มาก ยิ่งไปกว่านั้น นี่ก็เป็นช่วงเวลาที่ไม่ปกติ ตอนนี้บ้านเมืองกำลังเผชิญกับวิกฤติและทุกคนก็มีส่วนรับผิดชอบ”ท่าทีของพ่อค้าเหล่านั้นเปลี่ยนไปทันที และความประหลาดใจก็ฉายออกมาผ่านดวงตาของพวกเขาเย่ชิวหมิงจิบชาและถอนหายใจอีกครั้งพลางทำเสียงจิ๊ปากสองที“ทุกท่านต้องทราบว่าการซื้อขายตำแหน่งขุนนางเป็นสิ่งต้องห้ามในแคว้นหนานเย่ ทว่าความปรารถนาของข้าที่จะส่งเสริมคนที่มีความสามารถซึ่งสามารถจัดการอำนาจทางการเงินให้กับข้าได้นั้นไม่อยู่ในขอบเขตอำนาจของกฎหมายนี้ ทุกท่านล้วนเป็นผู้มีความสามารถที่ขาดไม่ได้ เมื่อมองเช่นนี้ สำหรับข้าแล้วเป็นเรื่องที่ตัดสินใจยากเหลือเกิน”หลังจากกล่าวจบ เขาก็ยืนขึ้นและพูดว่า “ข้าพูดเรื่องที่ควรพูดไปหมดแล้ว ทุกท่านเชิญกลับไป