บททั้งหมดของ หลังวิวาห์ฟ้าแลบ ฉันก็กลายเป็นภรรยาคนโปรดของมหาเศรษฐี: บทที่ 441 - บทที่ 450

หลังจากคิดทบทวนแล้ว ไห่ถงก็ถาม: "จะพาเขาไปที่ไหนดีล่ะ?"โจวหงหลินรู้ว่าเธออาศัยอยู่ที่ไหนที่บ้านเกิดก็ไม่มีใครที่สามารถไว้ใจวางได้ ไม่ต้องพูดถึงพี่สาวที่กังวลอีก เธอเองก็คงจะไม่สบายใจเช่นกันเซินเสี่ยวจวินกระตุ้นความจำขึ้นมา "เสี่ยวเฟยไง ให้เสี่ยวเฟยช่วยสิ เธอเป็นลูกสาวเศรษฐีที่อาศัยอยู่ในคฤหาสน์ที่มีความปลอดภัยสูง เมื่อประกอบกับชื่อเสียงของชางซื่อกรุ๊ป แม้ว่าครอบครัวโจวจะมีความกล้าหาญบ้าบิ่นแค่ไหนก็ตาม พวกเขาก็ไม่กล้าไปที่ตระกูลซาง เพื่อก่อเรื่องวุน่วาย”“พวกเขาไม่คิดว่าหยางหยางจะอยู่ที่บ้านตระกูลซาง เสี่ยวเฟยชอบหยางหยางมาก และถ้าหยางหยางอยู่กับเธอ เธอก็จะดูแลเขาอย่างดี”เมื่อได้ยินเช่นนั้น ดวงตาของไห่ถงก็เป็นประกาย "ใช่แล้ว ฉันเกือบลืมเกี่ยวกับเสี่ยวเฟยไปแล้ว ไว้ฉันจะคุยกับพี่ทีหลัง ถ้าเธอตกลง ฉันจะขอให้เสี่ยวเฟยช่วยดูแลหยางหยาง"“เสี่ยวเฟยพูดไปแล้วก่อนหน้านี้ว่าถ้าต้องการความช่วยเหลือจากเธอสามารถพูดออกมาได้เลย ไห่ถง บางครั้งเราต้องยอมจำนนต่อความเป็นจริง ในโลกที่ไม่ยุติธรรมใบนี้ คนที่มีเงินและอำนาจจะจัดการอะไรๆ ได้ง่ายกว่าพวกเรา”เซินเสี่ยวจวินเกือบจะพูดว่า: เมื่อเธอสามารถพึ่

จ้านหยินกับไห่ถงออกไปอย่างเร่งรีบ ขณะที่จ้านหยินเดินไปก็กดโทรศัพท์ต่อสายถึงจ้านอี้เฉินด้วยในตอนเช้าตรู่ จ้านอี้เฉินยังคงฝันหวานอยู่โทรศัพท์ดังขึ้นครู่หนึ่งก่อนที่จ้านอี้เฉินจะรับสาย“พี่ใหญ่ เกิดอะไรขึ้น?”จ้านอี้เฉินลืมตาและมองดูหมายเลขโทศัพท์เรียกเข้า จากนั้นรับสายและหลับตาลงช่วงสุดสัปดาห์ เขามักจะนอนจนถึงเที่ยงวันเว้นแต่จะมีอะไรเกิดขึ้น“อี้เฉิน ยกเว้นจ้านเยี่ยน ให้แจ้งทุกว่าว่าให้ไปรวมตัวกันที่… ไห่ถง ต้องใช้ทางด่วนไปบ้านพี่สะใภ้ไหม? ตรงสี่แยกทางหลวงไหน?”“จะขึ้นทางหลวงใช้เวลาขับรถบนทางด่วนประมาณ 40 นาที แล้วออกตรงทางหลวง XX”จ้านหยินพูดกับน้องชายของเขาที่อยู่อีกปลายสายว่า "พวกนายทุกคนรอฉันและพี่สะใภ้อยู่ที่สี่แยกทางหลวง XX มีบางอย่างเกิดขึ้นและพวกเราต้องการความช่วยเหลือจากพวกนาย"เมื่อได้ยินว่าต้องรวบรวมพี่น้องทั้งเก้าคน—โอ้ ไม่รวมจ้านเยี่ยนที่ยังไม่บรรลุนิติภาวะ...จ้านอี้เฉินกังวลจึงถามขึ้นมา: “พี่ใหญ่ เกิดอะไรขึ้น?”จำเป็นต้องรวบรวมพี่น้องทั้งหมดเลย“หลานชายของพี่สะใภ้ของนายถูกลักพาตัวไป พี่สาวของเธอกำลังจะหย่ากับสามี และก่อนที่การหย่าจะสิ้นสุดลง ครอบครัวของฝั่งส

พ่อแม่โจวไม่สามารถช่วยเหลือลูกสาวของตัวเองได้ ทุกครั้งที่พวกเขาพยายามช่วย คุณยายจ้านก็จะไล่ตะเพิดพวกเขาออกไปครอบครัวโจวสมองขาวโพล้นคุณยายจ้านวัยเกือบแปดสิบปี ยังคงกล้าหาญอย่างน่าประหลาดใจจากการสนับสนุนความกล้าหาญของคุณยายจ้าน ไห่หลิงกับโจวหงอิงก็สู้กันอย่างดุเดือดโจวหงอิงที่ปากคอเราะร้ายอยู่เสมอ ไม่สามารถเทียบได้กับไห่หลิงในการต่อสู้ที่แท้จริงได้ ไห่หลิงไดอาศัยความได้เปรียบด้านน้ำหนัก จึงนั่งบนตัวเธอ ทำให้เธอไม่สามารถลุกขึ้นมาได้เมื่อไห่หลิงหยุดในที่สุด โจวหงอิงก็ดูสะบักสะบอมและแทบไม่ดูไม่เป็นผู้เป็นคน“หงหลิน ทำไมเก็บตัวนังสารเลวนี่ไว้แบบนี้ หย่ากับมันเดี๋ยวนี้ ไล่มันออกไป นี่คือบ้านของนาย ไล่มันออกไป!”โจวหงอิงไม่เคยได้รับความอับอายเช่นนี้มาก่อน เมื่อถูกไห่หลิงตบตีต่อหน้าผู้ชมจำนวนมาก ผมของเธอพันกันยุ่งเหยิง ใบหน้าของเธอบวมช้ำ และร่างกายของเธอปวดร้าวจากการกระชากอย่างไม่หยุดหย่อนของไห่หลิง"หงอิง"พ่อแม่โจวรีบช่วยลูกสาวให้ลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว ตรวจสอบดูอาการของเธอด้วยความเจ็บปวดอย่างมากคุณยายจ้านสั่งป้าเหลียง: ป้าเหลียง "ไปบอกเพื่อนบ้านเกี่ยวกับการกระทำชั่วช้าของครอบครัว

ไห่หลิงไม่มีรถเป็นของตัวเอง หลังจากคุยกับน้องสาวทางโทรศัพท์แล้ว น้องสาวและสามีก็ออกไปตามหาหยางหยาง ขณะที่เธออยู่สะสางปัญหากับโจวหงหลินอย่างไรก็ตาม เธออยู่ตัวคนเดียว ฃและโจวหงหลินก็มีทั้งครอบครัวของเขาอยู่ด้วย ซึ่งทำให้เธอเสียเปรียบโชคดีที่คุณยายจ้านและป้าเหลียงมาได้ทันเวลาและแก้วิกฤติของเธอโจวหงหลินหยิบสัญญาหย่าที่เขาเขียนไว้เมื่อคืนก่อนออกมาและพูดกับไห่หลิง "ไห่หลิง ฉันทำผิดกับเธอ ฉันยอมรับ และฉันรู้ว่าเธอจะไม่มีวันให้อภัยฉัน เนื่องจากพวกเราต่างเจ็บปวด ปละการแต่งงานครั้งนี้ไปต่อกันไม่ได้ งั้นก็จากกันด้วยเงื่อนไขที่ดีกันเถอะ”“นี่คือสัญญาหย่าที่ฉันเขียน ลองดูสิ ถ้าไม่มีปัญหา พวกเราสามารถลงนามและไปที่สำนักทะเบียนในวันจันทร์หน้าเพื่อจัดการขั้นตอนการหย่าให้เสร็จ”ไห่หลิงรับสัญญาหย่าด้วยใบหน้าที่เย็นชา และเมื่อเห็นเช่นนั้น เธอก็โกรธมากจนอยากจะฉีกโจวหงหลินเป็นชิ้นๆคุณยายจ้านก็ดูสัญญาหย่าที่เขียนโดยโจวหงหลิน หลังจากอ่านจบแล้ว คุณยายจ้านก็สูดหายใจเข้าลึกๆ เพื่อควบคุมความโกรธของเธอครอบครัวโจวเป็นครอบครัวของพวกเลวทรามต่ำช้าจริงๆ!โจวหงหลินเห็นว่าหน้าของไห่หลิงกลายเป็นน่าเกลียด และเ

ไห่ถงรีบวิ่งไปข้างหน้าและแย้งหยางหยางจากมือของพี่ใหญ่เริ่นด้วยมือทั้งสองข้าง จากนั้นก็ปล่อยมือข้างหนึ่ง แล้วตบเข้าไปหนึ่งที ฟาดไปที่หน้าพี่ใหญ่เริ่นพี่ใหญ่เริ่นอายุประมาณสิบปี แต่เพราะเขาสูง เขาจึงดูเหมือนวัยรุ่นอายุประมาณสิบสี่หรือสิบห้าปีทันทีที่ถูกไห่ถงตบ นอกจากจะไม่กลัวแล้ว แต่เขากลับยังโกรธจัดและพุ่งไปหาไห่ถงเหมือนคนบ้า พร้อมที่จะต่อสู้กับเธอใครจะไปรู้ว่าเขายังไม่ทันได้แตะต้องไห่ถง เขาก็ถูกเตะจนเท้าลอยจากพื้นก่อนที่เขาจะทันโต้ตอบ เขาก็ถูกกดเข้าไปกับผนัง หันหน้าไปทางผนังและโดยเผยแผ่นหลังของเขาออก มือของเขาถูกไพล่อย่างรวดเร็วและกดลงบนหลังของเขา และเขาต้องการที่จะต่อสู้ แต่มือใหญ่ทั้งสองนั้นก็เหมือนกับคีมเหล็ก ทำให้เขาไม่สามารถขยับได้มือที่ถูกตรึงไว้รู้สึกเจ็บปวดมากขึ้น"ปล่อยฉันไป!"พี่ใหญ่เริ่นตะโกน "ถ้าแกแน่จริงก็มาตัวตัวสิวะ!"เมื่อเห็นน้องชายของเธอถูกตรึงไว้กับกำแพง พี่สาวคนโตเริ่นก็ไม่คิดทบทวนก่อนที่จะพยายามช่วยเหลือเขา แต่เธอกลับถูกคนหลายคนขวางไว้เป็นกำแพงมนุษย์ จนกระทั่งเธอสังเกตเห็นว่าชายร่างสูงหลายคนเข้ามาในบ้านของพวกเขาผู้ชายพวกนั้นก็ดันหล่อมากเสียด้วยแม้ว