เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 485
ปรับปรุงล่าสุด:
2024-10-29 19:42:56
บทที่เกี่ยวข้อง
หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี บทที่ 486
"ไม่มีอะไร หาใช่ของสำคัญ"ใบหน้าของเซี่ยเชียนฮวันแดงเรื่อสถานการณ์ซึ่งนางทะเลาะเบาะแว้งกับเซียวเย่หลันอยู่ตอนนี้ แน่นอนนางคงไม่กล้าเอ่ยว่าฝักดาบเล่มนั้นนางตั้งใจเสาะหาเพื่อมอบให้เขาเป็นของขวัญโชคดีที่รอบข้างค่อนข้างมืดไม่มีแสงไฟ เขาน่าจะมองได้ไม่ชัดเจนทันใดนั้นเอง เย่ซิ่นก็จูงรถม้าเดินตรงเข้ามา นางจึงรีบเอ่ยขึ้น "ในเมื่อเจ้าอยากให้ข้ากลับไปนักหนา เช่นนั้นก็รีบขึ้นรถม้ากันเถิด"เซียวเย่หลันหรี่ตาลงด้วยความเย็นชา แฝงไปด้วยความสงสัยแต่เขาไม่ได้เอ่ยปากพูด ได้แต่อุ้มเซี่ยเชียนฮวันเข้าไปในรถม้าจากนั้นเขาเดินลงมาหยิบสิ่งของที่หญิงสาวทำร่วงหล่นลงพื้นเมื่อครู่เป็นฝักดาบหรือนี่?แววตาแห่งความสงสัยของเซียวเย่หลันเพิ่มขึ้นเป็นทวีคูณนางไม่เป็นวิทยายุทธ์ เหตุใดจึงต้องมีของสิ่งนี้ติดตัว?น่าสงสัยเหลือเกิน!เซียวเย่หลันหยิบฝักดาบเล่มนั้นขึ้นมาดมใต้จมูก ก่อนที่ใบหน้าอันหล่อเหลาของเขาจะดูมืดมนลง แววตาเยือกเย็นไร้ความรู้สึกเขาสะบัดชายชุดก้าวขึ้นรถม้าแล้วนั่งข้างกายเซี่ยเชียนฮวัน หยิบฝักดาบในมือขึ้นมาเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเยือกเย็นว่า "นี่คืออะไร?""แค่กๆ ...เจ้ามีตาก็ดูเอาเองสิ เหตุใดต
หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี บทที่ 487
"เจ้าไม่ชอบงั้นหรือ? ช่างเถอะ ที่จริงข้าก็ไม่มีความรู้เรื่องเครื่องประดับดาบเหล่านี้ หากเจ้าไม่ชอบก็โยนทิ้งไปเถอะ"เซี่ยเชียนฮวันกระสับกระส่ายมากนี่เป็นครั้งแรกที่นางซื้อของขวัญให้ชายหนุ่มเดิมทีนางรู้สึกสับสนคิดแล้วคิดอีกอยู่ในใจ ว่าจะเอ่ยปากเช่นไรจึงจะไม่รู้สึกเขิน คิดไม่ถึงว่าสุดท้ายจะถูกเซียวเย่หลันบีบบังคับสอบถามจนได้เมื่อชายหนุ่มนิ่งเงียบไปเนิ่นนาน เซี่ยเชียนฮวันรู้สึกขายหน้าเหลือเกิน นางเปิดผ้าม่านรถม้าหวังจะโยนพวกมันทิ้งไป"ช้าก่อน!" เซียวเย่หลันรีบรั้งนางเอาไว้เซี่ยเชียนฮวันหันมามองด้วยแววตาอันสับสน "มีอะไรหรือ?""อย่าทิ้งมัน""เจ้าไม่ชอบมิใช่หรือ? ข้าเองก็ไม่รู้วิทยายุทธ์ เก็บเอาไว้ก็ไร้ประโยชน์""ข้าไม่ได้บอกว่าไม่ชอบ...แม้คุณภาพของพวกมันแสนธรรมดา เห็นแก่ที่เจ้ามีใจ ข้าจะรับไว้ก็แล้วกัน"เซียวเย่หลันแสดงท่าทีอันลำบากใจออกมา ก่อนจะเก็บฝักดาบทั้งสามลงเซี่ยเชียนฮวันถอนหายใจอย่างโล่งอกอย่างน้อย นางก็ได้ให้ของเขาไปแล้ว ไม่ถือว่าเสียเวลาเปล่าหากเซียวเย่หลันรังเกียจและไม่รับไว้ คงจะเป็นการทำร้ายจิตใจนางมากทีเดียว"ของเหล่านี้เจ้าไปซื้อมาจากที่ใด" เซียวเย่หลันเ
หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี บทที่ 488
สมองของเซี่ยเชียนฮวันว่างเปล่าทันใดนางไม่ได้หูฝาดไปใช่หรือไม่?เมื่อครู่ชายผู้นี้เรียกนางว่าฮวันฮวัน? ?มีเพียงคนที่สนิทใกล้ชิดนางเท่านั้นที่จะเรียกชื่อเล่นของนางก่อนหน้านี้เซียวเย่หลันล้วนเรียกชื่อสกุลเต็มของนางหากชื่อเรียกเมื่อครู่นางเพียงหูฝาดไป แต่ความอ่อนโยนของเขาตอนนี้ช่างสมจริงเหลือเกิน ไม่ว่าจะเป็นทุกการสัมผัส หรือริมฝีปากที่อบอุ่น ล้วนกำลังบอกกับนางว่านี่ไม่ใช่ความฝัน“ช้าก่อน เซียวเย่หลัน”ปฏิกิริยาแรกของนางคือคัดค้าน ถอยหนีจากประสบการณ์เสี่ยงชีวิตมากมายที่ผ่านมา ไม่ใช่เรื่องง่ายกว่านางจะบอกตัวเองให้ปล่อยวางได้ แต่บัดนี้เขากลับมากระตุ้นมันอีก...เซี่ยเชียนฮวันไม่เข้าใจจริงๆ ว่าชายคนนี้คิดสิ่งใดอยู่!“ว่าง่ายหน่อยสิ”ในที่สุดเขาก็พูดออกมาอีกครั้ง ก่อนจะขืนใจจูบนางอย่างดื่มด่ำภายในรถม้าอันคับแคบ เซี่ยเชียนฮวันไม่อาจหนีไปไหนได้เลย นางทำได้เพียงอยู่ในอ้อมกอดของเขา ปล่อยให้เขาทำตามอำเภอใจในเวลาต่อมา เซี่ยเชียนฮวันเองก็เริ่มรู้สึกคล้อยตามราวกับเซียวเย่หลันไม่ได้มีความสัมพันธ์ใกล้ชิดเช่นนี้กับสตรีมานานมากแล้ว เขากอดนางไว้แน่น แทบไม่ให้นางมีโอกาสหายใจหากเป็นเช่
หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี บทที่ 489
แต่ละวันใช้ข้ออ้างว่าไม่สบาย เพื่อที่จะผูกมัดเซียวเย่หลันไว้ข้างกายก็ใช่ว่าเป็นวิธีที่ดีเพราะในโลกใบนี้หญิงตั้งครรภ์หาได้มีเพียงแค่นางร้ายคนเดียวแต่ละคนล้วนเป็นเช่นนี้ หากมีเพียงนางที่เอาแต่บ่นร้องว่าปวดตรงนั้นเจ็บตรงนี้ในทุกๆ วัน ถึงอย่างไรก็คงมองออกว่าแสร้งทำนางร้ายเม้มริมฝีปาก กลอกตาเล็กน้อยแล้วมีแผนอื่นอยู่ในใจนางหัวเราะขึ้นเบาๆ "ท่านอ๋องให้เราไปหาหมอใช่หรือไม่? พรุ่งนี้ข้าจะไปหาเซี่ยเชียนฮวัน ไม่ว่าเจ้าใช้วิธีใดก็ตาม ต้องขอร้องให้นางมาดูอาการแก่ข้าให้ได้"เพราะเด็กในท้องไม่ใช่เลือดเนื้อเชื้อไขของเซียวเย่หลันจริงๆ หากในอนาคตเรื่องราวเกิดเปิดโปงขึ้นนางคงจบเห่สู้ฉวยโอกาสตอนนี้ ทำให้เซี่ยเชียนฮวันต้องรับโทษผิดมหันต์ ในตอนที่ลูกในท้องยังไม่เป็นรูปเป็นร่าง ล้มล้างเซี่ยเชียนฮวันอย่างเด็ดขาด ก็ถือว่าคุ้มค่าแล้วที่เด็กคนนี้มาเกิดในท้องนาง!วันต่อมามีคนเดินทางมาหาเซี่ยเชียนฮวันก่อนอวิ๋นซีก้าวหนึ่งเซี่ยเชียนฮวันเพิ่งจะตื่นขึ้นล้างหน้าแปรงฟันเรียบร้อยก็เดินไปในลานบ้าน พบแม่นางตัวน้อยหน้าตางดงามสะสวยยืนอยู่ที่ปากประตูนางโค้งกายเล็กน้อย "ถวายบังคมเหนียงเหนียง ข้าน้อยนามว่าเห
หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี บทที่ 490
โดยปกติแล้วยามบ่าวรับใช้รินสุรา ล้วนรินด้วยท่าทางยืนตรงโค้งเอวลงมาแต่เหวินเออร์กลับมีความคิดอื่นแอบแฝงนางตั้งใจคุกเข่าลงข้างกายของเซียวเย่หลัน เสื้อชั้นนอกเปิดออกเล็กน้อย มือข้างหนึ่งถือไหสุราหยกขาว อีกข้างหนึ่งถือแก้วสุราไว้ รอจนกระทั่งรินเต็มแล้วจึงค่อยๆ วางมือลงตรงหน้าเซียวเย่หลันต่อให้เซียวเย่หลันไม่อยากมองนาง แต่ยามที่เขาเอื้อมมือไปหยิบสุรา สายตาก็จะเหลือบเห็นร่างของนางมองจากมุมมองของเขาแล้ว ไม่รู้ว่าจะน่ามองสักเพียงไรเซี่ยเชียนฮวันเบ้ริมฝีปากแล้ววางจานอาหารลงบนโต๊ะอย่างแรง "เห็นหรือไม่? ข้าเป็นพระชายาอ๋องของเจ้าน่าสมเพชเพียงไร แม้แต่จานอาหารยังต้องเป็นผู้ยกเอง""ขออภัยเพคะเหนียงเหนียง บ่าวจะรีบไปยกเดี๋ยวนี้" เหวินเออร์ตกใจกลัว นางรีบคุกเข่าแล้วเอาศีรษะโขกพื้นสองที แต่น้ำเสียงของนางยังคงสูงกว่าปกติเล็กน้อย จงใจทำเป็นออดอ้อนยั่วยวนเซียวเย่หลันเหลือบมองดูเหวินเออร์ที่จากไปอย่างเร่งรีบ "สาวรับใช้ผู้นี้จวนอันติ้งโหวส่งมาเอง ไม่เกี่ยวอันใดกับข้า"“คงเป็นเพราะท่านพ่อท่านแม่ไม่ไว้ใจเจ้าน่ะสิ มิเช่นนั้นเหตุใดจึงจงใจส่งสาวรับใช้ในจวนมาให้ข้า"แม้ว่าพวกคนจากจวนอันติ้งโหวจะเ
หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี บทที่ 491
"ขอบพระทัยเหนียงเหนียง! เหวินเออร์เพียงอยากจะช่วยเหนียงเหนียงขจัดความกังวลใจ หากเหวินเออร์ได้รับความรักจากท่านอ๋อง แน่นอนว่าจะช่วยเหนียงเหนียงจัดการพระชายารองซู ไม่ลืมบุญคุณของเหนียงเหนียงอย่างแน่นอนเพคะ”เหวินเออร์ดีอกดีใจและรีบคุกเข่าคารวะในสมองของนางเต็มไปด้วยฉากที่นางได้รับความรักจนโดดเด่น และเลือกที่จะลืมประโยคเตือนสุดท้ายของเซี่ยเชียนฮวันเมื่อเหวินเออร์จัดการกับถ้วยชามอาหารเรียบร้อยแล้วอวิ๋นซีก็เดินทางมานางตรงเข้ามาคารวะเซี่ยเชียนฮวัน "ช่วงนี้พระชายารองซูรู้สึกไม่สบายกาย อยากจะเชิญพระชายาอ๋องเสด็จไปดูอาการให้หน่อยเพคะ""ข้าไม่ว่าง เชิญไปหาหมอคนอื่น"เซี่ยเชียนฮวันเดินตรงเข้าไปในห้องอวิ๋นซีตะโกนขึ้นเสียงดังว่า "ทักษะทางการแพทย์ของพระชายาอ๋องเก่งกาจที่สุดในเมืองหลวง หมอธรรมดาเหล่านั้นจะรักษาโรคให้นายหญิงได้อย่างไร มีเพียงท่านเท่านั้นที่ทำได้ หากพระชายาอ๋องยินดีเดินทางไปช่วยเหลือ นายหญิงคงจะซาบซึ้งและจดจำไปชั่วนิรันดร์!""นายหญิงของเจ้าไร้หนทางช่วยเหลือแล้ว รอความตายเถิด"เซี่ยเชียนฮวันทิ้งท้ายไว้ประโยคหนึ่งแล้วเดินหนีอย่างเย็นชาอวิ๋นซี "...”นางตั้งใจจะตามไป แต่กล
หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี บทที่ 492
เป็นเรื่องยากที่จะเห็นเซียวเย่หลันไม่มัดผมผมสีเข้มของชายคนนั้นราวกับผ้าไหม สยายอยู่หัวไหล่ของเขา แม้จะใช้ชีวิตอยู่ในสงครามมาหลายปี แต่ผิวพรรณของเขาก็ยังคงขาวสะอาด บรรเทากลิ่นไออันชั่วร้ายที่ตัวเขามาแต่กำเนิด และทำให้เขาดูนุ่มนวลขึ้นเล็กน้อย“จากมุมนี้ รูปร่างของเซียวเย่หลันก็ไม่มีใครเทียบได้จริงๆ...จุ๊ๆ ทำไมถึงรู้สึกว่าตัวเองกลายเป็นผู้หญิงหื่นกามไปแล้วล่ะ” เซี่ยเชียนฮวันที่หมอบอยู่ก็แอบดูอย่างลับๆ และเกิดความรู้สึกสับสนขึ้นมาในใจเวลานี้ เซียวเย่หลันยังคงถอดเสื้อผ้าของเขา หลังจากถอดชุดออก กล้ามเนื้อที่สมบูรณ์แบบของเขาก็ปรากฏให้เห็นอย่างชัดเจนต่อหน้าต่อตาของเซี่ยเชียนฮวัน ซึ่งทำให้คนหน้าแดงและใจเต้นรัวไม่ได้เมื่อก่อนตอนที่เซี่ยเชียนฮวันเห็นเขาเช่นนี้ มักจะเป็นตอนที่ฝังเข็มให้เขาในสถานการณ์ที่ตึงเครียด หรืออยู่ท่ามกลางแสงสลัวๆ หรือมีหมอกคลุมเครือมาบดบัง ดังนั้นนางจึงไม่ได้ดูมันอย่างจริงจังแต่ครั้งนี้นับว่าเป็นบุญตาจริงๆร่างกายที่เพรียวบางของชายคนนั้นถูกเปิดเผยเพียงครู่หนึ่ง และในไม่ช้าเขาก็เข้าไปนั่งในน้ำ เซี่ยเชียนฮวันสังเกตเห็นสมุนไพรสองสามชิ้นลอยอยู่ในน้ำหรือนี่คือการ
หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี บทที่ 493
“ซู่!”จู่ๆ เซียวเย่หลันก็ลุกขึ้นจากน้ำ!ใบหน้าของเขาเฉยชา มือเอื้อมไปหยิบผ้าที่แขวนไว้ เช็ดร่างกายให้แห้งก่อนสวมชุดสีดำบางๆ เหวินเออร์เดินตามไปหวังคอยรับใช้เปลี่ยนเสื้อผ้าคิดไม่ถึงว่าเซียวเย่หลันจะสะบัดแขนเสื้อ ใช้พลังภายในเสียจนเหวินเออร์กระเด็นลอยออกไป!นางกระแทกลงพื้นอีกครั้งจนกระดูกแทบหัก“ท่านอ๋อง หม่อมฉัน หม่อมฉันทำผิดอะไรหรือ...”เหวินเออร์น้ำเสียงสั่นคลอนแววตาของเซียวเย่หลันเยือกเย็นดุจสายน้ำ ผ้าคาดเอวสีแดงถูกผูกไว้อย่างลวกๆ “สาวรับใช้ที่หักหลังนาย มาจากทางไหน กลับไปทางนั้น”เหวินเออร์จึงได้เข้าใจ นางรีบกล่าวว่า “ท่านอ๋องอย่าเพิ่งโมโหไปเพคะ หม่อมฉันไม่ได้หักหลังนายหญิง แต่ได้รับอนุญาตจากพระชายาอ๋องแล้ว!”“นางอนุญาตหรือ?”เซียวเย่หลันหยุดฝีเท้าลง แววตาเปลี่ยนไปเป็นแหลมคมยิ่งหากเปรียบเทียบกันแล้ว เมื่อครู่เขาเพียงสะบัดเศษผงทิ้ง ทว่าตอนนี้กลับโมโหเสียรังสีอำมหิตแผ่ซ่านออกมาเหวินเออร์ไม่ทันได้สังเกตเห็น นางกล่าวต่อไปด้วยน้ำเสียสั่นคลอน “พระชายาอ๋องเห็นใจท่านอ๋อง บัดนี้เหนียงเหนียงทั้งสองล้วนตั้งครรภ์ ไม่อาจรับใช้ท่านอ๋องได้ ดังนั้นพระชายาอ๋องจึงส่งหม่อมฉันจะปรนนิ
บทล่าสุด
หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี บทที่ 514
“มันมาจากไหน?”เซียวเย่หลันถามเซี่ยเชียนฮวันขมวดคิ้ว “ตงไหล!”“ตงไหล...”พอได้ยินชื่อสถานที่นี้ สีหน้าของเซียวเย่หลันก็ขรึมลงเล็กน้อย เขานึกถึงคนๆ หนึ่งเซี่ยเชียนฮวันเอ่ยชื่อของคนที่อยู่ในความคิดของเขาทันที “รู้สึกว่าบังเอิญมากใช่หรือไม่? ยาที่พวกฆาตกรให้เหยื่อกินเป็นผลผลิตพิเศษจากตงไหล ประจวบเหมาะกับตอนที่พวกเขาจับคนร้ายแถบชานเมืองนั้น ฉินจีที่มีสมญานามว่าเป็นหญิงงามอันดับหนึ่งแห่งตงไหลถูกส่งตัวไปที่วังหลัง” “ช่างบังเอิญมากจริงๆ”เซียวเย่หลันจ้องไปที่หญ้าที่ส่งกลิ่นคาวปลาตายบนโต๊ะ นิ้ววางอยู่เหนือริมฝีปากแล้วบีบจมูกเบาๆเรื่องราวมากมายจริงๆเขาไม่รู้สึกว่าพวกนี้เป็นเรื่องบังเอิญทั้งสองเรื่องนี้ อย่างไรเสียก็ต้องเกี่ยวข้องกันเซี่ยเชียนฮวันพูดว่า “แล้วก็ ข้าให้เพื่อนไปสืบดูแล้ว เป็นเพราะหญ้าโช่วผิงถูกคนเข้าใจว่าเป็นยายืดอายุขัย มีจอมยุทธ์มากมายที่จะใช้มันกลั่นเป็นยาเพื่อใช้บำรุงสำหรับการฝึกยุทธ์”“เพื่อนเจ้าคนไหน? ผู้ชายหรือผู้หญิง?”จุดสนใจของเซียวเย่หลันอยู่ตรงนี้เซี่ยเชียนฮวันกลอกตามองบนอย่างไม่สบอารมณ์ “เถ้าแก่เนี้ยที่หอฮัวเยว่!”“อืม”ผู้หญิง เช่นนั้นเซียวเย่ห
หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี บทที่ 513
ซูอวี้เออร์สีหน้าแข็งค้างสมควรตายคิดไม่ถึงเลยว่าพวกโจรโฉดพวกนี้จะได้รับข่าวสารว่องไวเพียงนี้!นางยังนึกว่า พวกเขาควรจะเป็นพวกโจรกระจอกในยุทธภพ ไม่ค่อยมีความเข้าใจเกี่ยวกับราชวงศ์นัก และนางเพิ่งตั้งครรภ์ไม่นาน จากภายนอกแล้วก็ดูไม่ออกหากเป็นเช่นนี้ นางในตอนนี้ก็กลายเป็นแกะน้อยเข้าถ้ำเสือแล้วสิ??ในขณะที่ซูอวี้เออร์เหงื่อเปียกชุ่มไปทั้งตัวและกำลังคิดว่าจะรับมือต่ออย่างไรนั้น หัวหน้าชุดขาวก็เงยหน้าขึ้นแล้วหัวเราะเสียงดัง “ฮ่าๆๆ ไม่ต้องเป็นกังวลไป!”“เป้าหมายของพวกเราคือหญิงตั้งครรภ์ท้องโต เจ้าที่เพิ่งท้องแบบนี้ ทารกในครรภ์ยังไม่เป็นรูปเป็นร่างเลย ไม่มีประโยชน์อะไรกับเราสักนิด” อีกคนหนึ่งพูดเสียงเย็น หัวหน้าชุดขาวตบไปที่บ่าของพรรคพวกตัวเอง “เอาล่ะ อย่าทำให้นางตกใจไปเลย พวกเรากำลังต้องการเลือดเนื้อเชื้อไขของราชวงศ์ต้าเซี่ยพอดี นางยังช่วยพวกเราได้อีกมาก”สีหน้าของพรรคพวกคนนั้นแสดงออกถึงความแปลกใจเล็กน้อยแต่ ที่แห่งนี้ คำพูดของหัวหน้าคนเดียวที่ถือเป็นคำตัดสินสูงสุดเขาได้ตัดสินใจจะร่วมมือกับซูอวี้เออร์แล้วซูอวี้เออร์เผยรอยยิ้มที่พึงพอใจออกมา “ตอนนี้ท่านอ๋องจะออกลาดตระเวนทุกคืน
หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี บทที่ 512
ก่อนหน้านี้ เซียวจ้านได้พูดคุยกับนางหลายครั้งได้แสดงออกให้เห็นถึงความในใจอยู่บ้างแต่นางกลับไม่รู้เลยว่า เซียวจ้านนั้นแท้จริงแล้วไม่ได้เป็นคนเอาแต่เล่นไม่เอาอ่าวอย่างที่เผยให้เห็นในรูปลักษณ์ภายนอก ตอนเด็กเขาก็ผ่านความเจ็บปวดมาไม่น้อยแต่พวกนั้นต่างก็เป็นการพูดคุยเปิดใจทั่วไปเซี่ยเชียนฮวันยืนยันได้ว่าระว่างนางกับเซียวจ้านนั้นไม่มีการข้ามเส้น มากที่สุดก็เรียกได้ว่าเป็นเพื่อน ไม่ได้เป็นเหมือนที่เซียวเย่หลันคิดนางแค่นเสียงเหอะ “เซียวเย่หลัน ข้าว่านะ เพราะเจ้าเคยแอบขโมย พอมองใครก็รู้สึกว่าเป็นโจรเสียหมด”“ข้าไม่เคยขโมยของใคร” เซียวเย่หลันถูกทำให้โกรธจนขำแล้วเซี่ยเชียนฮวันยกมุมปาก “ตัวเจ้ามีหญิงสาวมากมาย ซูอวี้เออร์นั้นข้าไม่นับแล้ว ยังมีหลี่จิ้งหย่าที่ชอบพอกันมาตั้งแต่เด็ก ผู้อื่นแต่งงานกับองค์ชายสองแล้ว เจ้ายังไปติดพันนางยากจะอธิบายได้ชัดเจนอยู่เลย”“เป็นเพราะว่าจิตใจของท่านอ๋องเองไม่บริสุทธิ์ ดังนั้น ถึงได้รู้สึกว่าระหว่างข้ากับองค์ชายห้านั้นพิเศษอย่างไรล่ะ”เซียวเย่หลันน้ำเสียงเย็นเยียบ “ตัวข้าไม่เคยติดพันกับหลี่จิ้งหย่าจนอธิบายไม่ได้”“งั้นหรือ? เช่นนั้นวันนั้นที่ข้าเห็น
หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี บทที่ 511
“ข้าเป็นหมอผู้เชี่ยวชาญ ไม่กลัวหรอก”เซี่ยเชียนฮวันปากแข็ง ดึงฝ่ามือออกจากมือของเซียวเย่หลันแล้วเริ่มชันสูตรศพทีละร่างหญิงสาวพวกนี้ตายเพราะเสียเลือดมากเกินไปพวกนางถูกกรีดร่างทั้งเป็น วิธีการทารุณมากแต่ที่แปลกคือ ภายในร่างของพวกนางกลับมีร่องรอยของยาอยู่ แต่ไม่ได้ถูกพิษอย่างที่เจ้าหน้าที่ชันสูตรศพพูดพอเจ้าเมืองเห็นเซี่ยเชียนฮวันขมวดคิ้ว ดวงตาเต็มไปด้วยความไม่เข้าใจ เขาจึงบีบจมูกแล้วเดินไปด้านหน้าถามขึ้นว่า “พระชายาอ๋อง ท่านสังเกตพบสิ่งใดหรือไม่?”“จากที่ข้าสังเกต แทนที่จะพูดว่าพวกนางถูกพิษ ควรพูดว่าก่อนตาย พวกนางถูกคนกรอกยาชนิดหนึ่งให้กิน ไม่ถึงกับขั้นส่งผลร้ายต่อร่างกายมากนัก แต่ในเมื่อฆาตกรจะฆ่าพวกนางอยู่แล้ว เหตุใดต้องมากเรื่อง กรอกยาพวกนางด้วยเล่า”จุดที่เซี่ยเชียนฮวันคิดไม่ตกก็คือจุดนี้ในกระเพาะของทุกร่างล้วนมีเศษซากยาชนิดนี้เท่ากับว่า เรื่องนี้สำหรับฆาตกรแล้วเป็นขั้นตอนที่ขาดไม่ได้สำหรับฆาตกร ขั้นตอนนี้มีประโยชน์ต่อพวกเขาสูงสุดเซียวเย่หลันขมวดคิ้วเล็กน้อย “ยาชนิดนี้ทำขึ้นมาจากอะไรหรือ?”“น่าจะมีประโยชน์เพียงช่วยให้ร่างกายแข็งแรง แต่รายละเอียดต่างๆ ต้องรอให้ข้านำตั
หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี บทที่ 510
“ใครน่ะ?!”เซี่ยเชียนฮวันตกใจเดินไม่ให้ซุ่มไม่ให้เสียงมาอยู่ด้านหลังของนาง!พอนึกถึงเรื่องที่สตรีมีครรภ์หายตัวไปในช่วงนี้ ใจของเซี่ยเชียนฮวันก็เต้นตึกๆๆ รัวเป็นกลอง นางหันตัวขวับกลับมา นางก็ราดน้ำที่อยู่ในมือออกไปจนหมดจากนั้น...นางได้ทำให้ผมดกดำและเสื้อผ้าของเซียวเย่หลับเปียกไปหมดเซียวเย่หลันถูกน้ำราดทั้งหน้า หมดคำจะพูด ใช้มือเช็ดถูกแล้วพูดเสียงเย็น “การระมัดระวังตัวตลอดเวลานั้นเป็นเรื่องดี แต่ก็ไม่ต้องกลัวเป็นกระต่ายตื่นตูมไป”“ใครให้เจ้ามาไม่ให้เสียงสักนิดล่ะ มาอย่างกับผี ตกใจหมดเลย” เซี่ยเชียนฮวันเองก็อารมณ์ไม่ดี “แต่ก่อนเจ้าไม่มาโรงหมอไม่ใช่หรือ วันนี้วิ่งแจ้นมาที่นี่ทำไม?”“หากไม่ใช่เพราะเจ้าเมืองซุ่นเทียนมาขอแล้วขออีก ข้าเองก็คร้านจะมา”เซียวเย่หลันแสดงท่าทางรังเกียจเต็มที่ หยิบเอาผ้าออกมาเช็ดหน้าเซี่ยเชียนฮวันไม่เข้าใจ “เจ้าเมืองซุ่นเทียนขอร้องเจ้า? เขาเองก็อยากซื้อครีมบำรุงให้ฮูหยินของตนหรือ?”“พบศพเหยื่อสาวแถวชานเมืองหลวง ฝ่ายชันสูตรบอกว่าพวกนางถูกพิษ แต่ไม่สามารถตรวจสอบได้แน่ชัดว่าเป็นพิษจากอะไร เจ้าเมืองซุ่นเทียนก็เลยอยากขอให้เจ้าช่วย”เซียวเย่หลันพูดอธิบายส
หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี บทที่ 509
“รู้สิ ทำไมหรือ?”เซี่ยเชียนฮวันตะลึงตอนที่อยู่โรงหมอ นางได้ยินพวกชาวบ้านถกเถียงกันราวกับว่ามีหญิงสาวมากมายที่ถูกจับตัวหรือว่า ที่ฮ่องเต้เรียกตัวเซียวเย่หลันไปห้องทรงพระอักษรก็เพราะจะให้เขาตรวจสอบเรื่องนี้เซียวเย่หลันพูดเสียงทุ้มว่า “สตรีที่ถูกพวกเขาจับตัวไปล้วนเป็นสตรีมีครรภ์” “อะไรนะ???”เซี่ยเชียนฮวันอดตกใจไม่ได้!ตามหลักแล้ว สตรีที่ถูกจับตัวไปควรเป็นหญิงสาวอายุน้อย เหตุใดจึงเป็นสตรีมีครรภ์ล่ะ?“ตอนนี้ คนในเมืองหลวงในใจกระวนกระวาย เสด็จพ่อได้ออกประกาศห้ามออกจากเคหะสถานยามค่ำคืนแล้ว นับจากวันนี้เป็นต้นไป ข้าต้องนำทหารออกไปลาดตระเวนทุกคืน จนกว่าจะจับตัวพวกผู้ร้ายพวกนั้นได้”เซียวเย่หลันมองไปทางเซี่ยเชียนฮวันปราดหนึ่ง ยื่นมือไปบีบแก้มนาง “เจ้าดูแลเด็กน้อยในท้องของเจ้าให้ดี ช่วงนี้อย่าออกไปวิ่งพล่านที่ไหน ได้ยินไหม”“อื้อ”เซี่ยเชียนฮวันตอบอย่างว่าง่ายไม่แปลกที่เซียวเย่หลันไม่ยอมให้นางช่วยที่แท้ก็เพราะแค่มีครรภ์ก็ตกอยู่ในอันตรายแล้ว เพื่อปกป้องเด็กน้อยในท้อง นางต้องไม่เอาตัวเข้าไปเสี่ยงเซี่ยเชียนฮวันไม่ได้พูดเรื่องไปช่วยอีกนางติดตามเซียวเย่หลันกลับจวนอ๋อง แล้ว
หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี บทที่ 508
หลังจากที่ได้เห็นฉากพยานแมวในเหตุการณ์กับตาตัวเองแล้ว สุดท้ายฉินจีก็ยอมรับด้วยตัวเองแล้ว นางคุกเข่าต่อหน้าฮ่องเต้ ตัวสั่นเทิ้มสีพระพักตร์ของฮ่องเต้เคร่งขึมดูแล้ว เป็นเหมือนดั่งที่เจ้าห้าพูดจริงๆ ด้วย ฉินจีตั้งใจปล่อยแมวไปทำให้เซี่ยเชียนฮวันตกใจไม่ว่าตอนนี้เขาจะลำเอียงรักและเอ็นดูฉินจีมากเพียงใด เรื่องนี้ข้องเกี่ยวกับลูกหลานของราชวงศ์ ไม่สามารถทำตัวเอาหูไปนาเอาตาไปไร่ได้เหมือนเรื่องที่พวกนางสนมทั้งหลายแก่งแย่งความรักกัน เซียวเย่หลันเดินออกมา จ้องไปที่ฉินจีอย่างเย็นชา “ขอเสด็จพ่อลงโทษอย่างสาหัสด้วยพ่ะย่ะค่ะ”“ถ่ายทอดคำสั่ง ลำดับศักดิ์ของฉินจีลดขั้นลงเหลือเพียงไฉหนี่ว์ ถูกกักบริเวณในหอหลิวอินเป็นเวลาสามวัน ห้ามออกจากประตู”ฮ่องเต้กุมขมับ ไม่ได้มองไปทางฉินจีที่มีท่าทีน่าสงสารอีกทั้งลดลำดับศักดิ์ ทั้งถูกกักบริเวณ ถือว่าเป็นการให้เกียรติเซียวเย่หลันกับเซี่ยเชียนฮวันมากแล้ว เซี่ยเชียนฮวันยิ้มตาหยี “ขอบพระทัยเสด็จพ่อที่ทรงให้ความยุติธรรมเพคะ”จากนั้น นางก็หันไปทางเซียวจ้าน ในดวงตาเรียวเล็กมีประกายแสงแสดงถึงความจริงจัง “และต้องขอบคุณน้องห้าด้วยที่พูดผดุงความยุติธรรมแก่ข้า”“น้
หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี บทที่ 507
“ฝ่าบาท พระชายาจ้านอ๋องคงไม่ได้มีปัญหาที่ตรงนี้หรอกนะเพคะ”ฉินจีชี้ไปที่หัวของตัวเองฮ่องเต้โบกพระหัตถ์ “เอาล่ะ อย่าได้พูดเช่นนี้เลย”ฮ่องเต้ไม่ได้เอาความกับคำพูดส่งเดชของฉินจีอย่างไรเสีย การพูดตรงๆ เป็นเอกลักษณ์เฉพาะตัวของฉินจี ก็เหมือนหมิงเฟยอย่างนั้นหากไม่ใช่เพราะชอบนิสัยเช่นนี้ของนาง ฮ่องเต้ก็คงไม่ลำเอียงชอบนางมากกว่าทว่า ฮ่องเต้เองก็รู้สึกว่าเซี่ยเชียนฮวันราวกับว่าสมองถูกกระทบกระเทือน กลับมาตั้งคำถามกับแมวอย่างเอาจริงเอาจัง ไม่รู้ว่านางจะมาไม้ไหนอีก“หากแมวตัวนั้นตอบคำถามของพระชายาจ้านอ๋องจริงๆ หม่อมฉันยอมรับโทษเพคะ” ฉินจีหัวเราะเยาะเย้ยเบาๆ“เจ้าเป็นคนพูดเองนะ” เซี่ยเชียนฮวันนั่งปัดมืออยู่ที่พื้น “เอาล่ะ เป็นแมวที่สัตย์ซื่อหน่อยซิ”“เหมียว เหมียว เหมียว?” เจ้าแมวขาวเอียงหัวเล็กน้อยเซียวเย่หลันเองก็ทนดูไม่ค่อยไหวแล้ว อยากจะลากตัวนางออกไปทันใดนั้น ขณะที่ทุกคนกำลังคิดว่าเซี่ยเชียนฮวันกำลังก่อเรื่องนั้น เจ้าแมวขาวกลับยื่นอุ้งมือออกมา!มันทำเหมือนที่เซี่ยเชียนฮวันพูดจริงๆ ด้วย ข่วนไปที่หยกห้อยเอวที่อยู่ด้านขวาผู้คนต่างสีหน้าเปลี่ยนสี“เป็นไปไม่ได้!” ฉินจีโพล่งออก
หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี บทที่ 506
“ฝ่าบาททรงรอบรู้ หม่อมฉันเพียงแต่พูดความจริงเท่านั้น”ฉินจีหลุบตาลงฮ่องเต้มองไปที่เซียวจ้านแล้วพูดว่า “เจ้าห้า เจ้าเป็นคนมีมารยาทดีมาโดยตลอด ทำไมวันนี้ต้องมีปัญหากับฉินเออร์ด้วย”“ทูลเสด็จพ่อ ลูกไม่ได้ตั้งใจจะมุ่งเป้าไปที่ผู้ใด เพียงแต่เห็นฉินเจี๋ยอวี๋กับพระชายาจ้านอ๋องโต้เถียงกัน จากนั้นพระชายาจ้านอ๋องเกือบจะล้ม ซึ่งเลี่ยงไม่ได้ที่คนจะรู้สึกสงสัย”เซียวจ้านประกบมือคำนับแล้วกล่าวขึ้นในเวลานี้ ในที่สุดเซียวเย่หลันก็เอ่ยปากถามเซี่ยเชียนฮวันที่ยืนอยู่ข้างๆ ด้วยเสียงแผ่วเบาว่า “ล้มหรือเปล่า”“ไม่เป็นไร ไม่ตายหรอก”เซี่ยเชียนฮวันตอบอย่างไม่สบอารมณ์เซียวเย่หลันพูดไม่ออกสตรีที่ดูอ่อนแอกันคนภายนอกแต่กับคนในบ้านกลับหยาบคายใส่คนนี้นี่เขากำลังแสดงความเป็นห่วงนางชัดๆ แต่กลับพูดจายอกย้อนกับเขา“ฉินเอ๋อเพิ่งเข้าวังไม่เข้าใจกฎเกณฑ์ หากมีตรงไหนล่วงเกินสะใภ้เจ็ด พวกเจ้าก็แค่ให้อภัยก็จบแล้ว ไม่จำเป็นต้องทำให้ตึงเครียดขนาดนี้”ฮ่องเต้พูดเช่นนี้ เห็นได้ชัดว่าต้องการให้เรื่องนี้สงบลง ไม่ถือสาหาความผิดของฉินจีอย่างไรก็ตาม พอได้ยินเช่นนี้ฉินจีกลับตกใจเล็กน้อยเดิมทีนางคิดว่าฮ่องเต้จะไม่เพียงแต่ปกป้องนา
