บทที่ 1262

เซียวหลันยวนสองมือกดเบาๆ บนบ่าฟู่จาวหนิง มองนาง

"ถ้าหากบอกว่าข้าไปหลอกใครให้หลงได้ คนที่ข้าอยากหลอกให้หลงที่สุดก็คือเจ้า อยากให้เจ้ารักใบหน้านี้ หลงใหลใบหน้านี้จนถอนตัวไม่ขึ้น"

เสียงเขาทุ้มลึกมีเสน่ห์ดึงดูด พร้อมความเย้ายวนเล็กน้อย ฟังจนหูฟู่จาวหนิงคันยุบยิบ

"ท่านคิดตื้นไปแล้ว!"

นางยื่นมือดันไว้บนหน้าอกเขา ขยับตัวเข้าไปหา เงยหน้ามองเขา ยิ้มจนตาเป็นเส้นโค้ง

"ท่านไม่รู้สินะว่าหน้าตามันแก่ง่าย ความงามรักษาให้คงอยู่นั้นแสนยาก? ความคิดที่จะใช้หน้าตามาปฏิบัติกับคนนะมันใช้ไม่ได้หรอกนะ พี่ชาย..."

คำเรียกสุดท้าย นางยังยกเสียงขึ้นสูงลากยาว แผ่วเบาออดอ้อน

"เรียกข้าว่าอะไรนะ?"

รางของเซียวหลันยวนเกร็งขึ้นมาทันที รู้สึกความร้อนหลั่งทะลัก

เขาไม่เคยรู้เลยว่าแค่ลูกไม้เล็กๆ ของฟู่จาวหนิงก็ทำเขาแทบจะรับมือไม่อยู่

"พี่ชาย~"

ฟู่จาวหนิงเงยหน้าขึ้นในอ้อมกอดเขา กระพริบตาปริบๆ

คำเรียกไร้สาระนี่!

เขาชอบแฮะ

เซียวหลันยวนก้มหน้าลงทันควัน จูบประทับลงไปบนปากนางอีกครั้ง

ฟู่จาวหนิงรู้สึกว่าครั้งนี้เขาไม่เหมือนตอนปกติ รุนแรงเหลือเกิน

จนลมหายใจของนางสับสน ความรู้สึกแทบจะจมดิ่ง เขาจึงปล่อยนางออก กดนางไว้ใ