บททั้งหมดของ หลังวิวาห์ฟ้าแลบ ฉันก็กลายเป็นภรรยาคนโปรดของมหาเศรษฐี: บทที่ 431 - บทที่ 440

ไห่ถงรู้ดีว่าเธอรักนายน้อยจ้านมากขนาดไหน จึงไม่อยากจะพูดอะไรเยอะเกี่ยวกับหัวข้อนี้ เดี๋ยวซางเสี่ยวเฟยจะเสียใจ ก็รีบเปลี่ยนเรื่องคุยคุยไปคุยมา ซางเสี่ยวเฟยก็พูดถึงเรื่องที่ตัวเองกำลังจะทำตอนนี้ เธอพูด "พี่ใหญ่กลัวว่าถ้าฉันว่าก็จะคิดถึงนายน้อยจ้าน แล้วจะยิ่งเศร้ามากขึ้น เลยให้งานฉันมาทำ ให้ฉันทำทุกวิถีทางเพื่อตามหาคุณน้า""คุณน้าของคุณ?"ไห่ถงไม่ได้รู้เรื่องราวในครอบครัวของตระกูลชางนัก รู้แต่ว่าเป็นตระกูลชั้นนำรองลงมาจากตระกูลจ้านคนของตระกูลชางคนเดียวที่รู้จัก ก็คือซางเสี่ยวเฟย"ไห่ถง จะว่าไปคุณแม่ของฉันกับพวกเธอสองพี่น้องหน้าตาเหมือนกันมาก คุณตาคุณยายของฉันก็เสียไปนานแล้ว ไม่มีญาติคนไหนยอมรับเลี้ยงคุณแม่กับคุณน้า จนสุดท้ายท่านทั้งสองต้องถูกส่งไปอยู่สถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้า ใช้ชีวิตอยู่ที่นั่นระยะนึง เพราะคุณน้าของฉันยังเด็ก ไม่รู้เรื่องอะไรเท่าไหร่ แถมยังหน้าตาน่ารัก ก็เลยถูกคู่สามีภรรยาที่มีฐานะแต่ไม่มีลูกรับเลี้ยงไป""เหลือคุณแม่ของฉันที่ยังอยู่สถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้า แต่ท่าคิดถึงคุณน้าอยู่ตลอด หลังจากโตแล้วคุณแม่ของฉันมีกำลังมาพอ ก็เริ่มตามหาคุณน้า แต่จนปัญญาสมัยก่อนการจะตามหา

ซางเสี่ยวเฟยพูดด้วยความตื้นตัน "ไห่ถง ถ้าเธอช่วยพวกเราหาคุณน้าจนพบ เธฮก็คือผู้มีพระคุณต่อครอบครัวของเรา ครอบครัวเราจะตอบแทนเธออย่างดีที่สุด""พวกเราเป็นเพื่อนกัน ไม่ต้องเกรงใจขนาดนั้น ฉันก็แค่คิดถึงแม่ของฉัน ถ้าแม่ของฉันยังมีชีวิตอยู่ ฉันกับพี่สาวก็ต้องทำทุกอย่างเพื่อช่วยแม่ตามหาญาติพี่น้องเหมือนกัน"แม่เสียชีวิตไปสิบกว่าปีแล้ว ความทรงจำที่ไห่ถงมีต่อแม่ก็ไม่ได้ลึกซึ้งขนาดนั้นแล้ว โชคดีที่พี่สาวหน้าตาเหมือนแม่ เวลาที่มองหน้าพี่เธอถึงจำหน้าตาของแม่ได้"ไห่ถง ฉันไม่รบกวนเธอเดทกับสามีแล้ว เที่ยวให้สนุก จัดงานแต่งเมื่อไหร่ต้องบอกฉันนะ ฉันจะเป็นเพื่อนเจ้าสาวให้เธอ"ซางเสี่ยวเฟยหยอกไห่ถงสองประโยค จากนั้นก็เป็นฝ่ายวางสายไป"คุณหนูซางคนนั้นอีกแล้วหรอ?"จ้านหยินถามราวกับไม่รู้สึกรู้สาอะไร"อืม ตอนแรกเสี่ยวเฟยกะจะมาเที่ยวกับพวกเรา แต่พอได้ยินว่าฉันอยู่กับคุณ เธอก็เลยไม่อยากมา"จ้านหยินลอบสบถเย็นชาในใจ "ก็ยังคิดได้บ้าง!""ความจริงเสี่ยวเฟยนิสัยดีมาก เจ้านายของพวกคุณ..." พอคิดว่านายน้อยจ้านสวมแหวนแต่งงานขนาดนั้น ไห่ถงก็ถอนหายใจ "ทั้งสองคนคงไม่มีวาสนาต่อกัน""พวกคุณคุยอะไรกัน? ผมได้ยินคุณพ

ไห่ถงก็ไม่ได้โง่ที่คุณยายกับป้าเหลียงเดินไปไกล ก็เพราะอยากจะสร้างโอกาสให้สองสามีภรรยาได้อยู่กันตามลำพังไม่ง่ายนักที่จ้านหยินจะไม่ปฏิเสธและทิ้งระยะห่างกับเธออย่างเย็นชา ไห่ถงจึงเอนจอยไปกับรสชาติหอมหวานของการเดทสองสามีภรรยาเดินจับมือกัน เที่ยวชมสวนสไตล์จีนโบราณ ไห่ถงชอบสวนที่เต็มไปด้วยกลิ่นอายย้อนยุคและคลาสสิคแบบนี้ที่สุด"จ้านหยิน""อืม"จิตใจของจ้านหยินไม่ได้อยู่ที่วิว เขาคอยแอบมองหญิงสาวที่อยู่ข้างกายตลอดเวลาเมื่อได้ยินว่าไห่ถงเรียกเขา เขาก็หยุดฝีเท้าแล้วหันไปมองเธอด้วยสีหน้านิ่งๆ ประหนึ่งว่าเมื่อกี้เขากำลังมองเบื้องหน้าอยู่ ไม่ได้แอบมองเธอแบบนั้น"คุณทำงานอยู่ที่จ้านซื่อกรุ๊ป รู้ไหมว่ากิจการในเครือบริษัทของพวกคุณมีอะไรบ้าง? อย่างรีสอร์ทฮิลนี่ เจ้านายของคุณลงทุนไปกี่ที่?"จ้านหยินครุ่นคิด แล้วว่า "บริษัทของเรามีสาขาย่อยอยู่ในแต่ละเมืองใหญ่ๆ มีทั้งลงทุนและดำเนินกิจการในทุกอุตสาหกรรม แต่อย่างรีสอร์ทฮิล ลงทุนสร้างไปแค่สองที่ เพราะเลือกที่ดินลำบาก การจะลงทุนสร้างรีสอร์ทฮิลแบบนี้ ต้องใช้เงินทุนจำนวนมหาศาล""รีสอร์ทฮิลแห่งนี้บริษัทของผมลงทุนเองทั้งหมด ส่วนรีสอร์ทที่อยู่ในเมือง

เวลาแห่งความสนุกมักผ่านไปเร็วเพียงพริบตา ก็จบลงไปแล้วหนึ่งวันไห่ถงเดินเที่ยวชมทั้งวัน หลังจากถึงบ้าน ก็อาบน้ำ แล้วทิ้งศีรษะลงนอนคุณยายจ้านเห็นว่าเธอกลับไปในห้องของตัวเอง ยังคิดว่าจะสร้างอุบายเล่นละคร แต่ใครจะคิดเมื่อคุณยายจ้านเดินเข้าห้องไป ไห่ถงก็หลับปุ๋ยไปแล้ว ทำให้คุณยายจ้านไม่มีโอกาสได้เล่นละครสมใจเมื่อออกมาจากห้องของไห่ถง ก็เห็นหลานชายกำลังนั่งดูโทรทัศน์อยู่บนโซฟา แม้ว่าจะใจลอย แต่คุณยายจ้านก็โกรธเธอเดินเข้าไปหยิบรีโมทมาจากในมือของจ้านหยิน แล้วตำหนิเขาว่า "กลับมาถึงบ้าน แกกลายเป็นคนพูดไม่เป็น ทำไม่เป็นแล้วหรือไง?"จ้านหยินมองคุณยายของตัวเอง แล้วพูดอย่างใสซื่อ "ก็กลับมาซะขนาดนี้แล้ว จะให้ผมพูดอะไร? ทำอะไรอีก?"วันนี้เขาได้ผลตอบแทนงามมากได้จับมือไห่ถง จับทั้งวันไห่ถงมีเรื่องอะไรก็เล่าให้เขาฟังแล้วด้วย ความเชื่อใจที่มีต่อเขาก็เริ่มลึกซึ้งมากขึ้นเรื่อยๆคุณยายจ้าน "...""คุณยาย วันนี้เที่ยวมาทั้งวัน คุณยายก็เหนื่อยแล้วสินะ ผมให้ป้าเหลียงไปช่วยคุณยายเก็บกวาดห้องรับแขก?"คุณยายจ้านถอนหายใจ แล้วตอบรับคำสั้นๆไม่ต้องรอให้จ้านหยินออกปากสั่ง ป้าเหลียงก็เก็บกวาดห้องรับแขก

จ้านหยินแค่คิดถึงมัน แต่ไม่ได้ลงมือใด ๆ นี่เป็นความภาคภูมิใจของตัวเขา ที่จะไม่ยอมทำอะไรลับๆล่อๆแบบนั้นดังนั้น เขาจึงพลิกตัวกลับมาและเข้าเฝ้าพระอินทร์ในเวลาเดียวกัน ณ คอนโดแห่งหนึ่งโจวหงลินหยิบบุหรี่หนึ่งซองจากโต๊ะข้างเตียง ดึงบุหรี่ออกมาหนึ่งมวน และกำลังจะจุดบุหรี่นั้น ผู้หญิงที่อยู่ข้างๆ เขาเอื้อมมือออกมา แล้วพูดว่า "ขอฉันมวนหนึ่งด้วยค่ะ"โจวหงหลินยื่นบุหรี่ให้เย่เจียนี และจุดไฟให้เธอ"แค่เป็นครั้งคราวก็โอเค"นิสัยการสูบบุหรี่ของโจวหงหลินไม่ได้ติดบุหรี่มากนัก เขาจะสูบบุหรี่เฉพาะเมื่อต้องติดต่อกับลูกค้าเท่านั้น ไม่เช่นนั้น จะไม่สูบบุหรี่เว้นแต่เขาจะมีปัญหาไห่หลิงไม่ชอบผู้ชายที่สูบบุหรี่ เพราะปากจะมีกลิ่นเหม็นเย่เจียนีสูบบุหรี่เป็น แต่เธอปกติมักจะต้องทำตัวเหมือนกุลสตรี ดังนั้นเธอจึงไม่เคยสูบบุหรี่ต่อหน้าโจวหงหลิน ตอนนี้พวกเขาทั้งสองได้ผ่านอุปสรรคสุดท้ายแล้ว โจวหงหลินก็พร้อมที่จะหย่ากับไห่หลิงเพื่อเธอเธอรู้สึกว่าไม่จำเป็นต้องปิดบังมันแล้ว ไม่ช้าก็เร็วโจวหงหลินก็จะรู้หลังจากสูบบุหรี่ไปได้ครึ่งมวน เธอก็โน้มตัวไปซบโจวหงหลิน และกระซิบถาม : “มีเรื่องอะไรที่อยู่ในใจของคุณหรือเ