บทที่ 1263

"ทราบ"

ไป๋หูแม้จะสงสัยอยู่บ้าง แต่ก็ยังหมุนตัวเดินออกไป

"ดื่มชาหน่อยไหม?" เซียวหลันยวนมองไปทางฟู่จาวหนิง

ฟู่จาวหนิงรีบไปนั่งลงข้างโต๊ะ ขายหน้า ขายหน้าจริงๆ นี่นางถูกจูบจนมึนหัวควบคุมไม่ได้เลยหรือนี่

เซียวหลันยวนมองสภาพนางแล้วอดหัวเราะขึ้นมาเบาๆ ไม่ได้

อีกด้านหนึ่ง ในเรือนเล็กหลังหนึ่งข้างๆ พันธมิตรโอสถ เฉินฮ่าวปิงยกเท้าเดินเข้าไปในห้องอุ่น และเจอกับแม่ของนางที่กำลังเย็บปักถักร้อยอยู่ริมหน้าต่าง

ฮูหยินเฉินอายุสามสิบต้นๆ ผมดำราวกับเมฆเบา ถูกกดไว้ด้วยปิ่นไข่มุกงาม ดูอ่อนหวานทรงสง่า มองแล้วเป็นหญิงสาวที่อ่อนโยนมากคนหนึ่ง

เข็มในมือนางเหมือนกำลังเริงระบำ ยกขึ้นปักลง เต็มไปด้วยความงาม

บทกรอบปักเย็บ รูปดอกบ๊วยกลางหิมะประณีตที่ใกล้จะเสร็จสมบูรณ์ ดอกบ๊วยแต่ละดอกนั้นก็ดูราวกับมีชีวิต จนแทบจะได้กลิ่นหอมของดอกบ๊วยเลยอย่างไรอย่างนั้น

"ท่านแม่ ไม่ใช่ว่าบอกท่านไปแล้วหรือ? ว่าอย่านั่งปักนานนัก ท่านต้องลุกออกไปเดินบ้าง ไม่ใช่นั่นสุขภาพท่านจะรับไม่ไหวเอานะ"

เฉินฮ่าวปิงรีบเดินเข้ามา กดมือของนางลง ไม่ยอมให้นางปักต่อ

ฮูหยินเฉินเงยหน้ามองนาง ยิ้มให้นางอย่างอบอุ่น "ได้ได้ได้ ข้าฟังเจ้าก็แล้วกัน"

"