บททั้งหมดของ เจ็ดพี่สาวจอมทะลึ่งของผมทั้งสวยทั้งฮอต: บทที่ 771 - บทที่ 780

ผู้หญิงในชุดขาวเงียบทันที จ้องมองไปที่ฉู่เฉิน ในขณะเดียวกัน บ่อเลือดก็ขยายตัวอย่างช้าๆ และมีหมอกสีแดงปกคลุมบริเวณรอบๆ ฉู่เฉิน ทำให้ดูราวกับว่ามีหมอกหนาทึบเกิดขึ้น“น้องชายฉู่เฉิน อย่าประมาทไปล่ะ ผีสาวตนนี้คือเจ้าเหนือดินแดนรกร้าง 'ผีกระหายเลือด”“มีข่าวลือว่าเดิมทีเธอเป็นนางสนมของบุคคลสำคัญในชนเผ่า แต่ต่อมาถูกละทิ้งและถูกทรมานจนตาย”เนื่องจากความขุ่นเคืองอย่างลึกซึ้ง เธอจึงกลายเป็นวิญญาณแห่งความขุ่นเคืองหลังความตาย โดยเฉพาะการค้นหาผู้ที่เดินทางคนในถิ่นทุรกันดารนี้เพื่อดูดซับพลังงานหยางและพลังวรยุทธ วันนี้ก็มีเรื่องแปลกเช่นกัน พวกเราผ่านเส้นทางนี้หลายครั้งและไม่เคยเจอมาก่อน ดูเหมือนว่ามันจะปรากฏตัวที่นี่ในวันนี้ด้วยเหตุผลบางอย่างชายหลายคนที่ถูกเหวี่ยงออกจากเต็นท์ ได้ตื่นขึ้นมา และมีชายคนหนึ่งที่กำลังคุยกับฉู่เฉินคอยเตือนเขาไหล่ของฉู่เฉินขยับเล็กน้อย และลมปราณที่แท้จริงพุ่งออกมาจากร่างของเขา กระจายหมอกเลือดรอบตัวเขาทันทีผู้หญิงในชุดขาวรู้สึกถึงอันตรายและพยายามดำดิ่งลงสู่บ่อเลือดเพื่อหลบหนี อย่างไรก็ตาม ฉู่เฉินฟาดหน้าผากของเธออย่างรวดเร็ว จับคอเธอแล้วดึงเธอออกจากบ่อเลือด โยนเธอลง

“ถ้าเธอยังตามฉันอีก ฉันได้ลงมือจริงๆ นะ อย่าคิดว่าเธอสามารถทำอะไรก็ได้ที่เธอต้องการเพียงเพราะฉันช่วยเธอก่อนหน้านี้” ฉู่เฉินต้องการขู่ให้เธอหนีไปอย่างไรก็ตาม ผู้หญิงคนนั้นเชื่อว่าฉู่เฉินจะไม่ทำร้ายเธอ และเธอก็ไม่แสดงความกลัวใดๆ“เอาเลยสิ ลงมือเลยสิ ยังไงเจ้าก็แข็งแกร่งอยู่แล้ว แม้ว่าข้าจะพยายามก็ไม่อาจต้านทานมันได้อยู่แล้ว เอาเลย ข้าขี้เกียจเกินกว่าจะต้านทานอยู่แล้ว”เธอพูดขณะที่ลอยอยู่ข้างหน้าฉู่เฉิน มองดูราวกับว่าเป็นลูกไก่ในกำมือฉู่เฉินแกล้งยกมือขึ้นโดยเล็งไปที่หน้าผากของเธอเธอไม่ขยับ แค่จ้องมองไปที่ฉู่เฉิน มั่นใจว่าเขาจะไม่ทำร้ายเธอจริงๆหลังจากการเผชิญหน้ากันสักพัก ฉู่เฉินก็ต้องลดแขนลง ซึ่งชาจากการยกมันขึ้น“จะตามฉันมาก็ได้ แต่หยุดถามคำถามมากมายได้แล้ว โอเคไหม? ไม่อย่างนั้นฉันจะไม่ยอมให้เธอมากับฉันจริงๆ”ฉู่เฉินต้องยอมใจอ่อนลง สําหรับผู้หญิงที่ไม่ต่อต้านเลยแบบนี้ ฉู่เฉินยังทำไม่ลงจริงๆ“ตกลง” หญิงสาวตอบรับทันทีแน่นอนว่าเธอได้ตัดสินใจติดตามฉู่เฉินแล้ว“เธอชื่ออะไร ในเมื่อเธอตัดสินใจตามฉันมา ฉันก็ต้องรู้ว่าเธอชื่ออะไร” ฉู่เฉินถาม“เรียกข้าว่า 'ผีกระหายเลือด' ก็ได้ ข้า

ในขณะที่กำลังมั่นใจตัวเอง ทำไมอีกฝ่ายถึงรู้สึกเหมือนไม่มั่นใจในตัวเขาเลย?ไป๋หรันพูดอย่างตรงไปตรงมาว่า "ท่านคงมีวิชาที่จัดการกับผีอย่างข้า แต่ไม่สามารถรับมือกับการต่อสู้ผู้คนจริงๆ ได้ใช่ไหม?”ยิ่งไป๋หรันพูดมากเท่าไร เขาก็ยิ่งมีความมั่นใจน้อยลงเท่านั้น มองดูคนทั้งสี่คนที่ประตูเมืองก่อตัวเป็นรูปร่างจาง ๆ และเป็นมุมล้อมรอบพวกเขาฉู่เฉินมองไป๋หรัน“ถ้าอย่างนั้นเธอก็ดูจากข้างๆ แล้วให้รู้ว่าเจ้านายของเธอแข็งแกร่งแค่ไหน!”ไป๋หรันรู้สึกผิดและไม่พูดอะไร เพียงเตรียมจะหายไปทันทีหากสถานการณ์ไม่เข้าทีเมื่อเห็นเช่นนั้น ฉู่เฉินก็ไม่ได้คิดจะโต้เถียงอีกเขาแตะพื้นเบา ๆ ด้วยปลายเท้า จับดาบดาราเจ็ดแสงแล้วพุ่งออกไปกลางอากาศ เขาถามอย่างสบายๆ : “พวกแกเป็นใคร”ไม่มีคำตอบจากคนที่อยู่อีกฝากถนนพวกเขาเป็นคนที่อาศัยอยู่บนคมดาบบ่อยครั้งที่การประกาศตัวเองอย่างกล้าหาญนั้นไม่มีประโยชน์เลย โดยเฉพาะผู้ที่ชอบตะโกนชื่อกระบวนท่าของตนออกมาก่อนลงมือ นั่นมักจะไม่ใช่นักสู้ที่มากประสบการณ์นักสู้ตัวจริงที่ใช้ชีวิตเสี่ยงเป็นเสี่ยงตายจะไม่ค่อยพูดพร่ำทำเพลง เคยเห็นใครพูดคุยกับคนตายบ้างไหม?ฉู่เฉินรู้ว่าไม่สามารถใ

พ่อบ้านซวี่แตกต่างจากคนทั่วไป ถือได้ว่าเป็นบุคคลที่เคยผ่านร้อนผ่านหนาวมาเยอะในที่สุดก็สงบสติลงและถาม "คุณชายผู้นี้คือผู้ที่เข้ามาในเมืองอินทรีย์ทะยานเวหาทางประตูหลังหรือเปล่า?"“ใช่ เป็นข้าเอง ไม่ทราบว่าท่านมีเรื่องอะไรเหรอ?” ฉู่เฉินตอบ“คุณชายได้ยินหรือเห็นอะไรที่ประตูหลังบ้างหรือเปล่า?” พ่อบ้านซวี่ยังคงถาม แม้ว่าจะไม่ได้ถามออกไปอย่างตรงๆ“ไม่นะ ตอนที่ข้าเข้ามา ประตูนั้นเงียบมาก ไม่เห็นใครเลย” ฉู่เฉินแสร้งทำเป็นไม่รู้เรื่อง“โอ้ ฉันเข้าใจแล้ว คุณชายมีธุระอะไรในเมืองอินทรีย์ทะยานเวหา?” เมื่อเห็นชายหนุ่มในชุดคลุมสีเขียวคนนี้ดูเป็นมิตร พ่อบ้านซวี่ก็ผ่อนคลายลงเล็กน้อย“ไม่มีอะไรสำคัญ แค่ผ่านไป พื้นที่โดยรอบเป็นป่าและภูเขาทั้งหมด มันยากมากจริงๆ ข้าเลยคิดว่าอาจจะพักอยู่ในเมืองอินทรีย์ทะยานเวหาสักสองสามคืนเพื่อพักผ่อนและฟื้นกำลัง” ฉู่เฉินสร้างข้อแก้ตัวที่ธรรมดาที่สุดพ่อบ้านซวี่ลังเลและในที่สุดก็ตอบตกลงด้วยรอยยิ้ม ในขณะที่เขามองไปที่ชายหนุ่มในชุดเสื้อสีเขียวที่ดูไม่เหมือนคนชั่วร้ายและมีใบหน้าที่ใจดีมาก“ผู้มาเยี่ยมต่างก็เป็นแขก เนื่องจากคุณชายมาจากแดนไกล การพบกันก็ถือเป็นโชคชะตา แล

ฝนตกหนักนอกหน้าต่างยังคงเทลงมาอย่างหนัก ฝนตกหนักเช่นนี้เกิดขึ้นไม่บ่อยนัก แต่ก็สามารถเข้าใจได้เมื่อถึงช่วงเปลี่ยนแปลงของฤดูกาลหูของฉู่เฉินกระตุกเล็กน้อยเมื่อเขาได้ยินเสียงเด็กๆ หัวเราะและเล่นกันข้างนอกลานบ้าน ครู่ต่อมา หลังจากที่เขาจิบเหล้าแล้ว แล้วก็ได้ยินเสียงอันแผ่วเบาและโศกเศร้าของหญิงสาวคนหนึ่งฉู่เฉินไม่สนใจ และเสียงกระแอมไอจากชายชราที่ค่อยๆจางหายไปฉู่เฉินรู้ว่าลานบ้านของเขาอยู่ที่ริมด้านตะวันออกสุด และบริเวณด้านข้างก็เป็นทางตันเขาวางถ้วยลง เทอีกถ้วยแล้วก้าวออกไปข้างนอก ขณะที่เขาเปิดประตู ดูเหมือนว่าฝนทั้งหมดในโลกจะกลายเป็นเลือดชั่วครู่หนึ่ง ในชั่วพริบตา ทุกอย่างก็กลับมาเป็นปกติ มีเพียงสายฝนที่โปรยลงมารอบๆ ลานบ้าน และไม่มีความผิดปกติใดๆฉู่เฉินนำเก้าอี้ไปที่ประตู นั่งลง และควบคุมรัศมีของเขาให้เพียงพอสำหรับการกันน้ำฝนมีเสียงเคาะประตูมาจากด้านนอกประตูลานเล็กๆฉู่เฉินกำลังจะลุกขึ้นไปเปิดประตูแต่เสียงเคาะประตูก็หยุดลงอย่างกระทันหันพอฉู่เฉินนั่งลงเสียงเคาะประตูก็ดังขึ้นอีกครั้งหลังจากพยายามอยู่หลายครั้ง ฉู่เฉินก็เลือกที่จะเมินเฉยและนั่งจิบเหล้าบนเก้าอี้หลังจาก