บททั้งหมดของ เจ็ดพี่สาวจอมทะลึ่งของผมทั้งสวยทั้งฮอต: บทที่ 781 - บทที่ 790

คำพูดของไป๋หรันเริ่มรุนแรงมากขึ้นเรื่อยๆ ฉู่เฉินหยิบแก้วเหล้าขึ้นมาแล้วชี้ไปที่ประตู เพื่อส่งสัญญาว่าให้ไป๋หรันออกไปได้และไปหาคนอื่นไป๋หรันก็หยุดพล่ามเรื่องไร้สาระของเธอลงในที่สุด ฉู่เฉินก็กลับเข้าไปในห้องและปิดประตูลง เพื่อนอนหลับ ส่วนไป๋หรันใครจะไปสนใจว่าเธออยากนอนหรือไม่นอนหลับจนถึงรุ่งเช้าในตอนเช้า ได้ถูกเสียงพ่อบ้านซวี่เรียกหาจากด้านนอกลานบ้าน โดยบอกว่าท่านเจ้าเมืองเชิญฉู่เฉินไปร่วมรับประทานอาหารเช้า ซึ่งเป็นงานเลี้ยงของครอบครัวของท่านเจ้าเมือง และฉู่เฉินบังเอิญอยู่ที่นี่ จึงได้รับเชิญไปด้วยเข้าเมืองตาหลิ่ว ต้องหลิ่วตาตามฉู่เฉินเก็บห้องให้เรียบร้อยก่อน จากนั้นจึงเดินตามพ่อบ้านซวี่ไปที่จวนเจ้าเมืองระหว่างทาง ฉู่เฉินถามออกมาว่า “เมื่อคืนนี้ไม่มีอะไรแปลกๆ เกิดขึ้นใช่ไหม?”เมื่อได้ยินเช่นนั้น พ่อบ้านซวี่ก็ลังเลที่จะพูด แต่ท้ายที่สุดก็ไม่ได้พูดอะไรเลยฉู่เฉินก็เข้าใจทันทีเดินตามพ่อบ้านซวี่ไปที่ห้องจัดเลี้ยงเมื่อวานไม่ได้สนใจอะไรนัก แค่ให้ความสนใจกับเจ้าเมืองซวี่ฮวงเท่านั้นเช้านี้ดูเหมือนว่าจวนของเจ้าเมืองค่อนข้างโอ่อ่า มีสิงโตหินสีขาวตั้งอยู่ทั้งสองด้านและได้แกะส

เห็นได้ชัดว่าฉู่เฉินไม่มีวิธีแก้ปัญหาในเรื่องนี้ ถ้าออกหน้าลงมือเอง ก็สามารถฆ่าผีได้ แต่ซูหรานก็จะถูกฝังไปพร้อมกับผีตนนั้นด้วย“มันยากนิดหน่อย แต่หากข้าติดต่อกับคนคนนั้นได้ ก็ยังมีทางอยู่ แม้ว่ามันอาจจะต้องแลกมาด้วยอะไรบางอย่างก็ตาม” ไป๋หรันคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูด“งั้นช่วยอธิบายให้ฉันฟังหน่อยได้ไหม ฉันค่อนข้างสนใจเรื่องที่เกี่ยวข้องกับผี” ฉู่เฉินถามอย่างสนใจ“พูดง่ายๆ ก็คือ เหตุที่ผียังคงครอบครองร่างคนเป็นอยู่เพราะยังไม่ได้กลืนกินแก่นแท้จนหมด หรือจะพูดอีกอย่างคือ แก่นแท้ของคนเป็นยังอยู่ในตัวผี ตราบเท่าที่ฉันยังขึ้นเข้าไปสิงร่างของนาง กลืนกินผีร้ายและคืนแก่นแท้ให้กับผู้หญิงไป ผู้หญิงคนนั้นก็จะรอด!” ไป๋หรันพูดออกมาตรงๆ“ถ้าสามารถคืนแก่นแท้แก่หญิงสาวได้ด้วยการกลืนผี แล้วทำไมต้องมีของแลกเปลี่ยนด้วย?” ฉู่เฉินถามอีกครั้ง และยังคงระแวดระวังไป๋หรันอยู่บ้าง“ท่านคิดว่าแก่นแท้มันเป็นเรื่องง่ายๆ ทั่วไปเหรอ? ไม่ต้องพูดถึงเรื่องที่สูญเสียเวลาไปเลย แก่นแท้หลังจากถูกผีกลืนกินไปแล้ว จะคนธรรมดาจะทนไหวได้อย่างไร ข้าต้องถ่ายแก่นแท้กลับเข้าไปให้ใหม่ เข้าใจไหม”เมื่อได้ยินความสงสัยของฉู่เฉิน ไป๋หรัน

เมื่อเห็นการมาถึงของฉู่เฉินซวี่ฮวงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องอธิบายสถานการณ์อย่างคร่าวๆ แล้วถามด้วยความหวังอันริบหรี่ว่า "น้องฉู่เฉิน มีวิธีอะไรช่วยได้บ้างไหม?"“ยังพอวิธีช่วยได้อยู่ แต่หลังจากที่จัดการเสร็จเรียบร้อยแล้ว ข้ามีเรื่องอยากจะขอร้อง” ฉู่เฉินรู้อยู่แล้วว่าสถานการณ์เป็นอย่างไ รเพราะเขาเคยปรึกษาเรื่องนี้กับไป๋หรันมาก่อน“อะไรจะสำคัญไปกว่าเรื่องนี้อีกล่ะ น้องฉู่เฉินรีบมาช่วยข้าช่วยลูกสาวก่อน แล้วข้าจะสัญญากับเจ้าทุกอย่างไม่ว่าจะยังไงก็ตาม” แน่นอนว่าซวี่หรันนั้นสำคัญมากที่สุดในหัวใจของซวี่ฮวง“เอาล่ะ แต่ในขณะที่ข้าลงมือ ข้าต้องการให้ทุกคนรวมทั้งท่านและภรรยาของท่านออกไปก่อน และห้ามแอบดูเด็ดขาด เพราะสิ่งนี้เกี่ยวข้องกับความลับของข้า” ฉู่เฉินร้องร้องขอก่อนที่จะลงมือ ใครจะไปรู้ว่าซวี่ฮวงจะมีท่าทีอย่างไร เมื่อเห็นไป๋หรัน เพราะยังไงลูกสาวเขาก็ถูกผีพวกนี้สิง“ท่านเจ้าเมือง เขาเป็นใคร? อย่าปล่อยให้ความวิตกกังวลมาบดบังการตัดสินใจของท่าน พวกเราทุกคนล้วนแต่ล้มเหลวในการรักษา แล้วไอ้หนุ่มหน้าอ่อนนี่จะทำอะไรได้!ชายสูงอายุคนหนึ่งพูดขึ้นมาแทรกขึ้นมา หลังจากที่ซวี่ฮวงขอความช่วยเหลือจาก

ท้ายที่สุดแล้ว เป็นฉู่เฉินที่เป็นคนยืนกรานที่จะมาที่นี่ขั้นตอนต่อไปนั้นง่ายกว่ามากฉู่เฉินแกล้งทำเป็นเรียกหาเจ้าเมือง ซวี่ฮวงและคนอื่นๆ โดยบอกว่าตัวเองได้แก้ไขต้นตอของเรื่องแล้วแม้ว่าซวี่ฮวงจะเดินเข้ามาและถามคำถามมากมาย แต่ฉู่เฉินก็ตอบทีละคำถามอย่างไม่มีข้อบกพร่องใดๆ ราวกับว่าเป็นฉู่เฉินจริงๆ ที่เป็นคนปราบผีเองซวี่ฮวงรู้สึกขอบคุณอย่างมากและยืนกรานที่จะให้ฉู่เฉินอยู่ที่จวนเจ้าเมือง เพื่อพูดคุยกันในที่สุด ฉู่เฉินก็ทนไม่ไหวอีกต่อไป และใช้ข้ออ้างว่าต้องการรักษาอาการบาดเจ็บภายซวี่หรันต่อ และขอตัวออกไปและกลับไปที่ลานเล็กๆขั้นตอนต่อไปคือเรื่องรางวัลของเขาก่อนหน้านั้น ได้มีการตกลงกันว่าหากซวี่หรันจะได้รับการรักษาแล้ว ซวี่ฮวงก็สัญญาที่จะช่วยเขาในเรื่องบางอย่างเดิมทีฉู่เฉินกำลังวางแผนที่จะขอให้ซวี่ฮวงช่วยเขาสืบสวนเรื่องของผลึกประกายศักดิ์สิทธิ์ แต่ตอนนี้ฉู่เฉินเปลี่ยนใจแล้วหากพูดถึงผลึกประกายศักดิ์สิทธิ์ ซวี่ฮวงก็จะสนใจกับเรื่องนี้ด้วย และบางทีอาจจะไม่สามารถปกปิดเรื่องของผลึกประกายศักดิ์สิทธิ์ได้ ซึ่งเป็นการดีกว่าที่จะสืบสวนอย่างลับๆ ด้วยตัวเองเขาตัดสินใจขอให้ซวี่ฮวงช่วยตามหาช

“มีปัญหาอะไรหรือเปล่าครับท่าน?”พนักงานสังเกตเห็นสีหน้าของฉู่เฉินและคิดว่าเงินของเขาอาจจะไม่พอ แต่อย่างไรก็ตาม แทนที่จะเพิกเฉยต่อฉู่เฉิน เขากลับมองไปรอบๆ อย่างระมัดระวัง จากนั้นโน้มตัวลงมาเพื่อกระซิบ“ท่านครับ ถ้ามีเงินไม่พอ ร้านพวกเรามีข้อเสนอให้ครับ ไม่ทราบว่าท่านสนใจไหม?”“โอ้? ลองพูดมาหน่อยสิ” ฉู่เฉินตอบโดยแสร้งแกล้งทำเป็นสนใจเมื่อเห็นเช่นนี้ พนักงานก็รู้สึกมั่นใจในการตัดสินของตัวเองมากขึ้น ดูเหมือนลูกค้ารายนี้ต้องการเงินจริงๆ ซึ่งทำให้พนักงานมีคาดหวังกับข้อเสนอที่กำลังจะบอกไป“ท่านครับ ท่านอาจจะไม่รู้ แต่ร้านของพวกเราได้ติดประกาศภารกิจครับ ข้าเห็นว่าวรยุทธของท่านก็ไม่เลว ท่านสนใจที่จะรับภารกิจไหม?”พนักงานหยุดชั่วคราวหลังจากนำเสนอ“ลองพูดต่อหน่อย” ฉู่เฉินแสร้งทำทีว่าสนใจแน่นอนว่าเขามาถูกที่แล้ว“มันเป็นการค้นหาและไล่ล่าใครบางคน และหลังจากทำสำเร็จแล้ว ท่านจะได้รับรางวัลเป็นเหรียญทองหรือค่าตอบแทนอื่นๆ หากท่านต้องการรับภารกิจจริงๆ ข้าจะพาท่านไปพบกับพี่เถาซึ่งเป็นผู้จัดการร้านครับ” พนักงานคนนั้นอธิบาย“ตกลง นำทางไปเลย” ฉู่เฉินเห็นด้วยโดยไม่ลังเล รู้สึกว่าไม่มีอะไรต้องกลัวเมื