บททั้งหมดของ บันทึกรัก : สามีข้ามีไฝเสน่ห์: บทที่ 171 - บทที่ 180

อันเซี่ยตกใจจนสติสตังกระเกิดกระเจิง รีบเข้าไปดึงมือของกู้อวิ๋นซีออกมาทันทีแต่กู้อวิ๋นซีกลับพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงแหบแห้งว่า "อย่า...แตะต้องข้า อย่า..."นางดึงมือตัวเองกลับมา แล้วปิดกรงกลับไปเช่นเดิมก้าวถอยหลังมาสองก้าว ฝีเท้าสับสน ร่างกายเริ่มจะโงนเงนอันเซี่ยยกมือของนางขึ้นมาดู ที่หลังมือมีแผลอยู่สองรอยจริงๆ แผลนั้นเป็นสีดำสนิทคุณหนูถูกพิษแล้ว!อันเซี่ยกำลังจะวิ่งออกไปทันทีแต่กู้อวิ๋นซีกลับดึงตัวนางไว้ "อย่าไป..."แต่นางคิดไม่ถึงว่าตอนนี้ตัวเองจะอ่อนแอถึงเพียงนี้ดึงอันเซี่ยไว้ แต่กลับถูกอันเซี่ยลากไปข้างหน้าจนล้มโครมลงไปบนพื้นอันเซี่ยรีบเข้าไปพยุงนางทันที "คุณหนู ท่านไม่ต้องกลัว ข้ารู้ว่าในจวนอ๋องมีหมอเทวดาอยู่ท่านหนึ่งชื่อว่าหลานโจว! ข้าจะไปขอร้องเสวียนอ๋องเดี๋ยวนี้ ให้ท่านหลานโจวมาช่วยถอนพิษให้กับท่าน""ไม่...ต้อง ข้า...กินยาถอนพิษไว้แล้ว"กู้อวิ๋นซีเหงื่อนเย็นออกไปทั่วร่าง ตอนนี้ร่างกายแทบจะไม่มีแรงหลงเหลืออยู่แล้ว แต่นางก็ยังดึงเสื้อของอันเซี่ยไว้แล้วพูดด้วยเสียงแหบพร่า"อย่าไป ข้า...ข้าจงใจทำเอง ข้าต้องการ...ปรุง...ซีรั่ม""คุณหนู!" อันเซี่ยไม่เข้าใจว่าซีรั่มคืออ

ถึงอย่างไรกู้อวิ๋นซีก็ถือว่าเป็นนายหญิงของจวนเสวียนอ๋องเหมือนกันประตูห้องถูกคนผลักออกอย่างไร้มารยาทเช่นนี้ เท่าที่จำได้นี่ก็เป็นครั้งที่สองแล้วปกติ บ่าวรับใช้ต่างให้ความเคารพนางกันทั้งสิ้น"แม่เฒ่าชิง..." อันเซี่ยตกใจตัวโยน รีบวางข้าวของในมือลงแล้วเข้าไปต้อนรับทันที"แม่เฒ่า ดึกดื่นป่านนี้ มาหาคุณหนูของข้าด้วยเรื่องอะไรหรือเจ้าคะ?""ไม่มีอะไร ก็แค่มีเรื่องจะกำชับแค่ไม่กี่ประโยคเท่านั้น"ฉับพลันแม่เฒ่าชิงก็ดึงตัวนาง โยนออกไปที่นอกประตูแม่เฒ่าชิงผู้นี้ เป็นคนที่เคยเรียนวรยุทธ์มาจริงๆ แรงดีเหลือเกิน!อันเซี่ยไม่ทันระวังก็เลยถูกนางจับโยนออกไปอย่างนี้เพิ่งจะออกไปก็มีทหารองครักษ์สองนายเดินเข้ามา คนหนึ่งซ้ายคนหนึ่งขวา คุมตัวนางเอาไว้"นี่พวกเจ้าทำอะไรเนี่ย? ปล่อยข้านะ! คะ...อื้อ! อื้ออ..."กู้อวิ๋นซีวางกล่องยาลง มองดูแม่เฒ่าชิงที่กำลังเดินเข้ามาหาตัวเองไม่ไกล "แม่เฒ่า นี่เจ้าหมายความว่ายังไงกัน? อันเซี่ยไปทำความผิดอะไรมาอย่างนั้นเหรอ?""เด็กนั่นไม่ได้ทำผิดอะไร เพียงแต่มีมาเรื่องที่บ่าวอยากจะพูดกับพระชายาแค่สองคน เด็กนั่นอยู่ด้วยจะเกะกะเปล่าๆ"แม่เฒ่าชิงหันหน้ากลับไปมองหนึ่งที

กู้อวิ๋นซีดื่มน้ำแกงบุตรหลานเข้าไปแล้วจริงๆแววตาของแม่เฒ่าชิงปรากฎร่อยรอยของความประหลาดใจแต่เมื่อคิดไปคิดมา สีหน้าก็กลับมาปกติอีกครั้งรับเอาชามเปล่าที่กู้อวิ๋นซียื่นมาให้ตัวเอง แม่เฒ่าชิงย่อตัวลงเล็กน้อย "บ่าวจะไปเร่งหลีอ๋องให้รีบมาเดียวนี้เพคะ"จากนั้นนางก็เดินจากไปด้านนอกยังมีทหารองครักษ์หลายนายเฝ้าอยู่ทางด้านอันเซี่ยก็ถูกคนเฝ้าไว้ ไม่ให้ออกมาสรุปก็คือ ถ้าจะออกไปหาคนมาช่วยในตอนนี้ ความเป็นไปได้ไม่สูงมากเมื่อรอให้แม่เฒ่าชิงจากไปแล้ว กู้อวิ๋นซีก็มองหากล่องยาของตัวเองแล้วหยิบเอาเข็มเงินออกมาแต่นางรู้สึกแปลกประหลาดเป็นอย่างมากเหตุใดเมื่อดื่มน้ำแกงบุตรหลานชามนี้เข้าไป ถึงไม่เหมือนกับตอนที่ดื่มในวังหลวงก่อนหน้านี้เลย?นางไม่รู้สึกร้อนรุ่มเลยสักนิด แต่ร่างกายกลับเย็นขึ้นเรื่อยๆไม่สิ! นี่ไม่ใช่น้ำแกงบุตรหลาน!แม่เฒ่าชิงวางยาพิษนาง!นางบังอาจมาก!ที่หอหนิงซีของกู้อวิ๋นซีกู้อวิ๋นซีไม่ได้มียาดีอยู่มากนัก นางจะต้องไปเอาสมุนไพรมาจากคลังเก็บยาของจวนอ๋องแล้วปรุงยาแก้พิษขึ้นมาเองเพิ่งก้าวขาออกไปสองก้าวก็คิดขึ้นได้ ด้านนอกประตูมีแต่ทหารองครักษ์ของแม่เฒ่าชิงเฝ้าอยู่นางจงใจ

"ท่านเป็นคนพูดเองว่าท่านคือท่านพี่สี่ของข้า! ที่คือท่าทีที่ท่านพี่สี่สมควรปฏิบัติต่อภรรยาของน้องชายตัวเองอย่างนั้นเหรอ?"คำพูดเหน็บแนมของกู้อวิ๋นซีก็เย็นเยียบจนทิ่มกระดูก "องค์ชายสี่ ท่านไม่รู้สึกว่าการกระทำของท่านมันบ้าระห่ำเกินไปหน่อยเหรอ?""ข้าก็ชอบความบ้าระห่ำเช่นนี้แหละ เจ้าจะทำอะไรได้?""ท่านจะเกินไปแล้ว!" หรือว่าคนที่มีวรยุทธ์สูงส่งจะสามารถทำอะไรก็ได้ตามใจชอบจริงๆ!"อย่างนั้นเหรอ?" จวินเย่เสวียนยกริมฝีปากบางขึ้นมาเป็นรอยยิ้ม ก้มหน้า กัดลงไปที่ลำคอของนางหนึ่งทีด้วยแรงที่ไม่หนักไม่เบาจากนั้นริมฝีปากร้อนนั้นก็เคลื่อนมาตามหาริมฝีปากของนางกู้อวิ๋นซีตกใจจนรีบผละหน้าหนีทันทีเพื่อหลบหลี่ยงการจู่โจมของเขาแต่ริมฝีปากของจวินเย่เสวียนกลับไล้ไปตามใบหน้าของนาง ลงไปเรื่อยๆ สุดท้ายก็หยุดคลอเคลียอยู่ตามลำคอขาวเนียนละเอียดของนาง"เจ้าลืมไปแล้วหรือว่าวันนี้ตอนที่เจ้าถอดเสื้อผ้าของข้าออกบนรถม้า ข้าเคยพูดไว้ว่าอย่างไร?"กู้อวิ๋นซีกัดริมฝีปากไว้ ปฏิเสธที่จะตอบคำถามแต่จวินเย่เสวียนกลับช่วยนางตอบคำถามนี้แทนด้วยสีหน้าเย็นชา "ข้าบอกแล้วว่า ดูร่างกายของข้าแล้ว เจ้าก็จะเป็นของข้า!""เจ้าเป็น

"แม่เฒ่า เจ้ากำลังพูดจาเหลวไหลอะไร? ข้าไปสั่งให้คนวางยาพิษนางตั้งแต่เมื่อไรกัน?" พระสนมหรงจ้องนางเขม็งคิดไม่ถึงว่าแม่เฒ่าชิงจะคุกเขาลงไปนั่งอยู่บนพื้น พลั่ก ก่อนจะพูดอย่างลนลาน "เป็น...เป็นความคิดของบ่าวเองเพคะ""ว่าอย่างไรนะ?" พระสนมหรงตกใจ ฉับพลันก็รู้สึกเย็นไปทั้งร่าง"แม่เฒ่าชิง ทำไมเจ้าถึง...เจ้า...เจ้าทำเช่นนี้ ข้าจะไปตอบกับลูกชายทั้งสองคนได้อย่างไร?""พระสนม ที่บ่าวทำไปก็เพื่อพระองค์ทั้งสิ้นนะเพคะ! พระสนมจิตใจเมตตาไม่กล้าลงมือ เช่นนั้นก็ให้บ่าวเป็นคนกำจัดหนามยอกอกคนนี้แทนพระสนมเอง"แม่เฒ่าชิงคุกเข่าอยู่บนพื้น กำชายกระโปรงของพระสนมหรงเอาไว้แน่น พูดด้วยเสียงแหบพร่า "ตั้งแต่กู้อวิ๋นซีปรากฎตัว จวนอ๋องของเราก็ไม่เคยมีวันไหนที่จะสงบสุขเลย"เสวียนอ๋องกับหลีอ๋องต่างก็ชื่นชอบกู้อวิ๋นซี ผู้ชายสองคนแย่งผู้หญิงคนเดียวในใจของทั้งสองคนพี่น้องจะไม่ผิดใจกันได้อย่างไร?"มีเพียงแค่กู้อวิ๋นซีตายไป พวกเขาถึงจะดีขึ้นได้ ชีวิตของพระสนมเองก็จะได้กลับไปเป็นเหมือนเมื่อก่อน""แม่เฒ่า..." พระสนมหรงคิดไม่ถึงเลยจริงๆ ว่าแม่เฒ่าชิงจะจงรักภักดีกับนางมากถึงเพียงนี้ไม่ว่าทำเรื่องอะไรก็ล้วนเพื่อนางทั้