บททั้งหมดของ อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส: บทที่ 1241 - บทที่ 1250

ความทรงจำก่อนหน้านี้บอกนาง ว่าฟู่จาวหนิงเป็นหมอเทวดา แต่ตอนนี้พอสัมผัสได้ถึงวิชาแพทย์ของนางอย่างแท้จริง เสิ่นเชี่ยวก็อารมณ์ซับซ้อนขึ้นมา แต่ที่แจ่มชัดที่สุดคือความภาคภูมิใจนี่คือลูกสาวของนาง นางภาคภูมิใจมากจริงๆ ภูมิใจเอามากๆแต่ก็ไม่รู้ว่าฟู่จาวหนิงต้องเจอเรื่องลำบากมาแค่ไหน ถึงได้กลายมาเป็นหมอตั้งแต่อายุยังน้อยแค่นี้ นางรู้สึกสะอื้นที่จมูกขึ้นมาอีกแล้วฟู่จิ้นเชินพอเห็นภรรยาผ่อนคลายลงมา ก็รู้สึกอาการปวดหัวของนางน่าจะบรรเทาลงแล้วเขาจึงพูดต่อว่า "ความทรงจำในงานเลี้ยงของฮูหยินมีถึงแค่นี้ ตอนที่นางตื่นมาอีกที ก็เห็นว่าตนเองถือชามยาพิษนั่นไว้แล้ว ยืนอยู่ข้างเตียงอ๋องเจวี้ยนที่ยังเล็ก คนมากมายหลั่งไหลเข้ามามองนาง คนทั้งหมดพูดกันว่านางกรอกยาพิษใส่อ๋องเจวี้ยน ไม่มีใครให้โอกาสนางได้อธิบายเลย"น้ำตาเสิ่นเชี่ยวไหลลงมาอีกครั้ง"ข้าคิดไม่ออกจริงๆ ว่าตอนนั้นตัวเองไปอยู่ที่นั่นตอนไหน แต่ว่า ข้าไม่น่าจะใช้คนที่ทำร้ายใต้ฝ่าพระบาท""และเพราะนางก็อธิบายอะไรไม่ได้ ดังนั้นจึงถูกคุมตัวเข้าไปในคุกใหญ่ หลังจากข้ารู้เรื่องนี้ จึงไปขอร้ององค์รัชทายาท ให้ขอเวลาข้าหน่อย ให้ข้าได้ตรวจสอบความจริง องค์จัก

เสิ่นเชี่ยวถลึงตาค้างชั่วขณะหนึ่ง บรรยากาศในห้องก็ตึงเครียดขึ้นมาแม้ฟู่จิ้นเชินกับเสิ่นเชี่ยวจะรู้สึกว่าตนเองในอดีตจะถูกใส่ร้าย แต่ไม่ว่าอย่างไร เรื่องในตอนนั้นก็ส่งผลกระทบร้ายแรงที่ย้อนกลับไปแก้ไขไม่ได้อ๋องเจวี้ยนหลายปีนี้มีสุขภาพย่ำแยมาตลอด ยังถูกพูดไว้ว่าจะอายุไม่ถึงสามสิบอีกด้วยสิ่งเหล่านี้ พวกของฟู่จิ้นเชินต่อมานั้นรู้อยู่ แค่ความทรงจำถูกทำให้สับสนเท่านั้น ตอนนี้ล้วนนึกออกหมดแล้วและพวกเขาที่ต้องทิ้งบ้านเกิดเมืองนอน ทอดทิ้งครอบครัว ระหกระเหินมาหลายปี แทบเอาตัวไม่รอดไม่ว่าอย่างไร ระหว่างพวกเขาก็ถูกคั่นไว้ด้วยเหวลึกที่มิอาจข้ามไปได้อยู่แต่ว่าตอนนี้เซียวหลันยวนกับฟู่จาวหนิงเป็นสามีภรรยากันแล้ว!ฟู่จิ้นเชินหลังจากตกตะลึงก็คิดจะลงจากเตียงทันทีเขาประสานสายตากับเซียวหลันยวน ยื่นมามาขวางไว้ตรงหน้าฟู่จาวหนิง"อ๋องเจวี้ยน ถ้าท่านเกลียดชังพวกเรา ก็นำความโกรธมาลงที่พวกเราเสีย จาวหนิงตอนนั้นยังเป็นเพียงเด็กน้อย นางไม่รู้อะไรทั้งนั้น เรื่องนี้ไม่เกี่ยวอะไรกับนาง"ฟู่จาวหนิงมองแขนที่มาขวางอยู่ตรงหน้าตนเอง พูดอะไรไม่ออกไปชั่วขณะหนึ่งสภาพเขาแบบนี้ ยังคิดจะปกป้องนางอีกหรือ?"ข้

เสิ่นเสวียนฟังถึงตรงนี้จึงเอ่ยขึ้นเสียงเรียบ "ดูท่า ช่วงสิบกว่าปีนี้พวกท่านเองก็ตรวจสอบมาได้ไม่น้อยเลย"พวกเขาไม่รู้เรื่องภายในเหล่านี้ แต่มาได้ยินจากฟู่จิ้นเชินเสียอย่างนั้นฟู่จิ้นเชินมองเขา"พวกเราก็น่าจะเพราะสำรวจมาถึงจุดนี้ จึงถูกคนของลัทธิเทพทำลายล้างไล่สังหารเอา เจ้าลัทธิเทพทำลายล้างคนนั้นก็ยังไม่นานด้วย เป็นไปได้มากว่าความคิดที่จะหาเจ้าลัทธิคนใหม่ยังไม่หายไปไหน พวกเขาไม่มีทางให้พวกเราเอาเรื่องพูดออกไปแน่นอน ดังนั้นจึงทำทุกวิถีทางเพื่อสกัดพวกเรา""แล้วทำไมพวกเขาถึงยังไม่เอาชีวิตพวกท่าน แค่ทำให้พวกท่านความทรงจำสับสนแค่นี้หรือ?" เซียวหลันยวนถามฟู่จิ้นเชินยิ้มขืนเสิ่นเชี่ยวตอนนี้ก็พูดแทนเขาขึ้นมาอย่างทนไม่ไหว"พวกเขาคิดจะเอาชีวิตพวกเรามาตลอด ไม่ใช่แค่คนของลัทธิเทพทำลายล้าง แต่ยังมีคนจากแคว้นเจาด้วย หลายปีมานี้พวกเราหลบนั่นทีนี่ที โชคดีที่สามีข้าฉลาด สามารถสลัดการล่าสังหารของพวกเขาได้ตลอด เรื่องร้ายจึงกลายเป็นดีได้"ถ้าหากไม่ใช่เพราะฟู่จิ้นเชินฉลาดสุขุมล่ะก็ พวกเขาคงตายไปไม่รู้ตั้งแต่กี่ปีก่อนแล้วแต่แม้จะรักษาชีวิตไว้ได้ แต่ก็ยังถูกวางแผนใส่หลายต่อหลายครั้งอยู่ พวกเขาทั้

ในช่วงยาวนานที่ผ่านมา เรื่องนี้พาดอยู่ระระหว่างพวกเขา ทำให้ส่วนลึกของความรู้สึกพวกเขากลับเหมือนมีกำแพงมากั้นกันไว้ จะอย่างไรก็ไม่อาจใกล้ชิดกันได้เลยตอนนี้เซียวหลันยวนพูดมาเช่นนี้ ฟู่จาวหนิงก็พลิกกุมมือเขาทันทีทั้งสองคนมองอีกฝ่าย ในดวงตาสะท้อนหน้าตาของอีกฝ่ายออกมา"แฮ่ม" เสิ่นเสวียนกระแอมขึ้นมาเสียงหนึ่งสนใจเขาหน่อยก็ดีนะเขายังอยู่ที่นี่นา สายตาที่พวกเขาสบกันแทบจะเหนียวจนยืดเป็นเส้นอยู่แล้วฟู่จาวหนิงหน้าร้อนผะผ่าว มองไปทางเขา"ท่านลุง ท่านคิดว่าอย่างไรล่ะ?"เสิ่นเสวียนพยักหน้า "ไม่น่าใช่นางที่วางยา พวกเขาไม่รู้ว่าพบเรื่องนี้หรือเปล่า เสิ่นเชี่ยวแม้จะไม่ใช่คนถนัดซ้าย แต่ว่าพอนางใช้ช้อน กลับใช้มือซ้ายขึ้นมา""อ๋า?""อื๋อ?"ฟู่จาวหนิงกับเซียวหลันยวนตะลึงงันไปเสิ่นเสวียนหัวเราะ "เพราะนางเป็นน้องสาวข้า การสังเกตของข้าส่วนใหญ่เลยอยู่บนตัวนาง ก่อนหน้านี้ข้าเองก็เคยมองพวกเขากินข้าวอยู่"แล้วยังมองอยู่นอกหน้าต่างตั้งนานสองนาน"เย็นวันนั้นตอนที่ข้ากับหลันยวนกำลังคุยกันเรื่องนี้ เขาตรวจสอบเรื่องในปีนั้นไว้ละเอียดมาก กระทั่งยังจัดวางคนในจำนวนที่เท่ากันที่ห้องตำหนักนั้นเพื่อดูสถา

เดิมทีคิดว่าในที่สุดพอตรวจสอบเรื่องในตอนนั้นชัดเจนแล้ว เซียวหลันยวนที่อย่างน้อยคืนนี้ก็น่าจะบอกความในใจกับนางได้: ก็ยังไม่รู้เหมือนกันว่าควรพูดอะรไ"เด็กโง่ ข้าไม่ได้ป่าเถื่อนขนาดนั้นเสียหน่อย คิดอะไรกันน่ะ"เขางึมงำเสียงต่ำ โอบนางไว้แน่นคืนนี้นางเหนื่อยเอามากๆ เขาจะไปคิดเรื่องพวกนั้นได้อย่างไร? ก็แค่อยากจะคุยกับนางให้มากหน่อยแค่นั้น ไม่คิดว่านางจะง่วงขนาดนี้แต่อารมณ์ของเซียวหลันยวนตอนนี้ก็ผ่อนคลายมากไม่ได้ผ่อนคลายแบบนี้มาหลายปีแล้ว เขาโอบฟู่จาวหนิงไว้ จูบลงไปบนเส้นผมนาง หลับตาลง เพียงไม่นานก็ผล็อยหลับไป"ส่งคนออกไปหาทันที หาตัวอ๋องเจวี้ยนออกมาให้ข้าให้ได้!"ในวังจักรพรรดิต้าชื่อ องค์จักรพรรดิกำลังรับสั่งเสียงขรึมกับองครักษ์ลับหน้าดำคร่ำเครียด"ขอรับ"องครักษ์พุ่งตัวออกไปอย่างรวดเร็วไฟเทียนในวังบรรทมยังสว่างไสว ส่องใบหน้าที่เปลี่ยนไปมาระหว่างความสดใสกับมืดครื้มขององค์จักรพรรดิ ทำให้เขาดูแล้วน่ากลัวหน่อยๆ"ใครก็ได้"ขันทีที่คอยเฝ้าอยู่ด้านนอกก็โค้งตัวเดินเข้ามา"ฝ่าบาท?""เตรียม..."องค์จักรพรรดิเดิมทีจะพูดว่าเตรียมไปยังวังบรรทมขององค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้น แต่คำพูดมาถึงมุมป