บทที่ 207 ดูเหมือนอ่อนแอแต่จริงๆ แล้วแข็งแกร่ง

พระสนมหรงหน้ามืด ตึง นางล้มร่วงลงไปบนพื้น

จวินเย่เสวียนกลับลืมที่จะเข้าไปช่วยประคอง

เป็นอันเซี่ยที่รีบเข้าไปช่วยประคองตัวของพระสนมหรงที่กำลังจะเป็นลมให้ลุกขึ้นมา

หลานโจวเองก็ไม่อยากจะเชื่อ พยายามจับชีพจรให้กับจวินฉู่หลีอีกครั้ง แต่เขากลับหาสัญญาณชีพไม่เจอเลย

มีเพียงกู้อวิ๋นซี ที่ยังคงฝังเข็มให้จวินฉู่หลีต่อไป

เมื่อเห็นว่า เข็มเงินเล่มสุดท้ายถูกนางดึงออกจากหน้าอกของจวินฉู่หลีเรียบร้อย

แต่ยังไม่ทันที่จะลุกขึ้นยืน ก็ถูกจวินเย่เสวียนดึงตัวขึ้นมาเสียก่อน

เขาแค่เพียงจ้องมองนาง ไม่พูดอะไร พูดอะไรไม่ออกแม้แต่คำเดียว!

ส่วนกู้อวิ๋นซีก็รู้สึกหน้ามืดจนเกือบจะเป็นลมไป ในระหว่างที่เขากำลังกระชากตัวนางอยู่

เวลา คล้ายกับว่าจะหยุดหมุน

ไม่มีใครกล้าพูดอะไร

คนเป็นลมก็เป็นลม คนอึ้งก็อึ้ง คนตกใจก็ตกใจ ทั้งห้องเงียบจนได้ยินเสียงแม้กระทั่งเข็มที่ตก ได้ยินทุกการกระทำ

ดังนั้น...

"แค่ก..."

เสียงไอเบาๆ เรียกสติของทุกคนให้กลับคืนมา

หลานโจวตกใจจนรีบวิ่งเข้าไปดูอาการทันที คว้าข้อมือของจวินฉู่หลีไว้ทันที

"ท่านอ๋อง...ท่านอ๋อง! หลีอ๋องฟื้นขึ้นมาแล้ว! เขาฟื้นขึ้นมาแล้ว!"

จวินเย่เสวียนยังคงไม่พูดอะไร สภา