All Chapters of ห้ามหย่าร้าง นายลู่คุกเข่าทุกคืนเกลี้ยกล่อม: Chapter 131 - Chapter 140

ฝ่ามือตบลงที่ใบหน้าลู่เจ๋อไปหนึ่งทีลู่เจ๋อหยุดพร้อมก้มศีรษะลงเพื่อจ้องมองคนบนหมอน เฉียวซุนใจเต้นแรง ตอนนี้ชุดนอนผ้าไหมไหลลงมาถึงไหล่เผยให้เห็นไหล่ที่บางและกลมสวยยิ่งกว่าแสงของฤดูใบไม้ผลิ ทั้งตัวเธอนั้นละเอียดอ่อนอีกทั้งยังเปราะบาง "ตีคนเป็นแล้วสิ?"ผ่านไปสักพัก ลู่เจ๋อเอาลิ้นเข้าปากของเธอ ดวงตาสีเข้มเต็มไปด้วยอารมณ์ที่บอกไม่ถูก แต่น้ำเสียงกลับอ่อนโยนมากเขาจับมือเธอแล้วกดไว้บนหมอนสีขาวราวหิมะอย่างแน่นหนา...ขยับไม่ได้เลยแม้แต่น้อยจมูกของเฉียวซุนแดงระเรื่อเธอเงยหน้าขึ้นมองลู่เจ๋อพร้อมพูดด้วยน้ำเสียงแหบแห้ง "ลู่เจ๋อ ตอนนี้คือคุณจะบังคับฉันหรือจะเอายังไงกันแน่ ถ้าคุณไม่ได้จะบังคับ งั้นก็ปล่อยฉันไป!"ลู่เจ๋อไม่ยอมปล่อยเธอเขาจ้องมองรูปร่างที่เปราะบาง ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงแหบห้าว "ตอนนั้นที่ผมบอกว่าจะเริ่มต้นใหม่ คือจริงจังนะ!"เฉียวซุนหันหน้าหนีใบหน้าเล็ก ๆ ของเธอยังคงฝังลึกอยู่ในหมอนและพึมพำ "ระหว่างเราจะไม่มีการมีลูก แล้วก็ยิ่งไม่ต้องพูดถึงอย่างอื่นเลย! นี่ไม่ใช่เล่น ๆ นะ! ลู่เจ๋อ... เราจบกัน!"หลังพูดจบเธอก็หยุดดิ้นเธอนอนอยู่ใต้ร่างของเขาอย่างเปราะบางและไร้แรงต้านท

กว่าลู่เจ๋อกลับมาที่วิลล่า เวลาก็ล่วงเลยไปจนเกือบสิบเอ็ดโมงแล้วเขาเดินเข้าไปในโถงทางเข้า ก็มีคนรับใช้เดินเข้ามาหาแล้วพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา "คุณผู้ชายกลับมาแล้ว! ให้เตรียมอาหารเย็นเลยไหมคะ?"ลู่เจ๋อถอดเสื้อคลุมออกพร้อมปลดกระดุมเสื้อสองเม็ดแล้วพูดเบา ๆ "บะหมี่สักถ้วยก็พอแล้ว คุณนายล่ะ นอนแล้วเหรอ?"คนรับใช้รับเสื้อคลุมเขามาด้วยความเคารพแล้วพูดต่อว่า "ตอนเย็นลงมาหาอะไรกินที่ชั้นล่าง ซ้อมเปียโนอยู่พักหนึ่งแล้วก็ไม่ลงมาอีกเลยค่ะ"ลู่เจ๋อพูดเงียบ ๆ ว่า "รู้แล้วล่ะ"คนรับใช้เดินจากไป เขาจึงเดินไปนั่งลงที่โต๊ะอาหารแล้วเอื้อมมือออกไปเปิดประตูหน้าต่างพร้อมจุดบุหรี่และสูบมันอย่างช้า ๆ... ท่ามกลางควันจาง ๆ เขาจำได้ว่าเฉียวซุนรอเขากลับมาที่บ้านเสมอ เธอมักจะจัดโต๊ะอาหารหรือของว่างเพื่อตั้งตารอให้เขาได้ชิม ถึงแม้จะชิมเพียงคำเดียวก็ทำให้เธอมีความสุขไปครึ่งวันเมื่อเวลาผ่านไป โต๊ะกินข้าวก็ยังว่างเปล่าจนตอนนี้ก็ยังว่างเปล่าอยู่เหมือนเดิม เว้นเสียแต่ว่าคนที่นั่งอยู่ที่โต๊ะอาหารตอนนี้เป็นเขาไม่ใช่เฉียวซุน……เขาครุ่นคิดไปมาจนงง จนตอนนี้คนรับใช้นำบะหมี่มา และในทันใดนั้นเขาก็พูดอย่างไม่คา

เฉียวซุนเมาเล็กน้อยตอนดึกเมื่อเวลา 5 ทุ่ม เธอกำลังจะเตรียมจ่ายเงินและออกไป ลู่เจ๋อเองก็เดินเข้าไปในบาร์จากด้านนอกเช่นกันในคืนฤดูหนาวนี้ เขาสวมเสื้อคลุมสีดำบาง ๆ แต่ด้านในเสื้อเชิ้ตสีน้ำเงินเนื้อละเอียดด้านล่างช่วยขจัดความหมองทำให้เขาดูหล่อขึ้น ข้างนอกฝนยังคงตกอยู่เล็กน้อย มีหยดน้ำอยู่ด้านนอกเสื้อคลุมของเขาและคิ้วของเขาทำให้เขายิ่งดูหล่อขึ้นไปอีก นี่มันยิ่งเหมือนว่าเขามาจากสายลมและสายฝนอย่างไรอย่างนั้นในบาร์ยังคงอึกระทึกครึกโครมพวกเขาสองคนมองหน้ากันท่ามกลางฝูงชน ผู้ชายคิดลึกซึ้ง ส่วนผู้หญิงนั้นมีท่าทีเย็นชาเฉียวซุนสวมเสื้อเชิ้ตผ้าไหมซีทรู กระโปรงยาวสีดำที่มีสีเดียวกันข้างใต้ซึ่งมันดูเย้ายวนมากกว่าชุดที่ดูสง่างามตามปกติของเธอ... ดวงตาของลู่เจ๋อนั้นมืดลงจากนั้นไม่นานเขาก็เดินเข้าไปหาเธอลู่เจ๋อหยิบเสื้อคลุมจากมือของเธอแล้วสวมให้ จากนั้นก็ติดกระดุมให้แน่น เขาติดกระดุมจากล่างขึ้นบนแบบไม่พลาดสักเม็ดเดียวความคิดดำมืดของผู้ชายมันหลอกคนอื่นไม่ได้เฉียวซุนรู้สึกขำขัน เมื่อเขาจับมือเธอ เธอเองก็อดไม่ได้ที่จะเยาะเย้ยไปว่า “ลู่เจ๋อ ทำไมต้องทำตัวแสดงความรักขนาดนี้ด้วย! ฉันไม่ใช่เด็

ในช่วงดึก ลู่เจ๋อก็ไปโรงพยาบาลลู่สาเหตุคือเพราะเขาเสียเลือดมากเกินไปแม้ว่าเขาจะพยายามซ่อน แต่หมอที่รักษาเขาก็ยังคงได้กลิ่นผู้ชายจาง ๆ บนตัวของเขา อีกทั้งยังมีเสื้อเชิ้ตกับกางเกงที่เขาใส่แบบสบาย ๆ สันนิษฐานได้ว่าก่อนมาโรงพยาบาลเขาคงมีทำกิจกรรมที่ต้องออกกำลังเยอะ ๆ มาคุณหมอถึงกับพูดไม่ออกตอนเย็บแผล เขาก็ไอเบา ๆ แล้วก็พูดแนะนำ “คุณลู่ครับ ถ้าเกิดเหตุการณ์แบบนี้อีกในครั้งต่อไป คุณต้องหยุดทำอะไรที่ใช้แรงแล้วรีบมาทำแผลที่โรงพยาบาลนะครับ ไม่งั้นจะร้ายแรงกว่าเดิม”"มันหยุดไม่ได้!"ลู่เจ๋อเอนตัวบนโซฟาแล้วจ้องมองเฉียวซุนด้วยดวงตาสีดำเข้มของเขาเธอยังพอเป็นคนดีที่พาเขามาโรงพยาบาล บางทีอาจจะแค่ดูเป็นเรื่องตลกของเขาก็ได้!เฉียวซุนไม่สนใจเขา เธอถือโทรศัพท์มือถืออยู่ในมือและกำลังอ่านข้อความ ลู่เจ๋ออดไม่ได้ที่จะสงสัยว่าเธอกำลังแอบนอกใจไปจีบเจ้าสุนัขตัวน้อยนั่นอยู่หรือเปล่าเฉียวซุนเดาว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่แล้วพูดอย่างใจเย็น “ไม่ใช่ว่าทุกคนจะโสมมเหมือนคุณนะ”ลู่เจ๋อหัวเราะเยาะ “ถึงผมจะโสมมแค่ไหน คุณก็ยังสนุกไปกับมันนี่!”คุณหมอทำเป็นไม่มองไม่สนใจเขาไม่กล้าแอบฟังความลับเรื่องสามีภรรยาขอ

นอกห้องผู้ป่วยมีเสียงเคาะสองครั้ง จากนั้นประตูก็ถูกผลักออกคนที่เข้ามาไม่ใช่ใครอื่น นอกเสียจากแม่ของลู่เจ๋อนั่นเอง แม้ว่าจะเป็นช่วงดึก แต่คุณนายลู่ก็ยังสวมเสื้อผ้าและเครื่องประดับราคาแพงและดูสูงส่งอยู่เสมอลู่เจ๋อมองเธออย่างเงียบ ๆเขายังถือรูปถ่ายไว้ด้วยปลายนิ้วมืออันเรียวยาวของเขาคุณนายลู่อยู่ที่ประตู ดวงตาของเธอก็จ้องมองไปที่รูปถ่ายระหว่างนิ้วของเขาด้วยเช่นกัน ใจของแม่กับลูกชายเชื่อมต่อกันและตอนนี้เธอรู้ว่าลู่เจ๋อกำลังคิดอะไรอยู่เธอหันไปด้านข้างแล้วพูดกับคนรับใช้ที่ติดตามเธอมาว่า “แม่จาง ออกไปรอข้างนอกก่อนเถอะ”แม่จางสังเกตเห็นบรรยากาศว่ามันมีบางอย่างผิดปกติไป จึงรีบออกไปและปิดประตูคุณนายลู่มองดูประตูที่ปิดอยู่แล้วเดินไปนั่งบนโซฟา เธอนั้นเกิดในตระกูลที่สูงส่ง สมัยวัยสาวเธอเคยถูกสามีทรยศนอกใจ ทำให้หัวใจของเธอนั้นเย็นเฉียบเหมือนมีดที่เอาไว้ฆ่าปลาภายใต้โคมไฟ ใบหน้าของเธอดูใจร้ายเล็กน้อยเธอมองไปที่ลูกชายของเธอแล้วพูดว่า “ฉันได้ยินมาจากที่บ้านว่าเฉียวซุนไปดื่มเหล้าที่บาร์และยังทะเลาะกับลูกจนต้องเข้าโรงพยาบาลอีกด้วย! เธอเป็นถึงคุณนายตระกูลลู่ พฤติกรรมของเธอนี่มันหยั่งกับอะ