บททั้งหมดของ บันทึกรัก : สามีข้ามีไฝเสน่ห์: บทที่ 161 - บทที่ 170

จวินฉู่หลีไม่พูดพร่ำทำเพลง ถกแขนเสื้อของตัวเองขึ้นมา คว้าเอามีดสั้นเล่มหนึ่งเตรียมจะกรีดลงไปกู้อวิ๋นซีร้อนใจ "อย่าขยับ! ข้าเอง! เจ้าไม่ได้!"ตาทึ่มเอ๊ย! นางต้องการเลือดเพียงสองหยดเท่านั้น เขาคิดอะไรอยู่กันเนี่ย?กู้อวิ๋นซีรีบเดินเข้าไป จับมือเขาขึ้นมา ใช้เข็มเล่มยาว แทงลงไปบนนิ้วของเขาแล้วก็เอาเลือดไปเพียงสองหยดจริงๆ"แค่นี้?" จวินฉู่หลีมองไปบนเลือดสดๆ ชามใหญ่บนโต๊ะกู้อวิ๋นซีรู้สึกจนใจ "หรือว่า ต้องต้องให้ข้าปล่อยเลือดเจ้าอย่างเดียวกับมู่อันหนิง?""หากว่าเจ้าต้องการ จะเอาเลือดข้าไปเท่าไรก็ได้" เอาชีวิตเขาก็ยังได้กู้อวิ๋นซีไม่อยากสนใจเขาเลยจริงๆพูดซะจริงจังขนาดนี้ คนฟังเขาตกใจไม่รู้หรือยังไง?เมื่อได้เลือดมาแล้ว นางก็กลับไปนั่งที่ข้างโต๊ะทันที ไม่รู้ว่ากำลังหมกมุ่นทำอะไรจวินฉู่หลีมองแผ่นหลังที่สมบูรณ์แบบของนาง ด้วยสายตาที่ยิ่งอบอุ่นอ่อนโยนมากขึ้น"ซีเออร์""หืม?" นางไม่ได้หันหน้ากลับมาแล้วก็ไม่ได้มองเขาเลยไม่ว่างจวินฉู่หลีจ้องไปที่แผ่นหลังของนางอย่างจริงจังสองวันนี้เมื่อเห็นนาง ราวกับว่าจิตใจก็ไม่อาจจะใสบริสุทธิ์ได้เหมือนเมื่อก่อนแล้วโดยเฉพาะตอนที่นางค้อมตัวไป

กู้อวิ๋นซีขาอ่อนแรงเป็นปฏิกริยาตอบสนองตามสัญชาติญาณอย่างหนึ่งเมื่อรู้สึกได้ถึงพลังไอเย็นบนตัวของจวินเย่เสวียน ก็ราวกับเกิดความกลัวสุดชีวิตขึ้นมาอย่างนั้นขนาดจวินฉู่หลีเองยังรู้สึกได้ว่าตอนนี้ที่นางตัวเย็นไปทั้งตัว ไม่ได้แกล้งทำมันออกมาเดิมทียังคิดอยู่ว่าจะกอดต่อดีไหม แต่เมื่อเห็นนางหวาดกลัวถึงเพียงนี้ จวินฉู่หลีกลับรู้สึกสงสารขึ้นมาเขาคว้าเอวของนาง ความจริงก็คือโอบเอวของนางเดินไปหยุดตรงหน้าของพระสนมหรง"เสด็จแม่"กู้อวิ๋นซีเองก็คารวะด้วยเช่นกัน "คารวะเสด็จแม่"จากนั้นจวินฉู่หลีก็ได้โอบนางเดินไปหยุดอยู่ตรงหน้าของจวินเย่เสวียน "ท่านพี่สี่"กู้อวิ๋นซีก็พูดตามเขาโดยที่ไม่เงยหน้าขึ้นมามองเลยด้วยซ้ำ "คารวะท่านพี่สี่"จวินเย่เสวียนเดินผ่านหน้าของพวกเขาไปด้วยสีหน้าเรียบเฉยเมื่อเดินมาถึงตำแหน่งที่นั่งของตัวเอง ก็สะบัดแขนเสื้อยาวทีหนึ่งก่อนจะนั่งลงไปจอกแก้วที่อยู่เบื้องหน้าก็ไม่รู้ว่าถูกลมแรงที่ไหนพัดถึงได้ร่วงหล่นลงไปบนพื้นเพล้งๆ ๆ แตกละเอียดทั่วพื้นทั้งงาน ตกอยู่ในความเงียบสนิทไปชั่วขณะบ่าวรับใช้ทั้งหลายต่างยิ่งไม่กล้าแม้แต่จะหายใจแรงสรุปแล้วผู้ใดเป็นคนทำให้เสวียนอ๋อ

เหล้าจอกนี้ ถูกใส่ยาเหรอ?สายตาของทุกคนจับจ้องไปยังฉินโหรวลู่หงอวี้รู้สึกว้าวุ่นในใจพระสนมหรงกับแม่เฒ่าชิงแอบมองตากัน ไม่รู้ว่าตัวเองมองกู้อวิ๋นซีออกหรือไม่เด็กคนนี้ไปหาฉินโหรวจริงๆ คิดดีแล้วที่จะไม่อยากเกี่ยวข้องกับเสวียนอ๋องอีกอย่างนั้นเหรอ?นางอยากรักเดียวใจเดียวต่อจวินฉู่หลีเหรอ?แต่พวกนางไม่รู้เลยว่า มันเชื่อได้หรือไม่สายตาของจวินเย่เสวียนเพียงแค่มองบนตัวของฉินโหรวแบบผ่านๆ เท่านั้นเขามองกู้อวิ๋นซี ความอบอุ่นที่หาได้ยากในสายตาเมื่อครู่ ตอนนี้มันได้หายไปจนหมดแล้ว"จะอธิบายเช่นไร?" น้ำเสียงเขาเย็นชาจนถึงขีดสุด"ข้าไปหาแม่นางฉินมาจริงๆ หวังให้แม่นางฉินเสนอตัวใกล้ชิดกับท่านพี่สี่"กู้อวิ๋นซีเพิ่งจะพูดจบ สายตาของจวินเย่เสวียนก็เข้มขึ้น จอกที่ถืออยู่ที่ปลายนิ้วของเขา ราวกับจะถูกบีบให้แตกได้ทุกเมื่อ"เจ้าอยากจะส่งข้าให้ผู้หญิงคนอื่นมากจนทนไม่ไหวเช่นนี้เชียวเหรอ?""ท่านอ๋อง..." ฉินโหรวตกใจ!คำพูดนี้ของเสวียนอ๋อง ดูจะมีอะไรบางอย่าง!หรือว่า เขากับพระชายาหลีอ๋อง มีความสัมพันธ์เชิงชู้สาวกันจริงๆ?กู้อวิ๋นซีกัดริมฝีปาก ไม่พูดอะไรจวินเย่เสวียนก็ไม่ได้สนใจฉินโหรวเลย ตอนนี้

คำพูดของจวินเย่เสวียน ทำให้กู้อวิ๋นซีรู้สึกเครียดทันที เผลอใช้มือลูบไปที่ช่วงเอวอย่างไม่รู้ตัวจวินเย่เสวียนกลับหัวเราะแล้วพูดอย่างเย็นชาว่า "วิธีการเดียวกัน เจ้าคิดว่าข้าจะให้เจ้าทำสำเร็จได้อีกอย่างนั้นเหรอ? หากว่าเจ้ากล้าหยิบมีด ข้ารับรองกับเจ้าได้เลยว่า ของที่มีดของเจ้าจะตัดได้ก็คือเสื้อผ้าของเจ้าแน่นอน!"มือที่แตะอยู่ตรงช่วงเอวของกู้อวิ๋นซี ถูกเก็บกลับไปอย่างรวดเร็ว"ข้าไม่มีความอดทนมากมายขนาดนั้น มานี่!" เขาพูดเสียงเข้มกู้อวิ๋นซีก็รีบสาวเท้าเข้าไปทันทีอย่างไม่รู้ตัวราวกับโดนของพูดได้เพียงว่า ตอนที่เสวียนอ๋องพูดด้วยน้ำเสียงเข้มๆ มันช่างน่ากลัวเหลือเกิน"ในเมื่อท่านรู้ว่าข้าไม่ได้ใส่ยา ก็ไม่ควรจะโกรธแล้วไม่ใช่เหรอ?"ในเมื่อเป็นเช่นนี้ เหตุใดจึงต้องเรียกให้นางมาที่นี่อีก ทำราวกับต้องการจะหาเรื่องนางอย่างนั้น?"ข้าเดาว่าเจ้าเองคงสับสนระหว่างจะทำหรือไม่ทำหลายครั้งแน่"ดังนั้น เขาเองก็มีหลายครั้งที่เกือบจะถูกนางวางแผนทำสำเร็จ ไม่ใช่เหรอ?เมื่อคิดเช่นนี้ ขนาดเสวียนอ๋องที่สูงส่งเย็นชาไม่สนใครก็ยังรู้สึกไร้เรี่ยวแรงเลยหากวันใดวันหนึ่งเด็กคนนี้ต้องการชีวิตของเขาขึ้นมา ก็คงจะ

"อื้อออ" กู้อวิ๋นซีขัดขืนขึ้นทันทีมือที่วางอยู่บนร่างกายของจวินเย่เสวียน พยายามออกแรงผลัก แต่ก็ไม่ขยับเขยื้อนเลยแม้แต่นิดเดียวลมหายใจเผด็จการของเขา ปิดผนึกปากนางอย่างรวดเร็วคางของนางยังคงถูกเขาบีบรัดอยู่ ริมฝีปากของนางไม่สามารถมีที่ให้หนีได้ไม่นาน ขนาดริมฝีปากอ่อนนุ่มก็ยังสละอาวุธยอมศิโรราบ ไม่อาจต้านทานการรุกรานที่รุนแรงของเขาได้ถูกเขาบุกเข้ามาด้านในมือน้อยๆ คู่นั้นยังคงดันอยู่ที่หน้าอกของเขา เพียงแต่แรงที่ผลักออกไปค่อยๆ อ่อนลงก็เท่านั้นลมหายใจของเขาหนักหน่วงทุกครั้งที่หายใจกลิ่นอำพันบนร่างกายก็โอบรัดนางไว้อย่างแน่นหนาบอกไม่ถูกเหมือนกันว่าเป็นกลิ่นอย่างไร แต่ว่ามันก็หอมอย่างประหลาดในหัวของกู้อวิ๋นซี กลายเป็นสีขาวโพลนอย่างรวดเร็วทั้งๆ ที่รู้สึกได้ว่ามือของเขาเริ่มทำหน้าที่ซุกซนบนร่างกายของนางอีกแล้ว แต่นางก็ไม่มีแรงที่จะปฏิเสธเขาได้เลยนางใช้มือกดข้อมือของเขาเอาไว้ แต่กลับไม่รู้ว่าต้องการจะผลักเขาออกหรือดึงเขาเข้าหาตัวเองกันแน่เป็นอารมณ์ที่ขัดแย้งกันอย่างมากร่างกายร้อนผ่าว แต่จิตใจกลับยิ่งเย็นยะเยือกขึ้นทุกที"เจ้าตัวเล็ก แลบลิ้นออกมาให้ข้าได้ชิมหน่อยสิ"น้