บทที่ 0157 ดูท่าแล้วเจ้าจะยังมองความเป็นจริงได้ไม่ชัดเจน

หลังจากผ่านภัยพิบัติเมื่อคืนมา ตอนนี้แค่ได้ยินเสียงของจวินเย่เสวียน กู้อวิ๋นซีก็อยากจะหนีไปโดยสัญชาติญาณแล้ว

ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าหนึ่งปีที่ผ่านมา ตัวนางไปคบและพลอดรักกับเขาโดยไม่มีการป้องกันใดๆ ได้อย่างไร

ต้องโทษที่เขาปกปิดไว้อย่างแนบเนียน ตั้งหนึ่งปี นางดูไม่ออกเลยว่าเขาเป็นคนที่น่ากลัวขนาดนี้!

กู้อวิ๋นซีหันหน้ากลับไปมองอันเซี่ยหนึ่งที

อันเซี่ยรีบพยักหน้าให้กำลังใจนาง

กู้อวิ๋นซีถึงถอนหายใจอย่างโล่งอกก่อนจะผลักประตูให้เปิดออก

คิดไม่ถึงว่าจวินเย่เสวียนจะกำลังเปลี่ยนเสื้อผ้าอยู่

กู้อวิ๋นซีที่เพิ่งจะเข้าไปก็แทบจะถอยหลังกลับทันที

แต่น้ำเสียงเย็นชาของเขากลับดังขึ้นมาอีกครั้ง "จะเข้ามาก็เข้า ไม่เข้าก็ไสหัวไปซะ!"

กู้อวิ๋นซีสูดหายใจเข้าลึกๆ ถึงค่อยก้มหน้าเดินเข้าไป

"เจ้าอยากจะให้คนด้านนอก เป็นข้าเปลี่ยนเสื้อผ้าหรืออย่างไร?" จวินเย่เสวียนจ้องมองไปยังประตูห้องนอนที่เปิดกว้างอยู่บานนั้น

แต่ครั้งนี้ กู้อวิ๋นซีไม่ได้เชื่อฟังแล้วปิดประตูตามที่เขาบอก

นางยืนอยู่ข้างประตูไม่กล้าเข้าไปใกล้เช่นกัน

"องค์ชายสี่ คืนนี้ในจวนมีงานเลี้ยง หวังว่าท่านจะสละเวลามาร่วมงานด้วยเพคะ"

"เหตุใดข้าต้องไปร่วม