บทที่ 482

“เจ้ามีเรื่องขอร้องข้า?”

เซี่ยเชียนฮวันเลิกคิ้ว

ซังฉู่ซวินพักหน้าไปมา “หากพระชายายินดีที่จะช่วย ปลอกมีดพวกนี้ก็จะเป็นสิ่งตอบแทน พระชายาคิดเห็นอย่างไร”

“งั้นเจ้าต้องบอกเรื่องที่ต้องการจะไหว้วานให้ชัดเจนก่อน ข้าจึงจะทราบว่าจะช่วยได้หรือไม่”

แน่นอนว่าเซี่ยเชียนฮวันก็คงจะไม่รับปากอย่างโง่เขลาหรอก

ซังฉู่ซวินหัวเราะขึ้นมาครู่หนึ่ง “อันที่จริงก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร พระชายาก็ทราบดีว่าข้าเป็นเพียงแค่คนแสดงละครคนหนึ่ง พวกคนสูงศักดิ์ชอบฟัง ข้าก็เลยมีชื่อเสียงขึ้นมาบ้าง ได้รับพระมหากรุณาธิคุณโปรดปรานจากฝ่าบาท อีกสองสามวันก็ยังต้องเข้าวังไปแสดงลูกคอให้ฝ่าบาทรับฟังอีก”

คำพูดนี้ฟังไปแล้วไม่ว่ามากหรือน้อยก็ค่อนข้างอวดอยู่บ้าง

แต่ซังฉู่ซวินพูดได้ธรรมดามาก ราวกับว่าก็ไม่ได้เห็นแก่ชื่อเสียงเลย

หัวคิ้วของเขาขมวดขึ้นเล็กน้อย อีกทั้งยังเผยให้เห็นความกลัดกลุ้มจางๆออกมาด้วย “ประมาณว่าหลายวันนี้ร้องมากติดต่อกันมาหลายวันแล้ว ข้ารู้สึกว่าสภาวะของเสียงนับวันจะยิ่งแย่ หากถึงตอนนั้นเอ่ยปากไม่ออกต่อหน้าฝ่าบาท ก็ไม่เท่ากับว่าจะยั่วความซวยเข้าตัวหรอกหรือ?”

“ได้ยินว่าพระชายาวิชาแพทย์เกินคน วันนี้ข้าก็บากหน้ามา