บทที่ 0162 เลือดของมู่อันหนิงจะต้องมีความลับอยู่แน่

จวินฉู่หลีไม่พูดพร่ำทำเพลง ถกแขนเสื้อของตัวเองขึ้นมา คว้าเอามีดสั้นเล่มหนึ่งเตรียมจะกรีดลงไป

กู้อวิ๋นซีร้อนใจ "อย่าขยับ! ข้าเอง! เจ้าไม่ได้!"

ตาทึ่มเอ๊ย! นางต้องการเลือดเพียงสองหยดเท่านั้น เขาคิดอะไรอยู่กันเนี่ย?

กู้อวิ๋นซีรีบเดินเข้าไป จับมือเขาขึ้นมา ใช้เข็มเล่มยาว แทงลงไปบนนิ้วของเขา

แล้วก็เอาเลือดไปเพียงสองหยดจริงๆ

"แค่นี้?" จวินฉู่หลีมองไปบนเลือดสดๆ ชามใหญ่บนโต๊ะ

กู้อวิ๋นซีรู้สึกจนใจ "หรือว่า ต้องต้องให้ข้าปล่อยเลือดเจ้าอย่างเดียวกับมู่อันหนิง?"

"หากว่าเจ้าต้องการ จะเอาเลือดข้าไปเท่าไรก็ได้" เอาชีวิตเขาก็ยังได้

กู้อวิ๋นซีไม่อยากสนใจเขาเลยจริงๆ

พูดซะจริงจังขนาดนี้ คนฟังเขาตกใจไม่รู้หรือยังไง?

เมื่อได้เลือดมาแล้ว นางก็กลับไปนั่งที่ข้างโต๊ะทันที ไม่รู้ว่ากำลังหมกมุ่นทำอะไร

จวินฉู่หลีมองแผ่นหลังที่สมบูรณ์แบบของนาง ด้วยสายตาที่ยิ่งอบอุ่นอ่อนโยนมากขึ้น

"ซีเออร์"

"หืม?" นางไม่ได้หันหน้ากลับมาแล้วก็ไม่ได้มองเขาเลย

ไม่ว่าง

จวินฉู่หลีจ้องไปที่แผ่นหลังของนางอย่างจริงจัง

สองวันนี้เมื่อเห็นนาง ราวกับว่าจิตใจก็ไม่อาจจะใสบริสุทธิ์ได้เหมือนเมื่อก่อนแล้ว

โดยเฉพาะตอนที่นางค้อมตัวไป