บททั้งหมดของ บันทึกรัก : สามีข้ามีไฝเสน่ห์: บทที่ 151 - บทที่ 160

สองพี่น้องนี่ เสียสติกันไปหมดแล้ว!กู้อวิ๋นซีพยายามดึงมือของตัวเองกลับอย่างสุดแรง แล้วหันไปมองค้อนผู้ชายที่นั่งอยู่ข้างเตียง"ข้าไม่ใช่ภรรยาของเจ้า!"จวินฉู่หลีไม่ได้โกรธ แต่กลับยิ้มออกมาอย่างอ่อนโยนมากขึ้นอีก "คนทั่วทั้งแผ่นดินต่างรู้กันว่าเจ้าคือภรรยาของข้านะ!""ข้าไม่ใช่!" คนที่แต่งงานกับนาง อีกทั้งผู้ชายที่เข้าหอกับนางคือจวินเย่เสวียน ไม่ใช่เขา!"คืนนี้เจ้าเองก็ได้เห็นกับตาตัวเองแล้ว เขากับข้าได้..."กู้อวิ๋นซีกัดริมฝีปาก หลังจากที่สีหน้าขึ้นเป็นสีแดงระเรื่อน้อยๆ แล้ว ก็เปลี่ยนเป็นสีขาวซีดอย่างรวดเร็ว"เจ้าเองก็ได้เห็นแล้ว ยังจะทนได้อีกอย่างไร? หากว่าเจ้ายังสามารถทนได้อีก เจ้ายังนับเป็นผู้ชายได้อีกหรือ?"นางจ้องมองไปที่จวินฉู่หลี พยายามจะสงบอารมณ์ตัวเองให้ได้มากที่สุด "จวินฉู่หลี หากว่าเจ้ายังเป็นผู้ชาย ตอนนี้ก็จงมอบหนังสือหย่ามาให้ข้าซะ ไล่ข้าออกไปจากจวนอ๋องเลย!""เรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมดในวันนี้ ข้าเป็นคนทำให้มันเกิดขึ้นมาเองกับมือ หากว่ามีความผิด นั่นก็ล้วนเป็นความผิดของข้าทั้งหมด เกี่ยวอะไรกับเจ้าด้วย"รอยยิ้มของจวินฉู่หลี อบอุ่น อ่อนโยน เสมือนสายลมในฤดูใบไม้ผลิเสมอ

เมื่อเห็นว่านางตั้งป้อมเพียงนี้ ท่าทางแบบนี้ ทำให้จวินฉู่หลีรู้สึกขำขันรอยยิ้มตรงมุมปากของจวินฉู่หลีชัดขึ้น อบอุ่นยิ่งขึ้น "อย่ากลัวข้าเลย ข้าไม่มีทางทำร้ายเจ้าเด็ดขาด"ถึงแม้ คืนนี้จะผ่านประสบการณ์ "ได้ประจักษ์กับสายตาตัวเอง" มาแล้ว ในใจของเขาคล้ายกับว่าจะมีสัตว์ร้ายตัวน้อยๆ เกิดขึ้นมาแต่เขา ไม่มีทาง!อย่างน้อยเขาก็จะพยายามห้ามใจตัวเองไว้!กู้อวิ๋นซีกัดริมฝีปากล่าง แล้วลอบถอนหายใจออกมาเบาๆ"นอนเถอะ" จวินฉู่หลีดึงผ้าห่มขึ้นให้นางอีกครั้ง"ต่อไป...เจ้าก็สามารถหยุดเขาไว้ได้ใช่ไหม" ตอนนี้นางยังคิดหาวิธีที่จะออกจากที่นี่ไม่ได้เลยคำขู่ของจวินเย่เสวียน ราวกับยังคงดังก้องอยู่ข้างหูคิดจะไปจากจวนเสวียนอ๋อง นอกจากว่า เจ้าจะข้ามศพข้าไปก่อนคนสารเลวนั่น ไม่เคยพูดล้อเล่น!ในตอนนี้กู้อวิ๋นซีรู้สึกอับจนหนทางกับอนาคตของตัวเองเหลือเกินแต่อย่างน้อย อย่าให้คนสารเลวนั่นมาทำเรื่องอย่างว่ากับนางก่อนที่นางจะหาวิธีออกไปจากจวนเสวียนอ๋องได้หรือไม่?นางกลัวมากจริงๆ...ใครจะไปคิดว่าจวินฉู่หลีที่รักและอบอุ่นกับนางเสมอจะส่ายหน้าออกมา "ขอโทษที่ข้า...ไม่สามารถทำได้""เจ้าบอกว่าข้าเป็นภรรยาของเจ้าน

กู้อวิ๋นซีหลุบตาลง มองไปที่จอกน้ำชาตรงเบื้องหน้าหลังจากที่ผ่านเรื่องเมื่อคืนมา เดิมทีกู้อวิ๋นซียังคิดอยู่ว่าเมื่อพระสนมหรงเห็นตัวเองจะมีทีท่าอย่างไรต้องเผชิญหน้ากับผู้หญิงที่สร้างความวุ่นวายให้กับลูกชายทั้งสองคนของนาง เกรงว่าต่อไปพระสนมหรงคงไม่อาจปล่อยนางไปได้นางเพียงคิดไม่ถึงว่า พระสนมหรงจะจัดการโต้งๆ เช่นนี้ ใช้น้ำชาอาบยาพิษแก้วเดียวมาจัดการปัญหากู้อวิ๋นซีใช้สองมือรับมา แต่ก็ไม่ได้ดื่มลงไป แต่กลับวางไว้บนโต๊ะแทนพระสนมหรงมองไปที่น้ำชาจอกนั้น แววตาฉายประกายอะไรบางอย่างนางยิ้มเหยียดออกมาแล้วพูดว่า "ซีเออร์คงไม่คิดว่า ข้าจะสั่งให้คนวางยาในน้ำชาจอกนี้หรอกใช่หรือไม่?"กู้อวิ๋นซีมองไปที่นาง พยายามจะเหยียดยิ้มออกมาแต่รอยยิ้มนั้นก็ไปไม่ถึงดวงตาเช่นกันนางพูดอย่างเรียบเฉย "เสด็จแม่พูดล้อเล่นแล้ว เสด็จแม่มีความคิดรอบคอบ สติปัญญาเกินใคร ย่อมต้องรู้ดีแน่นอนว่า หากฆ่าลูก จะต้องทำให้ลูกชายทั้งสองของท่านต้องเจ็บปวดเสียใจ"นางพูดอย่างยิ้มๆ "ดังนั้น เสด็จแม่จะวางยาพิษลูกได้อย่างไรใช่ไหมเพคะ?""ในเมื่อเป็นเช่นนี้ เหตุใดจึงไม่ดื่ม?" พระสนมหรงไม่อาจทนฝืนยิ้มได้อีกต่อไป สีหน้าค่อยๆ เย็นเยี

หลังจากผ่านภัยพิบัติเมื่อคืนมา ตอนนี้แค่ได้ยินเสียงของจวินเย่เสวียน กู้อวิ๋นซีก็อยากจะหนีไปโดยสัญชาติญาณแล้วก็ไม่รู้เหมือนกันว่าหนึ่งปีที่ผ่านมา ตัวนางไปคบและพลอดรักกับเขาโดยไม่มีการป้องกันใดๆ ได้อย่างไรต้องโทษที่เขาปกปิดไว้อย่างแนบเนียน ตั้งหนึ่งปี นางดูไม่ออกเลยว่าเขาเป็นคนที่น่ากลัวขนาดนี้!กู้อวิ๋นซีหันหน้ากลับไปมองอันเซี่ยหนึ่งทีอันเซี่ยรีบพยักหน้าให้กำลังใจนางกู้อวิ๋นซีถึงถอนหายใจอย่างโล่งอกก่อนจะผลักประตูให้เปิดออกคิดไม่ถึงว่าจวินเย่เสวียนจะกำลังเปลี่ยนเสื้อผ้าอยู่กู้อวิ๋นซีที่เพิ่งจะเข้าไปก็แทบจะถอยหลังกลับทันทีแต่น้ำเสียงเย็นชาของเขากลับดังขึ้นมาอีกครั้ง "จะเข้ามาก็เข้า ไม่เข้าก็ไสหัวไปซะ!"กู้อวิ๋นซีสูดหายใจเข้าลึกๆ ถึงค่อยก้มหน้าเดินเข้าไป"เจ้าอยากจะให้คนด้านนอก เป็นข้าเปลี่ยนเสื้อผ้าหรืออย่างไร?" จวินเย่เสวียนจ้องมองไปยังประตูห้องนอนที่เปิดกว้างอยู่บานนั้นแต่ครั้งนี้ กู้อวิ๋นซีไม่ได้เชื่อฟังแล้วปิดประตูตามที่เขาบอกนางยืนอยู่ข้างประตูไม่กล้าเข้าไปใกล้เช่นกัน"องค์ชายสี่ คืนนี้ในจวนมีงานเลี้ยง หวังว่าท่านจะสละเวลามาร่วมงานด้วยเพคะ""เหตุใดข้าต้องไปร่วม

กู้อวิ๋นซียังคงสีหน้าเรียบเฉยเช่นเดิม "ไม่ใช่ว่าข้าต้องการให้องค์ชายสี่เลือกพระชายา เป็นเสด็จแม่ที่คาดหวังเช่นนี้""ดังนั้น ขอให้องค์ชายสี่ให้ความร่วมมือกับงานของข้าด้วย ไปเข้าร่วมงานเลี้ยง พูดคุยทำความสนิทสนมกับแม่นางลู่และแม่นางฉินดีๆ""หากว่าข้าไม่รับปากล่ะ""เช่นนั้นองค์ชายสี่ก็จะไม่มีโอกาสได้เห็นใบหน้าสมบูรณ์แบบไร้ตำหนินี้อีก" กู้อวิ๋นซีกดมีดสั้นในมือให้ลึกลงไปอีกที่ใบหน้ามีเลือดหยดหนึ่งซึมออกมาจริงๆ!"ข้ารับปาก!"จวินเย่เสวียนสีหน้าเปลี่ยนไปทันที ทั้งโมโหทั้งแค้นใจ พยายามอดกลั้นจนถึงที่สุด จนแทบจะระเบิดออกมาอยู่แล้ว"ข้ารับปาก! ไสหัวไป! ไปให้พ้นหน้าข้า!""องค์ชายสี่จะสาบานก่อนได้หรือไม่?" กู้อวิ๋นซีกลับได้คืบจะเอาศอกหากว่าเขากลับคำจะทำอย่างไรล่ะ?จวินเย่เสวียนอยากจะบีบนางให้ตายจริงๆ!เขาอยากนัก อยากมากๆ!หน้าอกของเขายังคงกระเพื่อมไหวอย่างบ้าคลั่ง แล้วน้ำเสียงต่ำพร่าของเขาก็ดังขึ้นอีกครั้ง"ข้าสาบานว่าจะเข้าร่วมงานเลี้ยงในคืนนี้อย่างแน่นอน! ตอนนี้ ไสหัวไปให้พ้นหน้าข้าซะ! ไปไกลได้แค่ไหนก็ไปไกลเท่านั้น! ไป!"กู้อวิ๋นซีถอนหายใจอย่างโล่งอกจากนั้นก็รีบหมุนตัวออกไปทันที