LOGINShare
บทที่ 213 แปดเก้าส่วนคงไม่อาจรักษาไว้ได้
Related chapters
บันทึกรัก : สามีข้ามีไฝเสน่ห์ บทที่ 214 ที่แท้นี่ก็คือกลิ่นอายของความเป็นครอบครัว
หมู่นี้จวินเย่เสวียนอยู่ข้างนอกตลอดคืนนี้ ในที่สุดก็ได้กลับจวนอ๋องกู้อวิ๋นซีเดินเข้าไปที่เรือนข้าง ฉับพลันก็ได้กลิ่นยาลอยมาอดที่จะมองไปบนร่างกายของจวินเย่เสวียนไม่ได้เขาได้รับบาดเจ็บแต่นางก็แค่มองผาดเดียวเท่านั้น ไม่ได้สนใจอีกพระสนมหรงทนได้ไม่ที่จะเห็นนางกับจวินเย่เสวียนใกล้ชิดกัน ในใจของกู้อวิ๋นซีรู้ดียิ่งกว่าใครคืนนี้จวินฉู่หลีเองก็อยู่ด้วย หลักจากพักผ่อนมาหลายวัน ดูเขาจะสดชื่นขึ้นไม่น้อยเลยเมื่อเห็นกู้อวิ๋นซีเดินเข้ามา เขาก็รีบลุกขึ้นยืนแล้วเดินเข้าไปรับด้วยตัวเองทันที "ซีเออร์ มานั่งสิ รอเจ้าอยู่คนเดียวแล้ว"กู้อวิ๋นซีเดินเข้ามาถึงข้างโต๊ะพร้อมกับเขา หันไปทำความเคารพพระสนมหรงกับจวินเย่เสวียน "เสด็จแม่ ท่านพี่สี่""นั่งสิ" พระสนมหรงมองไปที่นาง แล้วก็หันไปมองจวินเย่เสวียนทีหนึ่งเมื่อไม่เห็นความผิดปกติใดๆ ในสายตาของลูกชายคนโต พระสนมหรงก็พูดว่า "ซีเออร์ มานี่ มานั่งข้างข้า""เพคะ" กู้อวิ๋นซีเดินไปนั่งลงข้างกายนางจวินฉู่หลีเองก็นั่งลงเช่นกันคนในครอบครัวดูเหมือนเพิ่งจะได้นั่งกินข้าวด้วยกันเป็นครั้งแรกเรื่องในอดีตที่ผ่านมา ราวกับผ่านมาแสนนานคืนนี้ สีหน้าของพระ
บันทึกรัก : สามีข้ามีไฝเสน่ห์ บทที่ 215 เป็นความผิดของเขามาตั้งแต่ต้น
จวินเย่เสวียนวางแก้วลง มองไปที่จวินฉู่หลี "วันนี้รู้สึกอย่างไรบ้าง?"หลายวันนี้ จวินเย่เสวียนอยู่นอกเมืองตลอดวันนี้กลับมาเห็นสีหน้าของจวินฉู่หลีดีขึ้นไม่น้อยวิชาการแพทย์ของเด็กคนนั้น ดูจะเก่งกาจยิ่งกว่าที่เขาคิดเอาไว้ซะอีกแต่กลับไม่รู้เลยว่าอาจารย์นางคือใคร แล้วไปเรียนมาจากที่ไหน"ร่างกายเบาขึ้นเรื่อยๆ แล้ว ราวกับว่าได้เกิดใหม่ "คำพูดของจวินฉู่หลีไม่ได้เกินไปเลย""เขาพูดยิ้มๆ "เมื่อครู่ตอนที่กินหมูผัดน้ำแดง ก็ได้รสหวานหอมด้วย"จวินเย่เสวียนเกร็งปลายนิ้วเล็กน้อย มองเขาเรื่องที่เป็นเรื่องเล็กๆ สำหรับคนอื่น อย่างรสหวาน สำหรับจวินฉู่หลีถือเป็นเรื่องยากที่ไม่ปกติ!สิบกว่าปีมาแล้ว เขา นานเท่าไรแล้วที่ไม่ได้สัมผัสถึงรสชาติหวาน?"ไม่ขมแล้วเหรอ?" ถึงจวินเย่เสวียนจะยังมองหน้าเขาด้วยสีหน้าเรียบเฉย แต่ในดวงตากลับมีร่องรอยของความตื่นเต้นอยู่ไม่น้อยจวินฉู่หลียิ้มให้บางๆ "ก็ยังขมอยู่นิดหน่อย แต่ว่ารับรสหวานได้ชัดเจน ซีเออร์บอกว่า วันหลังรอให้ข้าดีขึ้นกว่านี้จะปรับรายการอาหารให้ข้าได้ฟื้นฟูการรับรส"ประสาทสัมผัสการรับรสของเขาไม่ปกติมานานมาแล้ว แล้วเขาก็ไม่ได้สนใจอะไรแต่คิดไม่ถึงเลย
บันทึกรัก : สามีข้ามีไฝเสน่ห์ บทที่ 216 ใจใครบ้างที่ต้องถูกฉีก
ดึกแล้วจวินฉู่หลีมาส่งกู้อวิ๋นซีกลับถึงหอหนิงซีด้วยตัวเองเขาเดินช้ามาก ราวกับว่าถ้าเดินเร็วแล้ว เส้นทางนี้จะสิ้นสุดลงเร็วอย่างนั้นแต่กู้อวิ๋นซีกลับรู้สึกเหนื่อยแล้ว นางหาวติดต่อกันสองครั้ง"ซีเออร์" จู่ๆ จวินฉู่หลีก็เรียกชื่อนางกู้อวิ๋นซีหยุดเดิน หันหน้าไปมองเขา "มีอะไรเหรอ? หรือว่าไม่สบายตรงไหน?""ร่างกายของเจ้าเองก็อ่อนแอมาก ยังจะห่วงคนอื่นอีก"คำพูดของจวินฉู่หลีไม่รู้ว่าพูดด้วยความตำหนิหรือว่าปวดใจ"ข้าแข็งแรงดีมาก กลัวอะไร?" กู้อวิ๋นซียกรอยยิ้มให้ ตาโค้งเป็นรูปพระจันทร์รอยยิ้มที่สดใสนี้ เป็นใครก็ดูไม่ออกว่าภายใต้รอยยิ้มของนางจะเป็นหัวใจที่บอบช้ำจวินฉู่หลีเองก็ดูไม่ออก เพียงแต่เมื่อเห็นรอยยิ้มตรงมุมปากของนางแล้ว ในใจของเขากลับรู้สึกขมขื่นเจ็บปวดขึ้นมาอีกไม่นานนางก็ไม่ใช่ของเขาแล้วหนึ่งเดือนเขารู้ ขอเพียงตัวเขาเอ่ยปากขอ ท่านพี่สี่ก็ไม่มีทางปฏิเสธท่านพี่สี่มักเสียสละให้เขาเสมอ ตั้งแต่เล็กจนโต เสียสละให้เสมอเหมือนกับเป็นคนที่คอยรับหน้าที่ป้องกันลมฝนให้กับทุกคนในครอบครัว แต่ตัวเองดันเป็นคนที่เจ็บปวดที่สุดคนนั้นแหละท่านพี่สี่ก็คือคนที่คอบแบกรับทุกอย่างคนนั้น
บันทึกรัก : สามีข้ามีไฝเสน่ห์ บทที่ 217 เสวียนอ๋องมีความผิดร้ายแรง
วันไหว้พระจันทร์คืนนี้ในวังมีงานเลี้ยงแต่วันนี้ในท้องพระโรงตำหนักยงหยางของฝ่าบาท บรรยากาศกดดันสุดๆ"ฝ่าบาท เสวียนอ๋องโหดเหี้ยมเป็นนิสัย เมื่อวานฆ่าล้างจวนของใต้เท้าอวิ๋น บีบให้ใต้เท้าอวิ๋นต้องผูกคอฆ่าตัวตาย ไม่เว้นแม้กระทั่งลูกและภรรยาในจวน!""ฝ่าบาท ต่อให้ใต้เท่าอวิ๋นจะมีความผิด แต่โทษไม่ถึงขั้นต้องฆ่าล้างจวนพ่ะย่ะค่ะ การกระทำของเสวียนอ๋อง ช่วงทำให้คนเจ็บปวดหัวใจเหลือเกิน""ฝ่าบาท กองทัพของเสวียนอ๋องที่เฝ้ารักษาการที่เมืองเตี๋ย เมื่อหลายวันก่อนได้ทำลายชนเผ่าหนึ่งของฉือทู แต่ก่อนหน้านั้น เจิ้งอ๋องได้ไปคุยสนธิสัญญากับฉือทูเรียบร้อยแล้ว ความจริงทั้งสองฝ่ายไม่จำเป็นต้องรบกันด้วยซ้ำพ่ะย่ะค่ะ""เสวียนอ๋องนำทัพ ตอนนี้ฉือทูทำสงครามกับเมืองเตี๋ย ประชาชนเดือดร้อน เสียงคร่ำครวญดังไปทั่ว ต่างล้วนด่าว่าเสวียนอ๋องโหดเหี้ยมไร้เมตตา""ฝ่าบาท วิธีการของเสวียนอ๋องมัน...โหดร้ายเกินไป หนานหลิงเราเป็นแคว้นที่มีเมตตา หากเป็นเช่นนี้ต่อไป ความเมตตาของหนานหลิงจะอยู่ที่ไหนพ่ะย่ะค่ะ?""ใช่แล้ว หากเป็นเช่นนี้ต่อไป แคว้นใกล้เคียงที่มีความสัมพันธ์ที่ดีต่อกันจะมองแคว้นเราอย่างไร? ชื่อเสียงเรื่องความเมตตาข
บันทึกรัก : สามีข้ามีไฝเสน่ห์ บทที่ 218 รอยแผลน่ากลัวบนร่างกายของเขา
จวินเย่เสวียนได้รับโองการด่วนจากฝ่าบาทเรียกตัวกลับตอนที่ก้าวขาเข้าไป ร่างกายเปรอะเปื้อนไปด้วยคราบฝุ่น เมื่อถอดเสื้อเกราะออกมา กลิ่นคาวเลือดก็พุ่งมาเตะจมูกในท้องพระโรง มีขุนนางฝ่ายบุ๋นอยู่มากกว่า เมื่อได้กลิ่นคาวเลือดจากร่างกายของจวินเย่เสวียนลอยมาเข้าจมูก แต่ละคนก็ยิ่งหวาดกลัวกันเข้าไปใหญ่"เสด็จพ่อ"จวินเย่เสวียนมาหยุดอยู่ตรงหน้าพระพักตร์ ใบหน้าหล่อเหลานั้นเต็มไปด้วยคาวเลือดขันทีขั้นผู้น้อยพูดออกไปอย่างระมัดระวังว่า "ฝ่าบาทมีรับสั่งให้ท่านอ๋องรีบเข้าพบโดยด่วยหลังจากกลับมาถึงเมืองหลวง ท่านอ๋องยังไม่ทันได้ไปอาบน้ำ..."ฝ่าบาทโบกมือ ขันทีชั้นผู้น้อยคนนั้นก็ถอยร่นออกไปทันทีสายตาเย็นชาของจวินเย่เสวียน กวาดมองไปยังทุกคนที่อยู่ในท้องพระโรงนี้วันนี้เจิ้งอ๋องไม่อยู่ คนพวกนี้ ช่างน่าสนใจเหลือเกิน แต่ละคนล้วนเป็นคนที่มีความใกล้ชิดสนิทสนมกับเจิ้งอ๋องทั้งนั้นเขาหัวเราะเย้ยหยันออกมา "ทุกท่าน กำลังหาเรื่องอะไรข้าอยู่อย่างนั้นเหรอ?"ทุกคนต่างพากันก้มหน้างุด เมื่อครู่ยังแย่งกันพูดไม่หยุดอยู่เลย ตอนนี้ ไม่กล้าพูดกันสักคำเสวียนอ๋องมีกลิ่นเลือดเต็มตัว อีกทั้งท่าทีเย็นชาหยิ่งยโสนั่นอีก ช่
บันทึกรัก : สามีข้ามีไฝเสน่ห์ บทที่ 219 นางคิดจะสัมผัสร่างกายของข้า
วันนี้กู้อวิ๋นซีติดตามพระสนมหรงเข้าวังไปตั้งแต่เช้าแล้ว ไปกินเจ สวดมนต์เป็นเพื่อนไทเฮาหลังจากทานมื้อกลางวันเสร็จ พระสนมหรงก็พาจวินฉู่หลีกลับไปพักผ่อนที่ตำหนัก ส่วนไทเฮารั้งตัวของกู้อวิ๋นซีเอาไว้คนเดียว ลากนางให้มาศึกษาหนังสือสวดมนต์ด้วยกันศึกษาทีก็กินเวลาไปชั่วโมงกว่าเมื่อไทเฮารู้สึกเหนื่อยล้าก็ปล่อยตัวของกู้อวิ๋นซีออกมา ซึ่งนั่นก็เป็นเวลาบ่ายแล้วเลยเวลาง่วงมาแล้ว ดังนั้นหลังจากที่กู้อวิ๋นซีพอไทเฮาเข้านอนเรียบร้อย นางก็ไปเดินเล่นในตำหนักของไทเฮาแทนรู้สึกหิวนิดหน่อย เดิมทีคิดอยากจะออกไปหาอะไรกิน แต่คิดไม่ถึงว่าจะได้ยินพวกนางกำนัลและขันทีกำลังซุบซิบอะไรกันอยู่"ได้ยินว่าครั้งนี้เสวียนอ๋องบาดเจ็บกลับมาหนักมาก รอยแผลนั้น ขนาดฝ่าบาทยังตกใจเลย""ข้าเองก็ได้ยินมา ได้ยินว่าเสวียนอ๋องถอดเสื้อผ้าของตัวเองออกกลางท้องพระโรง พวกขุนนางเฒ่าพวกนั้นก็ต่างตกใจกันหมด""ภัยเกิดจากปาก ระวังคำพูดของเจ้าหน่อย" มีคนพูดเตือนขึ้นมาแต่เด็กคนนั้นกลับไม่พอใจ เห็นชัดว่ากำลังพูดอย่างโมโห"ข้าก็แค่พูดความจริง พวกเจ้าไม่รู้อะไร ข้าได้ยินพี่เสี่ยวชุนบอกว่า ก่อนที่เสวียนอ๋องจะเข้ามา แต่ละคนต่างก็กำลังพูด
บันทึกรัก : สามีข้ามีไฝเสน่ห์ บทที่ 220 จะให้อดทนจนตายเลยไหม
กู้อวิ๋นซีให้เยียนเป่ยเอากล่องยามาให้ จากนั้นก็เริ่มลงมือจัดการบาดแผลให้กับจวินเย่เสวียนบนร่างกายของเขามีแต่บาดแผลเต็มไปหมด ทั้งแผลใหม่แผลเก่า ก่อนหน้านี้นางก็รู้ตั้งนานแล้ว เขามีบาดแผลเต็มไปหมดจนนับไม่หวาดไม่ไหวตอนนี้ มีแผลใหม่เพิ่มขึ้นมาอีกแล้วไม่น้อยดูแล้วช่างน่าหวาดกลัวซะเหลือเกินเยียนเป่ยตักน้ำอาบมา ครั้งนี้ เป็นความต้องการของกู้อวิ๋นซีเองที่ต้องการจะอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าให้กับเขาเองไม่ใช่ว่านางอยากที่จะใกล้ชิดกับจวินเย่เสวียน แต่ว่า คนสารเลวนี่...จากที่กู้อวิ๋นซีรู้จักกับเขามา ถ้าให้เขาอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเอง เกรงว่าเขาจะต้องก้าวลงไปในอ่างน้ำทั้งตัวเลยแน่ๆลงไปแช่ทั้งตัวโดยไม่สนใจว่าบาดแผลบนตัวว่าจะยังมีเลือดไหลอยู่หรือไม่ใต้หล้านี้ทำไมถึงมีคนที่หยาบกระด้างเช่นเขาอยู่ได้?"บาดแผลพวกนี้ตั้งหลายวันแล้ว เหตุใดถึงไม่ทำแผล?"หลังจากที่อาบน้ำให้เขาเสร็จ กู้อวิ๋นซีก็บอกให้เขาพิงตัวไปกับหัวเตียง นางถือยาและเริ่มทำการล้างแผลให้กับเขา"ไม่มีคนทำให้" จวินเย่เสวียนตอบกลับอย่างเย็นชากู้อวิ๋นซีชะงักปลายนิ้วไปเล็กน้อย พูดขึ้นอย่างอดไม่ได้ "ขอเพียงเสวียนอ๋องพูดคำเดียว ผู้หญิงค
บันทึกรัก : สามีข้ามีไฝเสน่ห์ บทที่ 221 อย่าทิ้งข้า
ในเวลานั้น แววตาของเขา มีเพียงความสิ้นหวังนางไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงสิ้นหวังขนาดนี้!ราวกับมือถูกของร้อน นางรีบชักมือกลับมาอย่างรวดเร็วโดยไม่ทันระวัง ดันเผลอไปโดนแผลของเขาเข้าจวินเย่เสวียนหลับตาลง คิ้วขมวดมุ่นเจ็บ!เขาไม่ใช่ซากศพ เขาก็รู้สึกเจ็บเป็น!ต่อให้เจ็บจนชาไปแล้ว แต่ก็ยังเจ็บอยู่!"ขอโทษ" เมื่อเห็นเม็ดเหงื่อที่ผุดซึมขึ้นมาบนใบหน้าของเขา กู้อวิ๋นซีก็รู้ได้เลยว่านางทำให้เขาเจ็บจวินเย่เสวียนยังคงปิดตาอยู่หากว่าไม่ใช่ที่ขมับกับใบหน้าของเขายังคงมีเหงื่อผุดซึมออกมาอยู่ กู้อวิ๋นซียังเข้าใจว่า เขาหลับไปแล้วซะอีกเขากำลังอดทนอยู่ราวกับว่าเขา กำลังอดทนอยู่ตลอดเวลา"ข้า...จะผ่าเปิดบาดแผลแล้วนะ" นางเปิดกระเป๋าที่พกติดตัวอยู่ตลอดออก หยิบเอาเครื่องมือที่ต้องการใช้ทั้งหมดออกมานางถือมีดผ่าตัดไว้ในมือแล้วมองเขา "หากว่าท่านกลัวเจ็บ ข้าจะช่วยหาวิธีเอายาชามาให้ท่าน...""เสด็จย่าจะนอนหลับเพียงหนึ่งชั่วโมงเท่านั้น" เขาพูดเสียงเรียบกู้อวิ๋นซีถอนหายใจออกมาเบาๆเขายังคงคิดแทนนางเมื่อเสด็จย่าตื่น จะต้องมาหานางแน่วันนี้เป็นวันไหว้พระจันทร์ ตอนบ่ายนางยังมีเรื่องที่ต้องจัดการ ไม่ม
Latest chapter
บันทึกรัก : สามีข้ามีไฝเสน่ห์ บทที่ 335 ขอโทษ
"ท่านอ๋อง ข้าต้องการยาเล็กน้อย อีกทั้งเหล้ากาหนึ่ง" กู้หรูชิวกล่าวจวินเย่เสวียนโบกมือหนึ่งที ความจริงเยียนเป่ยไม่ยินยอม แต่สุดท้ายเขาก็ไปเตรียมของมาให้กู้หรูชิวอย่างรวดเร็วกู้หรูชิวเดินไปอยู่ตรงหน้าของหลานโจว พูดอย่างอ่อนโยนว่า "คุณชายท่านนี้ ขออภัยด้วย"ที่ขมับของหลานโจวมีเหงื่อเม็ดเล็กๆ ผุดขึ้นมาเยี่ยนอีกำมือแน่น แต่ก็ได้แต่ยืนอยู่ข้างๆ ไม่ได้พูดอะไรเยียนเป่ยร้อนใจ "ท่านอ๋อง หลานโจวติดตามข้างกายท่านมาสิบกว่า สิบกว่าปี เขา..."จวินเย่เสวียนไม่ได้พูดอะไร ได้แต่มองด้วยสายตาเย็นชากู้หรูชิวบดยาหลายชนิดให้กลายเป็นผงแล้วใส่ลงไปในเหล้าหลานโจวรู้ว่านั่นเป็นยาที่ทำให้เขาขาดสติ โดยส่วนมากไว้ใช้สำหรับผู้ที่ได้รับบาดเจ็บ เพื่อลดความเจ็บปวดของร่างกายเขาไม่รู้เลยว่ายาพวกนี้เมื่อเอามาผสมกับเหล้าแรงจะสามารถดึงวิญญาณของคนๆ หนึ่งได้แต่เมื่อทั้งสองชนิดผสมเข้าด้วยกัน ก็สามารถทำให้คนๆ หนึ่งมีสติเลือนลาน ช้าเชือนได้จริงๆ!เมื่อเห็นว่ากู้หรูชิวผสมยากับเหล้าเข้ากันดีแล้ว เดินถือมาอยู่ตรงหน้าของตัวเอง หลานโจวก็ได้สูดลมหายใจเข้าลึกๆ แล้วพูดอย่างสงบว่า "ท่านอ๋อง เป็นกระหม่อมที่เอายาพิษรุนแรง
บันทึกรัก : สามีข้ามีไฝเสน่ห์ บทที่ 334 ได้ยินว่าเจ้ารู้วิชาดึงวิญญาณ
ไม่รอให้หลานโจวได้เอ่ยปาก หมอคนนั้นก็พูดขึ้นว่า "จะไม่มีปัญหาได้อย่างไร? ไม่รู้ว่าผู้หญิงคนนั้นดื่มยาพิษอะไรเข้าไป ซึ่งเป็นการทำร้ายเด็กในท้องตั้งนานแล้ว"เมื่อหมอคิดไปถึงสีหน้าของผู้หญิงคนนั้นในตอนนั้น ก็อดที่จะสงสารไม่ได้"ผู้หญิงคนนั้นจะต้องรักลูกในท้องของนางมากแน่ ข้าน้อยแนะนำให้นางรีบตัดสินใจ อะ เอาเด็กออก..."เมื่อรับรู้ได้ถึงสายตาของเสวียนอ๋อง ที่จู่ๆ ก็เย็นเยียบขึ้นมา หมอคนนั้นก็หวาดกลัวจนตัวสั่น ฉับพลันไม่รู้ว่าควรจะพูดต่อไปหรือไม่แต่ก็เป็นจวินเย่เสวียนที่พูดออกมาประโยคหนึ่งอย่างเย็นชา "พูดต่อ!"หมอคนนั้นถึงได้พูดต่อไปอย่างกลัวๆ กล้าๆ "ข้าน้อยคิดเพื่อร่างกายของผู้หญิงคนนั้นเองถึงได้แนะนำให้ดื่มยาขับเลือด แต่ผู้หญิงคนนั้นไม่ยินยอม ข้าน้อยรู้ว่านางยังแอบมีความหวังอยู่"สายตาของจวินเย่เสวียนมองไปยังร่างของหลานโจวหลานโจวรู้สึกสิ้นหวังมากเขารู้อยู่แล้วว่าสักวัน วันนี้ก็จะต้องมาถึงแต่แค่คิดไม่ถึงว่ามันจะมาเร็วขนาดนี้"มันเกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่?" ในที่สุดเยียนเป่ยก็ทนไม่ไหวเขาเชื่อใจหลานโจวขนาดนั้น แต่ทำไมตอนนี้ หลานโจว...ดูเหมือนว่าหลานโจวกำลังปกปิดอะไรไว้อยู่จริงๆ
บันทึกรัก : สามีข้ามีไฝเสน่ห์ บทที่ 333 เขายังจะยกโทษให้นางไหม
"เสวียนเออร์ เจ้า...เจ้าพูดเรื่องเหลวไหลอะไร? ข้าจะไปทำอะไรนางได้? นางอยู่ในการคุ้มครองของเจ้าตลอดเวลานะ!"พระสนมหรงรู้สึกละอายใจ แต่ก็พยายามรักษาจิตใจให้สงบนิ่งนางปล่อยมือที่จับชายเสื้อของจวินเย่เสวียนเอาไว้ แล้วก้าวถอยหลังไปสองก้าวเริ่มรู้สึกหวาดกลัวลูกชายที่อยู่ตรงหน้าคนนี้ขึ้นมาอย่างประหลาด"เสวียนเออร์ เจ้าลืมความเจ็บปวดของเจ้าได้เร็วขนาดนี้เชียวเหรอ? นางเป็นคนฆ่า...ของเจ้าเองกับมือเพื่อช่วยหลีเออร์นะ...""ลูก" คำนี้พระสนมหรงไม่กล้าที่จะพูดมันออกไปรอบข้างมีทั้งขันทีและนางกำนัลมากมายแต่นางรู้ดีว่าลูกชายของนางเข้าใจจริงดังนั้น ประโยคนี้ทำให้จวินเย่เสวียนกำหมัดแน่นทีเดียวเขาไม่อาจทำใจยอมรับเรื่องนี้ได้!โชคดีที่หลังจากกลับมา นางได้พบกับมู่อันหนิงแล้ว และได้คุยกับเรื่องคำที่จะพูดแล้วมู่อันหนิงช่างรู้งานจริงๆ!หากว่าไม่มีมู่อันหนิง พระสนมหรงเองคนเดียวคงไม่อาจจัดการเรื่องให้ดีได้เช่นนี้"เสวียนเออร์ แม่ก็แค่สงสารเจ้า หรือว่าเจ้าไม่คิดแค้นนาง...""นางช่วยลูกชายสุดที่รักของท่านไว้ แต่ท่านกลับ แค้นนาง?"จวินเย่เสวียนหรี่ตาลง ฉับพลันก็เดินขึ้นไปข้างหน้าพระสนมหรงตกใจจ
บันทึกรัก : สามีข้ามีไฝเสน่ห์ บทที่ 332 ท่านทำอะไรไว้กับนางกันแน่
"เจ้า..."พระสนมหรงคิดไม่ถึงเลยว่ากู้อวิ๋นซีจะกล้ายอมรับออกมาจริงๆ!นางทำไปเพื่อแก้แค้นนางจริงๆ!แถมนางยังคิดจะให้ลูกชายทั้งสองคนของนางกลายเป็นศัตรู ฆ่ากันเอง!พระสนมหรงโมโหจนตัวสั่น แต่กู้อวิ๋นซีกลับใช้ดวงตาคู่โตชุ่มชื้นนั้นมองมาที่นางด้วยสายตาที่ไร้เดียงสาอย่างเดิมรอยยิ้มที่มุมปากเหมือนจะอ่อนโยน แต่คำพูดที่ออกมากลับเย็นชาสุดขีด"เสด็จแม่ ข้าเกือบจะถูกท่านฆ่าตายแล้ว หากว่าข้าไม่ทำให้ลูกชายทั้งสองของท่านตายไปบ้าง ข้าจะทำใจเรื่องความแค้นนี้ได้อย่างไร?""นังแพศยา เจ้ากล้า!"พระสนมหรงโมโหจนเสียสติ ยกมือขึ้นมาอย่างเร็ว และกำลังจะตบลงไปบนหน้าของกู้อวิ๋นซีอย่างแรงที่น่าแปลกก็คือ การต้องเผชิญกับฝ่ามือของตัวเอง กู้อวิ๋นซีไม่เพียงไม่คิดหลบ แต่ยังกลับยิ้มออกมาอย่างสะใจพระสนมหรงตกใจ จู่ๆ ก็เข้าใจได้ทันทีว่าตัวเองโดนหลอกแล้ว!แต่แรงตบที่นางอ้างออกไปมันไม่สามารถเก็บกลับได้ทันแล้ว ฝ่ามือนี้ในที่สุดก็จบลงไปบนหน้าของกู้อวิ๋นซีอย่างแรงเพราะว่าแรงมาก กู้อวิ๋นซีถึงได้ล้มลงไปนั่งกองอยู่บนพื้นทันทีตาลายไปหมด ลุกขึ้นมาไม่ได้เลย"ซีเออร์!" เงาของสองร่างปรากฎออกมาในทันทีตอนที่จวินฉู่หลีช่
บันทึกรัก : สามีข้ามีไฝเสน่ห์ บทที่ 331 ลองทายดูว่าจะสนุกมากหรือไม่
ความจริงแล้วพระสนมหรงไม่เคยคิดเลยว่าหลังจากที่กลับมาจะยังเจอหน้าผู้หญิงคนนี้อีกตอนนั้นที่นางจากมา กู้อวิ๋นซีนอนคว่ำหน้าอยู่ข้างเตียง ปากก็กระอักเลือดสีดำ ลมหายใจรวยรินถึงแม้นางจะมีความสงสารอยู่บ้าง แต่เมื่อคิดถึงว่าลูกชายของตัวเองทังสองคนจะต้องผิดใจกันเพราะผู้หญิงคนนี้ นางก็ใจแข็งได้อีกครั้งวันนั้นที่ออกคำสั่งไม่ให้มีใครมา จริงๆ แล้วไม่ใช่ความปรารถนาของมู่อันหนิงแค่คนเดียวแต่เป็นความอนุญาตกลายๆ ของพระสนมหรงอีกด้วยเพียงแค่มู่อันหนิงนับว่ายังดีอยู่บ้างที่รับจบเรื่องนี้เอาไว้เอง ไม่ได้ทำให้ลูกชายทั้งสองของนางเกลียดนางด้วยเรื่องนี้ ทำให้ท่าทีที่พระสนมหรงมีต่อมู่อันหนิงก็ยิ่งดีขึ้นอีกเดิมคิดว่าหลังจากสามเดือนผ่านไป ตอนที่กลับมากู้อวิ๋นซีก็คงจะตายไปนานแล้ว และด้วยระยะเวลาที่ยาวนานนี้ ลูกชายทั้งสองของนางก็คงทำใจเรื่องผู้หญิงคนนี้ไปได้แล้วถึงตอนนั้น หลีเออร์ก็จะมีชีวิตใหม่ ส่วนเสวียนเออร์ นางเองก็ชอบมู่อันหนิงถ้าจะให้มู่อันหนิงมาเป็นพระชายาของเสวียนอ๋อง นางก็พอใจอย่างมากสรุปก็คือมันจะต้องเป็นการจบเรื่องที่สมบูรณ์แบบแต่นางคิดไม่ถึงเลยว่ากู้อวิ๋นซีไม่เพียงไม่ตาย แต่ยังกล้าท
บันทึกรัก : สามีข้ามีไฝเสน่ห์ บทที่ 330 ไม่เจอกันนาน
สองวันต่อจากนั้น กู้อวิ๋นซีก็พักอยู่ที่ตำหนักของไทเฮาตลอดสองวันนี้จวินฉู่หลียุ่งมากด้านหนึ่งก็ยุ่งเรื่องการก่อสร้างจวนหลีอ๋อง อีกด้านหนึ่งก็ยุ่งเรื่องการย้ายไปประจำการที่เมืองฝานกู้อวิ๋นซีได้พักผ่อนอยู่สองวัน พอถึงเช้าตรู่วันที่สาม ในที่สุดก็ได้รับข่าวดี"คนในจวนแม่ทัพออกนอกเมืองไปแล้วเหรอ?"ข่าวนี้ทำให้นางอารมณ์ดีอย่างบอกไม่ถูกไปทั้งวัน"เจ้ากังวลว่าเสวียนอ๋องจะมาขัดขวางเหรอ?" ขนาดมู่เฟยหย่ายังดูออกเลยว่านางเบาใจไปมากกู้อวิ๋นซีไม่ได้ตอบคำถามนี้ความคิดของจวินเย่เสวียน ใครจะเดาออกกัน?สามวันก่อนหน้านี้เขาถูกนางทำให้โกรธจนกลับออกไป เสวียนอ๋องเป็นคนอารมณ์แปรปรวณ อีกทั้งยังรู้ว่านางตั้งใจจะให้คนในจวนแม่ทัพออกห่างจากความวุ่นวายนี้ดังนั้นการที่เขาจะขวางก็ไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร"เรื่องนี้ข้าได้ปรึกษากับอาหลีแล้ว อาหลีเองก็เคยคิดวิธีรับมือ หากว่าเสวียนอ๋องตั้งใจจะขวาง อาหลีก็จะทำตามที่ข้าบอก"การที่จวินเย่เสวียนเก็บตัวเงียบแบบนี้ เป็นเรื่องที่เหนือการคาดหมายไปเหมือนกัน"วันนี้เจ้าช่วยข้าออกไปตามหาคุณชายมู่อีกครั้งเถอะ" จู่ๆ กู้อวิ๋นซีก็พูดขึ้นมา"หามาตั้งหลายวันแล้วยังไม่ได้ข
บันทึกรัก : สามีข้ามีไฝเสน่ห์ บทที่ 329 อย่างดีก็แค่ตายแล้วก็ข้ามเวลาไปอีกครั้ง
"อื้อ!"หมอนใบหนึ่งกระเด็นมาโดนที่หัวของมู่เฟยหย่าพอดิบพอดีมู่เฟยหย่าจึงทำได้เพียงแค่ต้องเงียบปากไปเท่านั้นแต่ในหัวสมองของนางยังคงมีภาพแผ่นหลังที่โดดเดี่ยวอ้างว้าง ราวกับถูกคนทั้งโลกละทิ้งของจวินเย่เสวียนตอนเดินจากไปวนเวียนอยู่ไม่หายนางรู้สึกปวดใจจริงๆ นะ!ก็ไม่รู้ว่าทำไมกู้อวิ๋นซีถึงใจร้ายได้แบบนี้กู้อวิ๋นซีในตอนนี้ นิ่งสงบราวกับผิวน้ำที่ไร้คลื่นความเจ็บปวดของเขา มันเทียบไม่ได้กับความเจ็บปวดของนางแม้เพียงสักหนึ่งส่วน มีอะไรให้น่าสงสารกัน?อีกอย่าง ต่อไปเสวียนอ๋องก็มีโอกาสอีกกว้างไกลในอนาคตแต่ตัวนางกับคนในจวนแม่ทัพกลับต้องตกอยู่ในสภาพที่ลำบากแค่สถานการณ์ของตัวนางเองในตอนนี้ก็ไม่มีสิทธิที่จะไปสงสารคนอื่นแล้ว"เอาล่ะ ข้าไม่พูดแล้ว แต่ว่า เจ้าไม่ใช่ต้องการจะแก้แค้นเหรอ? เหตุใดเจ้าถึงไม่ใช้เสวียนอ๋องกับหลีอ๋องมาต่อกรกับพระสนมหรงโดยตรงล่ะ?"ตอนนี้เป็นไง ทำให้เสวียนอ๋องโกรธจนจากไปแล้ว ต่อไปไม่ใช่ว่าจะมีศัตรูที่แข็งแกร่งเพิ่มขึ้นอีกคนอย่างนั้นเหรอ?กู้อวิ๋นซีได้แต่มองนางอย่างนิ่งสงบ "แล้วถ้าหากว่าเป็นเจ้า เจ้าจะทำอย่างไร?"มู่เฟยหย่าคิดสักพัก ก่อนจะขยับเข้ามาใกล้นางแล้วพู
บันทึกรัก : สามีข้ามีไฝเสน่ห์ บทที่ 328 จวินเย่เสวียนข้าไม่รักท่านแล้ว
"ข้าชอบอาหลีหรือไม่ ข้าไม่รู้ แต่มีอยู่เรื่องหนึ่งที่ข้ารู้ได้ชัดเจน"กู้อวิ๋นซีเงยหน้าขึ้นสบตากับเขา อย่างน้อย ครั้งนี้ก็เต็มไปด้วยความจริงใจ"จวินเย่เสวียน ข้าไม่รักท่านแล้ว""เจ้าคิดว่าข้าจะสนหรือยังไง?" น้ำเสียงของจวินเย่เสวียนที่พูดออกมาแทบจะแค้นมันออกมาจากซอกฟันอยู่แล้วถ้าเป็นในเวลาปกติ กู้อวิ๋นซีจะต้องกลัวแน่แต่ตอนนี้ ไม่รู้ทำไม จู่ๆ นางก็รู้สึกไม่กลัวแล้วจริงๆ"ทางที่ดีท่านอ๋องพูดแล้วก็ทำให้ได้ด้วย ไม่สน ต่อไปก็อย่ามารบกวนชีวิตของพวกเราสองสามีภรรยา"ใบหน้าเขาเรียบเฉย ดูแล้วจิตใจสงบนิ่งราวผิวน้ำแต่มีเพียงเขาเท่านั้นที่รู้ว่าคำพูดของกู้อวิ๋นซี เป็นเหมือนมีดเล่มหนึ่งที่ปักเข้าไปในหัวใจเขาอย่างจังลึกและแรงมาก!ประกายแสงเพียงน้อยนิดในดวงตาของเขา หายไปหมดแล้ว"กู้อวิ๋นซี เจ้าอย่าเสียใจทีหลังล่ะ!"...ในที่สุดเขาก็ไปแล้วกู้อวิ๋นซีนั่งลงไปบนพื้นอย่างอ่อนแรง หมดอาลัยตายอยากด้านนอกมีคนวิ่งเข้ามาอย่างรีบร้อนนางจับขอบเตียงเอาไว้เพื่อพยุงตัวเองขึ้นมาอย่างช้าๆเพิ่งจะลุกขึ้นมาได้ ก็เห็นจวินฉู่หลีที่วิ่งเข้ามาในห้องโถงด้วยสีหน้าที่ร้อนรน"ท่านพี่สี่เขา...""ไปแล้ว" กู้
บันทึกรัก : สามีข้ามีไฝเสน่ห์ บทที่ 327 โลกทั้งใบทิ้งเขาไปแล้ว
การปรากฎตัวขึ้นของจวินเย่เสวียนเป็นอะไรที่กู้อวิ๋นซีคิดไม่ถึงมาก่อนตอนที่เห็นเงาร่างของเขาเดินเข้ามา นางก็รีบลุกขึ้นยืนอย่างตกใจ ก่อนจะถอยหลังไปหลายก้าวโดยสัญชาตญาณ"เจ้าคิดเหรอว่ามาหลบอยู่ที่ตำหนักของเสด็จย่าแล้วจะสามารถหลบข้าพ้น?"สายตาเย็นเยียบของจวินเย่เสวียนจับจ้องไปที่ร่างกายของนางตรงๆ"ให้คนของจวนแม่ทัพย้ายไปที่เมืองฝาน เพื่อจะได้รอดพ้นจากขอบเขตอำนาจของข้าก็คิดว่าจะสามารถไปไหนก็ได้แล้วอย่างนั้นเหรอ?""ก็แค่พวกมดแมลงตัวเล็กๆ ที่ต้องการรักษาชีวิตเท่านั้น ท่านอ๋อง ท่านต้องการปกป้องครอบครัวของท่าน ข้าก็ต้องการให้ครอบครัวของข้าได้มีชีวิตต่อไป เหตุใดท่านอ๋องถึงไม่ยอมปล่อยพวกเขาไปล่ะ?"กู้อวิ๋นซียังคงเดินถอยหลังอยู่ ไม่ทันระวังก็เลยเดินถอยไปจนถึงเตียงนอน จนไม่อาจถอยหลังได้อีก"ท่านอ๋อง คนที่ท่านแค้นคือข้า ไม่เกี่ยวกับพวกเขา ท่านอ๋องจะสามารถปล่อยให้พวกเขาได้มีชีวิตอยู่ต่อไปได้หรือไม่?"ถึงแม้ฝีเท้าของจวินเย่เสวียนจะดูเอื่อยเฉื่อย แต่เพียงไม่นานเขาก็เดินมาอยู่ตรงหน้าของนางแล้ว"ดังนั้น ทั้งๆ ที่เมื่อคืนเจ้ายังพูดว่าต้องการผู้ชายที่แข็งแกร่งยิ่งใหญ่แบบข้าในอ้อมแขนของข้า แต่คืนนี
