บทที่ 486

"ไม่มีอะไร หาใช่ของสำคัญ"

ใบหน้าของเซี่ยเชียนฮวันแดงเรื่อ

สถานการณ์ซึ่งนางทะเลาะเบาะแว้งกับเซียวเย่หลันอยู่ตอนนี้ แน่นอนนางคงไม่กล้าเอ่ยว่าฝักดาบเล่มนั้นนางตั้งใจเสาะหาเพื่อมอบให้เขาเป็นของขวัญ

โชคดีที่รอบข้างค่อนข้างมืดไม่มีแสงไฟ เขาน่าจะมองได้ไม่ชัดเจน

ทันใดนั้นเอง เย่ซิ่นก็จูงรถม้าเดินตรงเข้ามา นางจึงรีบเอ่ยขึ้น "ในเมื่อเจ้าอยากให้ข้ากลับไปนักหนา เช่นนั้นก็รีบขึ้นรถม้ากันเถิด"

เซียวเย่หลันหรี่ตาลงด้วยความเย็นชา แฝงไปด้วยความสงสัย

แต่เขาไม่ได้เอ่ยปากพูด ได้แต่อุ้มเซี่ยเชียนฮวันเข้าไปในรถม้า

จากนั้นเขาเดินลงมาหยิบสิ่งของที่หญิงสาวทำร่วงหล่นลงพื้นเมื่อครู่

เป็นฝักดาบหรือนี่?

แววตาแห่งความสงสัยของเซียวเย่หลันเพิ่มขึ้นเป็นทวีคูณ

นางไม่เป็นวิทยายุทธ์ เหตุใดจึงต้องมีของสิ่งนี้ติดตัว?

น่าสงสัยเหลือเกิน!

เซียวเย่หลันหยิบฝักดาบเล่มนั้นขึ้นมาดมใต้จมูก ก่อนที่ใบหน้าอันหล่อเหลาของเขาจะดูมืดมนลง แววตาเยือกเย็นไร้ความรู้สึก

เขาสะบัดชายชุดก้าวขึ้นรถม้าแล้วนั่งข้างกายเซี่ยเชียนฮวัน หยิบฝักดาบในมือขึ้นมาเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเยือกเย็นว่า "นี่คืออะไร?"

"แค่กๆ ...เจ้ามีตาก็ดูเอาเองสิ เหตุใดต