Lahat ng Kabanata ng บันทึกรัก : สามีข้ามีไฝเสน่ห์: Kabanata 211 - Kabanata 220

ทุกคน ต่างก็ได้รับการช่วยเหลือกันหมดทุกคน ต่างก็เหมือนได้มีชีวิตใหม่มีเพียงเขา!มีเพียงเขาคนเดียวที่ยังต้องดิ้นรนอยู่ในหุบเหวลึกเช่นเดิม ยังคงต้องทรมานอยู่ในนรกเช่นเดิม!ไม่มีใครสนใจ!บ้านหลังนี้ ไม่มีใครสนใจเขาเลยสักคน!กู้อวิ๋นซีถูกจวินเย่เสวียนกดลงไป ในตอนที่กำลังพยายามดิ้นรนพาตัวเองให้ลุกขึ้นมานั้น ก็ถูกเขาจับให้พลิกตัวไปอีกด้านทำให้ตอนนี้นางนอนราบอยู่ใต้ร่างของเขาด้วยท่าทางที่น่าอับอายเป็นที่สุด"องค์ชายสี่! ขอร้องล่ะ อย่าทำแบบนี้เลย!" ตอนนี้นางไม่มีเรี่ยวแรงที่จะขัดขืนแล้วเพื่อสกัดให้ได้ซีรั่มที่ดีที่สุด นางฉีดพิษเข้าร่างมากมาย ทำให้ตอนนี้ร่างกายอ่อนแอเป็นที่สุดอย่าว่าแต่ขัดขืนเลย ขนาดแค่จะยกมือขึ้นมา ก็ยังยาก"องค์ชายสี่ บ้านหลังนี้จะต้องดีขึ้นได้แน่ องค์ชายสี่ ขอร้อง..."น้ำเสียงของกู้อวิ๋นซีเจือไว้ด้วยความแหบแห้งอย่างไร้ทางต่อสู้ฝ่ามือใหญ่ของชายหนุ่มกดอยู่ที่ตรงด้านหลังของนาง ทำให้สามารถรับรู้ถึงความอ่อนแอของนางได้โดยง่ายตอนนี้เด็กคนนี้ อ่อนแอถึงขนาดว่าไม่มีแรงแม้จะกรีดร้องออกมาเลยร่างกายบอบบางยังคงสั่นไหวบ้านหลังนี้จะสามารถดีขึ้นได้จริงๆ เหรอ?เขาไม่

"เจ้าว่า...อะไรนะ?" กู้อวิ๋นซีรู้สึกสั่นไหวในใจอย่างรุนแรงระดูของนาง...ไม่มาสองเดือนแล้วอย่างนั้นเหรอ?ระยะนี้ ความสนใจทั้งหมดของกู้อวิ๋นซี ล้วนอยู่กับเรื่องการถอนพิษให้กับจวินฉู่หลี ไม่ได้มีเวลามาสนใจตัวเองเลยสองเดือน...นั่นไม่ใช่ ตั้งแต่ครั้งแรกในคืนเข้าหอ หลังจากที่มีอะไรกับจวินเย่เสวียน ระดูของนางก็ไม่มาแล้วเหรอ?อันเซี่ยคอยติดตามรับใช้ใกล้ชิดกู้อวิ๋นซีตลอดมา เรื่องของคุณหนูนางรู้ดียิ่งกว่าใครอันเซี่ยก็เป็นเพียงเด็กรับใช้คนหนึ่ง ทีแรกนางก็ไม่ได้สนใจเรื่องนี้ และก็ไม่เข้าใจด้วยแต่หมู่นี้คุณหนู อาเจียนบ่อยครั้ง เบื่ออาหาร ที่น่ากลัวกว่านั้นคือ เจ็บจี๊ดที่บริเวณช่องท้องเป็นบางครั้ง"คุณหนู...""อันเซี่ย อย่าพูดเหลวไหล!" กู้อวิ๋นซีถลึงตามองนางอันเซี่ยกัดริมฝีปาก "คุณหนู ข้าไม่ได้พูดเหลวไหล ท่านแบบนี้...ท่าทางแบบนี้ของท่าน..."ท่าทางแบบนี้ เหมือนกับอาการคลื่อนไส้ที่นางเห็นแม่ใหญ่เหมยเป็นตอนสมัยที่นางยังเป็นเด็กไม่มีผิด"คุณหนู ท่านไปหาหมอตรวจอาการสักหน่อยดีไหม?""ตัวข้าเองก็เป็นหมอ""แต่ท่านไม่เคยจับชีพจรให้ตัวเองเลย" อันเซี่ยเกือบจะร้องไห้ออกมาอยู่แล้วคุณหนูเองก็ไม่

จวินเย่เสวียนวางแก้วลง มองไปที่จวินฉู่หลี "วันนี้รู้สึกอย่างไรบ้าง?"หลายวันนี้ จวินเย่เสวียนอยู่นอกเมืองตลอดวันนี้กลับมาเห็นสีหน้าของจวินฉู่หลีดีขึ้นไม่น้อยวิชาการแพทย์ของเด็กคนนั้น ดูจะเก่งกาจยิ่งกว่าที่เขาคิดเอาไว้ซะอีกแต่กลับไม่รู้เลยว่าอาจารย์นางคือใคร แล้วไปเรียนมาจากที่ไหน"ร่างกายเบาขึ้นเรื่อยๆ แล้ว ราวกับว่าได้เกิดใหม่ "คำพูดของจวินฉู่หลีไม่ได้เกินไปเลย""เขาพูดยิ้มๆ "เมื่อครู่ตอนที่กินหมูผัดน้ำแดง ก็ได้รสหวานหอมด้วย"จวินเย่เสวียนเกร็งปลายนิ้วเล็กน้อย มองเขาเรื่องที่เป็นเรื่องเล็กๆ สำหรับคนอื่น อย่างรสหวาน สำหรับจวินฉู่หลีถือเป็นเรื่องยากที่ไม่ปกติ!สิบกว่าปีมาแล้ว เขา นานเท่าไรแล้วที่ไม่ได้สัมผัสถึงรสชาติหวาน?"ไม่ขมแล้วเหรอ?" ถึงจวินเย่เสวียนจะยังมองหน้าเขาด้วยสีหน้าเรียบเฉย แต่ในดวงตากลับมีร่องรอยของความตื่นเต้นอยู่ไม่น้อยจวินฉู่หลียิ้มให้บางๆ "ก็ยังขมอยู่นิดหน่อย แต่ว่ารับรสหวานได้ชัดเจน ซีเออร์บอกว่า วันหลังรอให้ข้าดีขึ้นกว่านี้จะปรับรายการอาหารให้ข้าได้ฟื้นฟูการรับรส"ประสาทสัมผัสการรับรสของเขาไม่ปกติมานานมาแล้ว แล้วเขาก็ไม่ได้สนใจอะไรแต่คิดไม่ถึงเลย

วันไหว้พระจันทร์คืนนี้ในวังมีงานเลี้ยงแต่วันนี้ในท้องพระโรงตำหนักยงหยางของฝ่าบาท บรรยากาศกดดันสุดๆ"ฝ่าบาท เสวียนอ๋องโหดเหี้ยมเป็นนิสัย เมื่อวานฆ่าล้างจวนของใต้เท้าอวิ๋น บีบให้ใต้เท้าอวิ๋นต้องผูกคอฆ่าตัวตาย ไม่เว้นแม้กระทั่งลูกและภรรยาในจวน!""ฝ่าบาท ต่อให้ใต้เท่าอวิ๋นจะมีความผิด แต่โทษไม่ถึงขั้นต้องฆ่าล้างจวนพ่ะย่ะค่ะ การกระทำของเสวียนอ๋อง ช่วงทำให้คนเจ็บปวดหัวใจเหลือเกิน""ฝ่าบาท กองทัพของเสวียนอ๋องที่เฝ้ารักษาการที่เมืองเตี๋ย เมื่อหลายวันก่อนได้ทำลายชนเผ่าหนึ่งของฉือทู แต่ก่อนหน้านั้น เจิ้งอ๋องได้ไปคุยสนธิสัญญากับฉือทูเรียบร้อยแล้ว ความจริงทั้งสองฝ่ายไม่จำเป็นต้องรบกันด้วยซ้ำพ่ะย่ะค่ะ""เสวียนอ๋องนำทัพ ตอนนี้ฉือทูทำสงครามกับเมืองเตี๋ย ประชาชนเดือดร้อน เสียงคร่ำครวญดังไปทั่ว ต่างล้วนด่าว่าเสวียนอ๋องโหดเหี้ยมไร้เมตตา""ฝ่าบาท วิธีการของเสวียนอ๋องมัน...โหดร้ายเกินไป หนานหลิงเราเป็นแคว้นที่มีเมตตา หากเป็นเช่นนี้ต่อไป ความเมตตาของหนานหลิงจะอยู่ที่ไหนพ่ะย่ะค่ะ?""ใช่แล้ว หากเป็นเช่นนี้ต่อไป แคว้นใกล้เคียงที่มีความสัมพันธ์ที่ดีต่อกันจะมองแคว้นเราอย่างไร? ชื่อเสียงเรื่องความเมตตาข

วันนี้กู้อวิ๋นซีติดตามพระสนมหรงเข้าวังไปตั้งแต่เช้าแล้ว ไปกินเจ สวดมนต์เป็นเพื่อนไทเฮาหลังจากทานมื้อกลางวันเสร็จ พระสนมหรงก็พาจวินฉู่หลีกลับไปพักผ่อนที่ตำหนัก ส่วนไทเฮารั้งตัวของกู้อวิ๋นซีเอาไว้คนเดียว ลากนางให้มาศึกษาหนังสือสวดมนต์ด้วยกันศึกษาทีก็กินเวลาไปชั่วโมงกว่าเมื่อไทเฮารู้สึกเหนื่อยล้าก็ปล่อยตัวของกู้อวิ๋นซีออกมา ซึ่งนั่นก็เป็นเวลาบ่ายแล้วเลยเวลาง่วงมาแล้ว ดังนั้นหลังจากที่กู้อวิ๋นซีพอไทเฮาเข้านอนเรียบร้อย นางก็ไปเดินเล่นในตำหนักของไทเฮาแทนรู้สึกหิวนิดหน่อย เดิมทีคิดอยากจะออกไปหาอะไรกิน แต่คิดไม่ถึงว่าจะได้ยินพวกนางกำนัลและขันทีกำลังซุบซิบอะไรกันอยู่"ได้ยินว่าครั้งนี้เสวียนอ๋องบาดเจ็บกลับมาหนักมาก รอยแผลนั้น ขนาดฝ่าบาทยังตกใจเลย""ข้าเองก็ได้ยินมา ได้ยินว่าเสวียนอ๋องถอดเสื้อผ้าของตัวเองออกกลางท้องพระโรง พวกขุนนางเฒ่าพวกนั้นก็ต่างตกใจกันหมด""ภัยเกิดจากปาก ระวังคำพูดของเจ้าหน่อย" มีคนพูดเตือนขึ้นมาแต่เด็กคนนั้นกลับไม่พอใจ เห็นชัดว่ากำลังพูดอย่างโมโห"ข้าก็แค่พูดความจริง พวกเจ้าไม่รู้อะไร ข้าได้ยินพี่เสี่ยวชุนบอกว่า ก่อนที่เสวียนอ๋องจะเข้ามา แต่ละคนต่างก็กำลังพูด