บทที่ 0154 เหตุใดเขาถึงใจร้ายได้เพียงนี้

จวินเย่เสวียนนั่งคุกเข่าอยู่ตรงหน้าป้ายวิญญาณที่ไม่ได้สลักชื่อ

แส้ถูกเฆี่ยนลงมาบนหลังของเขาแรงๆ ไม่นาน เสื้อสีดำชุดนั้นก็เปียกชุ่มไปด้วยเลือดสดๆ เป็นวงกว้าง

แต่ว่าถึงอย่างไรเขาก็ไม่แสดงสีหน้าความรู้สึกอะไรเลย แม้กระทั่ง ในแววตาก็ไม่มีร่องรอยความสำนึกผิดเลยสักนิด

สุดท้าย ขนาดมือที่กำแส้ของพระสนมหรงยังสั่นเทา เมื่อยกขึ้นมาอีกครั้ง กลับไม่อาจเฆี่ยนตีต่อไปได้

ตีเขาไปจะมีประโยชน์อะไร?

ต่อให้ตีเขาให้ตาย ก็เปลี่ยนการตัดสินใจของเขาไม่ได้

เรื่องที่เขาอยากจะทำ ตัวนางเองไม่สามารถห้ามปรามได้อีกแล้ว

พระสนมหรงโกรธมากจนทรุดนั่งลงบนเก้าอี้ สายตาทั้งคู่ไร้ล่องลอย

"เขามีชีวิตอยู่ได้อีกแค่สามเดือนเท่านั้น"

ประโยคที่พูดออกมา ทำให้ใบหน้าเย็นชาของจวินเย่เสวียน เกิดร่องรอยหวั่นไหวขึ้นในดวงตา

ฝ่ามือของเขา ค่อยๆ กำแน่น

น้ำตาของพระสนมหรงอดที่จะไหลลงมาไม่ได้ "เหตุใดเจ้าถึงไม่รออีกสักหน่อย? อย่างน้อย รอให้เขา...รอให้เขาจากไปอย่างสบายใจ..."

"ฉู่หลีไม่ตายหรอก ลูกจะต้องสามารถหาทางช่วยเขาได้แน่!" จวินเย่เสวียนพูดเสียงแหบแห้ง

พระสนมหรงมองไปที่เขาอีกครั้ง

แผ่นหลังของเขายังคงมีเลือดไหลซึม

ฉับพลันนางก็เสีย