บทที่ 1242

ความคิดนี้เด็ดขาดมาก

เสิ่นเสวียนรู้สึกต้องมองฟู่จิ้นเชินใหม่เสียแล้ว

"ตอนนั้นองค์จักรพรรดิยังทรงมีเมตตามาก ดังนั้นข้าจึงกล้าเสี่ยงเช่นนี้ ยังดีที่ปกติข้ารู้จักคนอยู่ไม่น้อย พวกเขาตอนนั้นเองก็ยินดีจะช่วยเหลือ พวกเราทิ้งเงินเอาไว้ให้ที่บ้าน แล้วยังให้คนส่งจดหมายให้ จากนั้นจึงหลบหนีออกจากเมืองหลวง"

พูดถึงจุดนี้ พวกของฟู่จาวหนิงก็พอจะรู้เรื่องราวในตอนนั้นคร่าวๆ แล้ว

แต่ที่ฟู่จาวหนิงยังไม่ค่อยเข้าใจก็คือ...

"พวกท่านทิ้งเงินไว้เท่าไรหรือ? ส่งจดหมายอะไรไว้?"

พอได้ยินนางถามเช่นนี้ ฟู่จิ้นเชินก็หน้าเปลี่ยนสีทันที

เขาเองก็ฉลาดมาก เข้าใจขึ้นมาทันควัน "พวกเจ้าไม่ได้รับเงินและก็ไม่ได้รับจดหมายด้วยอย่างนั้นหรือ?"

"ไม่มีเลย"

ฟู่จาวหนิงส่ายหัว สีหน้าเย็นวาบลงมา

ถ้าตอนนั้นพวกเขามีเงินอยู่บ้าง ท่านปู่คงไม่ต้องลำบากขนาดนี้ แล้วถ้ามีจดหมาย ท่านปู่เองก็คงไม่ต้องรู้สึกเหมือนฟ้าถล่มลงมาเช่นนี้ด้วย ไม่รู้เลยว่าพวกเขาไปไหน เป็นตายร้ายดีอย่างไร

หลายปีมานี้ ในใจก็เหมือนแขวนห้อยไว้กลางอากาศ

"ตอนนั้นก่อนที่จะไป ข้าจะอย่างไรก็ต้องดูแลท่านพ่อกับลูกสาว ดังนั้นรางวัลที่ได้มาในตอนนั้นจึงนำไปจำนำเป็นเงินหมด