บทที่ 131

ฝ่ามือตบลงที่ใบหน้าลู่เจ๋อไปหนึ่งที

ลู่เจ๋อหยุดพร้อมก้มศีรษะลงเพื่อจ้องมองคนบนหมอน เฉียวซุนใจเต้นแรง ตอนนี้ชุดนอนผ้าไหมไหลลงมาถึงไหล่เผยให้เห็นไหล่ที่บางและกลมสวยยิ่งกว่าแสงของฤดูใบไม้ผลิ ทั้งตัวเธอนั้นละเอียดอ่อนอีกทั้งยังเปราะบาง

"ตีคนเป็นแล้วสิ?"

ผ่านไปสักพัก ลู่เจ๋อเอาลิ้นเข้าปากของเธอ ดวงตาสีเข้มเต็มไปด้วยอารมณ์ที่บอกไม่ถูก แต่น้ำเสียงกลับอ่อนโยนมาก

เขาจับมือเธอแล้วกดไว้บนหมอนสีขาวราวหิมะอย่างแน่นหนา...ขยับไม่ได้เลยแม้แต่น้อย

จมูกของเฉียวซุนแดงระเรื่อ

เธอเงยหน้าขึ้นมองลู่เจ๋อพร้อมพูดด้วยน้ำเสียงแหบแห้ง "ลู่เจ๋อ ตอนนี้คือคุณจะบังคับฉันหรือจะเอายังไงกันแน่ ถ้าคุณไม่ได้จะบังคับ งั้นก็ปล่อยฉันไป!"

ลู่เจ๋อไม่ยอมปล่อยเธอ

เขาจ้องมองรูปร่างที่เปราะบาง ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงแหบห้าว "ตอนนั้นที่ผมบอกว่าจะเริ่มต้นใหม่ คือจริงจังนะ!"

เฉียวซุนหันหน้าหนี

ใบหน้าเล็ก ๆ ของเธอยังคงฝังลึกอยู่ในหมอนและพึมพำ "ระหว่างเราจะไม่มีการมีลูก แล้วก็ยิ่งไม่ต้องพูดถึงอย่างอื่นเลย! นี่ไม่ใช่เล่น ๆ นะ! ลู่เจ๋อ... เราจบกัน!"

หลังพูดจบเธอก็หยุดดิ้น

เธอนอนอยู่ใต้ร่างของเขาอย่างเปราะบางและไร้แรงต้านท