Share
บทที่ 484
Related chapters
หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี บทที่ 485
"เพราะเหตุใด?"เซี่ยเชียนฮวันจ้องเขาตาเขม็งเอะอะทำสิ่งนั้นไม่ได้ สิ่งนี้ก็ไม่ได้ เขาจะเอาแต่ใจเกินไปแล้ว!เซียวเย่หลันเดินตรงเข้ามาสองก้าว เขากระซิบขึ้นว่า "เจ้ากลับไปบ้างเป็นครั้งคราข้าไม่ว่า แต่บัดนี้เจ้ากลับไปอาศัยอยู่เนิ่นนานหลายวัน หากคนนอกรู้เข้า คงคิดว่าข้าให้เจ้ากินเจ้าอยู่ไม่ดีพอ""อ้อ ใช่ๆ ๆ เจ้าให้ข้ากินอยู่อย่างดี เพียงแต่ของดีทุกอย่างล้วนต้องส่งไปที่เรือนจิ่นซิ่วก่อน รอเมื่อพระชายารองซูเลือกเรียบร้อยแล้ว จึงจะตกถึงมือข้าที่เป็นพระชายาหลวง”เซี่ยเชียนฮวันหัวเราะเยาะเย้ยเซียวเย่หลันชะงักลงเล็กน้อย ใบหน้าของเขาเผยถึงความเหนื่อยหน่าย "เจ้ามาจากตระกูลของไทเฮา ทั้งเป็นบุตรสาวของท่านโหวเจ้าได้กินดีอยู่ดีมาตั้งแต่เล็ก ชื่อเล่นนางร้ายไม่เหมือนกันกับเจ้า...""เจ้าคิดว่านางอ่อนแอบอบบาง ดังนั้นข้าจึงควรสละให้นางทุกอย่างหรือ?"ตรรกะที่ว่าใครอ่อนแอกว่าก็ควรได้รับ เซี่ยเชียนฮวันไม่อาจเข้าใจได้!อีกอย่าง ในตอนนั้นนางร้ายเป็นยอดคณิกาแห่งเมืองหลวง นางใช้ชีวิตอย่างมั่งคั่งท่ามกลางแก้วแหวนเงินทองมาเช่นกันอีกอย่างด้วยนิสัยไม่รับสินบนของเซียวเย่หลัน คาดว่าแม้แต่ของขวัญที่ขุนนางและเ
หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี บทที่ 486
"ไม่มีอะไร หาใช่ของสำคัญ"ใบหน้าของเซี่ยเชียนฮวันแดงเรื่อสถานการณ์ซึ่งนางทะเลาะเบาะแว้งกับเซียวเย่หลันอยู่ตอนนี้ แน่นอนนางคงไม่กล้าเอ่ยว่าฝักดาบเล่มนั้นนางตั้งใจเสาะหาเพื่อมอบให้เขาเป็นของขวัญโชคดีที่รอบข้างค่อนข้างมืดไม่มีแสงไฟ เขาน่าจะมองได้ไม่ชัดเจนทันใดนั้นเอง เย่ซิ่นก็จูงรถม้าเดินตรงเข้ามา นางจึงรีบเอ่ยขึ้น "ในเมื่อเจ้าอยากให้ข้ากลับไปนักหนา เช่นนั้นก็รีบขึ้นรถม้ากันเถิด"เซียวเย่หลันหรี่ตาลงด้วยความเย็นชา แฝงไปด้วยความสงสัยแต่เขาไม่ได้เอ่ยปากพูด ได้แต่อุ้มเซี่ยเชียนฮวันเข้าไปในรถม้าจากนั้นเขาเดินลงมาหยิบสิ่งของที่หญิงสาวทำร่วงหล่นลงพื้นเมื่อครู่เป็นฝักดาบหรือนี่?แววตาแห่งความสงสัยของเซียวเย่หลันเพิ่มขึ้นเป็นทวีคูณนางไม่เป็นวิทยายุทธ์ เหตุใดจึงต้องมีของสิ่งนี้ติดตัว?น่าสงสัยเหลือเกิน!เซียวเย่หลันหยิบฝักดาบเล่มนั้นขึ้นมาดมใต้จมูก ก่อนที่ใบหน้าอันหล่อเหลาของเขาจะดูมืดมนลง แววตาเยือกเย็นไร้ความรู้สึกเขาสะบัดชายชุดก้าวขึ้นรถม้าแล้วนั่งข้างกายเซี่ยเชียนฮวัน หยิบฝักดาบในมือขึ้นมาเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเยือกเย็นว่า "นี่คืออะไร?""แค่กๆ ...เจ้ามีตาก็ดูเอาเองสิ เหตุใดต
หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี บทที่ 487
"เจ้าไม่ชอบงั้นหรือ? ช่างเถอะ ที่จริงข้าก็ไม่มีความรู้เรื่องเครื่องประดับดาบเหล่านี้ หากเจ้าไม่ชอบก็โยนทิ้งไปเถอะ"เซี่ยเชียนฮวันกระสับกระส่ายมากนี่เป็นครั้งแรกที่นางซื้อของขวัญให้ชายหนุ่มเดิมทีนางรู้สึกสับสนคิดแล้วคิดอีกอยู่ในใจ ว่าจะเอ่ยปากเช่นไรจึงจะไม่รู้สึกเขิน คิดไม่ถึงว่าสุดท้ายจะถูกเซียวเย่หลันบีบบังคับสอบถามจนได้เมื่อชายหนุ่มนิ่งเงียบไปเนิ่นนาน เซี่ยเชียนฮวันรู้สึกขายหน้าเหลือเกิน นางเปิดผ้าม่านรถม้าหวังจะโยนพวกมันทิ้งไป"ช้าก่อน!" เซียวเย่หลันรีบรั้งนางเอาไว้เซี่ยเชียนฮวันหันมามองด้วยแววตาอันสับสน "มีอะไรหรือ?""อย่าทิ้งมัน""เจ้าไม่ชอบมิใช่หรือ? ข้าเองก็ไม่รู้วิทยายุทธ์ เก็บเอาไว้ก็ไร้ประโยชน์""ข้าไม่ได้บอกว่าไม่ชอบ...แม้คุณภาพของพวกมันแสนธรรมดา เห็นแก่ที่เจ้ามีใจ ข้าจะรับไว้ก็แล้วกัน"เซียวเย่หลันแสดงท่าทีอันลำบากใจออกมา ก่อนจะเก็บฝักดาบทั้งสามลงเซี่ยเชียนฮวันถอนหายใจอย่างโล่งอกอย่างน้อย นางก็ได้ให้ของเขาไปแล้ว ไม่ถือว่าเสียเวลาเปล่าหากเซียวเย่หลันรังเกียจและไม่รับไว้ คงจะเป็นการทำร้ายจิตใจนางมากทีเดียว"ของเหล่านี้เจ้าไปซื้อมาจากที่ใด" เซียวเย่หลันเ
หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี บทที่ 488
สมองของเซี่ยเชียนฮวันว่างเปล่าทันใดนางไม่ได้หูฝาดไปใช่หรือไม่?เมื่อครู่ชายผู้นี้เรียกนางว่าฮวันฮวัน? ?มีเพียงคนที่สนิทใกล้ชิดนางเท่านั้นที่จะเรียกชื่อเล่นของนางก่อนหน้านี้เซียวเย่หลันล้วนเรียกชื่อสกุลเต็มของนางหากชื่อเรียกเมื่อครู่นางเพียงหูฝาดไป แต่ความอ่อนโยนของเขาตอนนี้ช่างสมจริงเหลือเกิน ไม่ว่าจะเป็นทุกการสัมผัส หรือริมฝีปากที่อบอุ่น ล้วนกำลังบอกกับนางว่านี่ไม่ใช่ความฝัน“ช้าก่อน เซียวเย่หลัน”ปฏิกิริยาแรกของนางคือคัดค้าน ถอยหนีจากประสบการณ์เสี่ยงชีวิตมากมายที่ผ่านมา ไม่ใช่เรื่องง่ายกว่านางจะบอกตัวเองให้ปล่อยวางได้ แต่บัดนี้เขากลับมากระตุ้นมันอีก...เซี่ยเชียนฮวันไม่เข้าใจจริงๆ ว่าชายคนนี้คิดสิ่งใดอยู่!“ว่าง่ายหน่อยสิ”ในที่สุดเขาก็พูดออกมาอีกครั้ง ก่อนจะขืนใจจูบนางอย่างดื่มด่ำภายในรถม้าอันคับแคบ เซี่ยเชียนฮวันไม่อาจหนีไปไหนได้เลย นางทำได้เพียงอยู่ในอ้อมกอดของเขา ปล่อยให้เขาทำตามอำเภอใจในเวลาต่อมา เซี่ยเชียนฮวันเองก็เริ่มรู้สึกคล้อยตามราวกับเซียวเย่หลันไม่ได้มีความสัมพันธ์ใกล้ชิดเช่นนี้กับสตรีมานานมากแล้ว เขากอดนางไว้แน่น แทบไม่ให้นางมีโอกาสหายใจหากเป็นเช่
หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี บทที่ 489
แต่ละวันใช้ข้ออ้างว่าไม่สบาย เพื่อที่จะผูกมัดเซียวเย่หลันไว้ข้างกายก็ใช่ว่าเป็นวิธีที่ดีเพราะในโลกใบนี้หญิงตั้งครรภ์หาได้มีเพียงแค่นางร้ายคนเดียวแต่ละคนล้วนเป็นเช่นนี้ หากมีเพียงนางที่เอาแต่บ่นร้องว่าปวดตรงนั้นเจ็บตรงนี้ในทุกๆ วัน ถึงอย่างไรก็คงมองออกว่าแสร้งทำนางร้ายเม้มริมฝีปาก กลอกตาเล็กน้อยแล้วมีแผนอื่นอยู่ในใจนางหัวเราะขึ้นเบาๆ "ท่านอ๋องให้เราไปหาหมอใช่หรือไม่? พรุ่งนี้ข้าจะไปหาเซี่ยเชียนฮวัน ไม่ว่าเจ้าใช้วิธีใดก็ตาม ต้องขอร้องให้นางมาดูอาการแก่ข้าให้ได้"เพราะเด็กในท้องไม่ใช่เลือดเนื้อเชื้อไขของเซียวเย่หลันจริงๆ หากในอนาคตเรื่องราวเกิดเปิดโปงขึ้นนางคงจบเห่สู้ฉวยโอกาสตอนนี้ ทำให้เซี่ยเชียนฮวันต้องรับโทษผิดมหันต์ ในตอนที่ลูกในท้องยังไม่เป็นรูปเป็นร่าง ล้มล้างเซี่ยเชียนฮวันอย่างเด็ดขาด ก็ถือว่าคุ้มค่าแล้วที่เด็กคนนี้มาเกิดในท้องนาง!วันต่อมามีคนเดินทางมาหาเซี่ยเชียนฮวันก่อนอวิ๋นซีก้าวหนึ่งเซี่ยเชียนฮวันเพิ่งจะตื่นขึ้นล้างหน้าแปรงฟันเรียบร้อยก็เดินไปในลานบ้าน พบแม่นางตัวน้อยหน้าตางดงามสะสวยยืนอยู่ที่ปากประตูนางโค้งกายเล็กน้อย "ถวายบังคมเหนียงเหนียง ข้าน้อยนามว่าเห
หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี บทที่ 490
โดยปกติแล้วยามบ่าวรับใช้รินสุรา ล้วนรินด้วยท่าทางยืนตรงโค้งเอวลงมาแต่เหวินเออร์กลับมีความคิดอื่นแอบแฝงนางตั้งใจคุกเข่าลงข้างกายของเซียวเย่หลัน เสื้อชั้นนอกเปิดออกเล็กน้อย มือข้างหนึ่งถือไหสุราหยกขาว อีกข้างหนึ่งถือแก้วสุราไว้ รอจนกระทั่งรินเต็มแล้วจึงค่อยๆ วางมือลงตรงหน้าเซียวเย่หลันต่อให้เซียวเย่หลันไม่อยากมองนาง แต่ยามที่เขาเอื้อมมือไปหยิบสุรา สายตาก็จะเหลือบเห็นร่างของนางมองจากมุมมองของเขาแล้ว ไม่รู้ว่าจะน่ามองสักเพียงไรเซี่ยเชียนฮวันเบ้ริมฝีปากแล้ววางจานอาหารลงบนโต๊ะอย่างแรง "เห็นหรือไม่? ข้าเป็นพระชายาอ๋องของเจ้าน่าสมเพชเพียงไร แม้แต่จานอาหารยังต้องเป็นผู้ยกเอง""ขออภัยเพคะเหนียงเหนียง บ่าวจะรีบไปยกเดี๋ยวนี้" เหวินเออร์ตกใจกลัว นางรีบคุกเข่าแล้วเอาศีรษะโขกพื้นสองที แต่น้ำเสียงของนางยังคงสูงกว่าปกติเล็กน้อย จงใจทำเป็นออดอ้อนยั่วยวนเซียวเย่หลันเหลือบมองดูเหวินเออร์ที่จากไปอย่างเร่งรีบ "สาวรับใช้ผู้นี้จวนอันติ้งโหวส่งมาเอง ไม่เกี่ยวอันใดกับข้า"“คงเป็นเพราะท่านพ่อท่านแม่ไม่ไว้ใจเจ้าน่ะสิ มิเช่นนั้นเหตุใดจึงจงใจส่งสาวรับใช้ในจวนมาให้ข้า"แม้ว่าพวกคนจากจวนอันติ้งโหวจะเ
หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี บทที่ 491
"ขอบพระทัยเหนียงเหนียง! เหวินเออร์เพียงอยากจะช่วยเหนียงเหนียงขจัดความกังวลใจ หากเหวินเออร์ได้รับความรักจากท่านอ๋อง แน่นอนว่าจะช่วยเหนียงเหนียงจัดการพระชายารองซู ไม่ลืมบุญคุณของเหนียงเหนียงอย่างแน่นอนเพคะ”เหวินเออร์ดีอกดีใจและรีบคุกเข่าคารวะในสมองของนางเต็มไปด้วยฉากที่นางได้รับความรักจนโดดเด่น และเลือกที่จะลืมประโยคเตือนสุดท้ายของเซี่ยเชียนฮวันเมื่อเหวินเออร์จัดการกับถ้วยชามอาหารเรียบร้อยแล้วอวิ๋นซีก็เดินทางมานางตรงเข้ามาคารวะเซี่ยเชียนฮวัน "ช่วงนี้พระชายารองซูรู้สึกไม่สบายกาย อยากจะเชิญพระชายาอ๋องเสด็จไปดูอาการให้หน่อยเพคะ""ข้าไม่ว่าง เชิญไปหาหมอคนอื่น"เซี่ยเชียนฮวันเดินตรงเข้าไปในห้องอวิ๋นซีตะโกนขึ้นเสียงดังว่า "ทักษะทางการแพทย์ของพระชายาอ๋องเก่งกาจที่สุดในเมืองหลวง หมอธรรมดาเหล่านั้นจะรักษาโรคให้นายหญิงได้อย่างไร มีเพียงท่านเท่านั้นที่ทำได้ หากพระชายาอ๋องยินดีเดินทางไปช่วยเหลือ นายหญิงคงจะซาบซึ้งและจดจำไปชั่วนิรันดร์!""นายหญิงของเจ้าไร้หนทางช่วยเหลือแล้ว รอความตายเถิด"เซี่ยเชียนฮวันทิ้งท้ายไว้ประโยคหนึ่งแล้วเดินหนีอย่างเย็นชาอวิ๋นซี "...”นางตั้งใจจะตามไป แต่กล
หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี บทที่ 492
เป็นเรื่องยากที่จะเห็นเซียวเย่หลันไม่มัดผมผมสีเข้มของชายคนนั้นราวกับผ้าไหม สยายอยู่หัวไหล่ของเขา แม้จะใช้ชีวิตอยู่ในสงครามมาหลายปี แต่ผิวพรรณของเขาก็ยังคงขาวสะอาด บรรเทากลิ่นไออันชั่วร้ายที่ตัวเขามาแต่กำเนิด และทำให้เขาดูนุ่มนวลขึ้นเล็กน้อย“จากมุมนี้ รูปร่างของเซียวเย่หลันก็ไม่มีใครเทียบได้จริงๆ...จุ๊ๆ ทำไมถึงรู้สึกว่าตัวเองกลายเป็นผู้หญิงหื่นกามไปแล้วล่ะ” เซี่ยเชียนฮวันที่หมอบอยู่ก็แอบดูอย่างลับๆ และเกิดความรู้สึกสับสนขึ้นมาในใจเวลานี้ เซียวเย่หลันยังคงถอดเสื้อผ้าของเขา หลังจากถอดชุดออก กล้ามเนื้อที่สมบูรณ์แบบของเขาก็ปรากฏให้เห็นอย่างชัดเจนต่อหน้าต่อตาของเซี่ยเชียนฮวัน ซึ่งทำให้คนหน้าแดงและใจเต้นรัวไม่ได้เมื่อก่อนตอนที่เซี่ยเชียนฮวันเห็นเขาเช่นนี้ มักจะเป็นตอนที่ฝังเข็มให้เขาในสถานการณ์ที่ตึงเครียด หรืออยู่ท่ามกลางแสงสลัวๆ หรือมีหมอกคลุมเครือมาบดบัง ดังนั้นนางจึงไม่ได้ดูมันอย่างจริงจังแต่ครั้งนี้นับว่าเป็นบุญตาจริงๆร่างกายที่เพรียวบางของชายคนนั้นถูกเปิดเผยเพียงครู่หนึ่ง และในไม่ช้าเขาก็เข้าไปนั่งในน้ำ เซี่ยเชียนฮวันสังเกตเห็นสมุนไพรสองสามชิ้นลอยอยู่ในน้ำหรือนี่คือการ
Latest chapter
หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี บทที่ 514
หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี บทที่ 513
หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี บทที่ 512
หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี บทที่ 511
หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี บทที่ 510
หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี บทที่ 509
หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี บทที่ 508
หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี บทที่ 507
หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี บทที่ 506
