บททั้งหมดของ อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส: บทที่ 1261 - บทที่ 1270

เซียวหลันยวนสองมือกดเบาๆ บนบ่าฟู่จาวหนิง มองนาง"ถ้าหากบอกว่าข้าไปหลอกใครให้หลงได้ คนที่ข้าอยากหลอกให้หลงที่สุดก็คือเจ้า อยากให้เจ้ารักใบหน้านี้ หลงใหลใบหน้านี้จนถอนตัวไม่ขึ้น"เสียงเขาทุ้มลึกมีเสน่ห์ดึงดูด พร้อมความเย้ายวนเล็กน้อย ฟังจนหูฟู่จาวหนิงคันยุบยิบ"ท่านคิดตื้นไปแล้ว!"นางยื่นมือดันไว้บนหน้าอกเขา ขยับตัวเข้าไปหา เงยหน้ามองเขา ยิ้มจนตาเป็นเส้นโค้ง"ท่านไม่รู้สินะว่าหน้าตามันแก่ง่าย ความงามรักษาให้คงอยู่นั้นแสนยาก? ความคิดที่จะใช้หน้าตามาปฏิบัติกับคนนะมันใช้ไม่ได้หรอกนะ พี่ชาย..."คำเรียกสุดท้าย นางยังยกเสียงขึ้นสูงลากยาว แผ่วเบาออดอ้อน"เรียกข้าว่าอะไรนะ?"รางของเซียวหลันยวนเกร็งขึ้นมาทันที รู้สึกความร้อนหลั่งทะลักเขาไม่เคยรู้เลยว่าแค่ลูกไม้เล็กๆ ของฟู่จาวหนิงก็ทำเขาแทบจะรับมือไม่อยู่"พี่ชาย~"ฟู่จาวหนิงเงยหน้าขึ้นในอ้อมกอดเขา กระพริบตาปริบๆคำเรียกไร้สาระนี่!เขาชอบแฮะเซียวหลันยวนก้มหน้าลงทันควัน จูบประทับลงไปบนปากนางอีกครั้งฟู่จาวหนิงรู้สึกว่าครั้งนี้เขาไม่เหมือนตอนปกติ รุนแรงเหลือเกินจนลมหายใจของนางสับสน ความรู้สึกแทบจะจมดิ่ง เขาจึงปล่อยนางออก กดนางไว้ใ

ผู้อาวุโสจี้พักผ่อนไปครู่หนึ่ง พอได้ยินต่งฮ่วนจือรายงานถึงสถานการณ์ของสาขาเมืองจี้ในช่วงหนึ่งปีนี้แล้วยังพูดถึงวัตถุดิบยาที่พ่อค้ายาเหล่านั้นได้รับมาด้วย"พ่อค้ายาพวกนั้นมักจะไปหมู่บ้านรอบๆ นี้รวบรวมวัตถุดิบยา แล้วช่วงนี้จู่ๆ ก็เข้าไปในหมู่บ้านเล็กแห่งหนึ่งโดยที่ไม่ตั้งใจ แล้วยังพูดถึงหมู่บ้านแห่งนั้นจนน่าขนลุกขึ้นมาอีก""โอ๋?""ก่อนหน้านี้ไม่เคยมีใครได้ยินชื่อหมู่บ้านนั้นมาก่อน จึงยังไม่เคยมีใครเข้าไป ครั้งนี้พ่อค้ายาพวกนั้นเนื่องจากหลงทางในภูเขาเพราะหมอกลวงตา พอเดินไปเดินมา จู่ๆ ก็ว่าที่นั่นมีหมู่บ้านเล็กๆ แห่งหนึ่งซ่อนอยู่ ในหมู่บ้านมีวัตถุดิบยาล้ำค่าอยู่มากมาย ทุกคนล้วนดีใจกันยกใหญ่ จึงซื้อมาทั้งหมดเลย"ต่งฮ่วนจือนึกถึงเรื่องนี้แล้วก็เสียดายหน่อยๆ"น่าเสียดายที่คนของพันธมิตรโอสถไม่ได้ไป แต่ว่า หลังจากพ่อค้าเหล่านัน้กลับมาวัตถุดิบยาส่วนใหญ่ก็ยังมาขายให้พวกเรา เพียงแต่มีวัตถุดิบยาบางอย่างข้าไม่รู้วิธีจัดการ จึงเขียนจดหมายไปหาเจ้าพันธมิตร เจ้าพันธมิตรเห็นด้วยที่จะให้คนในสมาคมหมอใหญ่มาลองดู ผลคือคนของสมาคนหมอใหญ่พอดูวัตถุดิบยาเหล่านั้น ก็ตัดสินใจเปลี่ยนให้งานประชุมหมอใหญ่มาจัดที

เซียวหลันยวนมองเห็นจุดปักหลายแห่งแค่เหลือบดูก็มองออกแล้วว่าฝีมือการปักนั้นประณีตยอดเยี่ยมปลอกแขนสีดำปักลายค้างคาวแดงเข้ม ดูสูงส่งล้ำค่า มองแล้วไม่ใช่ของธรรมดาทั่วไปเลยสาเหตที่ทำให้สายตาของเขามองไป เพราะเขารู้สึกว่าลักษณะเช่นนี้ดูคุ้นตาเสียเหลือเกิน ไม่ใช่สิ่งที่เห็นได้บ่อยในแคว้นเจาหรือต้าชื่อ แต่เป็นความงามประณีตและยังสูงส่งเขาคิดๆ ในใจก็สั่นกึกขึ้นมาเพราะลักษณะเช่นนี้ ดูคล้ายกับของตงฉิงมากสิ่งของของตงฉิงที่เขาได้รับมาจากเขาอวี้เหิง บนชุดชาววังเหล่านั้น ก็มีลักษณะงานปักเช่นนี้ปลอกแขนเองก็แบบเดียวกันและเพราะเหตุนี้ สายตาของเขาจึงหยุดอยู่บนปลอกแขนคู่นี้นานพอควรเฉินฮ่าวจูพอเห็น ในใจก็ลิงโลดขึ้นมาเขาชอบหรือเปล่านะ?ชอบปลอกแขนคู่นี้ที่นางปักเย็บเองกับมือหรือเปล่านะ?ถ้าหากปลอกแขนนี้สวมอยู่บนข้อมือเขา น่าจะดูดีเลยกระมัง"นี่เจ้าปักเองหรือ?"ฟู่จาวหนิงได้ยินเซียวหลันยวนถามคำนี้ เท้าก็หยุดชะงัก รู้สึกเกินคาดขึ้นมาเซียวหลันยวนเดิมทีเป็นพวกนิสัยเย็นชามาก แล้วการบุกมาหาถึงหน้าประตูเช่นนี้ ด้วยสมองของเขาก็น่าจะเข้าใจเป้าหมายของอีกฝ่ายอยู่นะนางเดิมทีคิดว่าภายใต้สถานการณ

หมู่บ้านนั้น ไม่มีชื่อหลักๆ คือก่อนหน้านี้ไม่เคยมีใครได้ยินมาก่อน ตอนนั้นหลังจากที่พวกพ่อค้ายาเข้าไปก็ไม่ได้ถามชื่อหมู่บ้าน ดังนั้นตอนนี้พวกเขาเวลาเรียกขึ้นมาจึงเรียกว่าหมู่บ้านนิรนามว่ากันว่าหมู่บ้านนิรนามอยู่บนหน้าผาเล็กแห่งหนึ่ง ถ้าจะไปก็ต้องปีนทางเนินชัน แล้วบนทางเนินชั้นนั้นยังมีวัชพืชรกครึ้มรวมถึงหินแหลมคมอีกไม่น้อย ดังนั้นคนของหมู่บ้านนี้จึงไม่ค่อยจะลงมานัก และไม่มีคนขึ้นไปด้วยตอนนี้พวกเขากระทั่งหน้าผาเล็กนั่นก็ยังหาไม่เจอ"ป่าผืนนี้อุดมสมบูรณ์จริงๆ แล้วยังแปลกอีกด้วย ข้าในน่าจะมีต้นน้ำอยู่ ชื้นเอามากๆ แล้วยังเย็นอีกด้วย พอตกค่ำลมหนาวนั่นก็จะพัดเข้าไปถึงในกระดูกเลยทีเดียว ดังนั้นถ้าหลงทางอยู่ด้านในก็ลำบากแน่"ต่งฮ่วนจือไปด้วยกันกับพวกเขาระหว่างทางเขาก็บอกถึงข่าวที่ตนเองไปหามาให้พวกเขาฟัง"ตอนนี้ยังไม่มีใครบอกว่าเจอทางเข้า พวกเขาเองก็ไม่กล้าเข้าไปค้างคืนในป่า เพียงแค่ทิ้งคนไว้ด้านนอกป่า ก่อไฟ พอฟ้าตะวันตกเริ่มมืดแล้วยังหาไม่เจอ ก็จะรีบกลับออกมากัน จะค้างแรมในป่าไม่ได้"พ่อค้ายาหลายคนนั้นตอนแรกได้เข้าไปจากทางนี้ พวกเขาวนไปเวียนมาในเขาลึกหลายวัน ถึงไปเจอกับชาวบ้านของหมู

ซือถูไป๋งงงันไปครู่หนึ่ง จากนั้นรอยยิ้มที่ริมฝีปากจึงแข็งทื่อไปฟู่จาวหนิงตอนนี้ไม่คิดอยากจะพูดกับเขาเลยสักคำหรือ?พวกเขาก็ยังเป็นเพื่อนเก่ากันอยู่กระมังเพื่อนที่รู้จักจากแคว้นเจา มาเจอกันอีกครั้งในเมืองจี้ที่ไกลขนาดนี้ ถ้าตามหลักการถ้าคุยกันบ้างก็ไม่น่าจะเป็นอะไรนี่เขาเห็นนางมากับผู้อาวุโสจี้ ถ้าอย่างนั้นก็น่าจะสนใจกับวัตถุดิบยาของหมู่บ้านนิรนามนี้แน่นอนเขาเองยังคิดจะเอาข่าวที่หามาเล่าให้นางฟังอยู่ ถือว่าเป็นการแบ่งปันให้นางซือถูไป๋หัวเราะขืนๆ ขึ้นมาเสียงหนึ่งด้านหลังเขามีแม่นางสวมผ้าคลุมหน้าคนหนึ่งเดินเข้ามา มองๆ แผ่นหลังฟู่จาวหนิง จากนั้นก็มองซือถูไป๋"คุณชายซือถือดูท่านจะปล่อยว่างแม่นางฟู่ไม่ลงเสียแล้ว" เสียงของนางแผ่วเบาเอามากๆ แค่ให้ซือถูไป๋ได้ยินเท่านั้นซือถูไป๋หันกลับมา สบตากับสายตาสุกใสของนาง ประหลาดใจ"องค์หญิงใหญ่พูดเรื่องน่าขันเสียแล้ว"ถูกต้อง คนผู้นี้คือองค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นเพียงแต่นงตอนนี้สวมเสื้อผ้าชุดสามัญ คลุมหน้าไว้ด้วยผ้าคลุมบาง บนเส้นผมก็ไม่ได้มีเครื่องประดับใด ราวกับล้างเอาความหรูหราออกไปจนหมด ไม่ได้ดูเด่นสะดุดตาเลย"ไม่ใช่บอกให้เรียกข้าว่าแม่นาง