บทที่ 216 ใจใครบ้างที่ต้องถูกฉีก

ดึกแล้ว

จวินฉู่หลีมาส่งกู้อวิ๋นซีกลับถึงหอหนิงซีด้วยตัวเอง

เขาเดินช้ามาก ราวกับว่าถ้าเดินเร็วแล้ว เส้นทางนี้จะสิ้นสุดลงเร็วอย่างนั้น

แต่กู้อวิ๋นซีกลับรู้สึกเหนื่อยแล้ว นางหาวติดต่อกันสองครั้ง

"ซีเออร์" จู่ๆ จวินฉู่หลีก็เรียกชื่อนาง

กู้อวิ๋นซีหยุดเดิน หันหน้าไปมองเขา "มีอะไรเหรอ? หรือว่าไม่สบายตรงไหน?"

"ร่างกายของเจ้าเองก็อ่อนแอมาก ยังจะห่วงคนอื่นอีก"

คำพูดของจวินฉู่หลีไม่รู้ว่าพูดด้วยความตำหนิหรือว่าปวดใจ

"ข้าแข็งแรงดีมาก กลัวอะไร?" กู้อวิ๋นซียกรอยยิ้มให้ ตาโค้งเป็นรูปพระจันทร์

รอยยิ้มที่สดใสนี้ เป็นใครก็ดูไม่ออกว่าภายใต้รอยยิ้มของนางจะเป็นหัวใจที่บอบช้ำ

จวินฉู่หลีเองก็ดูไม่ออก เพียงแต่เมื่อเห็นรอยยิ้มตรงมุมปากของนางแล้ว ในใจของเขากลับรู้สึกขมขื่นเจ็บปวดขึ้นมา

อีกไม่นานนางก็ไม่ใช่ของเขาแล้ว

หนึ่งเดือน

เขารู้ ขอเพียงตัวเขาเอ่ยปากขอ ท่านพี่สี่ก็ไม่มีทางปฏิเสธ

ท่านพี่สี่มักเสียสละให้เขาเสมอ ตั้งแต่เล็กจนโต เสียสละให้เสมอ

เหมือนกับเป็นคนที่คอยรับหน้าที่ป้องกันลมฝนให้กับทุกคนในครอบครัว แต่ตัวเองดันเป็นคนที่เจ็บปวดที่สุดคนนั้นแหละ

ท่านพี่สี่ก็คือคนที่คอบแบกรับทุกอย่างคนนั้น