บทที่ 0167 ถ้ายังไม่มาอีกข้าจะข่มขืนเจ้าเดียวนี้

"ได้" ครั้งนี้กู้อวิ๋นซีไม่ได้ปฏิเสธ

แต่ก่อนที่จะจากไป นางก็ได้เดินไปหยุดอยู่ตรงหน้าของลู่หงอวี้ แล้วยิ้มให้นางอย่างอ่อนโยน

"ขอโทษด้วยนะ แม่นางลู่ คืนนี้เกิดเรื่องสุดวิสัย ไม่สามารถรับรองได้ดี ขอให้..."

"เจ้าใส่ยาให้เขาจริงๆ เหรอ?" สายตาที่ลู่หงอวี้มองนางเต็มไปด้วยความสับสน

เมื่อครู่นางก็ไม่รู้เหมือนกันว่าตัวเองกำลังคิดอะไรอยู่ เพียงแค่จู่ๆ ก็รู้สึกเจ็บปวดในใจ

เจ็บปวดแทนเสวียนอ๋อง

บางทีแม้แต่นางเองก็ยังไม่รู้เลยว่าเจ็บปวดอะไรแทนเขา

แต่ก็แค่รู้สึกเจ็บมาก

"เขา...ดีกับเจ้าขนาดนั้น" ขนาดลู่หงอวี้ยังมองในจุดนี้ออกเลย!

สายตาที่เสวียนอ๋องมองพระชายาหลีอ๋อง เป็นสายตาที่เอ็นดูมากเลยจริงๆ!

ทั้งๆ ที่โกรธมากขนาดนั้น แต่ก็ยัง เอ็นดูมาก

สีหน้าของกู้อวิ๋นซีไม่มีการแสดงอารมณ์ที่พิเศษอะไร เพียงแค่ยิ้มบางๆ เท่านั้น "ข้าไม่เข้าใจความหมายของแม่นางลู่ แต่ว่า คืนนี้จวนเสวียนอ๋องของเราค่อนข้างวุ่นวาย ไม่อาจจะรับรองแม่นางลู่ต่อได้จริงๆ"

"แม่นางลู่ วันหลังข้าจะไปขอโทษท่านที่จวนด้วยตัวเอง ขอตัวก่อน!"

เยียนเป่ยรีบพูดขึ้นทันที "ใครก็ได้ ส่งแขก!"

จากนั้นก็จ้องไปที่กู้อวิ๋นซี "พระชายา เชิญพ่ะย่ะค่ะ!"