แชร์

บทที่ 433

ซางเสี่ยวเฟยพูดด้วยความตื้นตัน "ไห่ถง ถ้าเธอช่วยพวกเราหาคุณน้าจนพบ เธฮก็คือผู้มีพระคุณต่อครอบครัวของเรา ครอบครัวเราจะตอบแทนเธออย่างดีที่สุด"

"พวกเราเป็นเพื่อนกัน ไม่ต้องเกรงใจขนาดนั้น ฉันก็แค่คิดถึงแม่ของฉัน ถ้าแม่ของฉันยังมีชีวิตอยู่ ฉันกับพี่สาวก็ต้องทำทุกอย่างเพื่อช่วยแม่ตามหาญาติพี่น้องเหมือนกัน"

แม่เสียชีวิตไปสิบกว่าปีแล้ว ความทรงจำที่ไห่ถงมีต่อแม่ก็ไม่ได้ลึกซึ้งขนาดนั้นแล้ว โชคดีที่พี่สาวหน้าตาเหมือนแม่ เวลาที่มองหน้าพี่เธอถึงจำหน้าตาของแม่ได้

"ไห่ถง ฉันไม่รบกวนเธอเดทกับสามีแล้ว เที่ยวให้สนุก จัดงานแต่งเมื่อไหร่ต้องบอกฉันนะ ฉันจะเป็นเพื่อนเจ้าสาวให้เธอ"

ซางเสี่ยวเฟยหยอกไห่ถงสองประโยค จากนั้นก็เป็นฝ่ายวางสายไป

"คุณหนูซางคนนั้นอีกแล้วหรอ?"

จ้านหยินถามราวกับไม่รู้สึกรู้สาอะไร

"อืม ตอนแรกเสี่ยวเฟยกะจะมาเที่ยวกับพวกเรา แต่พอได้ยินว่าฉันอยู่กับคุณ เธอก็เลยไม่อยากมา"

จ้านหยินลอบสบถเย็นชาในใจ "ก็ยังคิดได้บ้าง!"

"ความจริงเสี่ยวเฟยนิสัยดีมาก เจ้านายของพวกคุณ..." พอคิดว่านายน้อยจ้านสวมแหวนแต่งงานขนาดนั้น ไห่ถงก็ถอนหายใจ "ทั้งสองคนคงไม่มีวาสนาต่อกัน"

"พวกคุณคุยอะไรกัน? ผมได้ยินคุณพ
บทที่ถูกล็อก
อ่านต่อเรื่องนี้บน Application

บทที่เกี่ยวข้อง

บทล่าสุด

DMCA.com Protection Status