เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 677
บทที่เกี่ยวข้อง
ย้อนรักทวงแค้น บทที่ 678
สิ่งที่จ้าวหลี่พูดก็ดูสมเหตุสมผลเมื่อเปรียบเทียบกับคลังอาวุธขนาดใหญ่เช่นนี้ ชีวิตของเขาก็เหมือนกับหิ่งห้อยตัวน้อย ๆ ตัวหนึ่งเย่เสวียนถิงเก็บท่อนเหล็ก จากนั้นก็หรี่ตามองอีกฝ่ายในที่สุดจ้าวหลี่ก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก ขณะที่กำลังคิดว่าตนจะหนีไปได้ เขาก็รู้สึกเจ็บปวดอย่างรุนแรงที่ขาเย่เสวียนถิงพูดเสียงเบา “ข้าไม่เอาชีวิตเจ้าก็ได้ แต่ขอแค่เจ้ายังพูดได้และยังมีชีวิตอยู่ก็พอ”จ้าวหลี่ “...”แขนขาของเขาถูกทุบจนบิดเบี้ยว และแล้วจ้าวหลี่ก็หมดสติไปเพราะความเจ็บปวดเย่เสวียนถิงเทยาจากขวดกระเบื้องขนาดเล็กแล้วป้อนให้จ้าวหลี่“ท่านอ๋อง”รองแม่ทัพทำความเคารพโดยไม่ได้มองจ้าวหลี่แม้แต่น้อยเย่เสวียนถิงหรี่ตาลงแล้วถามว่า “จัดการเรื่องทางนั้นไปเป็นอย่างไรบ้าง?”“เรียนท่านอ๋อง มีข่าวกลับมาแล้วพ่ะย่ะค่ะ ว่ากันว่าผู้ใต้บังคับบัญชาของจ้าวหลี่ ทั้งหมดถูกฆ่าไม่ก็ถูกจับกุม”เมื่อได้ยินว่าการเตรียมการของเขาเป็นไปได้ด้วยดี เย่เสวียนถิงก็พยักหน้าเบา ๆเนื่องจากเขาคาดเดาการเคลื่อนไหวก้าวต่อไปของอีกฝ่ายได้ แน่นอนว่าเขาไม่สามารถปล่อยมันไปได้ ในขณะที่เขากำลังสกัดกั้นและสังหารนักฆ่าที่กล้ามาช่วยจ้าวหลี
ย้อนรักทวงแค้น บทที่ 679
อากาศที่ร้อนระอุขึ้นเรื่อย ๆ ทำเอารู้สึกร้อนจนทนแทบไม่ไหวเป็นเวลาหลายเดือนแล้วที่ไม่มีฝนสักหยด ตอนนี้ฤดูร้อนกำลังจะผ่านไปและกำลังเข้าสู่ฤดูใบไม้ร่วงต้นเดือนแปดซูซิงอู่เพิ่งได้รับจดหมายที่ส่งกลับมาจากชายแดนซีเป่ย นางกำลังนั่งอยู่ในห้องทำงานของตัวเองและอ่านเนื้อหาทีละตัวอักษรอย่างเงียบ ๆ ในชั่วพริบตา เวลาก็ได้ผ่านไปกว่าสามเดือนแล้วไม่นานหลังจากที่เย่เสวียนถิงนำกองทัพไปยังชายแดน เขาได้เริ่มต่อสู้ประชิดกับแคว้นอู๋ตะวันตกแล้ว ในช่วงสามเดือนที่ผ่านมา มีการทำสงครามน้อยใหญ่อยู่หลายครั้งแม้ซูชิงอู่จะมั่นใจในตัวเย่เสวียนถิงและเชื่อว่าเขาจะไม่พลาดท่าง่าย ๆ แต่นางก็ยังคงทุกข์ทรมานและกังวลอยู่ทุกวันนางอยากจะรีบทะยานไปที่สนามรบเพื่อพบกับบุรุษที่ไม่ได้เจอหน้ามานานซูชิงอู่นวดหว่างคิ้วของตัวเอง จากนั้นก็ใช้นิ้วลูบตัวอักษรที่เขียนอย่างกระชับอันแสนคุ้นเคยนางรู้ว่าสงครามชายแดนเป็นเรื่องเร่งด่วน ดังนั้นจดหมายทุกฉบับที่เย่เสวียนถิงเขียนมาหาจึงไม่ได้มีเนื้อความมากมาย ซึ่งส่วนใหญ่ก็ถามถึงนางด้วยความห่วงใย แต่เมื่อพูดถึงตัวเองกลับใช้ตัวอักษรเพียงไม่กี่ตัวเท่านั้นสบายดี ไม่ต้องคิดมากจะไม่
ย้อนรักทวงแค้น บทที่ 680
เมื่อได้ยินเช่นนั้น หมอหลวงซุนก็รีบพูดอย่างรวดเร็ว “พระชายา มีบางอย่างผิดปกติจริง ๆ พ่ะย่ะค่ะ หลายวันมานี้ทรงตรัสถึงชิ่นเอ๋อร์ตลอด อีกทั้งทรงไม่ยอมเสวยโอสถ อาการประชวรของฝ่าบาทก่อนหน้านี้ก็ยังไม่หายดี ครั้งนี้คง…”ซูชิงอู่เข้าใจแล้วฮ่องเต้เฒ่าคงเสียสติแล้วจริง ๆที่กลายเป็นเช่นนี้เพราะถูกกระตุ้นจนทำให้อาการแย่ลงนางหลุบตาลงแล้วพูดว่า “พวกท่านออกไปก่อน”เย่ชิวหมิงเหลือบมองนางและไม่พูดอะไร เขาแค่โบกมือสั่งให้ทุกคนในห้องออกไปจนเหลือนางอยู่คนเดียวในห้อง นางก็หยิบเข็มเงินที่หมอหลวงซุนและคนอื่น ๆ ถือเข้ามาด้วยทันที และเริ่มทำการรักษาฮ่องเต้เฒ่าเข็มหลายเล่มถูกสอดลึกเข้าไปในจุดฝังเข็มบนศีรษะของฮ่องเต้เฒ่าด้วยทักษะพิเศษ เมื่อเวลาผ่านไปหนึ่งก้านธูป ฮ่องเต้เฒ่าที่หมดสติในตอนแรกก็ลืมตาขึ้นคราแรกดวงตาของเขาขุ่นมัว แต่ก็กลับมาแจ่มชัดอย่างรวดเร็ว เมื่อหันไปมองด้านข้าง เขาก็เห็นใบหน้าของซูชิงอู่ร่างกายของฮ่องเต้เฒ่ารู้สึกชาเล็กน้อย และเป็นเรื่องยากที่ขณะนี้ฮ่องเต้เฒ่าจะมีสติชัดเจน เขาเงียบไปครู่หนึ่ง และทันใดนั้นก็พูดด้วยน้ำเสียงแหบแห้ง“ประคองข้าหน่อย”ซูชิงอู่ทำตามที่อีกฝ่ายบอกนางพ
ย้อนรักทวงแค้น บทที่ 681
หากซูชิงอู่ได้ยานั่นมาจริง ๆ นางจะไม่ให้ลูกของตัวเองกินก่อนได้อย่างไร?เหตุผลที่นางทูลฮ่องเต้เฒ่าไปตรง ๆ ก็เพราะซูชิงอู่ต้องการรีดผลประโยชน์สุดท้ายจากเขาเขาครองบัลลังก์ปกครองแคว้นหนานเย่มาหลายปีถึงเพียงนี้ เป็นไปไม่ได้เลยที่จะไม่เหลืออะไรทิ้งไว้ให้คนรุ่นหลัง คงมีความลับบางอย่างที่มีเพียงฮ่องเต้เท่านั้นที่รู้หากฮ่องเต้เฒ่าเสียสติไปแล้ว แม้เขาจะเชื่อฟัง แต่สมองก็คงเลอะเลือนจนและลืมทุกสิ่งไปหมดและหลังจากฟื้นขึ้นมา ฮ่องเต้เฒ่าก็จะไม่ยอมเชื่อใจใครง่าย ๆเพราะนิสัยหวาดระแวงของฮ่องเต้เฒ่าได้ถูกสลักลึกลงไปในกระดูกแล้วซูชิงอู่ค่อย ๆ เงยหน้ามอง “แค่ฝ่าบาทตรัสมาก็เพียงพอแล้วเพคะ ชิงอู่เต็มใจที่จะช่วยพระองค์ให้ได้มี...พระชนม์ชีพที่ยืนยาว”ฮ่องเต้เฒ่าพูดเสียงทุ้ม “เจ้าต้องการให้ข้าทำอะไร?”ซูชิงอู่กล่าวว่า “ฝ่าบาทติดต่อกับภูเขาศักดิ์สิทธิ์มาหลายปี คงจะทรงรู้บางอย่างเกี่ยวกับพวกเขาอยู่ไม่น้อย ตอนนั้นท่านราชครูใช้เรื่องนี้มาควบคุมความเป็นความตายของฝ่าบาท เพื่อให้พระองค์ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากเชื่อฟังที่พวกเขาสั่งไม่ใช่หรือเพคะ?”ฮ่องเต้เฒ่าหรี่ตาลง “เจ้ารู้เรื่องนี้มาจากที่ไหน?”ซูชิงอู
ย้อนรักทวงแค้น บทที่ 682
เมื่อฮ่องเต้เฒ่าเข้าใจสิ่งที่นางต้องการจะสื่อเขาก็จมอยู่ในห้วงความคิดทันใดนั้นเขาก็เริ่มคลำหาช่องลับเก่า ๆ ตรงหัวเตียง ไม่รู้ว่าเขาแตะตรงไหน จู่ ๆ กำแพงที่อยู่ติดกับเตียงมังกรก็เกิดการสั่นสะเทือน และประตูบานหนึ่งก็เปิดออกต่อหน้าซูชิงอู่ฮ่องเต้เฒ่าบังคับร่างกายให้นั่งอย่างมั่นคง แต่ลุกขึ้นยืนอย่างไม่มั่นคงนักและเดินเข้าประตูไป “เจ้าก็ตามข้ามาด้วย ไปด้วยกันเถิด”ซูชิงอู่รู้อยู่แล้วว่าฮ่องเต้เฒ่าต้องซ่อนของดี ๆ อยู่มากมายนางลุกเดินตามฮ่องเต้เฒ่าเข้าไปในห้องลับทันทีที่นางเดินเข้าไป ภาพตรงหน้าก็ได้เปิดหูเปิดตาให้กับนางห้องลับนี้กว้างขวางมากและมีความหรูหราอยู่ในตัว เหมือนกับตำหนักใต้ดินที่ซ่อนอยู่ในพระราชวังตลอดทางลงบันได โฉมหน้าที่แท้จริงของตำหนักใต้ดินก็ค่อย ๆ ปรากฏขึ้นต่อหน้าซูชิงอู่ แม้นางจะคาดการณ์ไว้แล้วว่าฮ่องเต้เฒ่าจะต้องมีความลับ แต่นางก็คาดไม่ถึงว่ามันจะหรูหราถึงเพียงนี้ฮ่องเต้เฒ่าใช้กำแพงประคองตัวเอง เขาเคลื่อนตัวลงไปด้านล่างพลางชี้ไปยังทิศทางหนึ่ง “ตราราชลัญจกรหยกถูกเก็บไว้ที่นั่น เอามันออกมาให้ข้าที”ดวงตาของซูชิงอู่เป็นประกาย นางรีบเดินเข้าไปเปิดช่องลับที่อยู่ด้
ย้อนรักทวงแค้น บทที่ 683
คำพูดเหล่านั้นเหมือนเป็นการตอกกลับ ฮ่องเต้เฒ่าแค่นเสียงเย็นและไม่พูดอะไรอีก เขาไม่ใช่สัตว์เดรัจฉานเสียหน่อย ที่เขาสนใจซูชิงอู่ก็เพราะความสามารถของนางต่างหากน่าเสียดายที่ความโชคดีนี้ถูกโอรสที่ไม่ได้อยู่ในสายตาแย่งชิงไปแล้วเมื่อเห็นความตั้งใจของนางที่แสวงหาผลประโยชน์ให้กับอ๋องเสวียน ฮ่องเต้เฒ่าก็ทำได้แต่ถอนหายใจพลางคิดว่าเด็กคนนั้นช่างมีสายตาที่หลักแหลม“เจ้ามีความสามารถที่จะทำให้เย่เสวียนถิงขึ้นเป็นองค์รัชทายาทได้แท้ ๆ แล้วเหตุใดสุดท้ายถึงเลือกสนับสนุนเย่ชิวหมิงเล่า?”ซูชิงอู่ได้ยินคำถามที่ตรงไปตรงมาของฮ่องเต้เฒ่า แต่นางก็ไม่ได้ตอบอย่างอ้อมค้อมแม้ฮ่องเต้เฒ่าจะยังคงเป็นกษัตริย์ แต่เขาก็ชราแล้ว“เพราะท่านอ๋องไม่อยากเป็นฮ่องเต้เพคะ”“ไม่อยากรึ?”ฮ่องเต้เฒ่าตกใจเล็กน้อย ทว่าก็ไม่ได้ซ่อนความตกใจที่แสดงบนสีหน้า“ทำไมกัน?”ซูชิงอู่หันหน้ามาแล้วพูดว่า “ก็ไม่ชอบอย่างไรล่ะเพคะ จะไปมีเหตุผลอะไรมากมาย?”“เจ้าเด็กนี่...”ประโยคนี้ทำให้ฮ่องเต้เฒ่าสำลักเขาโกรธมากพลางชี้นางอยู่นาน แต่เขาทำได้เพียงทิ้งมือลงอย่างจนใจ ซึ่งแสดงให้เห็นว่าเขาไม่ต้องการโต้เถียงกับซูชิงอู่อีก“เอาล่ะ เจ้ามานี
ย้อนรักทวงแค้น บทที่ 684
นางนึกถึงสถานที่แห่งหนึ่งในชีวิตชาติก่อน ซูชิงอู่เคยเห็นตัวอักษรเขียนว่าอวิ๋นหว่านบนป้ายหยกที่ราชครูพกติดตัวซูชิงอู่ไม่เชื่อว่านี่เป็นเรื่องบังเอิญบางทีชื่อสถานที่บนแผนที่นี้อาจเป็นชื่อของเมืองโบราณบางส่วนเมื่อหลายร้อยปีก่อน เมื่อเวลาผ่านไป จึงมีเพียงไม่กี่คนที่รู้จักชื่อสถานที่เหล่านี้นางจำเป็นต้องค้นหาชื่อสถานที่ปัจจุบันที่คล้องกับอวิ๋นหว่าน และเบาะแสคือป้ายหยกที่ราชครูพกติดตัวน่าเสียดายที่ราชครูเสียชีวิตไปแล้ว และไม่รู้ว่าสิ่งของที่เขาพกติดตัวนั้นหายไปไหนแล้วโดยเฉพาะป้ายหยกไร้ค่าชิ้นนั้นทว่าเนื่องจากแผนที่นี้เกี่ยวข้องกับภูเขาศักดิ์สิทธิ์ และมีคนที่มาจากภูเขาศักดิ์สิทธิ์อยู่ที่บ้านของนาง จึงไม่ต้องกังวลว่าจะไม่มีคนให้ถามซูชิงอู่หันกลับไปมองฮ่องเต้เฒ่าแล้วพูดว่า “แผนที่นี้สำคัญมาก มันอาจจะเกี่ยวข้องกับภูเขาศักดิ์สิทธิ์ก็ได้ ดังนั้นหม่อมฉันขอนำไปด้วยนะเพคะ”ฮ่องเต้เฒ่าหรี่ตาลงแล้วพูดว่า “เอาไปเถอะ มันไม่มีประโยชน์อะไรอยู่แล้ว”ตำหนักใต้ดินแห่งนี้เต็มไปด้วยสมบัติของฮ่องเต้เฒ่ามีสมบัติอันล้ำค่าและมีเอกลักษณ์เฉพาะตัวซึ่งหาได้ยากในใต้หล้านี้ เช่นเดียวกับภาพวาดของคนดังใ
ย้อนรักทวงแค้น บทที่ 685
ฮ่องเต้เฒ่าเงียบอยู่นานมีเพียงคำไม่กี่คำที่กล่าวออกมา “กษัตริย์ตรัสแล้วไม่คืนคำ”ซูชิงอู่หยิบกล่องขนาดใหญ่หลายกล่องออกมาอย่างง่ายดาย จากนั้นก็เทเครื่องประดับทองเงินและอัญมณีต่าง ๆ มากองไว้ข้าง ๆ แล้วนำสิ่งที่นางต้องการใส่ลงไปฮ่องเต้เฒ่ามองนางเดินออกมา ร่างผอมบางที่ถือกล่องเหล็กที่มีความสูงครึ่งตัวคน นางเดินขึ้นบันไดอย่างง่ายดายในขณะที่ถือออกมาอีกทั้งยังเดินกลับไปมาหลายครั้งโดยไม่มีเหงื่อออกสักนิดเขานั่งตะลึงอยู่ที่มุมห้อง เดิมทีเขาคิดว่ามันคงเป็นเรื่องยากสำหรับนางที่จะนำสิ่งของออกมา แม้น้ำหนักของชุดเกราะเทียนหลินจะเบากว่าชุดเกราะธรรมดา แต่มันก็ยังคงเป็นชุดเกราะ!สตรีธรรมดาทั่วไปย่อมคิดว่าการถือชุดเกราะออกมาสักชุดก็เป็นเรื่องที่ยากพอแล้ว นับประสาอะไรกับกล่องใหญ่ที่มีชุดเกราะใส่อยู่เต็มถึงสามใบแต่ผลคือกล่องเหล่านั้นถูกซูชิงอู่ถือไปเพียงลำพังเขาไม่พูดอะไรและยังคงนิ่งเงียบ แขนขาบอบบางของนางกำลังขยับไปมา ไม่เข้าใจจริง ๆ เลยว่าร่างกายที่เพรียวบางมีกำลังมากขนาดนี้ได้อย่างไรซูชิงอู่ปัดฝุ่นออกจากมือพลางมองไปรอบ ๆ ห้องลับเป็นครั้งสุดท้ายหลังจากแน่ใจว่าไม่มีอะไรที่เอาไปได้แล้ว ใ
บทล่าสุด
