บททั้งหมดของ เจ็ดพี่สาวจอมทะลึ่งของผมทั้งสวยทั้งฮอต: บทที่ 761 - บทที่ 770

“ฉันจำหนึ่งในนั้นได้ โจวเล่ยจากนิกายปีศาจ ส่วนอีกคนไม่เคยเห็นมาก่อน” โปเปียวพูดตามจรง ตอนนี้มันไม่มีเหตุผลอะไรที่จะต้องปกปิดเอาไว้ แม้ว่าเขาจะทำเช่นนั้น แต่อีกฝ่ายก็จะรู้ทันทีเมื่อพวกเขามาถึง“โจวเล่ย เป็นเธอนั่นเอง” ฉินหยวนไถพูดด้วยรอยยิ้มลึกลับโปเปียวก็มีรอยยิ้มคล้ายๆ กัน ทำให้ฉู่เฉินนึกสงสัย คนคนนี้มีชื่อเสียงขนาดนั้นเลยเหรอ? จากสีหน้าของฉินหยวนไถกับโปเปียวดูเหมือนว่าเธอจะไม่ธรรมดา“พี่ฉู่ คุณอาจไม่รู้ แต่โจวเล่ยค่อนข้างจะมีชื่อเสียงในสี่จังหวัด” ปู่เบียวอธิบายเมื่อเห็นท่าทางสงสัยของฉู่เฉิน“โอ้ เธอมีชื่อเสียงแบบไหนล่ะ? เธอได้รับการยกย่องถึงความแข็งแกร่งอันยอดเยี่ยมของเธอ?” ฉู่เฉินถาม“นั่นไม่ใช่ จะพูดยังไงดีล่ะ? โจวเล่ยเปรียบเสมือนโสเภณีระดับสูงในซ่องธรรมดา ความงามของเธอทำให้นกตกลงมาจากท้องฟ้า เมื่อมองเธอ”“แต่เธอคนนี้ชอบเสพสมกับผู้ชาย และว่ากันว่าวรยุทธนั้นได้มาจากการดูดพลังภายในของผู้ชาย ถ้าเธอไม่ยุ่งกับผู้ชายสักพัก ความแข็งแกร่งของเธอก็จะลดลง แต่ก็หลายคนในสี่จังหวัดยินดีเป็นช่วยเพิ่มวรยุทธให้เธอ เพราะต้องการเล่นสนุกยามค่ำคืนกับเธอ” โปเปียวอธิบาย“ตามที่เคยได้ยินฉัน พี่โป

ขณะที่ฉู่เฉินรู้สึกหนักใจและสับสนจากการขัดขืน เขาก็ได้ยินเสียงที่ไม่ชัดเจนดังขึ้นมา มีคนตำหนิเขาด้วยความโกรธ: "เจ้าได้เจอกับเทพเจ้าองค์นี้แล้ว ทำไมเจ้ายังไม่คุกเข่าลงอีก หากเจ้ายอมคุกเข่าลง เจ้ามีเงินทอง สตรีงาม หรือทุกสิ่งทุกอย่างที่ต้องการ แม้ว่าเจ้าจะอยากให้ความแข็งแกร่งเพิ่มขึ้นในพริบตาก็สามารถทำได้”ฉู่เฉินทำตามหัวใจ และพูดออกไปอย่างไม่ลังเล: "ตลอดชีวิตนี้ ฉันคุกเข่าให้กับแค่ฟ้าและดิน และผู้อาวุโสของฉันเท่านั้น ฉันจะไม่คุกเข่าให้ใครนอกเหนือจากนี้"“เจ้ารู้ไหมว่า เจ้าต้องเสียอะไรไป? เจ้าแน่ใจกับการตัดสินใจของตัวเองแล้วรึ?” เสียงนั้นล่อลวงเขาอีกครั้งแต่ฉู่เฉินไม่ลังเล ต่อต้านอย่างดื้อรั้นและปฏิเสธที่จะคุกเข่าลงยึดมั่นอยู่หน้ารูปปั้นจนหมดสติไป……เส้นทางของโปเปียวก็เหมือนกัน ที่ปลายทางก็มีคล้ายกับสิ่งที่ฉู่เฉินได้เห็น วิหารและรูปปั้นแบบเดียวกัน ความแตกต่างก็คือ เมื่อรัศมีของรูปปั้นแผ่ออกมาเป็นครั้งแรก โปเปียวก็แทบจะต้านทานไม่ไหว แต่เมื่อเผชิญกับสิ่งล่อใจ ก็ตัดสินใจเลือกสิ่งนั้นแทนเขาเลือกที่จะคุกเข่าต่อหน้ารูปปั้น ทันใดนั้น โปเปียวก็รู้สึกว่าความแข็งแกร่งได้พุ่งสูงขึ้นอย่า

คำพูดนี้ ทำให้ฉู่เฉินจึงเข้าใจทันที ปรากฎว่าความต่อสู้ก่อนหน้านี้ของเขาได้ผ่านการทดสอบแล้ว ซึ่งเป็นสิ่งที่เขาไม่คาดคิดมาก่อนชายชราหนวดเคราสีเทาหยุดครู่หนึ่งก่อนจะพูดต่อ "แต่ข้ายังคงรู้สึกไม่พอใจเล็กน้อย พวกเราคนแก่ทั้งหลายได้เข้าสู่ดินแดนเร้นลับนี้ โดยหวังว่าจะพบโอกาสในการก้าวผ่านจิตก่อนที่อายุขัยจะสิ้นสุดลง แต่กลับไม่พบอะไรเลยและเสียชีวิตลงทั้งหมดที่นี่"“ในที่สุดดินแดนเร้นลับนี้ก็เหลือไว้ให้ลูกหลานอย่างพวกเจ้ามาสำรวจ เอาล่ะ เลิกพูดถึงเรื่องนี้เถอะ แล้วมาเข้าเรื่องสำคัญกันดีกว่า”“ข้าคิดว่าคนที่นำเจ้ามาที่นี่ อาจไม่ได้บอกความจริงกับเจ้าหรือบางทีพวกเขาเองก็อาจจะไม่รู้ ดินแดนเร้นลับนี้เดิมทีไม่ได้อยู่ที่นี่ ในยุคสมัยของพวกเรา มีวันหนึ่งได้มีเหรียญตรามากมายร่วงลงมาจากท้องฟ้า "“เหรียญตราเหล่านั้นเป็นกุญแจสำคัญในการเข้าสู่ดินแดนนี้ พวกเรารู้สึกว่าสถานที่แห่งนี้เหมาะสำหรับการบำเพ็ญเพียรมากกว่าต้าเซี่ย ดังนั้นจึงใช้กลอุบายบางอย่างเพื่อบุกเข้ามา แต่ใครจะรู้ว่าเมื่อเข้ามาแล้ว จะไม่สามารถออกไปได้ ท้ายที่สุดพวกเราทุกคนก็ตายที่นี่ บางคนเสียชีวิตจากความชรา บางคนก็ถูกฆ่าตาย และไม่มีใครรอดสัก

นึกถึงเรื่องนี้ หลายคนก็เหงื่อแตกพลั่ก“ใครเป็นคนตื่นคนแรก?” ฉินหยวนไถไม่เต็มใจที่จะยอมแพ้จึงถามอีกครั้ง“ดูเหมือนว่าจะเป็นเขา” โจวเล่ยไม่ได้ปิดบังและชี้ไปที่ฉู่เฉินนี่ไม่ใช่สิ่งที่สามารถปกปิดได้ แม้ว่าเธอจะไม่พูด เพราะเดี๋ยวก็จะมีคนเดาออกมาได้“ฉู่เฉิน แกอีกแล้ว บอกมาตามตรงซะ แกได้อะไรเข้ามาจากข้างในปราสาทโบราณนี้บ้าง?” ฉินหยวนไถข้อสงสัยอย่างชัดเจน“ฉินหยวนไถ อย่ามาล้ำเส้น ฉันแค่เป็นคนแรกที่ตื่นขึ้นมา”“ฉันจะเอาอะไรได้ ถ้าเจออะไรจริง ๆ ถึงฉันจะตื่นมาคนแรก แล้วฉันก็ได้ทำอะไรพวกนายเลยหรือยัง?”“หรือฉันจะออกไปก่อนก็ย่อมได้ นายมีสมองไว้กั้นหูอย่างนั้นเหรอ?” ฉู่เฉินโต้กลับด้วยความรู้สึกพูดไม่ออกในใจ ชายคนนี้ฉลาดเป็นกรดจริงๆ แถมยังสงสัยตัวเขาเร็วมาก“นั่นเป็นเพราะความฉลาดของแก ถ้าแกออกไปก่อน พวกเราคงจะตามไล่แกแน่ เพื่อคลี่คลายข้อสงสัยให้ตัวเอง ดังนั้นนายจึงอยู่ที่นี่ เอามันออกมาซะ เอาออกมาให้ฉันดู” ฉินหยวนไถยืนกราน ไม่ว่าจะจากการสังหรณ์ใจหรือเดา แต่เขาสัมผัสได้ถึงบางสิ่งบางอย่างอีกสามคนที่ไม่ได้สนใจกับเรื่องนี้มากนัก แต่กลับค่อยๆ เชื่อคำพูดของฉินหยวนไถและล้อมรอบฉู่เฉินเอาไว้ตรงกล

เมื่อเห็นเช่นนี้ โปเปียวก็ตะโกน: "เป่ยเอ๋อ ช่วยพวกเราด้วย ไม่งั้นพวกเราจะไม่รอดแน่!"หากฉินหยวนไถจากตระกูลฉินตาย ดังนั้นนักสู้มหากาฬชั้นแปดที่เหลืออีกสองคนและโปเปียวต่อสู้กับฉู่เฉิน ซึ่งจะทำให้พวกเขาจะจบลงด้วยความตายเท่านั้นดังนั้นโจวเล่ยจึงรีบลงมือ แสงสีแดงกระพริบไหว ปลดปล่อยคลื่นแห่งความสับสนออกมาจนกระทั่งเฉินเหนิงลัวก็เข้าร่วมด้วย ทั้งสี่คนจึงสามารถป้องกันการโจมตีได้“ในเมื่อพวกนายทุกคนป้องกันการโจมตีของฉันได้ งั้นครั้งนี้ฉันจะไว้ชีวิตพวกนาย แล้วคราวหน้าฉันจะไม่แสดงความเมตตาอีก”หลังจากพูดเช่นนี้ ฉู่เฉินก็หันหลังกลับและหายตัวไปในทันที และจากไปโดยไม่หันกลับมามอง“ฉันไม่ได้คิดเลยว่าความแข็งแกร่งของฉู่เฉินจะน่ากลัวขนาดนี้” หลังจากที่ฉู่เฉินจากไป เห็นได้ชัดว่าโปเปียวกลัวและกังวลว่าการเดิมพันครั้งนี้จะคุ้มค่าหรือไม่ ถ้ารู้ตั้งแต่แรกว่าเรื่องจะเป็นแบบนี้ เขาจะไม่แปรพักตร์แน่การเผชิญหน้ากับฉู่เฉิน อาจนำไปสู่ผลลัพธ์ที่แตกต่างออกไป แม้ว่าเขาจะรู้ว่าฉู่เฉินแข็งแกร่งกว่ามาก แต่เขาไม่คาดคิดว่าเขาจะมีพลังล้นหลามขนาดนี้ และความแข็งแกร่งที่รวมกันของพวกเขาทั้งสี่ไม่สามารถทำอะไรเขาได้เลย