Lahat ng Kabanata ng บันทึกรัก : สามีข้ามีไฝเสน่ห์: Kabanata 201 - Kabanata 210

พระสนมหรงเป็นคนเสียสติฉินโหรวยังรู้จักยับยั้งชั่งใจ แต่พระสนมหรงไม่ใช่หากว่าจวินฉู่หลีเป็นอะไรไป พระสนมหรงสามารถบ้าได้ขนาดไม่สนแม้แต่ชีวิตของตัวเองฉินโหรวยืนอยู่อย่างเงียบๆ ในห้อง มองดูพระสนมหรงที่พุ่งตัวเข้าใส่กู้อวิ๋นซีตรงหน้า ยกมือขึ้นเตรียมจะตบนางก็เพียงมองดูอย่างเย็นชาเท่านั้นฝ่ามือนั้นตบลงไปบนใบหน้าของกู้อวิ๋นซีหลายทีไม่นาน ก็มีเลือดไหลซึมออกมาจากมุมปากของกู้อวิ๋นซี สายตานางเริ่มพร่ามัวที่น่าเสียดายคือ ในห้องนี้ดันไม่มีมีดสักเล่มพระสนมหรงก็ช่างโง่งมเหลือเกิน แต่ตบหน้านังแพศยานี่จะไปคลายความแค้นได้อย่างไร?ทำไมนางถึงไม่จิกเล็บลงไปบนหน้าของนังแพศยานี้สักสองทีนะ ทำไมไม่ทำลายใบหน้าของนางไปซะล่ะ?ฉินโหรวพูดอย่างเย็นชา "พระสนม หลีอ๋องกับเสวียนอ๋องต่างก็ชื่นชอบใบหน้านี้ พระสนมต้องระวังนะเพคะ อย่าเผลอไปทำลายใบหน้าของนางเข้าล่ะ!"คำพูดของฉินโหรว เตือนสติของพระสนมหรงได้ในที่สุดใบหน้านี้! เป็นเพราะใบหน้านี้ ลูกชายทั้งสองคนของนางถึงได้พากันลุ่มหลงใช่หรือไม่?ทั้งๆ ที่เมื่อก่อนพวกเขาต่างก็เชื่อฟังนาง กตัญญูต่อนาง เคารพรักต่อนางกันขนาดนั้นแต่เพราะการปรากฎตัวของผู้หญิงคน

ตอนที่กู้อวิ๋นซีฟื้นขึ้นมา พบว่าตัวเองนอนอยู่ในห้องที่ไม่คุ้นเคย"อาหลี!"นางรีบลุกขึ้นมานั่งอย่างรวดเร็วหลังจากที่นั่งขึ้นมาแล้วถึงได้พบว่า หัวสมองของตัวเองยังคงมึนๆ งงๆ อยู่เพิ่งจะลุกขึ้นนั่ง ก็รู้สึกหน้ามืดจนเกือบจะเป็นลมไปอีกครั้ง"คุณหนู!" อันเซี่ยกุมมือนางไว้รู้สึกปวดใจ "ในที่สุดท่านก็ฟื้นแล้ว!""ข้าหลับไปนานเท่าไร?" กู้อวิ๋นซีเคาะหัวของตัวเองเบาๆอันเซี่ยรีบตอบว่า "หนึ่งวันหนึ่งคืนเจ้าค่ะ""ไม่ได้การ!" กู้อวิ๋นซีตกใจสะดุ้งโหยง รีบเลิ่กผ้าห่มออกทันที"ไม่ได้การ อาหลีรอไม่ได้แล้ว! ข้าจะต้องไปพบเขาเดี๋ยวนี้!"หนึ่งวันหนึ่งคืน!สวรรค์ นี่นางหลับไปตั้งหนึ่งวันหนึ่งคืนเชียว! ระยะเวลาการฉีดซีรั่มสองครั้งสุดท้าย เหลือเวลาอีกแค่สองวันแล้ว"อันเซี่ย เข็มฉีดยากับเครื่องหมุนเหวี่ยงของข้าล่ะ? รีบไปเอามาให้ข้าเร็ว""ข้าเก็บไว้เรียบร้อยแล้วเจ้าค่ะ" หลังจากที่คุณหนูถูกคนของฉินโหรวพาตัวออกไป ถึงแม้อันเซี่ยจะเป็นห่วงมากแค่ไหน แต่ก็รีบเข้าไปเก็บเข็มฉีดยาอันสุดท้ายกับเครื่องหมุนเหวี่ยงไว้ให้ดีก่อนกลัวว่าฉินโหรวจะกลับมาอีกครั้งแล้วทำลายของของคุณหนูสำหรับคุณหนูในตอนนี้ ของพวกนี้สำค

ได้ยินว่า พระชายาหลีอ๋องจะทำการรักษาอาการป่วยให้หลีอ๋องจริงๆแล้วก็ได้ยินมาอีกว่า ตอนนี้เป็นช่วงเวลาที่สำคัญที่สุด"แต่ว่า อาการป่วยที่แม้แต่หมอหลานยังรักษาไม่ได้ พระชายาก็เป็นเพียงผู้หญิงอ่อนแอคนหนึ่ง ไม่เห็นเคยได้ยินว่ามีวิชาการรักษาที่เก่งกาจสักแค่ไหน เหตุใดจึงมั่นใจว่าจะสามารถรักษาให้หายได้กัน?"เกรงว่าด้วยสภาพร่างกายของหลีอ๋องในตอนนี้ คงต้องพยายามทำทุกวิธีเพื่อต้องช่วยชีวิตไว้ให้ได้เท่านั้น ไม่แน่ว่าพระชายาหลีอ๋องอาจจะกำลังยืดระยะเวลาอยู่ก็ได้"จะเป็นไปได้อย่างไร? หากว่าหลีอ๋องเกิดเป็นอะไรไปขึ้นมาจริงๆ เสวียนอ๋องจะไม่จับพระชายาหลีอ๋องฉีกเป็นชิ้นๆ หรอกเหรอ?""ใครจะรู้ล่ะ ไม่ใช่ก่อนหน้านี้มีเรื่องล่ำลือว่า เสวียนอ๋องกับพระชายาหลีอ๋องแอบมี...มีความสัมพันธ์ลับกันหนิ?""อย่าพูดเหลวไหลน่า อยากตายหรืออย่างไร?"ในจวนอ๋องคืนนี้ บรรยากาศช่างกดดันรุนแรงจนตอนหลัง ทุกคนต่างก็ไม่กล้าพูดอะไรเหลวไหลอีก ขนาดจะซุบซิบนินทาก็ยังไม่กล้าแต่ละคนได้แต่ปิดปากเงียบไม่พูดอะไร ทำหน้าที่ของตัวเองต่อไปหากว่าคืนนี้หลีอ๋องต้องตายไปด้วยฝีมือการรักษาของพระชายาหลีอ๋องจริง เช่นนี้ในจวนอ๋องของพวกเขาจะต้อ

พระสนมหรงหน้ามืด ตึง นางล้มร่วงลงไปบนพื้นจวินเย่เสวียนกลับลืมที่จะเข้าไปช่วยประคองเป็นอันเซี่ยที่รีบเข้าไปช่วยประคองตัวของพระสนมหรงที่กำลังจะเป็นลมให้ลุกขึ้นมาหลานโจวเองก็ไม่อยากจะเชื่อ พยายามจับชีพจรให้กับจวินฉู่หลีอีกครั้ง แต่เขากลับหาสัญญาณชีพไม่เจอเลยมีเพียงกู้อวิ๋นซี ที่ยังคงฝังเข็มให้จวินฉู่หลีต่อไปเมื่อเห็นว่า เข็มเงินเล่มสุดท้ายถูกนางดึงออกจากหน้าอกของจวินฉู่หลีเรียบร้อยแต่ยังไม่ทันที่จะลุกขึ้นยืน ก็ถูกจวินเย่เสวียนดึงตัวขึ้นมาเสียก่อนเขาแค่เพียงจ้องมองนาง ไม่พูดอะไร พูดอะไรไม่ออกแม้แต่คำเดียว!ส่วนกู้อวิ๋นซีก็รู้สึกหน้ามืดจนเกือบจะเป็นลมไป ในระหว่างที่เขากำลังกระชากตัวนางอยู่เวลา คล้ายกับว่าจะหยุดหมุนไม่มีใครกล้าพูดอะไรคนเป็นลมก็เป็นลม คนอึ้งก็อึ้ง คนตกใจก็ตกใจ ทั้งห้องเงียบจนได้ยินเสียงแม้กระทั่งเข็มที่ตก ได้ยินทุกการกระทำดังนั้น..."แค่ก..."เสียงไอเบาๆ เรียกสติของทุกคนให้กลับคืนมาหลานโจวตกใจจนรีบวิ่งเข้าไปดูอาการทันที คว้าข้อมือของจวินฉู่หลีไว้ทันที"ท่านอ๋อง...ท่านอ๋อง! หลีอ๋องฟื้นขึ้นมาแล้ว! เขาฟื้นขึ้นมาแล้ว!"จวินเย่เสวียนยังคงไม่พูดอะไร สภา

"เย่เสวียน หรือว่า เจ้าไม่สนใจพระสนมหรงเลยแม้สักนิดแล้วเหรอ?"จวินเย่เสวียนก็เพียงแค่สาวเท้าเดินเข้าไปใกล้กับฉินโหรวสองก้าว ก็รู้สึกถึงแรงกดดันมหาศาล ที่กดดันจนเลือดลมในอกของนางไหลเวียนรุนแรงได้ทันทีนางแทบจะหายใจไม่ออกแล้ว!"เย่เสวียน! ข้าก็แค่คิดอยากจะช่วยเจ้าเท่านั้น!""เจ้าลองทายดูสิว่าข้าเชื่อเจ้าหรือไม่?" แววตาของจวินเย่เสวียนยิ่งเย็นเยียบขึ้นทุกที "ข้าจะขอถามเจ้าอีกครั้ง คืนนี้ เจ้าตบนางไปกี่ครั้ง?"ฉินโหรวมองเขาในตอนนี้ก็เกิดความรู้สึกกลัวที่จะถูกประหารขึ้นมาทันที"ในเมื่อเจ้าไม่พูด เช่นนั้น ข้าก็จะถือว่า รอยนิ้วมือทั้งหมดบนหน้าของนาง ล้วนเป็นเจ้าที่เป็นคนฝากเอาไว้แล้วกัน"จวินเย่เสวียนยกมือขึ้นฉินโหรวตกใจจนรีบตะโกนขึ้นมา "หนึ่งรอย! หนึ่งรอย จริงๆ นะ! มีแค่รอยเดียว...อ๊า!"จวินเย่เสวียนโบกมือหนึ่งทีตัวของฉินโหรวก็ลอยออกไปราวกับว่าวที่เชือกขาด หลังจากที่บินออกไปแล้ว ปึง นางก็ตกร่วงลงมาอยู่บนพื้นบนในหน้ายังรู้สึกร้อนผะผ่าวอย่างเจ็บปวดนางกระอักเลือดออกมาคำหนึ่ง เผลอยกมือขึ้นมาลูบไปที่บนหน้าของตัวเองหนึ่งทีอุ่นๆ เหนียวๆ...เมื่อก้มหน้าลงไปมอง ที่ด้านหลังมือล้วนเต