บททั้งหมดของ ห้ามหย่าร้าง นายลู่คุกเข่าทุกคืนเกลี้ยกล่อม: บทที่ 151 - บทที่ 160

เฉียวซุนกลับมาที่เมืองบี และขับรถจากสนามบินตรงไปที่สุสานทันทีลมเย็นในช่วงต้นฤดูหนาวเธอสวมเสื้อคลุมสีดำและถือช่อดอกเดซีที่แม่ของเธอรักมากที่สุดไว้ในมือ เธอยืนอยู่ท่ามกลางลมหนาว และจ้องมองใบหน้าที่ยิ้มแย้มของแม่เธอแม่เสียชีวิตจากอุบัติเหตุทางรถยนต์ในความทรงจำของเฉียวซุน แม่ของเธอเป็นคนอ่อนโยนน่ารักและรักพ่อมาก ในตอนเย็นเธอจะได้ยินเสียงรถยนต์ในลานสวนฉิน แม่ของเธอจะอุ้มเธอลงไปรับพ่อด้วยกัน พ่อจะจูบแม่ก่อนแล้วจึงกอดเธอ “เสี่ยวซุนคิดถึงพ่อหรือเปล่า?”‘เสี่ยวซุนคิดถึงพ่อค่ะ!’‘เสี่ยวซุนอยากไปรับพี่ชายกับพ่อ’‘ได้เลย! เดี๋ยวเราไปรับพี่ชายกัน ไม่ต้องไปกวนแม่วาดรูป’......เฉียวซุนในวัยเด็กนั่งอยู่ในรถสีดำ เธอมองแม่ผ่านหน้าต่างด้านหลัง แม่ของเธอยืนอยู่ที่ลานบ้านพร้อมผ้าคลุมไหล่ของเธอ มีดอกไม้สวยงามบานสะพรั่งอยู่ข้าง ๆ แม่เธอ ใบหน้าของแม่เต็มไปด้วยรอยยิ้มน้ำตาของเฉียวซุนหยดลงบนพื้นเฉียวซุนก้มลงและวางช่อดอกเดซีไว้หน้าเสาของแม่เธอคิดว่าพรุ่งนี้ควรจะปลูกดอกหล้าเหมยที่นี่ในฤดูใบไม้ผลิ พอฤดูหนาวมาเยือนแม่ก็อุ้มเธอไว้และรอพ่อเลิกงาน...ตอนเย็นเธอก็กลับมาที่คฤหาสน์เมื่อคนรับใช้เห็น

คนรับใช้ขึ้นไปด้านบนอีกครั้งพลางพูดเสียงเบา “คุณชายคะ เลขาฉินมาแล้วค่ะ!”ลู่เจ๋อถือแหวนเพชรแล้วมองดูเงียบ ๆ ได้ยินแบบนั้นเขาก็พูดอย่างใจเย็น “ให้เธอรอผมข้างล่างเถอะ”เลขาฉินนั่งอยู่ในห้องโถงชั้นหนึ่งเธอได้ยินจากคนรับใช้ว่าเฉียวซุนย้ายออกไปและแยกกันอยู่กับลู่เจ๋อเมื่อมาถึง เธอคิดว่าเธอจะมีความสุข แต่ก็ไม่เป็นเช่นนั้นเลยลู่เจ๋อเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนจะลงชั้นล่างเขาดูซีดเซียวเล็กน้อยและถามขณะลงไปชั้นล่าง “มีเรื่องด่วนอะไรต้องมาคุยถึงที่บ้าน” หลังจากพูดจบ เขาก็นั่งลงที่โต๊ะเพื่อรับประทานอาหารการทานข้าวคนเดียวช่างเงียบเหงาและทำให้เขาไม่อยากอาหารเลขาฉินจำต้องมาที่นี่ เธอคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่จะพูดต่อ “คุณไป๋เรียกหาคุณตลอดหลังเกิดอุบัติเหตุค่ะ แต่คุณไม่รับสายหรือไปเยี่ยมเธอเลย เธอเลยกรีดข้อมืออีกครั้งในโรงพยาบาลและมีเลือดออกเยอะมากค่ะ”ลู่เจ๋อที่กำลังตักซุปอยู่ต้องหยุดนิ่งเมื่อได้ยินแบบนั้นเขาพูดอย่างใจเย็น “ร่างกายเธอเป็นแบบนั้น ยังมีเลือดไหลได้อีกเหรอ?”ทันทีที่คำพูดเหล่านี้หลุดออกมา เลขาฉินก็รู้ว่าไป๋เซียวเซียวมีความสำคัญในใจเขาเพียงใด เธอกำลังจะถามถึงคำตอบ เมื่อลู่เจ๋อก้มศีรษ

เช้าวันรุ่งขึ้น ลู่เจ๋อกำลังจะไปที่บริษัทคนรับใช้บอกเขาว่ามีคนมาที่ติงซวนโหลวพร้อมนำของมาด้วยสองอย่างลู่เจ๋อติดกระดุมข้อมือพลางเลิกคิ้ว “ของอยู่ไหน?”คนรับใช้นำลังที่สวยงามออกมาเพื่อที่จะย้ายไปที่ชั้นสองให้ลู่เจ๋อ แต่ลู่เจ๋อก็พูดอย่างใจเย็น “เดี๋ยวฉันทำเอง!”เขาหยิบกล่องขึ้นไปที่ชั้นสองแล้วเปิดออกเบา ๆทั้งสองสิ่งนี้ได้รับการซ่อมแซมและสะอาดเป็นระเบียบเรียบร้อย แต่อย่างที่อาจารย์พูด ไม่ว่าทักษะจะสูงแค่ไหน ก็ไม่สามารถซ่อมแซมอดีตและปัจจุบันได้ ไม่สามารถซ่อมแซมสิ่งที่เฉียวซุนเขียนในเวลานั้นได้ครึ่งหนึ่งของไดอารี่เต็มไปด้วยความกระตือรือร้นและไร้สาระของเฉียวซุนครึ่งหนึ่งเป็นกระดาษสีขาว ๆนิ้วเรียวของลู่เจ๋อลูบมันเบา ๆ สีหน้าของเขาอ่อนโยนมาก เมื่ออ่านเรื่องราวพวกนี้ ทำให้เขารู้สึกเหมือนอ่านถึงเฉียวซุนวัย 18 ที่ตกหลุมรักเขาเขาดูรูปนั้นอยู่นานแล้วแขวนไว้บนผนัง…...สามวันต่อมา เฉียวซุนได้พบกับลู่เจ๋อในงานสังสรรค์เธอชวนหลินซวงไปทานอาหารเย็นและขอความช่วยเหลือ หลังจากดื่มไวน์แดงไปสองแก้ว เธอก็รู้สึกเวียนหัวเล็กน้อย เธอล้างหน้าด้วยน้ำเย็นในห้องน้ำและรอเป็นเวลานานแต่เธอก็ยังรู้สึกอ

เฉียวซุนก็มองเข้าไปในดวงตาของเขาด้วย ดวงตาของเธอเงียบสงบมากหลังจากนั้นไม่นานลู่เจ๋อก็กดโทรศัพท์หาเธอเฉียวซุนตอบ และเธอก็ได้ยินเสียงเย็นชาของลู่เจ๋อ “ลงมา”เฉียวซุนมองเขาแล้วพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา “ลู่เจ๋อ ฉันบอกคุณแล้วว่าเราแยกกันอยู่แล้ว และฉันจะไปไหนกับใครก็ไม่เกี่ยวกับคุณ วันหลังฉันจะไม่ยอมเลิกยุ่งกับใครเพียงเพราะคุณอีก อีกอย่างวันนี้เป็นวันเกิดของคุณป้าเฮ่อ ฉันจะไปทานข้าวกับเธอ ฉันไม่ได้นอกใจคุณ ไม่ได้มีคนอื่น”“แต่คุณก็รู้ว่าเฮ่อจี้ถังชอบคุณ!”“แล้วไงล่ะ ไป๋เซียวเซียวก็ชอบคุณไม่ใช่เหรอ? คุณปฏิเสธเธอไหมล่ะ?”…...เฉียวซุนวางสายโทรศัพท์ลู่เจ๋อเห็นน้ำตาของเธอผ่านกระจก เพราะพูดถึงไป๋เซียวเซียวเหรอ? เธอยังคิดถึงเรื่องนั้นฝั่งเฮ่อจี้ถังเองก็สตาร์ทรถ เหลือเหยียบคันเร่งรถก็ชนแล้ว!รถทั้งสองคันชนกันทำให้เกิดเสียงดังรุนแรงลู่เจ๋อเป็นคนอารมณ์ไม่ดี เขาไม่เคยยอมใครเลย ยิ่งเป็นเฮ่อจี้ถังแต่เฉียวซุนกำลังนั่งอยู่ในรถเขากลัวว่าเฉียวซุนจะได้รับบาดเจ็บเบนท์ลีย์สีดำของลู่เจ๋อถอยออกไปช้า ๆ เขาขอให้เฉียวซุนออกไป เมื่อรถผ่านไป มือของลู่เจ๋อก็เอื้อมมือข้ามหน้าต่างไป ราวกับว่าเขาต้

 ชั้นสูงสุดของลู่ซื่อกรุ๊ปเลขาฉินเคาะประตูเบา ๆ แล้วจึงเปิดเข้ามาในห้องทำงานของประธาน ลู่เจ๋อกำลังนั่งตรวจเอกสาร โดยสวมชุดสูทดูดีลู่เจ๋อเงยหน้าขึ้นเมื่อได้ยินเสียง “เป็นยังไงบ้าง?”เลขาฉินส่ายหัว “ตอนนี้ ฉันได้พบกับผู้ช่วยของอาจารย์เว่ย เขาปฏิเสธที่จะยอมรับการสนับสนุนของประธานลู่ค่ะ เขาบอกว่าพวกเขาจะหาวิธีอื่น”ลู่เจ๋อเอนตัวลงเขาจมอยู่กับความเงียบสักพักแล้วพูดเบา ๆ “ผมเข้าใจแล้ว! คุณออกไปก่อน”เลขาฉินเห็นว่าเขาอารมณ์ไม่ดีจึงรีบออกไปและปิดประตูห้องทำงานอยู่ในความเงียบสงบลู่เจ๋อหยิบแหวนเพชรออกมาจากกระเป๋าเสื้อของเขาแล้วจ้องมองมันอย่างเงียบ ๆเฉียวซุนไม่ต้องการรถที่เขาให้หรือยอมรับการลงทุนของเขา... เธอไม่ต้องการสวนฉินด้วยซ้ำ แม้กระทั่งเกี่ยวกับไป๋เซียวเซียว เธอก็ไม่สนใจมันอีกแล้วเธอแค่อยากจะทิ้งเขาไป เธอพูดว่า ‘อย่าทำแบบนี้เพื่อเอาใจฉันอีก  ไม่ว่ายังไงเราก็จะแยกจากกัน’แต่ลู่เจ๋อไม่อยากแยกจากเธอเขาชอบเธอ เขาอยากให้เธออยู่ข้าง ๆ เขารู้สึกว่าตอนจบของพวกเขาไม่ควรจะจบลงอย่างน่าหดหู่ขนาดนี้เขานั่งอยู่ที่นั่นตั้งแต่เช้าจรดเย็นเลขาฉินเข้ามาเพื่อจัดเอกสารให้เขาและได้ยินเจ