บทที่ 0164 ข้าจะต้องขอบคุณซีเออร์ด้วยตัวเองแน่

กู้อวิ๋นซีขาอ่อนแรง

เป็นปฏิกริยาตอบสนองตามสัญชาติญาณอย่างหนึ่ง

เมื่อรู้สึกได้ถึงพลังไอเย็นบนตัวของจวินเย่เสวียน ก็ราวกับเกิดความกลัวสุดชีวิตขึ้นมาอย่างนั้น

ขนาดจวินฉู่หลีเองยังรู้สึกได้ว่าตอนนี้ที่นางตัวเย็นไปทั้งตัว ไม่ได้แกล้งทำมันออกมา

เดิมทียังคิดอยู่ว่าจะกอดต่อดีไหม แต่เมื่อเห็นนางหวาดกลัวถึงเพียงนี้ จวินฉู่หลีกลับรู้สึกสงสารขึ้นมา

เขาคว้าเอวของนาง ความจริงก็คือโอบเอวของนางเดินไปหยุดตรงหน้าของพระสนมหรง

"เสด็จแม่"

กู้อวิ๋นซีเองก็คารวะด้วยเช่นกัน "คารวะเสด็จแม่"

จากนั้นจวินฉู่หลีก็ได้โอบนางเดินไปหยุดอยู่ตรงหน้าของจวินเย่เสวียน "ท่านพี่สี่"

กู้อวิ๋นซีก็พูดตามเขาโดยที่ไม่เงยหน้าขึ้นมามองเลยด้วยซ้ำ "คารวะท่านพี่สี่"

จวินเย่เสวียนเดินผ่านหน้าของพวกเขาไปด้วยสีหน้าเรียบเฉย

เมื่อเดินมาถึงตำแหน่งที่นั่งของตัวเอง ก็สะบัดแขนเสื้อยาวทีหนึ่งก่อนจะนั่งลงไป

จอกแก้วที่อยู่เบื้องหน้าก็ไม่รู้ว่าถูกลมแรงที่ไหนพัดถึงได้ร่วงหล่นลงไปบนพื้น

เพล้งๆ ๆ แตกละเอียดทั่วพื้น

ทั้งงาน ตกอยู่ในความเงียบสนิทไปชั่วขณะ

บ่าวรับใช้ทั้งหลายต่างยิ่งไม่กล้าแม้แต่จะหายใจแรง

สรุปแล้วผู้ใดเป็นคนทำให้เสวียนอ๋อ