Share

บทที่ 121

Penulis: เฟเธอร์ในลมอ่อน
ประมาณว่าลู่เจ๋ออยู่กับไป๋เซียวเซียวมากเกินไป เสิ่นชิงต่างก็ได้ยินข่าวลือพวกนี้

เธอคิดถึงความเอาใจใส่ของลู่เจ๋อ เมื่อครั้งกลับบ้านรอบก่อน เธอกังวลเกี่ยวกับเฉียวซุนเป็นอย่างมาก จึงตั้งใจนัดเธอออกมากินกาแฟแบบลำพัง

เสิ่นชิงหัวเราะอย่างเลือดเย็น “ได้ยินว่าจะอยู่ได้ไม่นานแล้ว! คนแบบเธอไม่คู่ควรกับสุภาษิตที่ว่า ไม้งามกระรอกเจาะ” หรอกนะ

เธอหยุดไปเพียงชั่วครู่แล้วถามเฉียวซุน “เธอวางแผนไว้ยังไงบ้างล่ะ?”

ท้ายที่สุดแล้วเสิ่นชิงก็คือคนหัวโบราณ มักจะคิดว่าถ้าไม่สามารถกอบกุมหัวใจของผู้ชายเอาไว้ได้ การกอบกุมถุงเงินของเค้าไว้ก็นับว่าดีเหมือนกัน แต่ทางที่ดีที่สุดคือการที่การมีโซ่ทองคล้องใจ เพื่อยืนยันสถานะตำแหน่งคุณนายลู่อย่างสมบูรณ์

เฉียวซุนก้มหน้า พลางคนกาแฟ

ความจริงแล้ว ลู่เจ๋อก็อยากมีลูก แต่เป็นเฉียวซุนเสียเองที่ไม่อยากมี

ตอนนี้เธอตาสว่างแล้ว เธอถือหุ้นของกลุ่มบริษัทสกุลลู่อยู่สองเปอร์เซ็นต์ อีกครึ่งค่อนชีวิตที่เหลือของเธอก็ไม่ต้องลำบากลำบนอีกต่อไปแล้ว ทำไมยังจะต้องมามีลูกแล้วเป็นคู่เวรคู่กรรมกับลู่เจ๋อไปตลอดชีวีตอีกล่ะ!

เธอมีความคิดที่จะจากไปอยู่แล้ว

เพียงแต่ว่ายังต้องวางแผนไปเรื่อย
Lanjutkan membaca buku ini secara gratis
Pindai kode untuk mengunduh Aplikasi
Bab Terkunci

Bab terkait

  • ห้ามหย่าร้าง นายลู่คุกเข่าทุกคืนเกลี้ยกล่อม   บทที่ 122

    ใบหน้าอันหล่อเหลาของเขาแสดงถึงความเหนื่อยล้า อีกทั้งยังแฝงไปด้วยความเหนื่อยหน่ายที่ถ้าไม่สังเกตก็แทบจะดูไม่ออก “เลขาฉินบอกแล้วไม่ใช่หรือไงว่า ช่วงนี้มีการประชุมในบริษัทเยอะมากและผมอาจจะมาไม่ได้! แล้วทำไมยังรออยู่จนถึงตอนนี้อีก?”เขาก็เหมือนจะหิวแล้ว เลยเริ่มรับประทานอาหารเฉียวซุนลอบมองเขาเงียบ ๆ ตั้งแต่เขาเหยียบเท้าเข้ามาที่นี่ประมาณ 2 นาที เขาพูดไปสองประโยคแต่กลับไม่ใช้สายตามองเธอเลยสักครั้ง ในใจเขาคงมีความกังวล คงจะกำลังตำหนิว่าภรรยาคนนี้นี่ไม่รู้เรื่องอะไรเอาเสียเลย!เขายุ่งเสียขนาดนี้ ยังกล้าจะเอาเรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ เช่นวันครบรอบแต่งงานมารบกวนเขาอีก เฉียวซุนก้มหน้าลงต่ำ นิ้วเรียวสวยลูบเบา ๆ ที่ติ่งหูบาง เธอดูเหมือนภรรยาทั่วไปที่ตอบสนองต่อคำบ่นตำหนิของสามี เธอไม่มีความรู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจเลยซักนิด อีกทั้งยังยิ้มอ่อนออกมาเสียได้เธอพูดด้วยน้ำเสียงต่ำ “จะฉลองด้วยกันกับคุณนี่มันยากจริง ๆ ขืนคุณยังไม่มาอีกเดี๋ยวฉันก็ว่าจะไปแล้ว”เธอปริปากด้วยเสียงที่ไม่ได้ดังนัก “ลู่เจ๋อ ขอโทษจริงๆนะที่รบกวนคุณ!”ลู่เจ๋อเงยหน้าขึ้นมองเขานั่งอยู่ภายใต้โคมไฟคริสตัลระย้านั่นพลางลอบมองภรรยาของต

  • ห้ามหย่าร้าง นายลู่คุกเข่าทุกคืนเกลี้ยกล่อม   บทที่ 123

    เฉียวซุนลงจากตึกแล้วขึ้นรถไป สารถีดูออกว่าตอนนี้เธอกำลังไม่สบอารมณ์ เขากล่าวด้วยเสียงเบาและดูผ่อนคลาย “คุณนายครับ พวกเราจะกลับกันเลยไหมครับ?”เฉียวซุนนั่งนิ่งไม่ได้เอ่ยตอบกลับสารถีไป เธอมองวิวยามค่ำคืนที่มีดวงไฟบนถนนระยิบระยับประดับค่ำคืนอันมืดมิดผ่านกระจกรถที่เธอกำลังนั่งอยู่ ในที่สุดเธอก็ปริปากออกคำสั่ง “ลุงหลิน หนูอยากกลับแล้ว ออกรถได้เลยค่ะ!”สารถีหลินขมวดคิ้ว “กลายเป็นแบบนี้ได้อย่างไรกันครับ สามทุ่มแล้วคุณนายท่านยังไม่กลับบ้าน ถ้าคุณชายทราบต้องเป็นห่วงแน่ ๆ ครับ!”เฉียวซุนส่งเสียงหัวเราะหึ ๆ เบา ๆ “เขาจะรู้ได้ยังไงคะ?”สารถีหลินใช้มือลูบริมปากหนาชั่วครู่ ดึกดื่นแบบนี้ผู้ชายที่ยังไม่กลับถึงบ้านช่องแน่นอนว่าคงต้องโดนเหล่าคนใช้พูดลับหลังอยู่แล้ว ถ้าจะพูดว่าเขาไม่รู้เรื่องเลยก็คงเป็นไปไม่ได้ แต่สารถีหลินก็ไม่วางใจจริง ๆ ในเมื่อดึกดื่นขนาดนี้เฉียวซุนยังคงเตร็ดเตร่อยู่บนถนนคนเดียว เขาจึงขับรถตามเธอเงียบ ๆเฉียวซุนไม่รู้เลยว่าเธอออกมานานขนาดไหนแล้ว เวลาตีสอง เธอมาถึงกำแพงที่ถูกเขียนด้วยลายมือไก่เขี่ยบริเวณในเมือง บนกำแพงนั่นประปรายไปด้วยคำสารภาพโง่ ๆ เต็มไปหมด เฉียวซุนนั่งลง อาศ

  • ห้ามหย่าร้าง นายลู่คุกเข่าทุกคืนเกลี้ยกล่อม   บทที่ 124

    “ผมต้องไปแล้ว!”ลู่เจ๋อพูดตัดบทเธอ เหมือนว่าความโกรธของเขาจะคุกรุ่นอยู่ เขายังเอ่ยต่ออีกว่า “เสร็จธุระแล้วผมค่อยมาอยู่กับเธอ”เฉียวซุนยิ้ม แล้วรีบไปเตรียมเสื้อผ้าอาภรณ์ให้เขาภายในห้องบิ้วอินโครเซทและแสงไฟที่สาดส่อง เฉียวซุนเลือกชุดสูทตัวเก่งออกมาพร้อมกับเนคไทและนาฬิกา การเจรจาธุรกิจครั้งนี้ดูไม่ทางการนัก เธอแอบลอบคิดในใจ ถ้าไป๋เซียวเซียวเห็นเข้าคงต้องมองด้วยสายตาที่มีความรักและชื่นชมเป็นแน่อยู่ ๆ ร่างกายของเธอก็ถูกสวมกอดมาจากด้านหลัง แขนกำยำโอบกอดรอบเอวบางของเธอ และถือวิสาสะวางคางไว้บนต้นคอระหงส์พร้อมเอ่ยด้วยน้ำเสียงแหบแห้งว่า “โกรธกันรึป่าวครับ?” ขณะที่พูด เขาค่อย ๆ ลูบไล้หยอกล้อเธอเพื่อแสดงถึงความต้องการ ณ ตอนนั้น เฉียวซุนได้กลิ่นยาจาง ๆ บนตัวของเขาในใจของเธอรู้สึกไม่ชอบใจเท่าไหร่ แต่ยังเอ่ยด้วยเสียงแผ่วเบาออกไป “จะมีประชุมสำคัญที่บริษัทไม่ใช่เหรอคะ ถ้าประธานลู่ไปสายซะเอง ลูกน้องจะนินทาเอาได้นะ”ลู่เจ๋อพูดด้วยเสียงเร่าร้อน “ผมต้องเก็บมาใส่ใจเหรอ?”เฉียวซุนงุนงงไปชั่วขณะ คิดถึงความแนบชิดจากการแสดงความรักเมื่อครั้งก่อนใจก็พลันเต้นรัวขึ้นมา เธอเองก็ไม่ใช่พระอิฐพระปูนซั

  • ห้ามหย่าร้าง นายลู่คุกเข่าทุกคืนเกลี้ยกล่อม   บทที่ 125

    สายตาที่ลึกซึ้งเกินจะคาดเดาของลู่เจ๋อเดิมที เฉียวซุนรู้มาโดยตลอดว่าคืนนี้เขาต้องมาที่นี่ เขาก้าวไปข้างหน้าแล้วจับข้อมือของเฉียวซุนไว้ ก่อนที่เขาจะอยากพูดอะไร“อย่าแตะต้องฉัน!”เฉียวซุนใช้แรงผละออกไป เธอถอยหลังหนึ่งก้าวแล้วมองเขา “ลู่เจ๋อ คุณเคยบอกว่าจะไม่เจอเธออีก! คืนนี้คุณบอกว่าจะไปประชุมที่บริษัทแต่คุณกลับมาอยู่เป็นเพื่อนเธอตลอด คุณเห็นฉันเป็นอะไรงั้นเหรอ คุณคิดว่าการแต่งงานของเราคืออะไร คุณคิดว่าคำพูดเหล่านั้นของคุณ....คืออะไร? อากาศรึไง?”ลู่เจ๋อจับเธอเอาไว้อีกครั้ง เขาขมวดคิ้วแล้วพูดขึ้นมาว่า “อย่าสร้างปัญหา!”เฉียวซุนยิ้มเยาะเธอยังไม่ได้ทำอะไรเลย แต่เขากลับบอกว่าเธอสร้างปัญหา เธอสร้างปัญหางั้นเหรอ?เธอมีสิทธิ์อะไรไปสร้างปัญหางั้นเหรอ?ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความชื้น เธอมองไปยังสามีของตัวเองพร้อมเอ่ยปากพูดเบาๆ “ลู่เจ๋อ ถ้าคุณไม่เคยพูดว่าชอบฉัน ไม่เคยพูดว่าอยากจะเริ่มต้นใหม่กับฉัน จริง ๆ ฉันไม่สนหรอกนะว่าคุณกับเธอจะมีความสัมพันธ์ลับ ๆ กันหรือว่าจะแสดงความรักกันต่อหน้าคนอื่นยังไง แต่คุณเคยพูดแล้วหนิ……คุณอาจจะไม่รู้ว่าเวลาฉันเห็นว่าคุณไปไหนมาไหนกับเธอ ทุกครั้งที่คุณกลับมาเข

  • ห้ามหย่าร้าง นายลู่คุกเข่าทุกคืนเกลี้ยกล่อม   บทที่ 126

    เฉียวซุนส่ายหัวเธอมองไปที่ประตูลิฟต์ที่กำลังปิดลง พร้อมพูดเบาๆว่า “ถึงไม่มีการแต่งงาน ก็ไม่ควรจะทำให้การงานสูญเสียไปด้วยสิ! ฉันสบายดีพี่หลิน...ไปเถอะ!”งานเลี้ยงส่วนตัวในคืนนี้ประสบความสำเร็จอย่างน่าประหลาดใจเฉียวซุนเล่นเพลง "ผีเสื้อเริงรัก" นี่ทำให้เธอกลายเป็นนักดนตรีคลาสสิกหน้าใหม่และทำให้มีคนรู้จักเธอมากขึ้นเฉียวซุนดื่มไวน์แดงไปมากขากลับในรถ เธอรู้สึกไม่ค่อยสบาย มันรู้สึกเหมือนกับท้องของเธอถูกไฟไหม้อย่างไรอย่างนั้นคนขับรถพาเธอกลับบ้านพร้อมบอกกับคนรับใช้ที่บ้านว่าคุณนายไม่สบาย และให้พวกเขาต้มชาเพื่อสร่างเมาไปส่งที่ชั้นบนคนรับใช้ปฏิบัติต่อเฉียวซุนเป็นอย่างดี พอได้รับคำสั่งก็รีบไปจัดการทันทีแต่เมื่อพวกเขาไปถึงชั้นสองก็ได้เห็นว่าเฉียวซุนล้มตัวอยู่บนโซฟา หน้าผากเต็มไปด้วยเหงื่อและมือของเธอจับอยู่ที่ตรงท้องน้อยคนรับใช้รู้สึกหวาดกลัวจึงทำการเขย่าเฉียวซุนเบา ๆ ให้ตื่น “คุณนายไม่สบายตรงไหนคะ? ให้ฉันเรียกคุณผู้ชายกลับมาให้ไหม?”เฉียวซุนปวดมากจนพูดไม่ออกทรมาน... เธอรู้สึกทรมานมาก...เมื่อคนรับใช้เห็นเธอเจ็บปวดเช่นนี้ เลยรู้สึกตื่นตระหนกและสงสารจึงรีบโทรหาลู่เจ๋อ แต่โทรไปห

  • ห้ามหย่าร้าง นายลู่คุกเข่าทุกคืนเกลี้ยกล่อม   บทที่ 127

    สองคนสบตากันลู่เจ๋อเห็นเฉียวซุนสวมชุดคนป่วย ใบหน้าขนาดฝ่ามือที่ดูป่วย อีกทั้งดวงตาของเธอที่เต็มไปด้วยความสิ้นหวังและมองมายังเขาด้วยสายตาที่แปลกออกไปเมื่อไม่นานมานี้ เธอยังอยู่ในอ้อมแขนของเขาแล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนอยู่เลย ‘ลู่เจ๋อ ความชอบครั้งนึงที่ฉันเคยมีให้คุณ มันอาจใช้เวลาหลายปีหรือนานกว่าสิบปีกว่าจะเอามันกลับมาได้... จนถึงตอนนั้นคุณยังจะคงต้องการมันอยู่ไหม?’ตอนนั้นเขาบอกว่าเขาต้องการมัน ซึ่งเขาหมายความอย่างนั้นจริง ๆแต่เรื่องต่อมาที่เขาโยนหัวใจของเธอลงไปในโคลน นั่นก็เป็นเรื่องจริงเช่นกันเมื่อมองดูอยู่นาน...ในที่สุด ลู่เจ๋อก็พูดจนแทบสั่นว่า “เฉียวซุน!”เขาอยากจะจับมือเธอ แต่เธอก็ผลักเขาออกไปมีเสียงร้องคร่ำครวญที่มุมปากของเธอ คำพูดของเธอก็เหมือนจะออกมาจากท้องของเธออย่างไรอย่างนั้น เธอพูดว่า “ฉันนี่มันไร้เดียงสาจริง ๆ! ฉันคิดว่าคุณคงชอบฉันอยู่บ้าง! จนถึงตอนนี้คุณก็ยังคิดว่าวันนั้นฉันจงใจจะทำแบบนั้น ในใจของคุณฉันเป็นตัวอะไร ฉันยังจะคาดหวังไปอีกว่าคุณจะชอบฉันและยังคงหวังว่าการเริ่มต้นใหม่มันจะเป็นเรื่องจริง! ลู่เจ๋อ นี่มันช่างตลกสิ้นดี นี่คุณเป็นคนรอบคอบเกินไปหรือว่

  • ห้ามหย่าร้าง นายลู่คุกเข่าทุกคืนเกลี้ยกล่อม   บทที่ 128

    ครึ่งชั่วโมงต่อมา เฉียวซุนกลับมาถึงบ้านพัก ตอนลงจากรถเธอไม่ได้กางร่มและปล่อยให้ฝนตกกระทบร่างกายและใบหน้าของเธอ เธอรู้สึกว่าฝนคือสิ่งที่ล้างบาปสำหรับจิตวิญญาณและอารมณ์ของเธอ ... รองเท้าของเธอเหยียบลงบนพรมสีขาวสะอาดพร้อมทั้งทิ้งคราบน้ำจำนวนหนึ่งไว้คนรับใช้ไม่กล้าห้ามเธอ ทำได้แค่ทำซุปขิงให้เธอดื่มเพื่อคลายความหนาวก็เท่านั้นเฉียวซุนขึ้นไปชั้นบนและสิ่งที่ดึงดูดสายตาของเธอคือ "ภาพถ่ายงานแต่งงาน" ของพวกเขาถึงตอนลู่เจ๋อปฏิเสธที่จะถ่ายรูป เธอก็ยังหน้าด้านใช้เงินกว่า 800,000 ทำรูปนั้นขึ้นมา ครั้งหนึ่งเธอเคยจ้องมองรูปนี้หลายครั้งโดยหวังว่าสักวันหนึ่งลู่เจ๋อจะรักเธอแต่ในตอนนี้ แม้มองแค่เพียงแวบเดียวก็ยังรู้สึกน่าขัน!เฉียวซุนเหยียบเตียงขึ้นไปเพื่อเอารูปถ่ายลงมาด้านในของโครงเหล็กแหลมคมที่เธอหยิบมานั้นบาดมือ ทำให้เกิดรอยเลือดที่หลังมือของเธอ... เลือดสีแดงสดหยดลงมาทีละหยด เห็นแล้วสยดสยองแต่เฉียวซุนดูเหมือนจะไม่รู้สึกเจ็บปวดอะไรเลยเธอโยนกรอบรูปทิ้งลงพื้น!เธอเดินไปที่โต๊ะเครื่องแป้งอีกครั้งพร้อมนั่งลงช้าๆ... ในกระจกสะท้อนให้เห็นท่าทางทุลักทุเลของผู้หญิงคนนึงเฉียวซุนมองดูตัวเองในกระ

  • ห้ามหย่าร้าง นายลู่คุกเข่าทุกคืนเกลี้ยกล่อม   บทที่ 129

    ลู่เจ๋อเคาะนิ้วและแตะโต๊ะเครื่องแป้งเฉียวซุนเอาไดอารี่ไปแล้ว!ทันใดนั้น ก็มีกลิ่นจาง ๆ ลอยมาเหนือระเบียง กลิ่นของบางสิ่งที่กำลังไหม้... ร่างกายของลู่เจ๋อสั่นสะท้าน เขาตระหนักถึงบางสิ่ง จึงรีบเดินออกไปที่ระเบียงจากนั้นเขาจึงเห็นเฉียวซุนเผาภาพถ่ายงานแต่งงานของพวกเขาแล้วก็ยังเห็นไดอารี่ที่ถูกเฉียวซุนเผาเช่นกันเฉียวซุนนั่งดูเงียบ ๆ ราวกับว่ากำลังเผาสิ่งที่ไม่สำคัญ"คุณบ้าไปแล้ว!"ลู่เจ๋อก้าวไปข้างหน้าพร้อมคว้าไดอารี่มาโดยไม่ต้องคิด เขาถึงกับจับมันด้วยมือเปล่าโดยไม่มีการป้องกันใด ๆ ... เขาไม่มีเวลาคิดว่าทำไมเขาถึงทำแบบนี้! คิดแค่ว่ามันคือไดอารี่เล่มเดียวเท่านั้นไฟดับไปแล้ว แต่ไดอารี่เหลือเพียงแค่ครึ่งเดียวลู่เจ๋อไม่สนใจฝ่ามือที่โดนไฟไหม้เลยแม้แต่น้อย เขาเปิดดูไดอารี่อย่างเร่งรีบและหน้าที่เขาเปิดก็มีประโยคเขียนอยู่ว่า "ลู่เจ๋อจะไม่มีวันชอบฉัน!" หัวใจของลู่เจ๋อสั่นไหว!เขาเงยหน้าขึ้นอีกครั้งพร้อมจ้องมองเฉียวซุน "การที่คุณเผามันแบบนี้ หมายความว่าความชอบตั้งกี่ปีที่คุณเคยมีคือคุณไม่ต้องการมันแล้วเหรอ?""ไม่ต้องการแล้ว!"ดวงตาของเฉียวซุนแดงก่ำ พวกเขาจ้องมองกันราวกับสัตว์สองตั

Bab terbaru

  • ห้ามหย่าร้าง นายลู่คุกเข่าทุกคืนเกลี้ยกล่อม   บทที่ 445

    ใบหน้าของเมิ่งเยียนซีดลงเธอก้มศีรษะลง นิ้วเรียวเล็กสีขาวของเขาแตะท้องตัวเองเบา ๆ เธอไม่อยากจะเชื่อเลยว่าในนี้จะมีเด็กแล้วจริง ๆ แต่สามีของเธอกลับถามเธอ......ถามเธอว่าใครคือพ่อของเด็กนอกจากเขาแล้ว ยังจะเป็นใครไปได้อีกกัน?ลูกของเหอโม่รึไง?ในอดีต ในช่วงสองปีที่ผ่านมา เหมือนกับว่าเมิ่งเยียนจะเป็นฝ่ายที่ตกหลุมรักเขาก่อน แต่เมื่อเวลาผ่านไป โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเธอเห็นรูปถ่ายของเขาที่จูบกับผู้หญิงคนอื่น เธอรู้ดี......เขาไม่ได้รักเธอเธอเองก็ไม่ได้โง่ เธอเคยแอบตรวจสอบมาบ้างแล้วเหมือนกันเลขาของพี่ชายพยายามบอกเธออย่างคลุมเครือว่าอย่ายั่วยุเฉียวสือเยี่ยน บอกว่าเขาไม่ใช่คนดีอะไร บอกว่าเขากับพี่ชายไม่ลงรอยกัน แต่เธอไม่ใช่แค่ยั่วยุเขา เมื่อหนึ่งปีที่แล้วเธอถึงขั้นแต่งงานกับเขาเลยด้วยซ้ำเมิ่งเยียนไม่ได้อธิบายอะไรเธองอเรือนร่างเพรียวบางของเธอ และโค้งเอวลงเล็กน้อย ราวกับพยายามปกป้องทารกตัวน้อยในครรภ์ของเธอ เธอบ่นพึมพำกับเฉียวสือเยี่ยนว่า “คุณยังต้องการเด็กคนนี้อยู่ไหม? ”เป็นคำถามที่ยากจะให้คำตอบ......หลังจากนั้นไม่นาน เฉียวสือเยี่ยนก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา จึงทำให้เมิ่งเยียนเข้าใจได้ในท

  • ห้ามหย่าร้าง นายลู่คุกเข่าทุกคืนเกลี้ยกล่อม   บทที่ 444

    เมิ่งเยียนขดตัวอยู่ตรงมุมมุมหนึ่งหากเป็นเมื่อก่อน เธออาจจะถูกเขาทำให้ตกใจจนร้องไห้ไปแล้ว แต่วันนี้เธอกลับไม่ได้เป็นแบบนั้น เธอถึงขั้นกล้ามองมองตาเขา แล้วถามกลับ “คุณไม่รักฉัน! คุณมาขอฉันแต่งงานทำไม? ”อันที่จริงคำตอบนั้นง่ายมากหากต้องการแก้แค้น บางครั้งก็ควรที่จะบอกเรื่องจริงกับเธอ จากนั้นก็รอดูสีหน้าที่ตกตะลึงของเธอแต่เฉียวสือเยี่ยนกลับไม่ได้ทำแบบนั้น กลับกัน ในใจเขารู้สึกหงุดหงิดมากกว่า เขาใช้แรงที่มีดูดบุหรี่ที่เหลืออยู่จนหมดในคราวเดียว จากนั้นก็ดับบุหรี่ลง......ต่อมา เขาก็ไม่ได้พูดอะไรอีกเขาไม่แม้แต่จะมองเธอด้วยซ้ำแต่เมื่อกลับมาถึงบ้านพักที่เปรียบเสมือนคุกหลังนั้น หลังจากที่เขาก็ปลดเข็มขัดนิรภัยออกแล้ว เขาก็คว้าข้อมือของเธอเอาไว้ แล้วลากเธอเข้าไปในบ้านพัก...... เมิ่งเยียนตระหนักได้ถึงบางสิ่งบางอย่าง เธอจึงปฏิเสธด้วยน้ำเสียงเยือกเย็นแต่เฉียวสือเยี่ยนเป็นคนใจแข็งเขาอุ้มเธอขึ้นมา แล้วพาเธอไปที่ห้องนอนหลักบนชั้นสอง เขาโยนเธอลงบนเตียงนุ่ม ๆ แล้วเริ่มลงโทษเธอ เขาถอดเสื้อผ้าของเธอออก ซึ่งถือว่าเป็นสัญลักษณ์ของการกบฏในใจเธอเขากดศักดิ์ศรีของเธอลงจนจมดินร่างกายของเธอเ

  • ห้ามหย่าร้าง นายลู่คุกเข่าทุกคืนเกลี้ยกล่อม   บทที่ 443

    ร้านอาหารสุดหรู แจกันฝรั่งเศสสีน้ำเงิน เชิงเทียนเงินสเตอร์ลิงเมิ่งเยียนจ้องมองดูหนังสือพิมพ์อยู่นานมากทันใดนั้นโทรศัพท์ของเธอก็มีข้อความไลน์เด้งขึ้นมา เป็นคนแปลกหน้าที่ส่งเข้ามา [สวัสดีนักเรียนเมิ่ง! ผมชื่อว่าเหอโม่ ผมอยากรู้จักคุณ ได้ไหม? ] ประโยคประโยคนั้น เมิ่งเยียนจ้องมองอยู่พักใหญ่จู่ ๆ เธอก็อยากรู้ว่าการที่ได้รับความรักที่แท้จริงมันรู้สึกยังไง จากนั้นเธอก็หน้ามืดตามัวตอบออกไปว่า [ตกลง]......สามวันต่อมา คนรับใช้ในคฤหาสน์ก็โทรหาเฉียวสือเยี่ยน บอกว่าหลังจากที่คุณนายเลิกเรียน ก็มักจะขึ้นรถบัสกลับบ้านเสมอคำพูดของคนรับใช้เหมือนมีนัยบางอย่างอยู่ด้วย “คุณนายอารมณ์ดีมากเลยค่ะ”เฉียวสือเยี่ยนพูดอย่างใจเย็น “รู้แล้ว! ”หลังจากที่เขาวางสายโทรศัพท์ เขาก็โน้มตัวไปกดโฟนอินภายในทันที “เลขาจิน มานี่หน่อย”สักพัก เลขาจินคนสวยก็เดินเข้ามา “ประธานเฉียวคะ มีเรื่องอะไรจะสั่งเหรอคะ? ”เฉียวสือเยี่ยนเอนหลังพิงเก้าอี้ เขาเอื้อมมือไปลูบผมสีดำที่หวีเรียบร้อย แล้วมองขึ้นไปที่แสงไฟด้านบน จากนั้นก็พูดขึ้นว่า “ไปตรวจสอบตารางเรียนวันนี้ของคุณนายที”เลขาจินยิ้ม “ได้ค่ะ ประธานเฉียว”เธอจัดการไ

  • ห้ามหย่าร้าง นายลู่คุกเข่าทุกคืนเกลี้ยกล่อม   บทที่ 442

    เขามองดูใบหน้าที่แดงระเรื่อของเธอเธอยังเด็ก และไม่มีประสบการณ์มาก่อน เธอไม่สามารถเก็บซ่อนหรือควบคุมอะไรได้......แค่ครั้งเดียวเขาก็แทบจะครอบครองทุกอย่างที่มีในตัวเธอ แต่เฉียวสือเยี่ยนกำลังอยู่ในช่วงวัยที่ต้องการเรื่องพวกนี้มากที่สุด แค่นี้มันจะไปพอได้ยังไง?อีกอย่าง เขาเองก็ไม่ได้กลับบ้านมาเป็นอาทิตย์แล้วด้วย!หลังจากที่ทำกับเธอไปจนถึงตอนสุดท้าย ทุกอย่างมันก็ยุ่งเหยิงไปหมด เมิ่งเยียนก็เหนื่อยหอบจนหมดสติไป......เฉียวสือเยี่ยนก้มศีรษะลง และจ้องมองไปยังหญิงสาวที่อยู่บนโซฟาเธอช่างน่าสังเวชจริง ๆสักพัก เขาก็เช็ดเธอด้วยเสื้อเชิ้ตของเขา จากนั้นก็อุ้มเธอไปที่เตียงในห้องนอนชั้นสอง แน่นอนว่าเขาจะไม่ช่วยเธออาบน้ำ แล้วก็ไม่มีความรักระหว่างสามีภรรยาอะไรแบบนั้นด้วยเช่นกันเขาห่มผ้าห่มให้เธอ แล้วเดินเข้าไปในห้องน้ำเพื่อชำระร่างกายหลังจากที่ได้ระบายออกไป เขาก็ไม่ได้มีความคะนึงหาอยู่เลยแม้แต่น้อยพอเมิ่งเยียนตื่นขึ้นมา เฉียวสือเยี่ยนก็แต่งตัวเสร็จแล้ว และกำลังเตรียมตัวออกไปข้างนอก......เธอลุกขึ้นจากเตียงทันที และถามเขาอย่างระมัดระวัง “คุณจะไปอีกแล้วเหรอ? ”เฉียวสือเยี่ยนบีบแก้มเธอเบา ๆ ด้

  • ห้ามหย่าร้าง นายลู่คุกเข่าทุกคืนเกลี้ยกล่อม   บทที่ 441

    หลังจากนั้นไม่นาน เฉียวซุนก็พูดขึ้นว่า “พี่คะ นี่พี่บ้าไปแล้วเหรอ!”เธอไม่เคยพูดกับเขาด้วยน้ำเสียงแบบนี้มาก่อนเฉียวสือเยี่ยนเองก็ตกตะลึงเช่นกันในเวลานี้ เขาพักอยู่ที่คฤหาสน์สุดหรูในเมืองเซียง คฤหาสน์ทั้งหลังตกแต่งด้วยงาช้างและของตกแต่งที่ทำมาจากทองคำ แลดูฟุ่มเฟือยเป็นอย่างมาก และนี่ก็เป็นบ้านสีทองที่เฉียวสือเยี่ยนมีไว้เพื่อเก็บซ่อนของสวย ๆ งาม ๆ เอาไว้เมิ่งเยียน น้องสาวของเมิ่งเยียนหุยในตอนที่เมิ่งเยียนอายุได้ 20 ปี เธอก็ได้กลายเป็นคุณนายไปแล้ว หลังจากแต่งงาน เธอก็ถูกเฉียวสือเยี่ยนจัดแจงให้อาศัยอยู่ที่คฤหาสน์แห่งนี้ ทุก ๆ วันเธอจะนั่งรถสุดหรูส่วนตัวไปเรียนที่สถาบันวิจิตรศิลป์ พอเลิกเรียน เธอก็จะละทิ้งการเข้าสังคมทั้งหมด และกลับมาที่บ้านพักแห่งนี้ หลังจากผ่านไปหนึ่งปี ข้างกายเธอก็ไม่มีเพื่อนเหลืออยู่อีกเลย ราวกับว่าเธอเพิ่งจะถูกตัดแขนขาออก และกลายเป็นภรรยาตัวน้อยของเขาเท่านั้นเขาแทบไม่อยากจะให้เธอเรียนรู้อะไรเลยเขายิ่งไม่ต้องการให้เธอทำงานบ้าน และไม่ต้องการให้เธอเรียนรู้อะไรจากคุณนายคั่วเลยด้วยซ้ำ เขาแค่อยากเป็นคนเลี้ยงดูเธอ เธอต้องการที่จะเลี้ยงดูเธอให้กลายเป็นคนที่นอกจากเ

  • ห้ามหย่าร้าง นายลู่คุกเข่าทุกคืนเกลี้ยกล่อม   บทที่ 440

    เฉียวซุนเต็มใจที่จะให้อภัย แต่เขาไม่สามารถให้อภัยตัวเองได้......ในช่วงกลางดึก ลู่เจ๋อลงมายังชั้นล่างจางหยวนยังคงอยู่ที่นั่นเธอเพิ่งทำสิ่งที่น่าละอาย และด้วยความรู้สึกผิด ทันทีที่เธอเห็นลู่เจ๋อกำลังลงมา เธอก็เริ่มพูดใส่ร้ายทันที “ประธานลู่คะ คุณเฉียวล้ำเส้นเกินไปแล้วนะคะ เรื่องในคฤหาสน์เดิมทีเธอไม่ควรเข้ามายุ่งเลยด้วยซ้ำ”“ไม่งั้นจะให้ใครจัดการ? ”เสียงของลู่เจ๋อดูเย็นชา เขามองดูหมอสาวที่อยู่ตรงหน้า แม้ว่าเขาต้องการที่จะไล่เฉียวไป แต่เขาก็ไม่เคยมีความรู้สึกที่คลุมเครือกับผู้ดูแลสาวคนนี้เลย และเขาก็ไม่เคยบอกใบ้ให้ท่าอะไรกับเธอด้วยจางหยวนตกตะลึงลู่เจ๋อบอกเธอไปตรง ๆ ว่าเขาจะใช้เส้นสายของเขาเพื่อเพิกถอนใบอนุญาตประกอบวิชาชีพของเธอ ซึ่งหมายความว่าเธอจะไม่สามารถเป็นหมอได้อีกต่อไป“นอกจากนี้...... ”ลู่เจ๋อพูดออกไปด้วยความเย็นชา “ออกจากเมือง B ภายในสองวัน! อย่าคิดที่จะหลีกเลี่ยง ผมจะให้คนไปเก็บกระเป๋าเดินทางของคุณ และส่งคุณไปยังเมืองซีเป่ย......ต่อไป พวกเขาจะคอยจับตาดูคุณเอาไว้! ”“ตอนที่คุณกินข้าว พวกเขาก็จะอยู่ข้าง ๆ”“ตอนคุณนอน หรือเข้าห้องน้ำ พวกเขาก็จะคอยดูแลคุณ”“หมอจาง

  • ห้ามหย่าร้าง นายลู่คุกเข่าทุกคืนเกลี้ยกล่อม   บทที่ 439

    ลู่เจ๋อไม่สามารถตอบคำถามได้ในตอนนี้ เธอเองก็ไม่ได้ตั้งใจที่จะถามหาคำตอบอยู่แล้ว พวกเขาทำได้แค่อดทนอยู่ใต้แสงไฟ รอคอยการมาถึงของเสิ่นชิง......ตกกลางดึก ก็มีเสียงรถดังขึ้นตรงลานหน้าบ้าน เสิ่นชิงมาถึงห้องนอนหลักชั้นสองอย่างรวดเร็วพอเห็นว่าเธอมาถึง เฉียวซุนก็พอที่จะหายใจได้ด้วยความโล่งอก และอดไม่ได้ที่จะตะโกนด้วยเสียงต่ำ “ป้าเสิ่น”“พาป้าไปดูเด็ก ๆ หน่อย”เสิ่นชิงดูสงบมาก เธออุ้มเจ้าหนูลู่เหยียนขึ้นมาแล้วตบเบา ๆ จากนั้นก็ตรวจเช็คอุณหภูมิ เธอพูดกับเจ้าหนูลู่เหยียนด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบา......เจ้าหนูลู่เหยียนยังคงตกอยู่ในฝันร้ายหลังจากนั้นไม่นาน เธอก็ร้องไห้และเรียกหาคุณยาย จากนั้นก็พูดอย่างคลุมเครือว่า “ป้าจางนั่นทำให้หนูตกใจ เธอบอกว่าพ่อปฏิบัติกับแม่ไม่ดี บอกว่าพ่อส่งแม่ไปขังไว้ที่บ้านพักรักษา เธอบอกว่าพ่อไม่ต้องการแม่อีกต่อไป และกำลังจะหาภรรยาใหม่...... ”หัวใจของเสิ่นชิงเต็มไปด้วยอารมณ์ที่หลากหลายเธอเอ็นดูเจ้าหนูลู่เหยียนเอามาก ๆ เธอยิ่งเอ็นดูเฉียวซุน ใจของเธอแทบจะแตกสลาย แต่เธอยังคงเอาหน้าแนบชิดกับใบหน้าของเจ้าหนูลู่เหยียน และปลอบเธออย่างอ่อนโยนด้วยความรัก “สิ่งเหล่านั้นก็

  • ห้ามหย่าร้าง นายลู่คุกเข่าทุกคืนเกลี้ยกล่อม   บทที่ 438

    จริง ๆ แล้วเขาก็ใส่ใจเรื่องนี้มาโดยตลอดผู้ชายคนไหนที่ไม่มีความเป็นเจ้าข้าวเจ้าของกันล่ะ ยิ่งไม่ต้องพูดถึงคนอย่างลู่เจ๋อเลย......เฉียวซุนจ้องมองตามแผ่นหลังของเขา จากนั้นก็ลดเปลือกตาลง......มีบางอย่างอยู่ในใจของเธอไม่เช่นนั้น คืนนี้เธอคงสามารถจับลู่เจ๋อให้อยู่หมัดได้ เดิมทีร่างกายของเขาก็มีความต้องการอยู่แล้ว บวกกับที่ไม่ได้ทำเรื่องอย่างว่ามาตั้งหลายปี ก็แค่คืนนี้เธออารมณ์ไม่ค่อยดีก็เท่านั้น เลยไม่ได้รู้สึกอยากทำเท่าไหร่เธอยังคงนึกถึงสิ่งที่เมิ่งเยียนหุยเคยพูด และนึกถึงเรื่องที่พี่ชายตัวเองแต่งงานกับเมิ่งเยียน พอมีเรื่องพวกนี้เพิ่มเข้ามา มันกลับยังคงถูกกดเอาไว้ส่วนลึกในใจของเธออยู่เฉียวซุนรอลู่เจ๋ออยู่ตลอดแต่เธอก็ยังไม่เห็นลู่เจ๋อ กลับกัน เป็นป้าแม่บ้านที่วิ่งลงมาแทน น้ำเสียงของป้าแม่บ้านค่อนข้างลนลาน “คุณนายคะ เกิดเรื่องกับคุณหนูเหยียนเหยียนแล้วค่ะ จู่ ๆ คุณหนูก็ละเมอขึ้นมาอย่างรุนแรง! คุณผู้ชายเชิญให้คุณไปดูหน่อยค่ะ”“เรื่องนี้เกิดขึ้นตั้งแต่เมื่อไหร่? ”เฉียวซุนพลางถาม พลางก้าวเท้าเดินอย่างรวดเร็วไปยังคฤหาสน์เธอเดินเร็วมาก ป้าแม่บ้านเองก็เดินตามเธอมาติด ๆ แล้วพูดขึ

  • ห้ามหย่าร้าง นายลู่คุกเข่าทุกคืนเกลี้ยกล่อม   บทที่ 437

    เฉียวซุนไม่อยากให้เขาเห็นเธอเบือนหน้ามองออกไปครู่หนึ่ง แล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่แหบแห้ง “เปล่าค่ะ! ”เธอหยุดนิ่งไปชั่วขณะ “คุณช่วยบอกให้ป้าแม่บ้านอุ้มลูกลงมาที ฉันไม่ขึ้นไปแล้วล่ะค่ะ”ลู่เจ๋อไม่ได้ขยับแต่อย่างใดภายใต้แสงจันทร์สลัว ดวงตาสีดำของเขาจ้องมองเธออย่างใกล้ชิด โดยไม่ละสายตาจากเธอเลยแม้แต่นิดเดียว ถึงขั้นที่ถามเธอออกไปตรง ๆ “ร้องไห้มาก่อนแล้วเหรอ? ”“เปล่า! ”เฉียวซุนทนต่อสายตาแบบนี้ของเขาไม่ได้ เธอจึงรีบลงจากรถ “ฉันจะไปเรียกเอง”ทันทีที่เธอก้าวเท้าลง ก็ถูกใครบางคนคว้าข้อมือเล็ก ๆ ของเธอเอาไว้ลู่เจ๋อจับเธอเอาไว้ได้ เขาจ้องมองเสื้อผ้าที่สวยงามและเซ็กซี่ของเธอท่ามกลางแสงจันทร์ และตรงข้อมือของเธอยังคงหลงเหลือรอยแดงจาง ๆ อยู่ด้วย......ด้วยความดื้อรั้น เขาจึงค่อย ๆ ดึงเธอเข้ามาในอ้อมแขนของเขาร่างกายของเฉียวซุนสั่นเล็กน้อยพวกเขาอยู่ใกล้กันมาก ลู่เจ๋อค่อย ๆ ใช้มือลูบไปบนใบหน้าของเธอ จากนั้นก็ปาดน้ำตาออกอย่างอ่อนโยน น้ำเสียงของเขาแทบจะคาดเดาอะไรไม่ได้เลย เขาถามขึ้นว่า “ที่ตัวสั่นขนาดนี้ เป็นเพราะเรื่องที่แอบเล่นชู้ หรือว่าเรื่องอื่นกันล่ะ? ”เธอนึกอะไรขึ้นมาได้เขาจับเอว

Jelajahi dan baca novel bagus secara gratis
Akses gratis ke berbagai novel bagus di aplikasi GoodNovel. Unduh buku yang kamu suka dan baca di mana saja & kapan saja.
Baca buku gratis di Aplikasi
Pindai kode untuk membaca di Aplikasi
DMCA.com Protection Status