บททั้งหมดของ บันทึกรัก : สามีข้ามีไฝเสน่ห์: บทที่ 181 - บทที่ 190

จวินเย่เสวียนแสดงสีหน้าโกรธจัด "เช่นนั้นการที่เสด็จแม่วางยาพิษฆ่าคนของลูก เสด็จแม่จะรู้ได้อย่างไรว่าลูกจะต้องให้อภัยท่าน?""เจ้า!" เขายอมรับแล้ว! เขายอมรับว่ากู้อวิ๋นซีเป็นคนของเขาแล้ว!"เจ้า...เจ้า...เจ้าบังอาจ!" พระสนมหรงโกรธจัดจนรีบปรี่เข้าไป ยกมือขึ้นแล้วตบลงไปอย่างแรงเพี๊ยะ ฝ่ามือนี้ ตบลงไปบนใบหน้าของลูกชายตัวเองอย่างแรงพระสนมหรงอึ้งไป เมื่อเห็นรอยนิ้วมือค่อยๆ ปรากฎขึ้นมาบนใบหน้าหล่อเหล่านั้น ก็รู้สึกผิดขึ้นในใจอยู่บ้าง"เจ้า...เหตุใดจึงไม่หลบ?""ท่านเป็นเสด็จแม่ของลูก แม่ตีลูก เหตุใดจะต้องหลบด้วย?"คำพูดของจวินเย่เสวียนฟังดูแล้วเหมือนจะเคารพ แต่สายตาของเขากลับดุร้าย เย็นชาอย่างน่ากลัว"เจ้ายังรู้ตัวอยู่เหรอว่าเป็นลูกชายของข้า!" พระสนมหรงกำลังอยากจะด่าว่าอะไรสักอย่างแต่จวินเย่เสวียนกลับพูดขัดขึ้นอย่างเย็นชา "หากว่าลูกไม่ใช่ ตอนนี้เสด็จแม่ก็คงจะเป็นคนตายไปแล้ว"พระสนมหรงตกใจจนตัวเย็นเฉียบ มาถึงตอนนี้ถึงได้รู้ตัวว่าตัวเองทำให้เขาโมโหแล้วจริงๆ"เสวียนเออร์ แม่...แม่ก็แค่กลัวว่าเจ้าจะถูกใครข่มขู่อีก เจ้าควรจะรู้ว่าเจ้าไม่สามารถที่จะมีจุดอ่อนใดๆ ได้"เมื่อเห็นว่าเขายังคง

"ไม่ได้ เก็บไว้ก่อนข้ายังต้องใช้"กู้อวิ๋นซีนวดเบาๆ ที่หางคิ้วก่อนจะดึงกาวปิดแผลที่หลังมือออกบาดแผลยังคงอยู่ แต่ก่อนหน้านี้ได้ทายาไปแล้ว ก็เลยอาการดีขึ้นมาก กำลังสมานตัวอยู่"อันเซี่ย ข้ารู้สึกได้ว่าตัวของข้ามีการเปลี่ยนแปลงบางอย่าง แต่ข้ายังคงรู้สึกเหนื่อยมาก ข้าอยากจะนอนพักอีกสักหน่อย""อีกอย่าง เจ้าช่วยไปหาของพิษมาให้ข้าอีกสักหน่อย พวกแมงป่อง คางคก แมงมุม...แล้วก็ภาพวาดที่ข้าให้เจ้า เจ้าเอาไปให้คนทำมาแล้วหรือยัง?""ข้าไปหาคนแล้ว แต่ว่าทั่วทั้งเมืองหลวงไม่มีใครสามารถผลิตได้เลย คุณหนู เข็มเงินที่มีรูกลวงอยู่ภายใน ฝีมือเช่นนี้ เกรงว่าทั้งเมืองหลวงก็คงหาช่างทำไม่ได้เจ้าค่ะ"กู้อวิ๋นซีรู้ การผลิตเข็มฉีดยามันยากมากแต่นางต้องการแยกซีรั่ม จำเป็นจะต้องมีเครื่องมืออุปกรณ์หลายหลายชนิดเข็มฉีดยาก็เป็นเพียงหนึ่งในอุปกรณ์เครื่องมือเท่านั้น"แล้วอย่างอื่นล่ะ?""เหมือนกันเจ้าค่ะ พวกเขาต่างบอกว่าไม่เคยแม้แต่จะได้ยิน ไม่เคยแม้แต่จะได้เห็น ต่อให้จะเพิ่มเงินให้ก็ไม่ยอมรับงานนี้ บอกว่าเกรงจะเสียชื่อร้านของตัวเอง""ในเมืองหลวงมีคนที่มีความสามารถมากมายขนาดนี้ เจ้าพยายามไปหาอีกหน่อยเถิด""ก็ไ

กู้อวิ๋นซีลุกขึ้นอย่างรวดเร็วเกินไปน้ำหมึกที่ปลายพู่กันถึงได้กระเด็นโดนกระโปรงของนางอย่างไม่ทันระวังแต่นางก็ไม่ได้ใส่ใจเลย เพียงแค่จ้องมองไปที่เงาร่างที่อยู่หลังม่านอย่างไม่กระพริบตาจนเกือบที่จะอดไม่ได้ต้องไปเปิดม่านแล้วบุกเข้าไปมองเขาให้ชัดๆเหตุใดเขาถึงรู้เรื่องความรู้ในยุคปัจจุบัน? ผู้ชายคนนี้ หรือว่า เขาก็ย้อนเวลามาเหมือนกัน?แต่บนโลกนี้จะมีเรื่องประหลาดอะไรเกิดขึ้นมากมายกัน?จะเป็นไปได้อย่างไร?"เหตุใดพระชายาถึงได้ตื่นเต้นปานนี้? ข้าพูดอะไรผิดไปอย่างนั้นเหรอ?" น้ำเสียงของผู้ชายคนนั้น ยังคงเย็นชาและไว้ท่าเช่นเดิมกู้อวิ๋นซีถอนหายใจออกมาหนึ่งที ก่อนจะถามว่า "เหตุใดคุณชายถึงรู้จักวิธีการใช้เครื่องมือของข้าพวกนี้ได้?""เพียงแค่สมัยเด็ก เคยเห็นจากท่านอาจารย์มา ก็เลยรู้ว่าคือสิ่งใด ใช้ทำอะไรก็เท่านั้น""ไม่ทราบว่าอาจารย์ของคุณชายคือผู้ใดกัน? สามารถแนะนำ...""ขออภัย" สีหน้าของคุณชายผู้นั้น ถึงกู้อวิ๋นซีจะมองไม่ชัด แต่ก็รู้สึกได้ว่าเขากำลังไม่พอใจกู้อวิ๋นซีรู้ตัวทันทีว่าตัวเองใจร้อนเกินไปนางพยายามสงบอารมณ์ของตัวเอง จากนั้นก็ค่อยๆ นั่งลงช้าๆ แต่ก็ยังคงมองไปที่เงาร่างหลังม

"ก่อนหน้านี้พระชายาหลีอ๋องป่วยอยู่นานหลายวัน เนื่องจากข้าต้องคอยอยู่เป็นเพื่อนพระสนมหรง ก็เลยไม่ว่างมาเยี่ยมท่านเลย ขอพระชายาโปรดอภัยด้วย"ไม่ว่าจะคำพูดหรือกริยาท่าทางของฉินโหรวก็ล้วนดูสง่างามเหลือเกินตอนนี้กู้อวิ๋นซีมองนาง ก็รู้สึกว่าการกระทำทุกอย่างของนางช่างดูคล้ายกับพระสนมหรงเหลือเกินแล้วฉินโหรวพูดยิ้มๆ "พวกนี้คือสมุนไพรชั้นดีที่ข้าเลือกออกมาจากคลังยาในจวนอ๋อง พระชายาหลีอ๋องต้องอย่าลืมให้บ่าวรับใช้ไปต้มให้ดื่มเยอะหน่อยล่ะ จะได้ช่วยบำรุงร่างกายให้แข็งแรง""อายุของท่านอ๋องทั้งสองคนในจวนเสวียนอ๋องก็ไม่น้อยแล้ว จนถึงตอนนี้ก็ยังไม่มีทายาทสืบสกุลเลย คนข้างนอกต่างพากับซุบซิบนินทา""ดังนั้น พระชายาจะต้องบำรุงร่างกายตัวเองให้ดี จะได้มีท่านอ๋องน้อยตัวอ้วนๆ ขาวๆ กับหลีอ๋องเร็วๆ"กู้อวิ๋นซีมองสมุนไพรที่ถูกตั้งอยู่บนโต๊ะอย่างสงบถึงแม้จะไม่ได้เปิดออกมาดู แต่แค่ดมกลิ่นก็รู้แล้วว่าเป็นสมุนไพรชั้นดีจริงๆ"ขอบคุณแม่นางฉินที่เป็นห่วง""ต่อไปเราก็เป็นครอบครัวเดียวกันแล้ว ย่อมต้องรักใคร่ปรองดองกันเป็นธรรมดา" ฉินโหรวพูดอย่างยิ้มๆแววตาของกู้อวิ๋นซีสั่นไหวน้อยๆ ฉับพลัน ก็รู้สึกไม่อยากจะพูดอะ

เงาสีดำนั้นเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็วมาก เห็นชัดว่าวิชาตัวเบาแข็งแกร่งขนาดไหนเขาเองก็คงคิดไม่ถึงว่าจะมีคนอยู่บนเส้นทางเล็กๆ ไม่ทันระวังจึงชนปะทะเข้ากับกู้อวิ๋นซีอย่างจังเงาสีดำนั้นยกมือขึ้น กำลังจะออกฝ่ามือใส่คนที่ขวางทางแต่เมื่อเงยหน้าขึ้นเห็นใบหน้าคนที่ยืนขวางทางอยู่ชัดแล้วเขาก็หยุดการกระทำทั้งหมดลงแต่กู้อวิ๋นซีกลับลงมือเร็วกว่า นางดึงเอาผ้าสีดำที่ปิดหน้าของเขาอยู่ออกชายชุดดำคนนั้นตกใจ ผ้าปิดหน้าสีดำถูกกู้อวิ๋นซีดึงออกมาแล้วใบหน้าที่ถูกเปิดเผยภายใต้แสงของพระจันทร์ชัดเจนเพียงนี้!"ท่าน!" กู้อวิ๋นซีตกใจจนดวงตาทั้งคู่เบิกกว้าง ตกตะลึงพูดไม่ออกทำไมถึง...ทำไมถึงเป็นเขาไปได้?ชายชุดดำได้สติในฉับพลัน รู้สึกถึงว่าเยี่ยนอีกำลังไล่ตามมาข้างหลังอย่างรวดเร็วจู่ๆ เขาก็คว้าตัวกู้อวิ๋นซีแล้วโยนออกไปทางเยี่ยนอีเยี่ยนอีตกใจจนรีบกระโดดขึ้นไปรับตัวกู้อวิ๋นซีที่ถูกโยนขึ้นไปลอยอยู่กลางอากาศทั้งสองคนลงถึงพื้นได้อย่างปลอดภัย"พระชายา ได้รับบาดเจ็บตรงไหนหรือไม่?" เยี่ยนอีถามอย่างจริงจังกู้อวิ๋นซียังคงรู้สึกตระหนกตกใจอยู่ รีบส่ายหัวออกไปอย่างรวดเร็ว"รีบตามไป!" เยี่ยนอีออกคำสั่งเสียงเ