บทที่ 222 มีใครถามท่านอ๋องของข้าบ้างว่าต้องการสิ่งใด

สุดท้ายจวินเย่เสวียนก็หลับไป

เป็นกู้อวิ๋นซีที่แอบใส่ยานอนหลับลงไปในยาที่ทาให้เขา

เมื่อเจ็บปวดจนสติเลือนลาง เขาก็หลับไปเลย

ตอนที่เยียนเป่ยถืออ่างน้ำร้อนเข้ามา กู้อวิ๋นซียังคงเช็ดตัวให้จวินเย่เสวียนอยู่

"ท่านอ๋องของพวกเจ้าเป็นสภาพเช่นนี้มานานเท่าไรแล้ว?" นางถาม

เยียนเป่ยไม่ค่อยเข้าใจ "สภาพนี้...หมายความว่าอย่างไร?"

"ดูถูกตัวเอง ไม่ถนอมร่างกายของตัวเอง ถึงขนาด..."

ปลายนิ้วของกู้อวิ๋นซีชะงักไปเล็กน้อย เงยหน้าขึ้นมามองเยียนเป่ย

สีหน้าเรียบเฉย มองไม่ออกว่ากำลังคิดอะไรอยู่ มีเพียงนางคนเดียวที่รู้ นางรู้สึกหนักอึ้งในใจ

"ถึงขนาด คิดที่จะยอมทิ้งชีวิตของตัวเองในบางครั้ง..."

เยียนเป่ยมือสั่น จนอ่างน้ำในมือเกือบที่จะร่วงหล่นลงบนพื้น

โชคดีที่เขามือไวตาไวรีบถือให้มั่นคง

หลังจากที่วางอ่างน้ำลง เยียนเป่ยถึงได้พูดว่า "ความจริง...ก็ไม่ได้ต่างจากในอดีตมาก ตอนที่ท่านอ๋องทำศึกก็เป็นแบบนี้ตลอด เพียงแต่ช่วงนี้ หลายวันนี้..."

ในใจของเยียนเป่ยก็รู้สึกหนักอึ้งเช่นกัน

ผ่านไปสักพักเขาถึงได้พูดว่า "การปราบกบฎหลายครั้งที่ผ่านมา ท่านอ๋องดูจะใจร้อนรีบบุกไปหน่อย ไม่สนผลที่ตามมา ยอมแลกกับทุกอย่างเพื่อที่จะ