บททั้งหมดของ หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี: บทที่ 501 - บทที่ 510

ซูอวี้เออร์แสดงอากัปกิริยาให้ดูนอบน้อมหมอบต่ำในทางกลับกัน ยกเซี่ยเชียนฮวันขึ้นเป็นผู้มีศีลธรรมอันสูงส่งเวลานี้หากเซี่ยเชียนฮวันไม่ยอมให้อภัย ต้องถูกคนอื่นวิพากษ์วิจารณ์อย่างแน่นอนว่า “ไม่มีคุณธรรม” และ “จิตใจคับแคบ”นางก็แค่ถูกหมิงเฟยตีที่ฝ่ามือ แต่ซูอวี้เออร์เกือบล้มเชียวนะ!“ไม่โทษเจ้าหรอก ต้องโทษที่ข้าไม่ดีเอง ตอนที่ยืนขึ้นไม่ได้ดูแลเจ้าให้ดี เจ้าคงตกใจกระมัง”เซี่ยเชียนฮวันหายใจเข้าลึกๆ แล้วยิ้มอย่างสดใสให้กับซูอวี้เออร์ซูอวี้เออร์ตกตะลึงนางไม่คาดคิดว่าเซี่ยเชียนฮวันจะตอบเช่นนี้เดิมทีนางคิดว่าคนที่มีอารมณ์รุนแรงแบบเซี่ยเชียนฮวัน จะต้องเริ่มงัดข้อกับนาง จากนั้นทำเรื่องน่าอับอายต่อหน้าราชวงศ์ทั้งหลาย!“ข้า ข้าจะกล้าตำหนิพี่หญิงได้อย่างไร พี่หญิงเป็นพระชายา แต่ไหนแต่ไรมาท่านเป็นคนที่ถูกเสมอ มีแต่ข้าที่เป็นคนผิด”ซูอวี้เออร์หลุบตาลง พูดด้วยน้ำเสียงอ่อนแอน่าสงสาร แสร้งทำเป็นว่ามักถูกเซี่ยเชียนฮวันรังแกบ่อยครั้ง จนตัวเองกลายเป็นเหยื่อเซี่ยเชียนฮวันยิ้มตาหยีและพูดว่า “ไม่ ไม่ ไม่ ข้ารู้ว่าเจ้าขี้กลัวเหมือนหนู งานเลี้ยงในราชวงศ์ที่เป็นงานใหญ่เช่นนี้ เจ้าจะตกใจกลัวก็เป็นเรื

ตามกฎแล้ว ฉินจีมีสถานะต่ำกว่า ควรทำความเคารพเซี่ยเชียนฮวัน แล้วหลีกทางให้ทว่าฉินจีแต่ไม่เพียงจะไม่ทำความเคารพ แต่ยังไม่คิดที่จะหลีกทางให้ด้วยนางมองไปที่เซี่ยเชียนฮวันอย่างประเมิน กระตุกมุมปากขึ้นพูดว่า “ถนนแคบ พระชายาจ้านอ๋องโปรดหลีกทางด้วย”เมื่อได้ยินคำพูดของนาง เหล่าข้ารับใช้ในวังที่อยู่ซ้ายขวาข้างๆ สีหน้าพลันเปลี่ยนไปเล็กน้อย!ขันทีคนเมื่อครู่กล่าวแนะนำเสียงแผ่วเบา “นี่เกรงจะไม่เหมาะสม ตามมารยาทแล้ว ควรเป็นพวกที่ที่ต้องหลีกทาง...”“เหตุใดจะไม่เหมาะสม ข้าเป็นผู้หญิงของฝ่าบาท ตามลำดับอาวุโสก็อยู่เหนือกว่าพระชายาจ้านอ๋อง เป็นนางที่ต้องหลีกทางให้ข้าอยู่แล้ว”ฉินจีอาศัยว่าตนได้รับความโปรดปราน พูดอย่างมั่นใจ ไม่เห็นเซี่ยเชียนฮวันอยู่ในสายตาเลย“นี่...”ขันทีรู้สึกลำบากใจ แล้วเหลือบมองไปที่เซี่ยเชียนฮวันในเวลานี้เซี่ยเชียนฮวันมีสีหน้านิ่งเฉย ดูไม่ออกว่านางโกรธหรือไม่เขาไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากลดเสียงลง กล่าวโน้มน้าว “พระชายาจ้านอ๋องไม่เพียงแต่เป็นพระชายาเท่านั้น แต่ยังเป็นหลานสาวของไทเฮาอีกด้วย ท่านเพิ่งเข้าวังมาไม่นานมานี้ อย่าล่วงเกินนางจะดีกว่า”“แล้วอย่างไรเล่า ในวังคือฝ

“ฝ่าบาททรงรอบรู้ หม่อมฉันเพียงแต่พูดความจริงเท่านั้น”ฉินจีหลุบตาลงฮ่องเต้มองไปที่เซียวจ้านแล้วพูดว่า “เจ้าห้า เจ้าเป็นคนมีมารยาทดีมาโดยตลอด ทำไมวันนี้ต้องมีปัญหากับฉินเออร์ด้วย”“ทูลเสด็จพ่อ ลูกไม่ได้ตั้งใจจะมุ่งเป้าไปที่ผู้ใด เพียงแต่เห็นฉินเจี๋ยอวี๋กับพระชายาจ้านอ๋องโต้เถียงกัน จากนั้นพระชายาจ้านอ๋องเกือบจะล้ม ซึ่งเลี่ยงไม่ได้ที่คนจะรู้สึกสงสัย”เซียวจ้านประกบมือคำนับแล้วกล่าวขึ้นในเวลานี้ ในที่สุดเซียวเย่หลันก็เอ่ยปากถามเซี่ยเชียนฮวันที่ยืนอยู่ข้างๆ ด้วยเสียงแผ่วเบาว่า “ล้มหรือเปล่า”“ไม่เป็นไร ไม่ตายหรอก”เซี่ยเชียนฮวันตอบอย่างไม่สบอารมณ์เซียวเย่หลันพูดไม่ออกสตรีที่ดูอ่อนแอกันคนภายนอกแต่กับคนในบ้านกลับหยาบคายใส่คนนี้นี่เขากำลังแสดงความเป็นห่วงนางชัดๆ แต่กลับพูดจายอกย้อนกับเขา“ฉินเอ๋อเพิ่งเข้าวังไม่เข้าใจกฎเกณฑ์ หากมีตรงไหนล่วงเกินสะใภ้เจ็ด พวกเจ้าก็แค่ให้อภัยก็จบแล้ว ไม่จำเป็นต้องทำให้ตึงเครียดขนาดนี้”ฮ่องเต้พูดเช่นนี้ เห็นได้ชัดว่าต้องการให้เรื่องนี้สงบลง ไม่ถือสาหาความผิดของฉินจีอย่างไรก็ตาม พอได้ยินเช่นนี้ฉินจีกลับตกใจเล็กน้อยเดิมทีนางคิดว่าฮ่องเต้จะไม่เพียงแต่ปกป้องนา

หลังจากที่ได้เห็นฉากพยานแมวในเหตุการณ์กับตาตัวเองแล้ว สุดท้ายฉินจีก็ยอมรับด้วยตัวเองแล้ว นางคุกเข่าต่อหน้าฮ่องเต้ ตัวสั่นเทิ้มสีพระพักตร์ของฮ่องเต้เคร่งขึมดูแล้ว เป็นเหมือนดั่งที่เจ้าห้าพูดจริงๆ ด้วย ฉินจีตั้งใจปล่อยแมวไปทำให้เซี่ยเชียนฮวันตกใจไม่ว่าตอนนี้เขาจะลำเอียงรักและเอ็นดูฉินจีมากเพียงใด เรื่องนี้ข้องเกี่ยวกับลูกหลานของราชวงศ์ ไม่สามารถทำตัวเอาหูไปนาเอาตาไปไร่ได้เหมือนเรื่องที่พวกนางสนมทั้งหลายแก่งแย่งความรักกัน เซียวเย่หลันเดินออกมา จ้องไปที่ฉินจีอย่างเย็นชา “ขอเสด็จพ่อลงโทษอย่างสาหัสด้วยพ่ะย่ะค่ะ”“ถ่ายทอดคำสั่ง ลำดับศักดิ์ของฉินจีลดขั้นลงเหลือเพียงไฉหนี่ว์ ถูกกักบริเวณในหอหลิวอินเป็นเวลาสามวัน ห้ามออกจากประตู”ฮ่องเต้กุมขมับ ไม่ได้มองไปทางฉินจีที่มีท่าทีน่าสงสารอีกทั้งลดลำดับศักดิ์ ทั้งถูกกักบริเวณ ถือว่าเป็นการให้เกียรติเซียวเย่หลันกับเซี่ยเชียนฮวันมากแล้ว เซี่ยเชียนฮวันยิ้มตาหยี “ขอบพระทัยเสด็จพ่อที่ทรงให้ความยุติธรรมเพคะ”จากนั้น นางก็หันไปทางเซียวจ้าน ในดวงตาเรียวเล็กมีประกายแสงแสดงถึงความจริงจัง “และต้องขอบคุณน้องห้าด้วยที่พูดผดุงความยุติธรรมแก่ข้า”“น้

“ใครน่ะ?!”เซี่ยเชียนฮวันตกใจเดินไม่ให้ซุ่มไม่ให้เสียงมาอยู่ด้านหลังของนาง!พอนึกถึงเรื่องที่สตรีมีครรภ์หายตัวไปในช่วงนี้ ใจของเซี่ยเชียนฮวันก็เต้นตึกๆๆ รัวเป็นกลอง นางหันตัวขวับกลับมา นางก็ราดน้ำที่อยู่ในมือออกไปจนหมดจากนั้น...นางได้ทำให้ผมดกดำและเสื้อผ้าของเซียวเย่หลับเปียกไปหมดเซียวเย่หลันถูกน้ำราดทั้งหน้า หมดคำจะพูด ใช้มือเช็ดถูกแล้วพูดเสียงเย็น “การระมัดระวังตัวตลอดเวลานั้นเป็นเรื่องดี แต่ก็ไม่ต้องกลัวเป็นกระต่ายตื่นตูมไป”“ใครให้เจ้ามาไม่ให้เสียงสักนิดล่ะ มาอย่างกับผี ตกใจหมดเลย” เซี่ยเชียนฮวันเองก็อารมณ์ไม่ดี “แต่ก่อนเจ้าไม่มาโรงหมอไม่ใช่หรือ วันนี้วิ่งแจ้นมาที่นี่ทำไม?”“หากไม่ใช่เพราะเจ้าเมืองซุ่นเทียนมาขอแล้วขออีก ข้าเองก็คร้านจะมา”เซียวเย่หลันแสดงท่าทางรังเกียจเต็มที่ หยิบเอาผ้าออกมาเช็ดหน้าเซี่ยเชียนฮวันไม่เข้าใจ “เจ้าเมืองซุ่นเทียนขอร้องเจ้า? เขาเองก็อยากซื้อครีมบำรุงให้ฮูหยินของตนหรือ?”“พบศพเหยื่อสาวแถวชานเมืองหลวง ฝ่ายชันสูตรบอกว่าพวกนางถูกพิษ แต่ไม่สามารถตรวจสอบได้แน่ชัดว่าเป็นพิษจากอะไร เจ้าเมืองซุ่นเทียนก็เลยอยากขอให้เจ้าช่วย”เซียวเย่หลันพูดอธิบายส