Share
บทที่ 151
Related chapter
ห้ามหย่าร้าง นายลู่คุกเข่าทุกคืนเกลี้ยกล่อม บทที่ 152
เฉียวซุนกลับมาที่เมืองบี และขับรถจากสนามบินตรงไปที่สุสานทันทีลมเย็นในช่วงต้นฤดูหนาวเธอสวมเสื้อคลุมสีดำและถือช่อดอกเดซีที่แม่ของเธอรักมากที่สุดไว้ในมือ เธอยืนอยู่ท่ามกลางลมหนาว และจ้องมองใบหน้าที่ยิ้มแย้มของแม่เธอแม่เสียชีวิตจากอุบัติเหตุทางรถยนต์ในความทรงจำของเฉียวซุน แม่ของเธอเป็นคนอ่อนโยนน่ารักและรักพ่อมาก ในตอนเย็นเธอจะได้ยินเสียงรถยนต์ในลานสวนฉิน แม่ของเธอจะอุ้มเธอลงไปรับพ่อด้วยกัน พ่อจะจูบแม่ก่อนแล้วจึงกอดเธอ “เสี่ยวซุนคิดถึงพ่อหรือเปล่า?”‘เสี่ยวซุนคิดถึงพ่อค่ะ!’‘เสี่ยวซุนอยากไปรับพี่ชายกับพ่อ’‘ได้เลย! เดี๋ยวเราไปรับพี่ชายกัน ไม่ต้องไปกวนแม่วาดรูป’......เฉียวซุนในวัยเด็กนั่งอยู่ในรถสีดำ เธอมองแม่ผ่านหน้าต่างด้านหลัง แม่ของเธอยืนอยู่ที่ลานบ้านพร้อมผ้าคลุมไหล่ของเธอ มีดอกไม้สวยงามบานสะพรั่งอยู่ข้าง ๆ แม่เธอ ใบหน้าของแม่เต็มไปด้วยรอยยิ้มน้ำตาของเฉียวซุนหยดลงบนพื้นเฉียวซุนก้มลงและวางช่อดอกเดซีไว้หน้าเสาของแม่เธอคิดว่าพรุ่งนี้ควรจะปลูกดอกหล้าเหมยที่นี่ในฤดูใบไม้ผลิ พอฤดูหนาวมาเยือนแม่ก็อุ้มเธอไว้และรอพ่อเลิกงาน...ตอนเย็นเธอก็กลับมาที่คฤหาสน์เมื่อคนรับใช้เห็น
ห้ามหย่าร้าง นายลู่คุกเข่าทุกคืนเกลี้ยกล่อม บทที่ 153
เมื่อเธอปฏิเสธ เขาก็บีบแก้มเธอแรงเพราะมันเจ็บมาก แก้มเธอจึงเปลี่ยนเป็นสีเขียวช้ำหลังจากนั้นสักพักถุงน่องของเธอก็ถูกถอดออกแล้วโยนไปที่ปลายเตียง...ลู่เจ๋อกดริมฝีปากสีทับทิม และกระซิบเสียงหวานเหมือนคนรัก “ผมไม่ให้คุณไปแน่! ผมไม่เคยชอบเขา ผมไม่มีทางเลือก! ฟังผมได้ไหม? เราเพิ่งจะมีความสุขด้วยกันมาได้ไม่นานเอง ... ”ผมสีดำสลวยของเฉียวซุนแผ่อยู่บนผ้าปูที่นอนสีขาวหิมะเสื้อผ้าดูไม่เรียบร้อย ไร้แรงที่จะขัดขืนเธอมองไปที่ลู่เจ๋อแล้วพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเล็กน้อย “ลู่เจ๋ออย่ามาบังคับฉัน!”ดวงตาล้ำลึกของเขาจ้องเธอ “คุณหมายถึงอะไร”ริมฝีปากของเฉียวซุนอดสั่นไม่ได้ “เรายังอยู่ในช่วงแต่งงานกัน และคุณเองก็คงไม่ต้องการให้มีเรื่องอื้อฉาวเกิดขึ้นหรอก! ลู่เจ๋ออย่าบังคับฉันเลย ถ้าคุณบังคับฉันอีก ฉันไม่รับประกันว่าจะทำเรื่องที่ขาดสติรึเปล่า พรุ่งนี้มะรืนนี้ หรือสัปดาห์ต่อจากนี้ ประธานลู่อาจจะมีข่าวที่ภรรยาทรยศเผยแพร่ไปทั่วเมืองบี ฉันคิดว่าถ้าเทียบเรื่องรัก ๆ ใคร่ ๆ ของคุณ คนคงสงสัยเรื่องที่ภรรยามีชู้มากกว่า เพื่อนธุรกิจของคุณจะมองคุณว่ายังไง ไหนจะธุรกิจอีก”ลู่เจ๋อยิ้มแทนที่จะโกรธ “ใครสอนคุณ หรื
ห้ามหย่าร้าง นายลู่คุกเข่าทุกคืนเกลี้ยกล่อม บทที่ 154
คนรับใช้ขึ้นไปด้านบนอีกครั้งพลางพูดเสียงเบา “คุณชายคะ เลขาฉินมาแล้วค่ะ!”ลู่เจ๋อถือแหวนเพชรแล้วมองดูเงียบ ๆ ได้ยินแบบนั้นเขาก็พูดอย่างใจเย็น “ให้เธอรอผมข้างล่างเถอะ”เลขาฉินนั่งอยู่ในห้องโถงชั้นหนึ่งเธอได้ยินจากคนรับใช้ว่าเฉียวซุนย้ายออกไปและแยกกันอยู่กับลู่เจ๋อเมื่อมาถึง เธอคิดว่าเธอจะมีความสุข แต่ก็ไม่เป็นเช่นนั้นเลยลู่เจ๋อเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนจะลงชั้นล่างเขาดูซีดเซียวเล็กน้อยและถามขณะลงไปชั้นล่าง “มีเรื่องด่วนอะไรต้องมาคุยถึงที่บ้าน” หลังจากพูดจบ เขาก็นั่งลงที่โต๊ะเพื่อรับประทานอาหารการทานข้าวคนเดียวช่างเงียบเหงาและทำให้เขาไม่อยากอาหารเลขาฉินจำต้องมาที่นี่ เธอคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่จะพูดต่อ “คุณไป๋เรียกหาคุณตลอดหลังเกิดอุบัติเหตุค่ะ แต่คุณไม่รับสายหรือไปเยี่ยมเธอเลย เธอเลยกรีดข้อมืออีกครั้งในโรงพยาบาลและมีเลือดออกเยอะมากค่ะ”ลู่เจ๋อที่กำลังตักซุปอยู่ต้องหยุดนิ่งเมื่อได้ยินแบบนั้นเขาพูดอย่างใจเย็น “ร่างกายเธอเป็นแบบนั้น ยังมีเลือดไหลได้อีกเหรอ?”ทันทีที่คำพูดเหล่านี้หลุดออกมา เลขาฉินก็รู้ว่าไป๋เซียวเซียวมีความสำคัญในใจเขาเพียงใด เธอกำลังจะถามถึงคำตอบ เมื่อลู่เจ๋อก้มศีรษ
ห้ามหย่าร้าง นายลู่คุกเข่าทุกคืนเกลี้ยกล่อม บทที่ 155
ลู่เจ๋อชอบและใส่ใจเฉียวซุนไป๋เซียวเซียวกลายเป็นบ้าทันทีเธอดึงสายถ่ายเลือดออก และมีเลือดไหลออกมาจากหลังมืออันผอมแห้งของเธอ แต่เธอไม่ได้สนใจ ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยความขุ่นเคือง “ถ้าไม่ใช่เพราะแม่ของคุณ คุณคงแต่งงานกับฉันแล้ว! ลู่เจ๋อคุณคิดว่าเธอตั้งใจวางแผนแค่นั้นเหรอ? ไม่ เธอทำมากกว่านั้น! เธอวางแผนให้ฉันแต่งงานกับผู้ชายเลว ๆ ทุบตีเมียตัวเองจนตาย...ฉันเคยโดนเขาทำร้ายจนตรงนั้นมีเลือดไหล ไปโรงพยาบาลก็ไม่ทันแล้ว ลูกในท้องฉัน เขาก็ไม่อยู่กับฉันแล้ว ฉันกลายเป็นคนพิการ แต่เฉียวซุนกลายเป็นคนที่คุณเลี้ยงดู ฉันอิจฉาเธอ ฉันรู้สึกไม่ยุติธรรมแล้วฉันผิดอะไร เธอได้ทุกอย่างที่ฉันต้องการ คำว่าคุณนายลู่มันควรจะเป็นของฉัน”หลังจากพูดอย่างนั้น ร่างกายของเธอก็สั่นสะท้านไปทั้งตัวเธอพึมพำอีกครั้ง “ฉันผิดอะไร? ทำไมต้องโดนแบบนี้”ลู่เจ๋อมองเธอเงียบ ๆหลังจากนั้นไม่นาน เขาก็หันมาเปิดหน้าต่าง ปล่อยให้ลมยามค่ำคืนข้างนอกช่วยกระจายกลิ่นเลือดในวอร์ด ไป๋เซียวเซียวไออย่างรุนแรงด้านหลังเขาแต่ลู่เจ๋อไม่สนใจเขาจ้องมองที่ต้นลอเรลและพูดด้วยเสียงแผ่วเบา “ผมจะให้คุณ 50 ล้านและให้คุณไปรักษาตัวที่ต่างประเทศ จ
ห้ามหย่าร้าง นายลู่คุกเข่าทุกคืนเกลี้ยกล่อม บทที่ 156
เช้าวันรุ่งขึ้น ลู่เจ๋อกำลังจะไปที่บริษัทคนรับใช้บอกเขาว่ามีคนมาที่ติงซวนโหลวพร้อมนำของมาด้วยสองอย่างลู่เจ๋อติดกระดุมข้อมือพลางเลิกคิ้ว “ของอยู่ไหน?”คนรับใช้นำลังที่สวยงามออกมาเพื่อที่จะย้ายไปที่ชั้นสองให้ลู่เจ๋อ แต่ลู่เจ๋อก็พูดอย่างใจเย็น “เดี๋ยวฉันทำเอง!”เขาหยิบกล่องขึ้นไปที่ชั้นสองแล้วเปิดออกเบา ๆทั้งสองสิ่งนี้ได้รับการซ่อมแซมและสะอาดเป็นระเบียบเรียบร้อย แต่อย่างที่อาจารย์พูด ไม่ว่าทักษะจะสูงแค่ไหน ก็ไม่สามารถซ่อมแซมอดีตและปัจจุบันได้ ไม่สามารถซ่อมแซมสิ่งที่เฉียวซุนเขียนในเวลานั้นได้ครึ่งหนึ่งของไดอารี่เต็มไปด้วยความกระตือรือร้นและไร้สาระของเฉียวซุนครึ่งหนึ่งเป็นกระดาษสีขาว ๆนิ้วเรียวของลู่เจ๋อลูบมันเบา ๆ สีหน้าของเขาอ่อนโยนมาก เมื่ออ่านเรื่องราวพวกนี้ ทำให้เขารู้สึกเหมือนอ่านถึงเฉียวซุนวัย 18 ที่ตกหลุมรักเขาเขาดูรูปนั้นอยู่นานแล้วแขวนไว้บนผนัง…...สามวันต่อมา เฉียวซุนได้พบกับลู่เจ๋อในงานสังสรรค์เธอชวนหลินซวงไปทานอาหารเย็นและขอความช่วยเหลือ หลังจากดื่มไวน์แดงไปสองแก้ว เธอก็รู้สึกเวียนหัวเล็กน้อย เธอล้างหน้าด้วยน้ำเย็นในห้องน้ำและรอเป็นเวลานานแต่เธอก็ยังรู้สึกอ
ห้ามหย่าร้าง นายลู่คุกเข่าทุกคืนเกลี้ยกล่อม บทที่ 157
เฉียวซุนส่ายหัว “ไม่เป็นไร! แค่มึนหัวนิดหน่อย”เธอหยิบเสื้อคลุมจากมือของเขา “ฉันกลับก่อนนะ!”หลินซวงพยักหน้าและเอามือล้วงกระเป๋า “ให้ฉันพาเธอกลับเถอะ!”เฉียวซุนรู้ว่าหลินซวงมีอย่างอื่นต้องทำ จึงพูดว่า “นายก็พึ่งดื่มมา นั่งแท็กซี่กลับเถอะ! ฉันไม่เป็นไร ส่วนเรื่องที่ให้ช่วย...”หลินซวงยิ้มให้เธอ “เรื่องนี้ยังมีฉันไง? วางใจเถอะเรื่องใหญ่แบบนี้ฉันกับอาจารย์เว่ยดูอยู่! ถ้าไม่มีอะไรงั้นฉันเข้าไปก่อนนะ อีกเดี๋ยว... จะมีกิจกรรมอย่างอื่นอีก”เขายังมีสติหลังจากที่ไป๋เซียวเซียวละทิ้งความฝันด้านดนตรีของเธอ เขาก็ไม่เคยติดต่อลู่เจ๋ออีกเลยเฉียวซุนรู้สึกขอบคุณ เธอสวมเสื้อโค้ทและกล่าวลากับหลินซวงบริเวณชั้นหนึ่งมันเป็นช่วงเวลาที่คนมักจะเรียกแท็กซี่ เฉียวซุนรอประมาณครึ่งชั่วโมงถึงจะได้ขึ้นรถ ใบหน้าของเธอซีดเซียวจากความหนาวเย็นอยู่ในรถในรถเบนท์ลีย์สีดำในลานจอดรถลู่เจ๋อกำลังนั่งอยู่ในรถ เขามองขาเรียวเล็กของเฉียวซุนสั่นเล็กน้อยขณะที่เธอรอรถ มองเธอกระชับเสื้อคลุมแน่นเพื่อป้องกันลมหนาว... และมองเธอดูโทรศัพท์อย่างกังวลเป็นครั้งคราวนี่คือชีวิตที่เธอต้องการเหรอ?ไม่มีรถหรือคนขับ เธอต้องการดื
ห้ามหย่าร้าง นายลู่คุกเข่าทุกคืนเกลี้ยกล่อม บทที่ 158
เฉียวซุนก็มองเข้าไปในดวงตาของเขาด้วย ดวงตาของเธอเงียบสงบมากหลังจากนั้นไม่นานลู่เจ๋อก็กดโทรศัพท์หาเธอเฉียวซุนตอบ และเธอก็ได้ยินเสียงเย็นชาของลู่เจ๋อ “ลงมา”เฉียวซุนมองเขาแล้วพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา “ลู่เจ๋อ ฉันบอกคุณแล้วว่าเราแยกกันอยู่แล้ว และฉันจะไปไหนกับใครก็ไม่เกี่ยวกับคุณ วันหลังฉันจะไม่ยอมเลิกยุ่งกับใครเพียงเพราะคุณอีก อีกอย่างวันนี้เป็นวันเกิดของคุณป้าเฮ่อ ฉันจะไปทานข้าวกับเธอ ฉันไม่ได้นอกใจคุณ ไม่ได้มีคนอื่น”“แต่คุณก็รู้ว่าเฮ่อจี้ถังชอบคุณ!”“แล้วไงล่ะ ไป๋เซียวเซียวก็ชอบคุณไม่ใช่เหรอ? คุณปฏิเสธเธอไหมล่ะ?”…...เฉียวซุนวางสายโทรศัพท์ลู่เจ๋อเห็นน้ำตาของเธอผ่านกระจก เพราะพูดถึงไป๋เซียวเซียวเหรอ? เธอยังคิดถึงเรื่องนั้นฝั่งเฮ่อจี้ถังเองก็สตาร์ทรถ เหลือเหยียบคันเร่งรถก็ชนแล้ว!รถทั้งสองคันชนกันทำให้เกิดเสียงดังรุนแรงลู่เจ๋อเป็นคนอารมณ์ไม่ดี เขาไม่เคยยอมใครเลย ยิ่งเป็นเฮ่อจี้ถังแต่เฉียวซุนกำลังนั่งอยู่ในรถเขากลัวว่าเฉียวซุนจะได้รับบาดเจ็บเบนท์ลีย์สีดำของลู่เจ๋อถอยออกไปช้า ๆ เขาขอให้เฉียวซุนออกไป เมื่อรถผ่านไป มือของลู่เจ๋อก็เอื้อมมือข้ามหน้าต่างไป ราวกับว่าเขาต้
ห้ามหย่าร้าง นายลู่คุกเข่าทุกคืนเกลี้ยกล่อม บทที่ 159
เฉียวซุนกลัวว่าเขาจะทำอะไรที่บ้ากว่านั้น เธอจึงพูดเบาๆ “ไปกันเถอะ!”ลู่เจ๋อคลายอ้อมกอดลงเล็กน้อยเธอบอกลาเฮ่อจี้ถัง และได้รอยยิ้มกลับมา “เสี่ยวซุน ถ้าว่างก็มาใหม่นะ แม่ผมคิดถึงคุณ”เฉียวซุนพยักหน้าเธอเมินลู่เจ๋อ เดินตรงไปที่รถเบนท์ลีย์สีดำ เปิดประตูผู้โดยสารแล้วขึ้นรถไปลู่เจ๋อถอยหลังตามไปขึ้นรถไม่นานรถก็ขับออกไปเฮ่อจี้ถังยืนอยู่ที่เดิมอยู่นาน จนแม่ของเขาลงมาหาเขา เธอตบไหล่ลูกชาย แล้วยิ้มเบา ๆ “ไม่แปลกใจเลยที่ลูกชอบเธอ”เฮ่อจี้ถังเอามือล้วงกระเป๋า “แม่ครับ เหมือนผมจะช้าไปหนึ่งก้าว”เฮ่อหยุนจับแขนของเขาและยังคงยิ้ม “ถ้าอย่างนั้นก็เก็บเธอไว้ในใจและช่วยเธอเมื่อเธอลำบากนะลูก...”ลู่เจ๋อขับรถเร็วมากประมาณห้านาทีต่อมา รถก็หยุดกะทันหันข้างริมถนนที่มีประชากรเบาบางพร้อมส่งเสียงเอี๊ยดเฉียวซุนนั่งเงียบเธอพูดเบา ๆ “วันนี้เป็นวันเกิดป้าเฮ่อ มันเป็นทางผ่านเขาหลังเลิกงานพอดี คุณอย่าคิดมากเลย”ลู่เจ๋อมองคืนที่มืดมิดนอกรถแล้วพูดเบา ๆ “เธอกำลังอธิบายให้ผมฟังหรือกลัวว่าผมจะจัดการกับเขา?”เฉียวซุนพูดอย่างตรงไปตรงมา “ฉันกลัวว่าคุณจะจัดการกับเขา!”ลู่เจ๋อหยิบบุหรี่ออกมาจ่อที่ริมฝีปา
Latest chapter
ห้ามหย่าร้าง นายลู่คุกเข่าทุกคืนเกลี้ยกล่อม บทที่ 445
ห้ามหย่าร้าง นายลู่คุกเข่าทุกคืนเกลี้ยกล่อม บทที่ 444
ห้ามหย่าร้าง นายลู่คุกเข่าทุกคืนเกลี้ยกล่อม บทที่ 443
ห้ามหย่าร้าง นายลู่คุกเข่าทุกคืนเกลี้ยกล่อม บทที่ 442
ห้ามหย่าร้าง นายลู่คุกเข่าทุกคืนเกลี้ยกล่อม บทที่ 441
ห้ามหย่าร้าง นายลู่คุกเข่าทุกคืนเกลี้ยกล่อม บทที่ 440
ห้ามหย่าร้าง นายลู่คุกเข่าทุกคืนเกลี้ยกล่อม บทที่ 439
ห้ามหย่าร้าง นายลู่คุกเข่าทุกคืนเกลี้ยกล่อม บทที่ 438
ห้ามหย่าร้าง นายลู่คุกเข่าทุกคืนเกลี้ยกล่อม บทที่ 437
