บทที่ 188 การปล่อยวางก็เป็นเรื่องปกติ

กู้อวิ๋นซีเข้าใจแล้ว นี่สิคือจุดประสงค์ที่แท้จริงที่ฉินโหรวมาหานาง

นางไม่ได้พูดอะไร

แต่ในคืนนี้ฉินโหรวกลับพูดไม่น้อยเลย "ถึงเย่เสวียนจะดูเหมือนเป็นคนเย็นชาไร้ความรู้สึก แต่เขากลับให้ความสำคัญกับคนสองคนในบ้านของเขายิ่งกว่าชีวิตตัวเอง"

"คนหนึ่งก็คือหลีอ๋อง อีกคนหนึ่งก็คือแม่ของเขา พระสนมหรง"

"คืนนั้นเย่เสวียนโมโหจนขาดสติไปจริงๆ ถึงได้สั่งลงโทษแม่เฒ่าชิงจนต้องตายไปเช่นนั้น แต่เกรงว่าเขาเองก็คงคิดไม่ถึงว่าเรื่องนี้จะทำร้ายจิตใจของพระสนมหรงมากถึงเพียงนี้"

"เย่เสวียนเคารพรักพระสนมหรง แน่นอนว่าย่อมไม่อยากทำร้ายจิตใจของพระสนมหรง หลายวันมานี้เขาก็สำนึกผิดแล้ว"

"ส่วนความอาลัยอาวรณ์ที่เย่เสวียนมีต่อท่าน..."

เมื่อพูดมาจนถึงตอนนี้ รอยยิ้มที่มุมปากของฉินโหรวก็ได้หายไปแล้ว นางพูดด้วยสีหน้าจริงจัง

"พระชายาหลีอ๋อง ท่านเกิดมามีหน้าตางดงามที่ทำให้คนหลงไหลจริงๆ จิตใจของผู้ชายก็เป็นแบบนี้ มักหลงไหลไปกับรูปลักษณ์เปลือกนอกที่สวยงามเสมอ"

"แต่ถึงอย่างไรเขาก็เป็นเสวียนอ๋องเทพสงครามแห่งหนานหลิ่งของพวกเรา เขาใจเย็น สุขุม มีความเป็นผู้ใหญ่ จิตใจของเขาอาจจะเตลิดไขว่เขวไปบ้าง แต่ก็แค่บ้างเท่านั้น"

"ความหมา