บททั้งหมดของ เจ็ดพี่สาวจอมทะลึ่งของผมทั้งสวยทั้งฮอต: บทที่ 751 - บทที่ 760

สามัคคีกันไว้ ฉู่เฉินอยากจะหัวเราะเมื่อได้ยินเข้า ถ้าสามัคคีกันได้ ก็คงทำกันไปนานแล้วถ้าไม่ได้ต่อสู้กันจนตัวตายอยู่ข้างใน ก็เป็นเรื่องปกติเมื่อได้สัญญาณให้เข้าไป คนส่วนใหญ่ลังเลและมองซ้ายมองขวาไม่ได้สนใจคนที่อยู่รอบข้าง ฉู่เฉินก้าวเท้าออกมาเป็นคนแรกเข้าสู่หลุมดำ โดยเชื่อว่าดินแดนเร้นลับที่ถูกเปิดโดยบุคคลที่แข็งแกร่งทั้งสี่ ไม่ใช่อะไรที่เป็นการหลอกลวงแน่นอน ดังนั้นจึงไม่มีอะไรต้องกังวลขณะที่ท้องฟ้าหมุนไปรอบๆ เมื่อฉู่เฉินลืมตาขึ้นอีกครั้ง ก็อยู่ในโลกใบเล็กอีกใบหนึ่งแล้วสถานที่อันเงียบสงบ คลื่นทรายลอยซัดขึ้นมา และเป็นเวลาพลบค่ำพอดี ฉู่เฉินมองไปรอบๆ และข้างหลังเขานั้น จู่ๆ ชิงหลงก็ปรากฏตัวขึ้น ดูเหมือนว่าชิงหลงจะตามเขาเข้าไปในหลุมดำ จึงพยักหน้าไปทางชิงหลงเและทั้งสองก็มองไปรอบๆ ด้วยกันโลกนี้ที่นี่มีขนาดใหญ่จนน่าประหลาดใจ แตกต่างอย่างมากจากดินแดนเร้นลับที่ฉู่เฉินเคยได้สัมผัสมาก่อนแม้ว่ามันจะเต็มไปด้วยฝุ่นและความแห้งแล้ง แต่พลังจิตวิญญาณก็หนาแน่นมากกว่าในดินแดนเร้นลับทั่วไปมาก หากผู้ใดมาบำเพ็ญเพียรที่นี่เป็นระยะยาว จะพัฒนาเร็วกว่าในดินแดนลี้ลับของนิกายแพทย์ซวนเทียนเสียอีก พลังจ

สถานการณ์ในชนเผ่าก็เป็นเหมือนกัน ค่อนข้างหายากที่จะมีปรมาจารย์ที่เป็นมนุษย์ ดังนั้นบางชนเผ่าที่ไม่มีบุคคลทรงพลัง จึงจำเป็นต้องเลือกที่จะถวายเครื่องบัญชาการให้แก่คนที่แข็งแกร่งกว่าจากชนเผ่าอื่น เพื่อมาคอยคุ้มครองและปกป้องชนเผ่าของตนเอง แต่ความแข็งแกร่งของผู้พิทักษ์เหล่านี้แตกต่างกันอย่างมาก“น้องฉู่เฉิน ข้าชื่นชมเจ้าจริงๆ ด้วยอายุที่น้อย ขนาดนี้ เจ้าก็ได้ออกไปล่าสัตว์กับชนเผ่าแล้ว” ชายคนนั้นพูดด้วยความเชื่อที่ว่า ฉู่เฉินนั้นเป็นคนธรรมดาเหมือนกับรูปลักษณ์ และคิดว่าฉู่เฉินเพียงแค่ติดตามปรมาจารย์ของชนเผ่าออกมา เพื่อหาสั่งสมประสบการณ์ฉู่เฉินเดินตามไปและตอบ: “มันไม่มีทางเลือกน่ะ พี่เฉิน พวกข้าเป็นเพียงชนเผ่าเล็กๆ พวกเราต้องทำเช่นนี้เพื่อความอยู่รอด”จากการสนทนา ฉู่เฉินได้รู้ว่าชายคนนั้นชื่อเฉินปังตลอดระยะเวลาที่ได้พูดคุยกัน จึงได้รู้ว่าคนที่อาศัยอยู่ในดินแดนเร้นลับนั้น อาศัยการล่าสัตว์และสัตว์ประหลาดเป็นอาหาร และในขณะเดียวกัน สัตว์ประหลาดก็ล่ามนุษย์ เพื่อกินเช่นกันในที่สุดก็เดินผ่านป่า ฉู่เฉินก็เห็นต้นไม้ที่ใหญ่ที่สุดที่ไม่เคยเห็นมาก่อนในชีวิต และเมื่อมองจากระยะไกล ดูเหมือนมันจะสูงจน

เมื่อได้ยินว่าฉู่เฉินกับคนนี้รู้จักกัน คนกลุ่มนั้นที่กำลังล้อมนับสิบคนก็ลดความระมัดระวังลงเฉินปังยังคงถามต่อ: “พวกเจ้าสองคนมาจากเผ่าเดียวกันเหรอ? แล้วก็บังเอิญเจอกันที่นี่?”“ใช่ นี่ไม่ใช่เรื่องบังเอิญหรอกรึ? พี่เฉิน ข้าต้องขอบคุณจริงๆ ถ้าท่านไม่พาข้ามาที่นี่ ข้าคงไม่ได้พบกับพี่หวังไคอีกแล้วแน่นอน” ฉู่เฉินตอบ แสดงละครออกมาแล้วก็ต้องไปให้สุด“พี่เฉิน ท่านคือผู้มีพระคุณของฉันจริงๆ ถ้าไม่ใช้เพราะท่านพาข้ามาที่นี่ ข้าก็ไม่รู้จะทำอย่างไร และถ้าไม่ได้พี่หวังไคคอยดูแล ข้าก็คงไม่สามารถกลับไปยังเผ่าของข้าได้อย่างปลอดภัย…” ฉู่เฉินยังคงพูดต่อ โดยอธิบายอย่างละเอียดว่าชนเผ่าของพวกเขาไปล่าสัตว์แล้วพลัดหลงกันได้อย่างไรดังนั้น ด้วยคำอธิบายจากใจจริงของฉู่เฉิน เรื่องที่แต่งขึ้นมากลับดูสมจริง และฉู่เฉินเองก็เกือบจะเชื่อในโกหกของตัวเองเช่นกันในที่สุดเอลฟ์รัตติกาลก็ลดระดับการป้องกันลงชั่วคราว จากนั้นบินทยานขึ้นไปบนต้นไม้ใหญ่และหายไป ฉู่เฉินก็รู้ได้เลยว่าสถานการณ์ตึงเครียดนั้นได้จบลงแล้วเต็นท์ของเฉินปังไม่สามารถรองรับได้ทั้งฉู่เฉินและพี่ชายหวังไค เฉินปังจึงหาเต็นท์ว่างให้พวกเขาพักค้างคืนช่วงกลาง

ฉู่เฉินรู้ว่าเป็นเพราะตัวเขาเพิ่งแสดงพลังอันแข็งแกร่งออกมาต่อหน้าโปเปียว จนทำให้เขาตอบตกลงแบบไม่ต้องคิดไตร่ตรอง หากทั้งสองคนมีระดับวรยุทธเท่าเทียมกัน ปู่เบียวคงจะมองข้ามข้อเสนอในการรวมทีมกัน“ใช่แล้ว ระหว่างที่อยู่ในเกราะคุ้มกัน อย่าทำให้ประเจิดประเจ้อเกินไป เพราะเรื่องราวของพรุ่งนี้ทุกอย่างจะขึ้นอยู่กับคุณ แล้วค่อยออกเดินทางและสำรวจสถานการณ์โดยรอบเพิ่มเติมในวันพรุ่งนี้” ฉู่เฉินอธิบายให้โปเปียวฟังก่อนเข้านอนปู่เบียวตอบตกลงทันที และนี่ก็ไม่ใช่เรื่องที่จำเป็นต้องโอ้อวดต่อหน้าคนที่แข็งแกร่งกว่าตัวเองหลังจากพูดคุยกันเสร็จ ฉู่เฉินก็คลายจิตสัมผัสศักดิ์สิทธิ์ลง และค่ำคืนนี้ก็ผ่านไปโดยไม่มีเหตุการณ์ใดๆ จนถึงรุ่งเช้าแม้ว่าเฉินปังจะพยายามต้องการโน้มนาว เพื่อให้พวกเขาอยู่ต่อ แต่โปเปียวก็ยืนกรานการตัดสินใจของตนเอง ซึ่งจริงๆ นั้นเป็นการตัดสินใจของฉู่เฉินเมื่อเห็นเช่นนี้ เฉินปังก็พาพวกเขาเดินออกไปส่งประมาณสองสามกิโลเมตร ตั้งแต่แรกจนถึงตอนนี้ พวกเอลฟ์รัตติกาลทำตัวราวกับว่าฉู่เฉินและโปเปียวเป็นเพียงอากาศ ไม่ถามหรือขัดขวางเมื่อพวกเขาจากไป ราวกับว่าพวกเขามองไม่เห็นทั้งพวกเขาสองคนแต่ฉู่เฉินรู้

“ที่นี่พ่อแกก็ไม่ได้ซื้อไว้ แกมาได้ แล้วทำไมฉันจะมาไม่ได้” ฉินหยวนไถเถียงกลับจากการสนทนาเพียงไม่กี่ประโยค อาการบาดเจ็บของฉู่เฉินก็หายเป็นปลิดทิ้ง จึงเริ่มตรวจสอบสภาพแวดล้อมโดยรอบอีกครั้งและพบว่าวรยุทธของเขาถูกสะกดไว้อย่างรุนแรง ทำให้เขามีระดับวรยุทธของระดับทะลวงเส้นลมปราณเท่านั้น นี่มันช่างน่าหงุดหงิดจริงๆ และจิตสัมผัสศักดิ์สิทธิ์ก็ไม่สามารถใช้งานได้ นั่นจึงเป็นสาเหตุที่ว่าทำไมฉินหยวนไถจึงสามารถลอบโจมตีเขาได้ หากเป็นข้างนอกบริเวณนี้ ฉินหยวนไถจะไม่สามารถแม้เข้าใกล้ได้โดยไม่ถูกตรวจจับได้เลย“ฉันเห็นว่าแกก็ติดอยู่ที่นี่เหมือนกัน ไม่ได้ตั้งใจรอฉันอยู่ที่นี่หรอก” ฉู่เฉินสัมผัสได้ว่า แม้ว่าประตูจะเปิดอยู่ แต่การจากไปนั้นดูเหมือนจะแทบจะเป็นไปไม่ได้เลย“ฮึ่ม! แล้วไงล่ะ? แกก็ติดอยู่ที่นี่เหมือนฉันนั่นแหละ” ฉินหยวนไถตะคอกอย่างเย็นชา เพราะถูกฉู่เฉินมองสถานการณ์ของเขาออก“ในเมื่อแกรู้อยู่แล้วว่าฉันเป็นใคร ฉันจะเอาชีวิตของแกเสียก่อน” ฉู่เฉินคุ้นเคยกับสภาพแวดล้อม จึงโจมตีฉินหยวนไถอย่างไม่มีเมตตา ฉู่เฉินชอบที่จะล้างแค้นทันที โดยกลัวว่าหากปล่อยเอาไว้ แล้วจะทำให้เรื่องมันค้างคา ซึ่งอาจจะทำให้เขาใจ