เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 222 มีใครถามท่านอ๋องของข้าบ้างว่าต้องการสิ่งใด
บทที่เกี่ยวข้อง
บันทึกรัก : สามีข้ามีไฝเสน่ห์ บทที่ 223 หากเขารู้ว่าตัวเองมีลูก
เมื่อหนึ่งปีก่อนเกิดเรื่องอะไรขึ้นเหรอ?มือของกู้อวิ๋นซีเคลื่อนลงมาแตะที่หน้าท้องของตัวเองอย่างเผลอไผลเกิดเรื่องอะไรขึ้นนางไม่รู้ นางรู้แค่ว่า ท้องของนางเริ่มเจ็บจี๊ดขึ้นมาอีกแล้วเดิมทีเยียนเป่ยยังมีคำพูดที่อยากจะพูดอีกมากมาย แต่เขาคิดไม่ถึงว่า ตัวเองเพิ่งจะพูดไปเท่านี้ สีหน้าของพระชายาก็เปลี่ยนเป็นดูไม่ได้ขนาดนี้แล้วใบหน้าของนางขาวซีด คิ้วทั้งสองข้างขมวดมุ่นราวกับกำลังเจ็บปวดอย่างมาก"พระชายา?" เยียนเป่ยตกใจมาก สายตามองตามมือของนาง มองไปที่บริเวณหน้าท้องของนาง"พระชายา ท่าน...ท่านเป็นอย่างไรบ้าง? ไม่สบายตรงไหนหรือไม่?"ให้ตายเถอะ! เขาไม่ควรพูดคำพูดที่ทำร้ายจิตใจพระชายาพวกนี้เลย!หากว่าท่านอ๋องรู้เข้า ท่านอ๋องจะต้องแค้นเขามากแน่ๆ!"พระชายา กระหม่อม...กระหม่อมล่วงเกินท่านแล้ว! ขอพระชายาโปรดอภัย กระหม่อมไม่กล้าอีกแล้วพ่ะย่ะค่ะ!"แต่กู้อวิ๋นซีก็ยังคงกุมท้องอยู่อย่างนั้นด้วยใบหน้าซีดขาวบริเวณกระหม่อมค่อยๆ มีเหงื่อเย็นผุดซึมออกมาช้าๆท่าทางแบบนี้ดูก็รู้ว่าเจ็บปวดอย่างมากเยียนเป่ยตกใจจนรีบลุกขึ้นยืนอย่างรวดเร็ว รีบหมุนตัวจะเดินออกไป "พระชายา กระหม่อมจะไปเชิญหมอหลวงมาเดี๋ยวน
บันทึกรัก : สามีข้ามีไฝเสน่ห์ บทที่ 224 ข้าปวดหัว
"องค์ชายสี่ ท่านไม่ควรจะนั่งตรงนี้นะเพคะ" กู้อวิ๋นซีพูดเตือนด้วยเสียงเบาๆเมื่อเห็นว่าเขาไม่สนใจ นางก็จะลุกขึ้นยืนทันทีแต่นางพบว่าตัวเองไม่สามารถลุกขึ้นยืนได้หลังจากที่จวินเย่เสวียนนั่งลง เขาก็ใช้ขาของเขาเหยียบกระโปรงของนางเอาไว้นางขยับไม่ได้แล้ว!"องค์ชายสี่!" กู้อวิ๋นซีทั้งโมโหทั้งร้อนใจ!มีคนมองอยู่มากมายขนาดนี้ เขาไม่ระมัดระวังตัวหน่อยเลยเหรอ?ไม่รู้หรือไงว่ามีสายตากี่คู่กำลังจับตามองเขาอยู่?"เจ้าบอกเองไม่ใช่เหรอว่าคืนนี้ห้ามให้ข้าดื่มเหล้า?"จวินเย่เสวียนก้มหน้า จ้องมองไปยังใบหน้าเล็กๆ ที่กำลังกระวนกระวายของนางเขาหรี่ตามอง สะบัดเสียงหนึ่งที "เจ้าอยากให้ข้าไปแล้วโดนคนพวกนั้นมอมเหล้าเหรอ?""ไม่ใช่แน่นอนอยู่แล้ว!" เขาบาดเจ็บหนักเกินไป หลังจากนอนกลางวันไปงีบหนึ่ง ตอนนี้สีหน้าก็ดูสดใสขึ้นมาเล็กน้อยแล้วคืนนี้ เขาห้ามดื่มเหล้าเด็ดขาด สุขภาพสำคัญที่สุดแต่ว่า ไม่ดื่มก็ไม่ดื่มสิ เขาจะมาวุ่นวายกับนางเพื่ออะไร?"องค์ชายสี่ นี่เป็นโต๊ะของสาวในจวน ท่าน...""ข้าปวดหัว" จวินเย่เสวียนนั่งเท้าคางลงบนโต๊ะ ก้มหน้า ใช้นิ้วเรียวยาวประคองคางของตัวเองเอาไว้ท่าทางแบบนั้นดูแล้วราวกั
บันทึกรัก : สามีข้ามีไฝเสน่ห์ บทที่ 225 เจ้าลูบขาของข้า
แต่นางกลับกล้าใช้น้ำเสียงแบบนี้พูดกับเสวียนอ๋อง!คนรอบตัว ในตอนแรกทุกคนต่างหวาดกลัว ไม่มีใครกล้าพูดอะไรต่อมา เหล่าหญิงสาวก็พากันตื่นเต้น รอคอย!ต่างพากันรอดูเสวียนอ๋องโมโห ดุด่า จัดการผู้หญิงคนนี้!ที่สำคัญก็คือ พระชายาหลีอ๋องแห่งจวนเสวียนอ๋องคนนี้ หน้าตาสวยงามเกินไป!วันนี้เป็นงานเลี้ยงไหว้พระจันทร์ พวกคุณหนูลูกขุนนางทั้งหลาย ใครบ้างไม่แต่งตัวจัดเต็มกันมาร่วมงาน?แต่พระชายาหลีอ๋องคนนี้ กลับแต่งตัวชุดขาวเรียบง่าย บนศีรษะก็ไม่ได้มีเครื่องประดับผมที่งดงามอะไรเลยเรียบง่าย สะอาด สง่างาม ราวกับกำลังเยาะเย้ยพวกนางที่แต่งตัวจัดเต็มมาอย่างนั้นแหละ!แต่นาง ก็หน้าตาดีจัดอย่างน่าโมโห!ในใจใครจะพอใจบ้าง?หากว่าในเวลานี้เสวียนอ๋องจะลงโทษพระชายาหลีอ๋อง ภาพนั้นจะต้องน่าดูมากแน่ๆจวินเย่เสวียนกำลังถลึงตาจ้องมองกู้อวิ๋นซีอยู่จริงๆ ด้วยสายตาที่ไม่เป็นมิตรเอาซะเลยยัยผู้หญิงน่าโมโห! ตอนปฏิบัติกับฉู่หลี ไม่รู้ปฏิบัติด้วยท่าทีดีขนาดไหนตอนพูดกับฉู่หลี น้ำเสียงก็อ่อนโยนราวกับสายลมที่พัดโชยเข้ามาเป็นบางครั้งในยามค่ำคืนแต่พอพูดกับเขา กลับโหดแบบนี้!แถมยังกล้าวางชามลงมาแรงๆ ต่อหน้าเขา ด้วยท่า
บันทึกรัก : สามีข้ามีไฝเสน่ห์ บทที่ 226 ความสัมพันธ์ของคนบ้านนี้ช่างแปลกประหลาด
"ครอบครัวของน้องสี่น้องห้า ดูจะเข้ากันได้ดีเลยนะ"คนที่นั่งอยู่เยื้องๆ กับเจิ้งอ๋องก็คือน้องสามจวินอวิ๋นจีหรืออวิ๋นอ๋องข้างๆ อวิ๋นอ๋องว่างอยู่สองที่นั่งเดิมทีสมควรจะเป็นที่นั่งของจวินเย่เสวียนกับจวินฉู่หลีแต่ตอนนี้ทั้งสองคนกลับไปนั่งร่วมโต๊ะเดียวกันกับพระชายาของน้องห้ากันหมด ไม่สนใจตำแหน่งที่จัดไว้เฉพาะท่านอ๋องแบบพวกเขาเลยองค์ชายรองจวินหนานถิงพูดอย่างยิ้มๆ "เดิมทีข้ายังกลัวว่าด้วยนิสัยของน้องสี่ พระชายาของน้องห้าอยู่ในจวนคงจะต้องลำบากไม่น้อย"เขาเบนหน้าไปมองแล้วก็อดที่จะถอนหายใจออกมาเบาๆ ไม่ได้ "นี่มัน...คิดไม่ถึงจริงๆ!"ขนาดคนที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามอย่างองค์ชายหกจวินห้าวหราน กับองค์ชายเจ็ดจวินหงเหยียน ก็อดที่จะหันไปมองทางนั้นไม่ได้จริงดังว่า คิดไม่ถึงจริงๆตอนนี้สุดยอดคนโหดในบ้านของท่านพี่ห้าที่นั่งอยู่ข้างกายนางจะกำลังก้มหน้าก้มตากินข้าวต้มอยู่ในตอนนี้บางครั้งก็หันไปมองพระชายาหลีอ๋องบ้าง ไม่รู้ว่าบ่นอะไรจากนั้นพระชายาหลีอ๋องก็จะคีบอาหารให้เขา จากนั้นท่านพี่สี่ก็ไม่สนอะไร พระชายาหลีอ๋องคีบอะไรให้เขาก็กินอันนั้นไม่ปฏิเสธเลย!นี่ไม่เหมือนนิสัยของท่านพี่สี่เลย!อีกอย
บันทึกรัก : สามีข้ามีไฝเสน่ห์ บทที่ 227 คืนนี้งอแงมากเป็นพิเศษ
ตอนที่จวินฉีเจิ้งกับพระชายาเจิ้งอ๋องเดินเข้ามา จวินเย่เสวียนเพิ่งจะกินแอปเปิ้ลคำสุดท้ายหมดเขาโยนแกนแอปเปิ้ลทิ้งไป จากนั้นก็หันไปค้อนกู้อวิ๋นซี "ข้าปวดหัว""เดี๋ยวกลับไปจะต้มยาให้ รอให้ไข้ลดก็ไม่ปวดหัวแล้ว"ตอนนี้กู้อวิ๋นซีรู้แล้ว ที่องค์ชายสี่บอกว่าปวดหัวเขาไม่ได้ล้อเล่นเขาไข้สูงมากแต่งานเลี้ยงวันไหว้พระจันทร์ จำเป็นต้องอยู่กับฮ่องเต้และไทเฮาจนจบงาน ถึงจะกลับไปกินยาได้"ตอนนี้ อดทนไปก่อนนะ" น้ำเสียงของกู้อวิ๋นซีอ่อนโยนขึ้นกว่าเมื่อกี้นี้มากแต่จวินเย่เสวียนก็ยังไม่สนใจ คนป่วยยิ่งใหญ่ที่สุด เขาพูดเสียงแหบพร่า "ถ้าทนอีก ข้าก็คงปวดหัวจนตายแล้ว!"กู้อวิ๋นซีอยากจะกรอกตาบนใส่เขาเหลือเกิน เขาที่เป็นเสวียนอ๋องอ่อนแอถึงขนาดนี้เชียวเหรอ?เขาไม่ใช่คนแข็งแกร่งขนาดที่มีดฟันลงมาบนร่างยังไม่กระพริบตาเลยเหรอ?คืนนี้ ก็ไม่รู้ทำไมถึงได้งอแงนักแต่กู้อวิ๋นซีก็ทำอะไรไม่ได้ ด้วยอุณหภูมิร่างกายของเขาในตอนนี้ เกรงว่าน่าจะสูงประมาณสักสี่สิบองศาแล้วถือซะว่าไข้ที่สูงทำให้ก้านสมองของเขาไหม้ไปละกัน ในเวลานี้ทำได้เพียงปลอบใจเท่านั้น"อดทนอีกหน่อยนะ เดี๋ยวพองานเลี้ยงจบ ขึ้นไปบนรถม้าแล้วข้าจะฝังเข็ม
บันทึกรัก : สามีข้ามีไฝเสน่ห์ บทที่ 228 พระชายาหลีอ๋องท้องเหรอ
"ซีเออร์ เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง?" จวินฉู่หลีตกใจมาก รีบช่วยตบหลังเบาๆ ให้นางทันทีจวินเย่เสวียนที่เดิมทีกำลังปวดหัวอยู่ก็รีบวางจอกน้ำลงแล้วหันไปมองใบหน้าขาวซีดของกู้อวิ๋นซีทันทีกู้อวิ๋นซีอยากจะพูดว่า "ไม่เป็นไร" แต่พออ้าปาก ก็รู้สึกคลื่นไส้อยากจะอาเจียนอีกครั้งฝ่ามือใหญ่ของจวินเย่เสวียนประทับลงบนหลังของนาง กำลังภายในแข็งแกร่งก็ถูกถ่ายทอดเข้ามาทันทีกู้อวิ๋นซีรู้สึกเพียงอุ่นๆ ที่หลัง ไม่นาน ความอุ่นนี้ก็แผ่ขยายไปทั้งร่าง ขนาดท้องนางก็รู้สึกดีขึ้นไม่น้อย"เกิดอะไรขึ้น?" ถึงแม้น้ำเสียงของจวินเย่เสวียนจะยังคงเย็นชาเช่นเดิม แต่คนที่ฟังก็รับรู้ได้ถึงกระแสความอ่อนโยนที่แฝงอยู่ด้านใน"ข้าไม่เป็นไร ขอบพระทัยท่านพี่สี่ที่เป็นห่วง" กู้อวิ๋นซีคำนับให้เขาโดยสัญชาตญาณ ก่อนจะพลักมือเขาออกจากแผ่นหลังของตัวเองอย่างแนบเนียนจวินเย่เสวียนสะบัดเสียงอย่างเย็นชา นิ้วเรียวยาวกลับมากดอยู่บริเวณขมับของตัวเอง เขาเริ่มปวดหัวอีกแล้วจวินฉีเจิ้งมองดูการกระทำของทั้งสามคน สายตาแหลมคมกำลังจะเริ่มพูดอะไรแต่พระชายาเจิ้งอ๋องที่อยู่ด้านหลังกลับพูดขึ้นมาเบาๆ ก่อน "พระชายาหลีอ๋อง...คงจะไม่ได้แพ้ท้องหรอกนะ?"แพ้ท้
บันทึกรัก : สามีข้ามีไฝเสน่ห์ บทที่ 229 ไม่ต้องกลัวพวกข้าจะคุ้มครองเจ้าไปตลอดชีวิต
"ข้าไม่ได้ท้องจริงๆ ก็แค่ท้องเสียเพราะกินของผิดสำแดง"กู้อวิ๋นซีดิ้นรนมาตลอดทาง แต่ ไม่มีใครสนใจนางเลยจวินเย่เสวียนวางนางลงบนเตียงเบาๆ หันหน้ากลับมาตะโกนพูดกับเยียนเป่ย "หมอล่ะ?"เยียนเป่ยไม่รู้เลยว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น ยังเข้าใจว่าพระชายาหลีอ๋องได้รับบาดเจ็บเมื่อถูกท่านอ๋องตะคอกใส่ก็ตกใจจนรีบคุกเข่าลงกับพื้น "สะ สั่งคนไปตามแล้วพ่ะย่ะค่ะ...""เจ้าไปเอาตัวเขามาเองเลยไป!""พ่ะย่ะค่ะ!" ไม่บ่อยครั้งที่จะได้เห็นท่านอ๋องใจร้อนขนาดนี้ เยียนเป่ยตกใจจนรีบออกไปทันทีโชคดีที่หลานโจวมาถึงพอดีเยียนเป่ยรีบพาตัวหลานโจวเข้ามาทันที "ท่านอ๋อง หลานโจวมาแล้วพ่ะย่ะค่ะ!""รีบมา ตรวจชีพจรให้นาง!"จวินเย่เสวียนรอไม่ไหวแล้ว รีบเดินสาวเท้าเข้าไป คว้าคอเสื้อของหลานโจวมาจนถึงข้างเตียงจวินฉู่หลีก็รีบพูดอย่างร้อนใจ "หลานโจว เจ้าเร็วหน่อยสิ!"หลานโจวไม่รู้เลยว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น? เมื่อถูกลากตัวมาถึงข้างเตียง ก็รีบยื่นมือออกไปจับข้อมือของกู้อวิ๋นซีทันทีถึงอย่างไรเขาก็เป็นหมอ ลากตัวเขามาก็คงเพื่อจะให้เขาตรวจชีพจรให้นี่แหละดูท่าทางแล้ว ถึงแม้สีหน้าของเสวียนอ๋องจะยังซีดขาวอยู่บ้าง ส่วนหลีอ๋องก็ยังไม่
บันทึกรัก : สามีข้ามีไฝเสน่ห์ บทที่ 230 ข้าป่วย ไม่เชื่อเจ้าก็จับดูสิ
กู้อวิ๋นซีรู้สึกว่าตัวเองเป็นสิ่งมีชีวิตที่ประหลาดที่สุดบนโลกใบนี้แล้วตอนนี้มันเป็นความสัมพันธ์อะไรกัน!นางแต่งงานเข้าจวนอ๋อง เป็นภรรยาของจวินฉู่หลีอย่างเป็นทางการ แต่กลับเป็นผู้หญิงของจวินเย่เสวียนเนี่ยนะ?พระสนมหรงล่ะ?พวกเขาเคยคิดกันบ้างไหม พระสนมหรงจะมองนางยังไง?พระสนมหรงไม่มีทางยอมรับความสัมพันธ์สุดแปลกแบบนี้ได้แน่ขนาดตัวนางเองยังรับไม่ได้เลย!"พระชายา ให้กระหม่อมจับชีพจรให้ท่านเถอะพ่ะย่ะค่ะ" จิตใจของหลานโจวในตอนนี้สับสนว้าวุ่นอย่างมากแต่กู้อวิ๋นซีกลับส่ายหน้าหลังจากที่เงียบอยู่สักพัก นางก็ผลักมือของจวินฉู่หลีออก แล้วพูดอย่างใจเย็นว่า "ไม่จำเป็น ข้าท้องจริงๆ นั่นแหละ"ภายในห้อง ตกอยู่ในความเงียบสนิททุกคนต่างมองมาที่นางอย่างระมัดระวังขนาดหายใจยังไม่กล้าหายใจแรงๆฝ่ามือใหญ่ของจวินเย่เสวียนสั่นน้อยๆ จ้องมองไปที่ใบหน้าของหญิงสาวในอ้อมกอด อยากจะกอดนางแรงๆ แต่ก็ไม่กล้าหลานโจวมองที่กู้อวิ๋นซี กู้อวิ๋นซีเองก็กำลังมองเขาอยู่หลานโจวเผยอปากออกคล้ายจะพูดอะไรแต่กู้อวิ๋นซีกลับพูดว่า "ชะตาลูกของข้า ข้าจะเป็นคนกำหนดเอง ท่านหมอหลาน ข้าขอเตือนว่าท่านอย่ายุ่งจะดีกว่า"ไม่ม
บทล่าสุด
บันทึกรัก : สามีข้ามีไฝเสน่ห์ บทที่ 335 ขอโทษ
"ท่านอ๋อง ข้าต้องการยาเล็กน้อย อีกทั้งเหล้ากาหนึ่ง" กู้หรูชิวกล่าวจวินเย่เสวียนโบกมือหนึ่งที ความจริงเยียนเป่ยไม่ยินยอม แต่สุดท้ายเขาก็ไปเตรียมของมาให้กู้หรูชิวอย่างรวดเร็วกู้หรูชิวเดินไปอยู่ตรงหน้าของหลานโจว พูดอย่างอ่อนโยนว่า "คุณชายท่านนี้ ขออภัยด้วย"ที่ขมับของหลานโจวมีเหงื่อเม็ดเล็กๆ ผุดขึ้นมาเยี่ยนอีกำมือแน่น แต่ก็ได้แต่ยืนอยู่ข้างๆ ไม่ได้พูดอะไรเยียนเป่ยร้อนใจ "ท่านอ๋อง หลานโจวติดตามข้างกายท่านมาสิบกว่า สิบกว่าปี เขา..."จวินเย่เสวียนไม่ได้พูดอะไร ได้แต่มองด้วยสายตาเย็นชากู้หรูชิวบดยาหลายชนิดให้กลายเป็นผงแล้วใส่ลงไปในเหล้าหลานโจวรู้ว่านั่นเป็นยาที่ทำให้เขาขาดสติ โดยส่วนมากไว้ใช้สำหรับผู้ที่ได้รับบาดเจ็บ เพื่อลดความเจ็บปวดของร่างกายเขาไม่รู้เลยว่ายาพวกนี้เมื่อเอามาผสมกับเหล้าแรงจะสามารถดึงวิญญาณของคนๆ หนึ่งได้แต่เมื่อทั้งสองชนิดผสมเข้าด้วยกัน ก็สามารถทำให้คนๆ หนึ่งมีสติเลือนลาน ช้าเชือนได้จริงๆ!เมื่อเห็นว่ากู้หรูชิวผสมยากับเหล้าเข้ากันดีแล้ว เดินถือมาอยู่ตรงหน้าของตัวเอง หลานโจวก็ได้สูดลมหายใจเข้าลึกๆ แล้วพูดอย่างสงบว่า "ท่านอ๋อง เป็นกระหม่อมที่เอายาพิษรุนแรง
บันทึกรัก : สามีข้ามีไฝเสน่ห์ บทที่ 334 ได้ยินว่าเจ้ารู้วิชาดึงวิญญาณ
ไม่รอให้หลานโจวได้เอ่ยปาก หมอคนนั้นก็พูดขึ้นว่า "จะไม่มีปัญหาได้อย่างไร? ไม่รู้ว่าผู้หญิงคนนั้นดื่มยาพิษอะไรเข้าไป ซึ่งเป็นการทำร้ายเด็กในท้องตั้งนานแล้ว"เมื่อหมอคิดไปถึงสีหน้าของผู้หญิงคนนั้นในตอนนั้น ก็อดที่จะสงสารไม่ได้"ผู้หญิงคนนั้นจะต้องรักลูกในท้องของนางมากแน่ ข้าน้อยแนะนำให้นางรีบตัดสินใจ อะ เอาเด็กออก..."เมื่อรับรู้ได้ถึงสายตาของเสวียนอ๋อง ที่จู่ๆ ก็เย็นเยียบขึ้นมา หมอคนนั้นก็หวาดกลัวจนตัวสั่น ฉับพลันไม่รู้ว่าควรจะพูดต่อไปหรือไม่แต่ก็เป็นจวินเย่เสวียนที่พูดออกมาประโยคหนึ่งอย่างเย็นชา "พูดต่อ!"หมอคนนั้นถึงได้พูดต่อไปอย่างกลัวๆ กล้าๆ "ข้าน้อยคิดเพื่อร่างกายของผู้หญิงคนนั้นเองถึงได้แนะนำให้ดื่มยาขับเลือด แต่ผู้หญิงคนนั้นไม่ยินยอม ข้าน้อยรู้ว่านางยังแอบมีความหวังอยู่"สายตาของจวินเย่เสวียนมองไปยังร่างของหลานโจวหลานโจวรู้สึกสิ้นหวังมากเขารู้อยู่แล้วว่าสักวัน วันนี้ก็จะต้องมาถึงแต่แค่คิดไม่ถึงว่ามันจะมาเร็วขนาดนี้"มันเกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่?" ในที่สุดเยียนเป่ยก็ทนไม่ไหวเขาเชื่อใจหลานโจวขนาดนั้น แต่ทำไมตอนนี้ หลานโจว...ดูเหมือนว่าหลานโจวกำลังปกปิดอะไรไว้อยู่จริงๆ
บันทึกรัก : สามีข้ามีไฝเสน่ห์ บทที่ 333 เขายังจะยกโทษให้นางไหม
"เสวียนเออร์ เจ้า...เจ้าพูดเรื่องเหลวไหลอะไร? ข้าจะไปทำอะไรนางได้? นางอยู่ในการคุ้มครองของเจ้าตลอดเวลานะ!"พระสนมหรงรู้สึกละอายใจ แต่ก็พยายามรักษาจิตใจให้สงบนิ่งนางปล่อยมือที่จับชายเสื้อของจวินเย่เสวียนเอาไว้ แล้วก้าวถอยหลังไปสองก้าวเริ่มรู้สึกหวาดกลัวลูกชายที่อยู่ตรงหน้าคนนี้ขึ้นมาอย่างประหลาด"เสวียนเออร์ เจ้าลืมความเจ็บปวดของเจ้าได้เร็วขนาดนี้เชียวเหรอ? นางเป็นคนฆ่า...ของเจ้าเองกับมือเพื่อช่วยหลีเออร์นะ...""ลูก" คำนี้พระสนมหรงไม่กล้าที่จะพูดมันออกไปรอบข้างมีทั้งขันทีและนางกำนัลมากมายแต่นางรู้ดีว่าลูกชายของนางเข้าใจจริงดังนั้น ประโยคนี้ทำให้จวินเย่เสวียนกำหมัดแน่นทีเดียวเขาไม่อาจทำใจยอมรับเรื่องนี้ได้!โชคดีที่หลังจากกลับมา นางได้พบกับมู่อันหนิงแล้ว และได้คุยกับเรื่องคำที่จะพูดแล้วมู่อันหนิงช่างรู้งานจริงๆ!หากว่าไม่มีมู่อันหนิง พระสนมหรงเองคนเดียวคงไม่อาจจัดการเรื่องให้ดีได้เช่นนี้"เสวียนเออร์ แม่ก็แค่สงสารเจ้า หรือว่าเจ้าไม่คิดแค้นนาง...""นางช่วยลูกชายสุดที่รักของท่านไว้ แต่ท่านกลับ แค้นนาง?"จวินเย่เสวียนหรี่ตาลง ฉับพลันก็เดินขึ้นไปข้างหน้าพระสนมหรงตกใจจ
บันทึกรัก : สามีข้ามีไฝเสน่ห์ บทที่ 332 ท่านทำอะไรไว้กับนางกันแน่
"เจ้า..."พระสนมหรงคิดไม่ถึงเลยว่ากู้อวิ๋นซีจะกล้ายอมรับออกมาจริงๆ!นางทำไปเพื่อแก้แค้นนางจริงๆ!แถมนางยังคิดจะให้ลูกชายทั้งสองคนของนางกลายเป็นศัตรู ฆ่ากันเอง!พระสนมหรงโมโหจนตัวสั่น แต่กู้อวิ๋นซีกลับใช้ดวงตาคู่โตชุ่มชื้นนั้นมองมาที่นางด้วยสายตาที่ไร้เดียงสาอย่างเดิมรอยยิ้มที่มุมปากเหมือนจะอ่อนโยน แต่คำพูดที่ออกมากลับเย็นชาสุดขีด"เสด็จแม่ ข้าเกือบจะถูกท่านฆ่าตายแล้ว หากว่าข้าไม่ทำให้ลูกชายทั้งสองของท่านตายไปบ้าง ข้าจะทำใจเรื่องความแค้นนี้ได้อย่างไร?""นังแพศยา เจ้ากล้า!"พระสนมหรงโมโหจนเสียสติ ยกมือขึ้นมาอย่างเร็ว และกำลังจะตบลงไปบนหน้าของกู้อวิ๋นซีอย่างแรงที่น่าแปลกก็คือ การต้องเผชิญกับฝ่ามือของตัวเอง กู้อวิ๋นซีไม่เพียงไม่คิดหลบ แต่ยังกลับยิ้มออกมาอย่างสะใจพระสนมหรงตกใจ จู่ๆ ก็เข้าใจได้ทันทีว่าตัวเองโดนหลอกแล้ว!แต่แรงตบที่นางอ้างออกไปมันไม่สามารถเก็บกลับได้ทันแล้ว ฝ่ามือนี้ในที่สุดก็จบลงไปบนหน้าของกู้อวิ๋นซีอย่างแรงเพราะว่าแรงมาก กู้อวิ๋นซีถึงได้ล้มลงไปนั่งกองอยู่บนพื้นทันทีตาลายไปหมด ลุกขึ้นมาไม่ได้เลย"ซีเออร์!" เงาของสองร่างปรากฎออกมาในทันทีตอนที่จวินฉู่หลีช่
บันทึกรัก : สามีข้ามีไฝเสน่ห์ บทที่ 331 ลองทายดูว่าจะสนุกมากหรือไม่
ความจริงแล้วพระสนมหรงไม่เคยคิดเลยว่าหลังจากที่กลับมาจะยังเจอหน้าผู้หญิงคนนี้อีกตอนนั้นที่นางจากมา กู้อวิ๋นซีนอนคว่ำหน้าอยู่ข้างเตียง ปากก็กระอักเลือดสีดำ ลมหายใจรวยรินถึงแม้นางจะมีความสงสารอยู่บ้าง แต่เมื่อคิดถึงว่าลูกชายของตัวเองทังสองคนจะต้องผิดใจกันเพราะผู้หญิงคนนี้ นางก็ใจแข็งได้อีกครั้งวันนั้นที่ออกคำสั่งไม่ให้มีใครมา จริงๆ แล้วไม่ใช่ความปรารถนาของมู่อันหนิงแค่คนเดียวแต่เป็นความอนุญาตกลายๆ ของพระสนมหรงอีกด้วยเพียงแค่มู่อันหนิงนับว่ายังดีอยู่บ้างที่รับจบเรื่องนี้เอาไว้เอง ไม่ได้ทำให้ลูกชายทั้งสองของนางเกลียดนางด้วยเรื่องนี้ ทำให้ท่าทีที่พระสนมหรงมีต่อมู่อันหนิงก็ยิ่งดีขึ้นอีกเดิมคิดว่าหลังจากสามเดือนผ่านไป ตอนที่กลับมากู้อวิ๋นซีก็คงจะตายไปนานแล้ว และด้วยระยะเวลาที่ยาวนานนี้ ลูกชายทั้งสองของนางก็คงทำใจเรื่องผู้หญิงคนนี้ไปได้แล้วถึงตอนนั้น หลีเออร์ก็จะมีชีวิตใหม่ ส่วนเสวียนเออร์ นางเองก็ชอบมู่อันหนิงถ้าจะให้มู่อันหนิงมาเป็นพระชายาของเสวียนอ๋อง นางก็พอใจอย่างมากสรุปก็คือมันจะต้องเป็นการจบเรื่องที่สมบูรณ์แบบแต่นางคิดไม่ถึงเลยว่ากู้อวิ๋นซีไม่เพียงไม่ตาย แต่ยังกล้าท
บันทึกรัก : สามีข้ามีไฝเสน่ห์ บทที่ 330 ไม่เจอกันนาน
สองวันต่อจากนั้น กู้อวิ๋นซีก็พักอยู่ที่ตำหนักของไทเฮาตลอดสองวันนี้จวินฉู่หลียุ่งมากด้านหนึ่งก็ยุ่งเรื่องการก่อสร้างจวนหลีอ๋อง อีกด้านหนึ่งก็ยุ่งเรื่องการย้ายไปประจำการที่เมืองฝานกู้อวิ๋นซีได้พักผ่อนอยู่สองวัน พอถึงเช้าตรู่วันที่สาม ในที่สุดก็ได้รับข่าวดี"คนในจวนแม่ทัพออกนอกเมืองไปแล้วเหรอ?"ข่าวนี้ทำให้นางอารมณ์ดีอย่างบอกไม่ถูกไปทั้งวัน"เจ้ากังวลว่าเสวียนอ๋องจะมาขัดขวางเหรอ?" ขนาดมู่เฟยหย่ายังดูออกเลยว่านางเบาใจไปมากกู้อวิ๋นซีไม่ได้ตอบคำถามนี้ความคิดของจวินเย่เสวียน ใครจะเดาออกกัน?สามวันก่อนหน้านี้เขาถูกนางทำให้โกรธจนกลับออกไป เสวียนอ๋องเป็นคนอารมณ์แปรปรวณ อีกทั้งยังรู้ว่านางตั้งใจจะให้คนในจวนแม่ทัพออกห่างจากความวุ่นวายนี้ดังนั้นการที่เขาจะขวางก็ไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร"เรื่องนี้ข้าได้ปรึกษากับอาหลีแล้ว อาหลีเองก็เคยคิดวิธีรับมือ หากว่าเสวียนอ๋องตั้งใจจะขวาง อาหลีก็จะทำตามที่ข้าบอก"การที่จวินเย่เสวียนเก็บตัวเงียบแบบนี้ เป็นเรื่องที่เหนือการคาดหมายไปเหมือนกัน"วันนี้เจ้าช่วยข้าออกไปตามหาคุณชายมู่อีกครั้งเถอะ" จู่ๆ กู้อวิ๋นซีก็พูดขึ้นมา"หามาตั้งหลายวันแล้วยังไม่ได้ข
บันทึกรัก : สามีข้ามีไฝเสน่ห์ บทที่ 329 อย่างดีก็แค่ตายแล้วก็ข้ามเวลาไปอีกครั้ง
"อื้อ!"หมอนใบหนึ่งกระเด็นมาโดนที่หัวของมู่เฟยหย่าพอดิบพอดีมู่เฟยหย่าจึงทำได้เพียงแค่ต้องเงียบปากไปเท่านั้นแต่ในหัวสมองของนางยังคงมีภาพแผ่นหลังที่โดดเดี่ยวอ้างว้าง ราวกับถูกคนทั้งโลกละทิ้งของจวินเย่เสวียนตอนเดินจากไปวนเวียนอยู่ไม่หายนางรู้สึกปวดใจจริงๆ นะ!ก็ไม่รู้ว่าทำไมกู้อวิ๋นซีถึงใจร้ายได้แบบนี้กู้อวิ๋นซีในตอนนี้ นิ่งสงบราวกับผิวน้ำที่ไร้คลื่นความเจ็บปวดของเขา มันเทียบไม่ได้กับความเจ็บปวดของนางแม้เพียงสักหนึ่งส่วน มีอะไรให้น่าสงสารกัน?อีกอย่าง ต่อไปเสวียนอ๋องก็มีโอกาสอีกกว้างไกลในอนาคตแต่ตัวนางกับคนในจวนแม่ทัพกลับต้องตกอยู่ในสภาพที่ลำบากแค่สถานการณ์ของตัวนางเองในตอนนี้ก็ไม่มีสิทธิที่จะไปสงสารคนอื่นแล้ว"เอาล่ะ ข้าไม่พูดแล้ว แต่ว่า เจ้าไม่ใช่ต้องการจะแก้แค้นเหรอ? เหตุใดเจ้าถึงไม่ใช้เสวียนอ๋องกับหลีอ๋องมาต่อกรกับพระสนมหรงโดยตรงล่ะ?"ตอนนี้เป็นไง ทำให้เสวียนอ๋องโกรธจนจากไปแล้ว ต่อไปไม่ใช่ว่าจะมีศัตรูที่แข็งแกร่งเพิ่มขึ้นอีกคนอย่างนั้นเหรอ?กู้อวิ๋นซีได้แต่มองนางอย่างนิ่งสงบ "แล้วถ้าหากว่าเป็นเจ้า เจ้าจะทำอย่างไร?"มู่เฟยหย่าคิดสักพัก ก่อนจะขยับเข้ามาใกล้นางแล้วพู
บันทึกรัก : สามีข้ามีไฝเสน่ห์ บทที่ 328 จวินเย่เสวียนข้าไม่รักท่านแล้ว
"ข้าชอบอาหลีหรือไม่ ข้าไม่รู้ แต่มีอยู่เรื่องหนึ่งที่ข้ารู้ได้ชัดเจน"กู้อวิ๋นซีเงยหน้าขึ้นสบตากับเขา อย่างน้อย ครั้งนี้ก็เต็มไปด้วยความจริงใจ"จวินเย่เสวียน ข้าไม่รักท่านแล้ว""เจ้าคิดว่าข้าจะสนหรือยังไง?" น้ำเสียงของจวินเย่เสวียนที่พูดออกมาแทบจะแค้นมันออกมาจากซอกฟันอยู่แล้วถ้าเป็นในเวลาปกติ กู้อวิ๋นซีจะต้องกลัวแน่แต่ตอนนี้ ไม่รู้ทำไม จู่ๆ นางก็รู้สึกไม่กลัวแล้วจริงๆ"ทางที่ดีท่านอ๋องพูดแล้วก็ทำให้ได้ด้วย ไม่สน ต่อไปก็อย่ามารบกวนชีวิตของพวกเราสองสามีภรรยา"ใบหน้าเขาเรียบเฉย ดูแล้วจิตใจสงบนิ่งราวผิวน้ำแต่มีเพียงเขาเท่านั้นที่รู้ว่าคำพูดของกู้อวิ๋นซี เป็นเหมือนมีดเล่มหนึ่งที่ปักเข้าไปในหัวใจเขาอย่างจังลึกและแรงมาก!ประกายแสงเพียงน้อยนิดในดวงตาของเขา หายไปหมดแล้ว"กู้อวิ๋นซี เจ้าอย่าเสียใจทีหลังล่ะ!"...ในที่สุดเขาก็ไปแล้วกู้อวิ๋นซีนั่งลงไปบนพื้นอย่างอ่อนแรง หมดอาลัยตายอยากด้านนอกมีคนวิ่งเข้ามาอย่างรีบร้อนนางจับขอบเตียงเอาไว้เพื่อพยุงตัวเองขึ้นมาอย่างช้าๆเพิ่งจะลุกขึ้นมาได้ ก็เห็นจวินฉู่หลีที่วิ่งเข้ามาในห้องโถงด้วยสีหน้าที่ร้อนรน"ท่านพี่สี่เขา...""ไปแล้ว" กู้
บันทึกรัก : สามีข้ามีไฝเสน่ห์ บทที่ 327 โลกทั้งใบทิ้งเขาไปแล้ว
การปรากฎตัวขึ้นของจวินเย่เสวียนเป็นอะไรที่กู้อวิ๋นซีคิดไม่ถึงมาก่อนตอนที่เห็นเงาร่างของเขาเดินเข้ามา นางก็รีบลุกขึ้นยืนอย่างตกใจ ก่อนจะถอยหลังไปหลายก้าวโดยสัญชาตญาณ"เจ้าคิดเหรอว่ามาหลบอยู่ที่ตำหนักของเสด็จย่าแล้วจะสามารถหลบข้าพ้น?"สายตาเย็นเยียบของจวินเย่เสวียนจับจ้องไปที่ร่างกายของนางตรงๆ"ให้คนของจวนแม่ทัพย้ายไปที่เมืองฝาน เพื่อจะได้รอดพ้นจากขอบเขตอำนาจของข้าก็คิดว่าจะสามารถไปไหนก็ได้แล้วอย่างนั้นเหรอ?""ก็แค่พวกมดแมลงตัวเล็กๆ ที่ต้องการรักษาชีวิตเท่านั้น ท่านอ๋อง ท่านต้องการปกป้องครอบครัวของท่าน ข้าก็ต้องการให้ครอบครัวของข้าได้มีชีวิตต่อไป เหตุใดท่านอ๋องถึงไม่ยอมปล่อยพวกเขาไปล่ะ?"กู้อวิ๋นซียังคงเดินถอยหลังอยู่ ไม่ทันระวังก็เลยเดินถอยไปจนถึงเตียงนอน จนไม่อาจถอยหลังได้อีก"ท่านอ๋อง คนที่ท่านแค้นคือข้า ไม่เกี่ยวกับพวกเขา ท่านอ๋องจะสามารถปล่อยให้พวกเขาได้มีชีวิตอยู่ต่อไปได้หรือไม่?"ถึงแม้ฝีเท้าของจวินเย่เสวียนจะดูเอื่อยเฉื่อย แต่เพียงไม่นานเขาก็เดินมาอยู่ตรงหน้าของนางแล้ว"ดังนั้น ทั้งๆ ที่เมื่อคืนเจ้ายังพูดว่าต้องการผู้ชายที่แข็งแกร่งยิ่งใหญ่แบบข้าในอ้อมแขนของข้า แต่คืนนี
