แชร์

บทที่ 687

คำพูดประชดอย่างเห็นได้ชัดเหล่านี้ทำให้รอยยิ้มบนใบหน้าของฉีเทียนหยวนแข็งค้าง

เขาหัวเราะแห้ง ๆ คาดไม่ถึงว่าตนจะตกหลุมรักสตรีใจร้ายผู้นี้ได้ลง

“พระชายาก็ชมเกินไป ฝีมือข้าไม่เท่าไรหรอก…”

ซูชิงอู่ที่เข้ามาบริเวณชั้นสองหาเก้าอี้นั่ง จากนั้นนางก็เท้าคางมองเขา

“ดีดต่อสิ ข้าไม่รบกวนท่านหรอกเพคะองค์ชายสาม”

ฉีเทียนหยวนอดไม่ได้ที่จะรู้สึกขนลุกที่ต้นคอในยามที่ซูชิงอู่จ้องมองเขาเช่นนี้

เขาถูกขังอยู่ที่นี่มานานกว่าสามเดือนแล้ว และเขามักจะถูกจับตามองทุกวันในขณะที่ดีดพิณ เขาคลำหาทุกสิ่งรอบตัว อยากจะส่งข่าวออกไปแต่ก็ทำไม่ได้

เขาถูกตัดขาดจากทุกสิ่ง

ต้องมีปรมาจารย์คอยช่วยเหลือเขาอยู่ที่จวนแห่งนี้แน่

แต่ฉีเทียนหยวนไม่กล้าแสดงท่าทีหุนหันพลันแล่น

เขายังไม่ลืมว่าการตายของสตรีจากภูเขาศักดิ์สิทธิ์เมื่อไม่นานมานี้นั้นน่าสังเวชเพียงใด

และยังไม่ลืมว่าแม่ทัพมู่หรงที่บุกเข้ามาด้วยอีกคนถูกหักกระดูกขาอย่างไร

ฉีเทียนหยวนนั่งลงอย่างเชื่อฟัง พลางเหลือบมองนิ้วของตนที่ถูกพันด้วยผ้า แล้วค่อย ๆ ดีดนิ้วอย่างแข็งทื่อลงบนพิณสองครั้ง

แม้เขาจะตั้งใจทำตัวให้ดีขึ้น แต่ก็น่าเสียดายที่นิ้วของเขากลับไม่เชื่อฟังคำสั่งเลย ห
บทที่ถูกล็อก
อ่านต่อเรื่องนี้บน Application

บทที่เกี่ยวข้อง

บทล่าสุด

DMCA.com Protection Status