บทที่ 0161 ตอนที่นางตั้งใจช่างงดงามเหลือเกิน

"เจ้าคิดอะไรเหลวไหลอีกแล้วเนี่ย?"

จวินฉู่หลีมองเห็นบาดแผลบนหน้าของนางก้รู้สึกไม่สบายใจ

วางชามที่ใส่เลือดในมือลงกำลังจะหมุนตัวเดินออกจากประตูไป "ท่านพี่สี่มียาดีอยู่ขวดหนึ่ง ข้าจะไปเอามาให้เจ้า"

"ใช่ขวดนี้หรือเปล่า?" กู้อวิ๋นซีเปิดกล่องไม้ออก

ด้านในมีขวดยาสีเขียวขวดหนึ่งวางอยู่

จวินฉู่หลีตกใจไปเล็กน้อยก่อนจะพยักหน้า "ดูท่าท่านพี่สี่จะรู้เรื่องที่เจ้าบาดเจ็บสินะ ยานี่เป็นยาดีหายาก จะต้องทาทุกวันล่ะ"

ความจริงกู้อวิ๋นซีอยากจะพูดว่า แผลเล็กๆ บนหน้าของนางนี้ต่อให้ไม่ทายา อีกสองวันก็หายแล้ว

เพราะว่ามันตื้นมาก ตอนหายขนาดรอยแผลเดิมก็มองไม่เห็นเลยด้วยซ้ำ

คนพวกนี้ แต่ละคนตื่นตระหนกกันเกินไปแล้ว

เพื่อเบี่ยงเบนความสนใจ กู้อวิ๋นซีมองไปที่ชามเลือดบนโต๊ะนั้น "เกิดอะไรขึ้น?"

ดมจากกลิ่นนี้ เป็นเลือดคนชัดๆ

"เจ้าไม่ได้ต้องการเลือดของมู่อันหนิงหรอกเหรอ? ข้าก็ไปเอามาให้แล้วไง" จวินฉู่หลีพูดเสียงเรียบเฉย

"เจ้าฆ่ามู่อันหนิงเหรอ?" กู้อวิ๋นซีเบิกตาโตทั้งสองข้าง ทั้งตกใจทั้งร้อนใจ "เจ้า..."

"คิดอะไรของเจ้า?" จวินฉู่หลีชอบท่าทางตกใจของนางมากที่สุด

โดยเฉพาะตอนที่ดวงตาคู่โตของนางมองมาที่เขาอย่างสั่นไห