บททั้งหมดของ หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี: บทที่ 481 - บทที่ 490

“เจ้ามีเรื่องขอร้องข้า?”เซี่ยเชียนฮวันเลิกคิ้วซังฉู่ซวินพักหน้าไปมา “หากพระชายายินดีที่จะช่วย ปลอกมีดพวกนี้ก็จะเป็นสิ่งตอบแทน พระชายาคิดเห็นอย่างไร”“งั้นเจ้าต้องบอกเรื่องที่ต้องการจะไหว้วานให้ชัดเจนก่อน ข้าจึงจะทราบว่าจะช่วยได้หรือไม่”แน่นอนว่าเซี่ยเชียนฮวันก็คงจะไม่รับปากอย่างโง่เขลาหรอกซังฉู่ซวินหัวเราะขึ้นมาครู่หนึ่ง “อันที่จริงก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร พระชายาก็ทราบดีว่าข้าเป็นเพียงแค่คนแสดงละครคนหนึ่ง พวกคนสูงศักดิ์ชอบฟัง ข้าก็เลยมีชื่อเสียงขึ้นมาบ้าง ได้รับพระมหากรุณาธิคุณโปรดปรานจากฝ่าบาท อีกสองสามวันก็ยังต้องเข้าวังไปแสดงลูกคอให้ฝ่าบาทรับฟังอีก”คำพูดนี้ฟังไปแล้วไม่ว่ามากหรือน้อยก็ค่อนข้างอวดอยู่บ้างแต่ซังฉู่ซวินพูดได้ธรรมดามาก ราวกับว่าก็ไม่ได้เห็นแก่ชื่อเสียงเลยหัวคิ้วของเขาขมวดขึ้นเล็กน้อย อีกทั้งยังเผยให้เห็นความกลัดกลุ้มจางๆออกมาด้วย “ประมาณว่าหลายวันนี้ร้องมากติดต่อกันมาหลายวันแล้ว ข้ารู้สึกว่าสภาวะของเสียงนับวันจะยิ่งแย่ หากถึงตอนนั้นเอ่ยปากไม่ออกต่อหน้าฝ่าบาท ก็ไม่เท่ากับว่าจะยั่วความซวยเข้าตัวหรอกหรือ?”“ได้ยินว่าพระชายาวิชาแพทย์เกินคน วันนี้ข้าก็บากหน้ามา

“แม้ว่าเซียวเย่หลันจะไม่ได้เรื่อง ก็ไม่ใช่สิทธิ์ของชายเทียมที่แม้แต่ใบหน้าก็ไม่กล้าเผยออกมาให้เห็น!”เซี่ยเชียนฮวันออกแรงถีบไปหนึ่งที!ชายคลุมหน้ารีบปล่อยนางออกแล้วถอยหลังไปทันที หลบกาณโจมตีที่เอาชีวิตนี้ไปได้เชาส่ายศีรษะไปมา “เสี่ยวฮวันวฮวัน จ้ายังไม่เคยลองดูเลย ทำไมถึงได้รู้ว่าข้าไม่เหมาะสมกับเจ้า”“หึ ข้าชอบผู้ชายที่สง่าผ่าเผย”เซี่ยเชียนฮวันหลังพิงกำแพงเอาไว้ ค่อยๆเคลื่อนตัวไปทางด้านทางแยกช้าๆชายคลุมหน้ากล่าวออกมาด้วยรอยยิ้มอย่างลึกซึ้งว่า: “ไม่เป็นไร ต้องมีสักวันที่เจ้าจะสามารถเห็นโฉมหน้าที่แท้จริงของข้าได้ ถึงตอนนั้นเซียวเย่หลันก็คงจะไม่คู่ควรกับเจ้าแล้ว”“คำพูดนี้ของเจ้าหมายความว่าอะไร”เซี่ยเชียนฮวันขมวดคิ้วจู่ๆนางก็นึกขึ้นมาได้ว่าชายคลุมหน้าเคยกล่าวเอาไว้ว่าทุกคนที่เหยียดหยามราชวงศ์ ต่างก็เป็นศัตรูของเขาทั้งนั้น!คำพูดนี้สามารถมีสองนัยได้อย่างแรกเขาต้องการจะเข้ายึดครองตำแหน่งอย่างที่สอง เขาเป็นคนของฝ่าบาท ช่วยฮ่องเต้ที่มากความสงสัยท่านนั้นขจัดอุปสรรคให้เกลี้ยงอยู่ในที่ลับเมื่อมองจากสถานการณ์ตอนนี้แล้ว อย่างแรกกับอย่างหลังมีความเป็นไปได้พอสมควรฮ่องเต้ฉีอู่ท

"ไม่มีอะไร หาใช่ของสำคัญ"ใบหน้าของเซี่ยเชียนฮวันแดงเรื่อสถานการณ์ซึ่งนางทะเลาะเบาะแว้งกับเซียวเย่หลันอยู่ตอนนี้ แน่นอนนางคงไม่กล้าเอ่ยว่าฝักดาบเล่มนั้นนางตั้งใจเสาะหาเพื่อมอบให้เขาเป็นของขวัญโชคดีที่รอบข้างค่อนข้างมืดไม่มีแสงไฟ เขาน่าจะมองได้ไม่ชัดเจนทันใดนั้นเอง เย่ซิ่นก็จูงรถม้าเดินตรงเข้ามา นางจึงรีบเอ่ยขึ้น "ในเมื่อเจ้าอยากให้ข้ากลับไปนักหนา เช่นนั้นก็รีบขึ้นรถม้ากันเถิด"เซียวเย่หลันหรี่ตาลงด้วยความเย็นชา แฝงไปด้วยความสงสัยแต่เขาไม่ได้เอ่ยปากพูด ได้แต่อุ้มเซี่ยเชียนฮวันเข้าไปในรถม้าจากนั้นเขาเดินลงมาหยิบสิ่งของที่หญิงสาวทำร่วงหล่นลงพื้นเมื่อครู่เป็นฝักดาบหรือนี่?แววตาแห่งความสงสัยของเซียวเย่หลันเพิ่มขึ้นเป็นทวีคูณนางไม่เป็นวิทยายุทธ์ เหตุใดจึงต้องมีของสิ่งนี้ติดตัว?น่าสงสัยเหลือเกิน!เซียวเย่หลันหยิบฝักดาบเล่มนั้นขึ้นมาดมใต้จมูก ก่อนที่ใบหน้าอันหล่อเหลาของเขาจะดูมืดมนลง แววตาเยือกเย็นไร้ความรู้สึกเขาสะบัดชายชุดก้าวขึ้นรถม้าแล้วนั่งข้างกายเซี่ยเชียนฮวัน หยิบฝักดาบในมือขึ้นมาเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเยือกเย็นว่า "นี่คืออะไร?""แค่กๆ ...เจ้ามีตาก็ดูเอาเองสิ เหตุใดต

สมองของเซี่ยเชียนฮวันว่างเปล่าทันใดนางไม่ได้หูฝาดไปใช่หรือไม่?เมื่อครู่ชายผู้นี้เรียกนางว่าฮวันฮวัน? ?มีเพียงคนที่สนิทใกล้ชิดนางเท่านั้นที่จะเรียกชื่อเล่นของนางก่อนหน้านี้เซียวเย่หลันล้วนเรียกชื่อสกุลเต็มของนางหากชื่อเรียกเมื่อครู่นางเพียงหูฝาดไป แต่ความอ่อนโยนของเขาตอนนี้ช่างสมจริงเหลือเกิน ไม่ว่าจะเป็นทุกการสัมผัส หรือริมฝีปากที่อบอุ่น ล้วนกำลังบอกกับนางว่านี่ไม่ใช่ความฝัน“ช้าก่อน เซียวเย่หลัน”ปฏิกิริยาแรกของนางคือคัดค้าน ถอยหนีจากประสบการณ์เสี่ยงชีวิตมากมายที่ผ่านมา ไม่ใช่เรื่องง่ายกว่านางจะบอกตัวเองให้ปล่อยวางได้ แต่บัดนี้เขากลับมากระตุ้นมันอีก...เซี่ยเชียนฮวันไม่เข้าใจจริงๆ ว่าชายคนนี้คิดสิ่งใดอยู่!“ว่าง่ายหน่อยสิ”ในที่สุดเขาก็พูดออกมาอีกครั้ง ก่อนจะขืนใจจูบนางอย่างดื่มด่ำภายในรถม้าอันคับแคบ เซี่ยเชียนฮวันไม่อาจหนีไปไหนได้เลย นางทำได้เพียงอยู่ในอ้อมกอดของเขา ปล่อยให้เขาทำตามอำเภอใจในเวลาต่อมา เซี่ยเชียนฮวันเองก็เริ่มรู้สึกคล้อยตามราวกับเซียวเย่หลันไม่ได้มีความสัมพันธ์ใกล้ชิดเช่นนี้กับสตรีมานานมากแล้ว เขากอดนางไว้แน่น แทบไม่ให้นางมีโอกาสหายใจหากเป็นเช่

โดยปกติแล้วยามบ่าวรับใช้รินสุรา ล้วนรินด้วยท่าทางยืนตรงโค้งเอวลงมาแต่เหวินเออร์กลับมีความคิดอื่นแอบแฝงนางตั้งใจคุกเข่าลงข้างกายของเซียวเย่หลัน เสื้อชั้นนอกเปิดออกเล็กน้อย มือข้างหนึ่งถือไหสุราหยกขาว อีกข้างหนึ่งถือแก้วสุราไว้ รอจนกระทั่งรินเต็มแล้วจึงค่อยๆ วางมือลงตรงหน้าเซียวเย่หลันต่อให้เซียวเย่หลันไม่อยากมองนาง แต่ยามที่เขาเอื้อมมือไปหยิบสุรา สายตาก็จะเหลือบเห็นร่างของนางมองจากมุมมองของเขาแล้ว ไม่รู้ว่าจะน่ามองสักเพียงไรเซี่ยเชียนฮวันเบ้ริมฝีปากแล้ววางจานอาหารลงบนโต๊ะอย่างแรง "เห็นหรือไม่? ข้าเป็นพระชายาอ๋องของเจ้าน่าสมเพชเพียงไร แม้แต่จานอาหารยังต้องเป็นผู้ยกเอง""ขออภัยเพคะเหนียงเหนียง บ่าวจะรีบไปยกเดี๋ยวนี้" เหวินเออร์ตกใจกลัว นางรีบคุกเข่าแล้วเอาศีรษะโขกพื้นสองที แต่น้ำเสียงของนางยังคงสูงกว่าปกติเล็กน้อย จงใจทำเป็นออดอ้อนยั่วยวนเซียวเย่หลันเหลือบมองดูเหวินเออร์ที่จากไปอย่างเร่งรีบ "สาวรับใช้ผู้นี้จวนอันติ้งโหวส่งมาเอง ไม่เกี่ยวอันใดกับข้า"“คงเป็นเพราะท่านพ่อท่านแม่ไม่ไว้ใจเจ้าน่ะสิ มิเช่นนั้นเหตุใดจึงจงใจส่งสาวรับใช้ในจวนมาให้ข้า"แม้ว่าพวกคนจากจวนอันติ้งโหวจะเ