All Chapters of หลังวิวาห์ฟ้าแลบ ฉันก็กลายเป็นภรรยาคนโปรดของมหาเศรษฐี: Chapter 411 - Chapter 420

ผู้เฒ่าลากกระเป๋าเดินทางตรงไปที่โซฟา จากนั้นนั่งลงแล้วพูดว่า "อาจ้าน ฉันอยากย้ายเข้าไปอยู่ในบ้านของหลานและถงถง"จ้านหยินขมวดคิ้ว "คุณยาย คุณสัญญากับฉันว่า..."“ฉันไม่ได้สร้างความเสียหายอะไรนิ ทำไมหลานต้องกังวล? กังวลเรื่องอะไร?”ผู้เฒ่าตอบเขาก่อน แล้วพูดอย่างมั่นใจว่า “พ่อกับลุงของหลานไล่ฉันออกจากบ้าน ฉันไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องขอลี้ภัยอยู่กับหลานชาย ไม่ได้เหรอ? หลานเองก็อยากเรียนแบบจากพ่อและลุง จากนั้นไล่ยายออกจากบ้าน?”“โอ้สวรรค์ คนแกมักถูกรังเกียจ โดนไล่ออกมาทุกที่ เลี้ยงลูกชายไปจะมีประโยชน์อะไร เลี้ยงหลานจะไปมีประโยชน์อะไร? แบบนี้มีหลานสาวที่เอาใจใส่ยังดีเสียกว่า”จ้านหยินพูดพร้อมเส้นสีดำบนใบหน้า“คุณยาย พ่อและลุงไม่สามารถไล่คุณออมาได้”หากต้องการย้ายมาอยู่กับเขา ก็อย่าตีโพยตีพายว่าพ่อกับลุงอกตัญญูผู้เฒ่ายิ้มแล้วพูดว่า "ยังไงก็พูดไม่ได้ว่าลูกสะใภ้ไล่ฉันออกมา? ลูกชายฉันเบ่งเขาออกมาเอง ฉันจะตำหนิพวกเขายังไง พวกเขาก็จะทำอะไรฉันไปมากกว่านี้ไม่ได้แล้ว ลูกสะใภ้ฉันไม่ได้เบ่งออกมา และฉันจะตำหนิลูกสะใภ้ได้อย่างไร”จ้านหยิน "..."“ฉันได้ยินมาหมดแล้ว”จ้านหยินรู้สึกไม่สบายใจ จึง

จ้านอี้เฉินพาคุณยายลงไปชั้นล่าง และทั้งสองยายหลานก็เตรียมตัวไปที่โรงแรมเพื่อทานอาหารทันทีที่เขาออกจากตึกสำนักงาน จ้านอี้เฉินก็เห็นไห่ถงด้วยสายตาเหยี่ยว“คุณยาย ตอนนี้ฉันเข้าใจแล้วว่าทำไมพี่ใหญ่ถึงให้ฉันพาคุณยายไปทานอาหาร”เขาชี้ไปที่ประตูบริษัทแล้วพูดกับคุณยายว่า “พี่สะใภ้มาที่นี่ และถือกล่องข้าว มาส่งอาหารให้พี่ใหญ่”ไม่น่าแปลกใจที่พี่ใหญ่รีบให้เขามาพาคุณยายไปอย่างร้อนรน เพราะเธอจะกลายเป็นกว้างขวางคอคุณยายจ้านและหรี่ตาลง ก่อนจะพูดว่า "นั่นมันถงถงจริงๆ ด้วย รีบโทรหาพี่ใหญ่ให้เปลี่ยนห้องทำงานไปที่ห้องทำงานแก อย่าให้ถงถงจับได้"จ้านอี้เฉินตอบกลับอืม และโทรหาพี่ใหญ่ไม่จำเป็นต้องบอกให้เขารู้ เพราะจ้านหยินรู้อยู่ก่อนแล้วว่า ไห่ถงมาถึงแล้วเขามีกล้องส่องทางไกลอยู่ในลิ้นชัก หลังจากส่งคุณยายออกไปแล้ว เขาก็ยืนอไปที่ข้างหน้าต่างพร้อมกับส่องกล้องมองลงข้างล่างไป เมื่อเขาเห็นรถของไห่ถงขับเข้ามา เขาก็วางกล้องส่องทางไกลกลับไปที่เดิม และรีบลงไปชั้นล่างจ้านอี้เฉินขับรถออกไปพร้อมกับคุณยายหยุดลงตรงทที่ประตูบริษัท กดลงกระจกรถลง และทักทายไห่ถง"คุณยาย อี้เฉิน"ไห่ถงเดินมาด้วยรอยยิ้มแล้วถาม

จ้านหยินเปิดฝากล่องอาหารกลางวัน แล้วพูดว่า "ถ้าคุณเข้ามาทำงานในบริษัท คุณก็จะรู้ว่ามีประธานและรองประธานหลายคนในบริษัท และแต่ละคนมีหน้าที่รับผิดชอบต่างกัน แต่ตำแหน่งฉันในบริษัทก็ไม่ได้สูงหรือต่ำ”ไห่ถงแลบลิ้นออกมา แล้วพูดว่า "โอเคค่ะ ฉันไม่มีความสามารถที่จะเข้ามาทำงานในบริษัทของคุณ ไม่อย่างนั้นฉันก็จำเจ้านายทั้งหลายเหล่านั้นไม่ได้แน่นอนค่ะ"จ้านหยินมองเธออย่างจริงจัง แล้วพูดว่า "ตอนนี้คุณก็โอเคดีนะ มีอิสระและรายได้ก็ไม่น้อย คุณไม่รู้เหรอว่า มีคนอิจฉาคุณมากแค่ไหน สำหรับคนที่ทำธุรกิจส่วนตัว"“ฉันไม่ชินกับการถูกคนอื่นคอยควบคุม ดังนั้นฉันจึงเปิดร้านนี้กับเสี่ยวจวินทันทีที่เรียนจบ ครอบครัวของเสี่ยวจวินก็มีส่วนช่วยด้วย ไม่อย่างนั้นจะไม่ได้สิทธิ์เปิดร้านหน้าโรงเรียน ซึ่งการเปิดร้านตรงบริเวณนั้น มันไม่ใช่เรื่องง่ายเลยค่ะ"“กระถางซื้อต้นไม้โชคลาภนั่น มาจากร้านออนไลน์ของฉันเหรอคะ?”ไห่ถงเห็นกระถางต้นไม้โชคลาภงวางอยู่บนโต๊ะของจ้านอี้เฉินจ้านหยินตอบกลับอืม เขาไม่อยากเห็นกระถางต้นไม้โชคลาภอี้เฉินของ อี้เฉินสักนิด เพราะเจ้าสองได้มาโดยไม่ต้องเสียเงินแม้แต่บาทเดียว“คุณไม่สังเกตหรือว่าตอนที่คุณ

แต่เธอไม่มีกระดาษแผ่นนั้นอยู่บนโต๊ะเครื่องแป้งอีกต่อไป เหมือนว่าเธอ ได้วาดรูปบนหลังกระดาษแผ่นนั้นโอ้!ไห่ถงมองที่จ้านหยินซึ่งกำลังนอนหลับสนิท เขาไม่ได้ตั้งภาพวาดของเธอ แต่ยังรวมถึงสัญญาระหว่างพวกเขาด้วย ไม่สิ มันเป็นสัญญาในส่วนของเธอที่ถูกทำลายไปแล้ว เขาคงสารภาพว่าสัญญานั้นเป็นเหมือนราชโอกาง และเขาเอาไปแอบไว้แล้วจิ้มนิ้วแหย่หน้าจ้านหยิน แต่เขาไม่มีปฎิกิริยาตอบสนอง ไห่ถงจึงแหย่อีกครั้งและพูดว่า "คุณทำลายสัญญาของฉันโดยไม่ได้ตั้งใจ และของคุณยังอยู่ในมือของคุณ มันไม่ยุติธรรม ฉันไม่มีหลักประกันใด ๆ "เอางี้ไหมไปขโมยสัญญาของเขามาทำลาย?ด้วยวิธีนี้ ที่จะยุติธรรม ไม่มีใครมีสัญญาอยู่ในมือ และไม่มีใครสามารถบังคับใครได้เมื่อคิดว่าเธอไม่มีโอกาสเข้าไปในห้องของเขาได้ ไห่ถงเริ่มรู้สึกก็ปวดหัว จะขโมยและทำลายสัญญาของเขาได้อย่างไรมอมเหล้าเขา?ทำให้เขาสลบเหรอ?หรือล่อลวงเขา?ไห่ถงคิดหลายวิธี แต่สุดท้ายเธอก็ปฏิเสธมันทั้งหมด แค่รอโอกาสดีกว่าไห่ถงคิดว่าตัวเองจะต้องรอเป็นเวลานานมาก ก่อนที่จะมีโอกาสได้เข้าไปในห้องของจ้านหยิน แต่ไม่ได้คาดหวังว่าจะมีโอกาสดีๆ ในตอนกลางคืนคุณยายจ้านก็มาถึงแล้ว ห

ภายในห้องของไห่ถง เธอกำลังช่วยคุณยายจ้านหยิบของทั้งหมดออกจากกระเป๋าเดินทาง คุณยายจ้านยังนำแก้วน้ำตัวเองมาดื่มที่บ้านอีกด้วย“คุณยายคะ นี่มันอะไรกัน? กำลังจะย้ายมาอยู่ที่นี่หรือคะ?”“อ่า อย่าพูดถึงมันหรอก พวกเขาล้วนเป็นลูกหลานที่ไม่กตัญญูที่ทำให้ฉันกังวลทุกวันแ ทังหมดนี้ช่างไร้ค่า ฉันอาจจะปล่อยไปอยู่ที่นี่สักพักหนึ่ง โดยอยู่นอกสายตา นอกหัวใจพวกเขาไปสักพักหนึ่ง” ”หลังจากที่ไห่ถงจัดข้าวของเสร็จแล้ว เธอก็ไปห้องน้ำเพื่อเตรียมน้ำอาบและตะโกนขึ้นมา: "คุณยายคะ น้ำพร้อมแล้ว มาอาบน้ำอุ่นก่อนค่ะ"คุณยายจ้านตอบกลับและรีบหยิยชุดนอน “นี่เป็นเหตุผลที่ฉันถึงอยากได้ลูกสาวหรือหลานสาวมาโดยตลอด สาวๆ ล้วนแต่มีน้ำใจ ดูสิ ตั้งแต่ฉันมาที่นี่ อาจ้าน เด็กคนนั้นก็ไม่สนใจฉันเลยด้วยซ้ำ มีเพียงถงถง ท่านั้นที่ใส่ใจ”ไห่ถงยิ้ม "คุณยายคะ ตอนที่คุณจับคู่ฉันกับจ้านหยิน คุณยังบอกด้วยว่าจ้านหยินเป็นคนละเอียดรอบคอบและมีน้ำใจ คุณยาย ลูกๆ หลานๆ ก็มีโชคดีเป็นของตัวเอง ยายไม่จำเป็นต้องพยายามหนักเกินไปเพื่อหลานๆ คุณยายควรสนุกไปกับชีวิตยามบั่นปลายและไม่ต้องกังวลอะไรมากนัก”ในความเห็นของเธอ ลูกชายและลูกสะใภ้ของคุณยายจ้านล้