All Chapters of ห้ามหย่าร้าง นายลู่คุกเข่าทุกคืนเกลี้ยกล่อม: Chapter 121 - Chapter 130

445 Chapters

บทที่ 121

ประมาณว่าลู่เจ๋ออยู่กับไป๋เซียวเซียวมากเกินไป เสิ่นชิงต่างก็ได้ยินข่าวลือพวกนี้เธอคิดถึงความเอาใจใส่ของลู่เจ๋อ เมื่อครั้งกลับบ้านรอบก่อน เธอกังวลเกี่ยวกับเฉียวซุนเป็นอย่างมาก จึงตั้งใจนัดเธอออกมากินกาแฟแบบลำพัง เสิ่นชิงหัวเราะอย่างเลือดเย็น “ได้ยินว่าจะอยู่ได้ไม่นานแล้ว! คนแบบเธอไม่คู่ควรกับสุภาษิตที่ว่า ไม้งามกระรอกเจาะ” หรอกนะ เธอหยุดไปเพียงชั่วครู่แล้วถามเฉียวซุน “เธอวางแผนไว้ยังไงบ้างล่ะ?”ท้ายที่สุดแล้วเสิ่นชิงก็คือคนหัวโบราณ มักจะคิดว่าถ้าไม่สามารถกอบกุมหัวใจของผู้ชายเอาไว้ได้ การกอบกุมถุงเงินของเค้าไว้ก็นับว่าดีเหมือนกัน แต่ทางที่ดีที่สุดคือการที่การมีโซ่ทองคล้องใจ เพื่อยืนยันสถานะตำแหน่งคุณนายลู่อย่างสมบูรณ์เฉียวซุนก้มหน้า พลางคนกาแฟความจริงแล้ว ลู่เจ๋อก็อยากมีลูก แต่เป็นเฉียวซุนเสียเองที่ไม่อยากมี ตอนนี้เธอตาสว่างแล้ว เธอถือหุ้นของกลุ่มบริษัทสกุลลู่อยู่สองเปอร์เซ็นต์ อีกครึ่งค่อนชีวิตที่เหลือของเธอก็ไม่ต้องลำบากลำบนอีกต่อไปแล้ว ทำไมยังจะต้องมามีลูกแล้วเป็นคู่เวรคู่กรรมกับลู่เจ๋อไปตลอดชีวีตอีกล่ะ! เธอมีความคิดที่จะจากไปอยู่แล้ว เพียงแต่ว่ายังต้องวางแผนไปเรื่อย
Read more

บทที่ 122

ใบหน้าอันหล่อเหลาของเขาแสดงถึงความเหนื่อยล้า อีกทั้งยังแฝงไปด้วยความเหนื่อยหน่ายที่ถ้าไม่สังเกตก็แทบจะดูไม่ออก “เลขาฉินบอกแล้วไม่ใช่หรือไงว่า ช่วงนี้มีการประชุมในบริษัทเยอะมากและผมอาจจะมาไม่ได้! แล้วทำไมยังรออยู่จนถึงตอนนี้อีก?”เขาก็เหมือนจะหิวแล้ว เลยเริ่มรับประทานอาหารเฉียวซุนลอบมองเขาเงียบ ๆ ตั้งแต่เขาเหยียบเท้าเข้ามาที่นี่ประมาณ 2 นาที เขาพูดไปสองประโยคแต่กลับไม่ใช้สายตามองเธอเลยสักครั้ง ในใจเขาคงมีความกังวล คงจะกำลังตำหนิว่าภรรยาคนนี้นี่ไม่รู้เรื่องอะไรเอาเสียเลย!เขายุ่งเสียขนาดนี้ ยังกล้าจะเอาเรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ เช่นวันครบรอบแต่งงานมารบกวนเขาอีก เฉียวซุนก้มหน้าลงต่ำ นิ้วเรียวสวยลูบเบา ๆ ที่ติ่งหูบาง เธอดูเหมือนภรรยาทั่วไปที่ตอบสนองต่อคำบ่นตำหนิของสามี เธอไม่มีความรู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจเลยซักนิด อีกทั้งยังยิ้มอ่อนออกมาเสียได้เธอพูดด้วยน้ำเสียงต่ำ “จะฉลองด้วยกันกับคุณนี่มันยากจริง ๆ ขืนคุณยังไม่มาอีกเดี๋ยวฉันก็ว่าจะไปแล้ว”เธอปริปากด้วยเสียงที่ไม่ได้ดังนัก “ลู่เจ๋อ ขอโทษจริงๆนะที่รบกวนคุณ!”ลู่เจ๋อเงยหน้าขึ้นมองเขานั่งอยู่ภายใต้โคมไฟคริสตัลระย้านั่นพลางลอบมองภรรยาของต
Read more

บทที่ 123

เฉียวซุนลงจากตึกแล้วขึ้นรถไป สารถีดูออกว่าตอนนี้เธอกำลังไม่สบอารมณ์ เขากล่าวด้วยเสียงเบาและดูผ่อนคลาย “คุณนายครับ พวกเราจะกลับกันเลยไหมครับ?”เฉียวซุนนั่งนิ่งไม่ได้เอ่ยตอบกลับสารถีไป เธอมองวิวยามค่ำคืนที่มีดวงไฟบนถนนระยิบระยับประดับค่ำคืนอันมืดมิดผ่านกระจกรถที่เธอกำลังนั่งอยู่ ในที่สุดเธอก็ปริปากออกคำสั่ง “ลุงหลิน หนูอยากกลับแล้ว ออกรถได้เลยค่ะ!”สารถีหลินขมวดคิ้ว “กลายเป็นแบบนี้ได้อย่างไรกันครับ สามทุ่มแล้วคุณนายท่านยังไม่กลับบ้าน ถ้าคุณชายทราบต้องเป็นห่วงแน่ ๆ ครับ!”เฉียวซุนส่งเสียงหัวเราะหึ ๆ เบา ๆ “เขาจะรู้ได้ยังไงคะ?”สารถีหลินใช้มือลูบริมปากหนาชั่วครู่ ดึกดื่นแบบนี้ผู้ชายที่ยังไม่กลับถึงบ้านช่องแน่นอนว่าคงต้องโดนเหล่าคนใช้พูดลับหลังอยู่แล้ว ถ้าจะพูดว่าเขาไม่รู้เรื่องเลยก็คงเป็นไปไม่ได้ แต่สารถีหลินก็ไม่วางใจจริง ๆ ในเมื่อดึกดื่นขนาดนี้เฉียวซุนยังคงเตร็ดเตร่อยู่บนถนนคนเดียว เขาจึงขับรถตามเธอเงียบ ๆเฉียวซุนไม่รู้เลยว่าเธอออกมานานขนาดไหนแล้ว เวลาตีสอง เธอมาถึงกำแพงที่ถูกเขียนด้วยลายมือไก่เขี่ยบริเวณในเมือง บนกำแพงนั่นประปรายไปด้วยคำสารภาพโง่ ๆ เต็มไปหมด เฉียวซุนนั่งลง อาศ
Read more

บทที่ 124

“ผมต้องไปแล้ว!”ลู่เจ๋อพูดตัดบทเธอ เหมือนว่าความโกรธของเขาจะคุกรุ่นอยู่ เขายังเอ่ยต่ออีกว่า “เสร็จธุระแล้วผมค่อยมาอยู่กับเธอ”เฉียวซุนยิ้ม แล้วรีบไปเตรียมเสื้อผ้าอาภรณ์ให้เขาภายในห้องบิ้วอินโครเซทและแสงไฟที่สาดส่อง เฉียวซุนเลือกชุดสูทตัวเก่งออกมาพร้อมกับเนคไทและนาฬิกา การเจรจาธุรกิจครั้งนี้ดูไม่ทางการนัก เธอแอบลอบคิดในใจ ถ้าไป๋เซียวเซียวเห็นเข้าคงต้องมองด้วยสายตาที่มีความรักและชื่นชมเป็นแน่อยู่ ๆ ร่างกายของเธอก็ถูกสวมกอดมาจากด้านหลัง แขนกำยำโอบกอดรอบเอวบางของเธอ และถือวิสาสะวางคางไว้บนต้นคอระหงส์พร้อมเอ่ยด้วยน้ำเสียงแหบแห้งว่า “โกรธกันรึป่าวครับ?” ขณะที่พูด เขาค่อย ๆ ลูบไล้หยอกล้อเธอเพื่อแสดงถึงความต้องการ ณ ตอนนั้น เฉียวซุนได้กลิ่นยาจาง ๆ บนตัวของเขาในใจของเธอรู้สึกไม่ชอบใจเท่าไหร่ แต่ยังเอ่ยด้วยเสียงแผ่วเบาออกไป “จะมีประชุมสำคัญที่บริษัทไม่ใช่เหรอคะ ถ้าประธานลู่ไปสายซะเอง ลูกน้องจะนินทาเอาได้นะ”ลู่เจ๋อพูดด้วยเสียงเร่าร้อน “ผมต้องเก็บมาใส่ใจเหรอ?”เฉียวซุนงุนงงไปชั่วขณะ คิดถึงความแนบชิดจากการแสดงความรักเมื่อครั้งก่อนใจก็พลันเต้นรัวขึ้นมา เธอเองก็ไม่ใช่พระอิฐพระปูนซั
Read more

บทที่ 125

สายตาที่ลึกซึ้งเกินจะคาดเดาของลู่เจ๋อเดิมที เฉียวซุนรู้มาโดยตลอดว่าคืนนี้เขาต้องมาที่นี่ เขาก้าวไปข้างหน้าแล้วจับข้อมือของเฉียวซุนไว้ ก่อนที่เขาจะอยากพูดอะไร“อย่าแตะต้องฉัน!”เฉียวซุนใช้แรงผละออกไป เธอถอยหลังหนึ่งก้าวแล้วมองเขา “ลู่เจ๋อ คุณเคยบอกว่าจะไม่เจอเธออีก! คืนนี้คุณบอกว่าจะไปประชุมที่บริษัทแต่คุณกลับมาอยู่เป็นเพื่อนเธอตลอด คุณเห็นฉันเป็นอะไรงั้นเหรอ คุณคิดว่าการแต่งงานของเราคืออะไร คุณคิดว่าคำพูดเหล่านั้นของคุณ....คืออะไร? อากาศรึไง?”ลู่เจ๋อจับเธอเอาไว้อีกครั้ง เขาขมวดคิ้วแล้วพูดขึ้นมาว่า “อย่าสร้างปัญหา!”เฉียวซุนยิ้มเยาะเธอยังไม่ได้ทำอะไรเลย แต่เขากลับบอกว่าเธอสร้างปัญหา เธอสร้างปัญหางั้นเหรอ?เธอมีสิทธิ์อะไรไปสร้างปัญหางั้นเหรอ?ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความชื้น เธอมองไปยังสามีของตัวเองพร้อมเอ่ยปากพูดเบาๆ “ลู่เจ๋อ ถ้าคุณไม่เคยพูดว่าชอบฉัน ไม่เคยพูดว่าอยากจะเริ่มต้นใหม่กับฉัน จริง ๆ ฉันไม่สนหรอกนะว่าคุณกับเธอจะมีความสัมพันธ์ลับ ๆ กันหรือว่าจะแสดงความรักกันต่อหน้าคนอื่นยังไง แต่คุณเคยพูดแล้วหนิ……คุณอาจจะไม่รู้ว่าเวลาฉันเห็นว่าคุณไปไหนมาไหนกับเธอ ทุกครั้งที่คุณกลับมาเข
Read more

บทที่ 126

เฉียวซุนส่ายหัวเธอมองไปที่ประตูลิฟต์ที่กำลังปิดลง พร้อมพูดเบาๆว่า “ถึงไม่มีการแต่งงาน ก็ไม่ควรจะทำให้การงานสูญเสียไปด้วยสิ! ฉันสบายดีพี่หลิน...ไปเถอะ!”งานเลี้ยงส่วนตัวในคืนนี้ประสบความสำเร็จอย่างน่าประหลาดใจเฉียวซุนเล่นเพลง "ผีเสื้อเริงรัก" นี่ทำให้เธอกลายเป็นนักดนตรีคลาสสิกหน้าใหม่และทำให้มีคนรู้จักเธอมากขึ้นเฉียวซุนดื่มไวน์แดงไปมากขากลับในรถ เธอรู้สึกไม่ค่อยสบาย มันรู้สึกเหมือนกับท้องของเธอถูกไฟไหม้อย่างไรอย่างนั้นคนขับรถพาเธอกลับบ้านพร้อมบอกกับคนรับใช้ที่บ้านว่าคุณนายไม่สบาย และให้พวกเขาต้มชาเพื่อสร่างเมาไปส่งที่ชั้นบนคนรับใช้ปฏิบัติต่อเฉียวซุนเป็นอย่างดี พอได้รับคำสั่งก็รีบไปจัดการทันทีแต่เมื่อพวกเขาไปถึงชั้นสองก็ได้เห็นว่าเฉียวซุนล้มตัวอยู่บนโซฟา หน้าผากเต็มไปด้วยเหงื่อและมือของเธอจับอยู่ที่ตรงท้องน้อยคนรับใช้รู้สึกหวาดกลัวจึงทำการเขย่าเฉียวซุนเบา ๆ ให้ตื่น “คุณนายไม่สบายตรงไหนคะ? ให้ฉันเรียกคุณผู้ชายกลับมาให้ไหม?”เฉียวซุนปวดมากจนพูดไม่ออกทรมาน... เธอรู้สึกทรมานมาก...เมื่อคนรับใช้เห็นเธอเจ็บปวดเช่นนี้ เลยรู้สึกตื่นตระหนกและสงสารจึงรีบโทรหาลู่เจ๋อ แต่โทรไปห
Read more

บทที่ 127

สองคนสบตากันลู่เจ๋อเห็นเฉียวซุนสวมชุดคนป่วย ใบหน้าขนาดฝ่ามือที่ดูป่วย อีกทั้งดวงตาของเธอที่เต็มไปด้วยความสิ้นหวังและมองมายังเขาด้วยสายตาที่แปลกออกไปเมื่อไม่นานมานี้ เธอยังอยู่ในอ้อมแขนของเขาแล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนอยู่เลย ‘ลู่เจ๋อ ความชอบครั้งนึงที่ฉันเคยมีให้คุณ มันอาจใช้เวลาหลายปีหรือนานกว่าสิบปีกว่าจะเอามันกลับมาได้... จนถึงตอนนั้นคุณยังจะคงต้องการมันอยู่ไหม?’ตอนนั้นเขาบอกว่าเขาต้องการมัน ซึ่งเขาหมายความอย่างนั้นจริง ๆแต่เรื่องต่อมาที่เขาโยนหัวใจของเธอลงไปในโคลน นั่นก็เป็นเรื่องจริงเช่นกันเมื่อมองดูอยู่นาน...ในที่สุด ลู่เจ๋อก็พูดจนแทบสั่นว่า “เฉียวซุน!”เขาอยากจะจับมือเธอ แต่เธอก็ผลักเขาออกไปมีเสียงร้องคร่ำครวญที่มุมปากของเธอ คำพูดของเธอก็เหมือนจะออกมาจากท้องของเธออย่างไรอย่างนั้น เธอพูดว่า “ฉันนี่มันไร้เดียงสาจริง ๆ! ฉันคิดว่าคุณคงชอบฉันอยู่บ้าง! จนถึงตอนนี้คุณก็ยังคิดว่าวันนั้นฉันจงใจจะทำแบบนั้น ในใจของคุณฉันเป็นตัวอะไร ฉันยังจะคาดหวังไปอีกว่าคุณจะชอบฉันและยังคงหวังว่าการเริ่มต้นใหม่มันจะเป็นเรื่องจริง! ลู่เจ๋อ นี่มันช่างตลกสิ้นดี นี่คุณเป็นคนรอบคอบเกินไปหรือว่
Read more

บทที่ 128

ครึ่งชั่วโมงต่อมา เฉียวซุนกลับมาถึงบ้านพัก ตอนลงจากรถเธอไม่ได้กางร่มและปล่อยให้ฝนตกกระทบร่างกายและใบหน้าของเธอ เธอรู้สึกว่าฝนคือสิ่งที่ล้างบาปสำหรับจิตวิญญาณและอารมณ์ของเธอ ... รองเท้าของเธอเหยียบลงบนพรมสีขาวสะอาดพร้อมทั้งทิ้งคราบน้ำจำนวนหนึ่งไว้คนรับใช้ไม่กล้าห้ามเธอ ทำได้แค่ทำซุปขิงให้เธอดื่มเพื่อคลายความหนาวก็เท่านั้นเฉียวซุนขึ้นไปชั้นบนและสิ่งที่ดึงดูดสายตาของเธอคือ "ภาพถ่ายงานแต่งงาน" ของพวกเขาถึงตอนลู่เจ๋อปฏิเสธที่จะถ่ายรูป เธอก็ยังหน้าด้านใช้เงินกว่า 800,000 ทำรูปนั้นขึ้นมา ครั้งหนึ่งเธอเคยจ้องมองรูปนี้หลายครั้งโดยหวังว่าสักวันหนึ่งลู่เจ๋อจะรักเธอแต่ในตอนนี้ แม้มองแค่เพียงแวบเดียวก็ยังรู้สึกน่าขัน!เฉียวซุนเหยียบเตียงขึ้นไปเพื่อเอารูปถ่ายลงมาด้านในของโครงเหล็กแหลมคมที่เธอหยิบมานั้นบาดมือ ทำให้เกิดรอยเลือดที่หลังมือของเธอ... เลือดสีแดงสดหยดลงมาทีละหยด เห็นแล้วสยดสยองแต่เฉียวซุนดูเหมือนจะไม่รู้สึกเจ็บปวดอะไรเลยเธอโยนกรอบรูปทิ้งลงพื้น!เธอเดินไปที่โต๊ะเครื่องแป้งอีกครั้งพร้อมนั่งลงช้าๆ... ในกระจกสะท้อนให้เห็นท่าทางทุลักทุเลของผู้หญิงคนนึงเฉียวซุนมองดูตัวเองในกระ
Read more

บทที่ 129

ลู่เจ๋อเคาะนิ้วและแตะโต๊ะเครื่องแป้งเฉียวซุนเอาไดอารี่ไปแล้ว!ทันใดนั้น ก็มีกลิ่นจาง ๆ ลอยมาเหนือระเบียง กลิ่นของบางสิ่งที่กำลังไหม้... ร่างกายของลู่เจ๋อสั่นสะท้าน เขาตระหนักถึงบางสิ่ง จึงรีบเดินออกไปที่ระเบียงจากนั้นเขาจึงเห็นเฉียวซุนเผาภาพถ่ายงานแต่งงานของพวกเขาแล้วก็ยังเห็นไดอารี่ที่ถูกเฉียวซุนเผาเช่นกันเฉียวซุนนั่งดูเงียบ ๆ ราวกับว่ากำลังเผาสิ่งที่ไม่สำคัญ"คุณบ้าไปแล้ว!"ลู่เจ๋อก้าวไปข้างหน้าพร้อมคว้าไดอารี่มาโดยไม่ต้องคิด เขาถึงกับจับมันด้วยมือเปล่าโดยไม่มีการป้องกันใด ๆ ... เขาไม่มีเวลาคิดว่าทำไมเขาถึงทำแบบนี้! คิดแค่ว่ามันคือไดอารี่เล่มเดียวเท่านั้นไฟดับไปแล้ว แต่ไดอารี่เหลือเพียงแค่ครึ่งเดียวลู่เจ๋อไม่สนใจฝ่ามือที่โดนไฟไหม้เลยแม้แต่น้อย เขาเปิดดูไดอารี่อย่างเร่งรีบและหน้าที่เขาเปิดก็มีประโยคเขียนอยู่ว่า "ลู่เจ๋อจะไม่มีวันชอบฉัน!" หัวใจของลู่เจ๋อสั่นไหว!เขาเงยหน้าขึ้นอีกครั้งพร้อมจ้องมองเฉียวซุน "การที่คุณเผามันแบบนี้ หมายความว่าความชอบตั้งกี่ปีที่คุณเคยมีคือคุณไม่ต้องการมันแล้วเหรอ?""ไม่ต้องการแล้ว!"ดวงตาของเฉียวซุนแดงก่ำ พวกเขาจ้องมองกันราวกับสัตว์สองตั
Read more

บทที่ 130

“ฉันคิดว่า ตอนที่คุณกอดฉันแล้วดูฉันถลำลึกเข้าไปกับความทุกข์แบบนั้น! คุณคงได้ใจสินะ คุณคงคิดว่า เธอมันไร้ค่า แค่กวัก ๆ มือก็หลอกได้แล้ว!”“ลู่เจ๋อฉันเคยชอบคุณก็จริง แต่หลังจากนี้ฉันจะไม่ชอบแล้ว!”……ขณะที่เฉียวซุนพูด เขารู้สึกงุนงงและปวดใจเป็นอย่างมากลู่เจ๋ออ่อนระโหยโรยแรงมากแล้วเขาไม่ใช่คนอารมณ์ดีขนาดนั้น เฉียวซุนไม่ได้ซาบซึ้งกับอากัปกริยาของเขาในตอนนี้เลยด้วยซ้ำ เขาจึงขยี้ปลายตาพร้อมถามเธอว่า "งั้นคุณจะเอายังไง? จะปฏิบัติต่อกันด้วยความเคารพหรือจะหย่ากับฉัน เฉียวซุนคุณอย่าลืมว่าพี่ชายของคุณยังคาดหวังให้เมิ่งเยียนหุยช่วยเขาฟ้องร้อง คุณจะทิ้งผมไปได้เหรอ?”เฉียวซุนนอนลงบนหมอน เงียบเสียงอยู่พักหนึ่งลู่เจ๋อเดาว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่ เธอต้องการหย่าต้องการทิ้งเขา คิดแม้กระทั่งว่าจะไม่ติดต่อกับอีกเขาตลอดไป แม้แต่ไดอารี่ของเธอเองก็เผาทิ้งไปแล้วด้วยซ้ำ แล้วเธอจะเหลือความรู้สึกอะไรให้เขาอีกล่ะ?แต่เธอมีจุดอ่อน!เฉียวสือเยี่ยนคือจุดอ่อนของเธอเมื่อเห็นว่าเธอยังเงียบ ลู่เจ๋อก็อารมณ์เสีย เขาจับไหล่ของเธอแล้วหมุนตัวเธอกลับมา...ผมยาวสีดำสยายไปทั่วหมอน บนใบหน้าสวยของเธอมีร่องรอยที่ผ่านการร้
Read more
PREV
1
...
1112131415
...
45
DMCA.com Protection Status