บททั้งหมดของ อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส: บทที่ 1231 - บทที่ 1240

ฟู่จาวหนิงรู้สึกตัวเองเขินหน่อยๆนางคิดอะไรกันเล่า? มองเซียวหลันยวนเป็นใครกัน เวลาแบบนี้เขาคงไม่ฉวยโอกาสหรอกนางเหนื่อยจนมีสภาพนี้แล้ว เขาจะมาทรมานนางอีกได้อย่างไร?เซียวหลันยวนเห็นหูนางแดงหน่อยๆ ก็รู้สึกแปลกใจเล็กน้อย"หนิงหนิงอายหรือ?"เขาไม่ค่อยเห็นเธอแสดงอาการเขินอายเท่าไรนัก ปกติรู้สึกแค่นางเป็นคนที่ทำอะไรใจเย็นและนิ่งมาก ไม่มีท่าทีเขินอายแบบหญิงสาวทั่วไป ไม่คิดว่านางเองก็จะมาเขินจนหูแดงแบบนี้เห็นท่าทางนางแบบนี้ เขาก็รู้สึกอบอุ่นในใจขึ้นมาเขาหลงรักความแข็งแกร่งมั่นคงแน่วแน่กล้าหาญของนาง ความเฉลียวฉลาดคล่องแคล่วว่องไว แต่บางครั้งท่าทางสาวน้อยเช่นนี้ของนางก็ทำให้เขารู้สึกชอบเอามากๆ"แค่รู้สึกว่าตัวเองเข้าใจท่านผิดน่ะ" ฟู่จาวหนิงอายจุดนี้แต่ว่าเขาถามออกมาแล้ว นางเองก็ตอบกลับอย่างตรงไปตรงมา"ไม่ค่อยเห็นเจ้าทำตัวแบบนี้" เซียวหลันยวนหัวเราะขึ้นมาอย่างอดไม่อยู่หลายวันนี้นางเหนื่อยและยุ่งเอามากๆ ต่อให้ตอนกลางคืนที่นอนลงมาในสมองก็ยังคิดถึงเรื่องวัตถุดิบยาต่างๆ เขาจะไปทรมานนางในช่วงนี้ได้อย่างไรกัน?แค่จะห่วงนางยังทำไม่ทันเลยเพราะมีเขาใช้กำลังภายในนวด บวกกับแช่ในบ่อน้ำพุร้

ฟู่จิ้นเชินรู้สึกว่าตนเองเหมือนฝันมาอย่างยาวนานในความฝันเต็มไปด้วยความแปลกประหลาด ประเดี๋ยวก็มีเขา ประเดี๋ยวก็ภรรยา ประเดี๋ยวก็คนชั่ว แล้วยังมีสัตว์ร้ายอีกในฝันมีทั้งพายุลมฝนต่างๆ นานา ความทุกข์ทรมานก็ล้วนผ่านมาหมดแล้ว และยังไปยืนอยู่ริมเหวความเป็นความตายมาอีกนับครั้งไม่ถ้วนตอนที่ฟื้นขึ้นมา เขาสัมผัสได้ว่าตนเองลืมตาไม่ขึ้น หนังตาเหมือนถูกแปะไว้อย่างไรอย่างนั้น หนักอึ้งเอามากๆแต่ว่า ในฝันมีท่านพ่อ แล้วก็มีลูกสาวด้วยลูกสาว จาวหนิงของนาง!ฟู่จิ้นเชินตกตะลึงในใจ เบิกตาโพลงขึ้น พริบตาที่มีแสงสว่างเข้ามา ก็ทำให้เขาไม่รู้ว่าตนเองอยู่ที่ใด วันไหนเวลาไหน"จาวหนิง..."แต่พอเขาเอ่ยปากขึ้นก็เรียกชื่อนี้ขึ้นมาเสิ่นเสวียนที่นั่งอยู่ข้างๆ ตกตะลึงเล็กน้อย หันหน้ามองไปทางเขาฟู่จิ้นเชินรู้สึกว่าตนเองเบิกตาโพลงขึ้นฉับพลัน อันที่จริงจากที่เสิ่นเสวียนเห็น เขายังคงพยายามลืมตาขึ้นช้าๆ อย่างยากลำบากเขาได้ยินฟู่จิ้นเชินเรียกว่าจาวหนิงนี่คือจำขึ้นมาได้แล้วหรือ? จำลูกสาวของเขาได้แล้ว?เสิ่นเสวียนลุกขึ้นเดินเข้ามาฟู่จิ้นเชินวางสายตามาบนตัวเขาทันที"เสิ่น... เสิ่น...""เสิ่นเสวียน ข้าคือเ

เสิ่นเสวียนกับเซียวหลันยวนเองก็มองฟู่จาวหนิงจังหวะนี้ สายตาคนทั้งหมดในห้องล้วนไปรวมอยู่บนตัวของนางเซียวหลันยวนคิถึงสิ่งที่เขาตรวจสอบมาก่อนหน้านี้ ชีวิตที่ฟู่จาวหนิงเผชิญมาก่อนอายุสิบหกปีเขาคิดถึงภาพที่นางไล่ตามก้นเซียวเหยียนจิ่งอยู่ด้านหลัง ทอดทิ้งเกียรติและความสงบเสงี่ยมของหญิงสาวคนหนึ่ง คิดแต่จะเอาใจเซียวเหยียนจิ่ง คิดแค่จะให้เซียวเหยียนจิ่งรับนางไปแต่งด้วย เพื่อให้ท่านปู่วางใจเขาคิดถึงตอนที่นางไปขุดยาสมุนไพร ผลคือถูกคนหัวเราะเย้ยหยัน บอกว่าที่นางขุดมาคือผักป่า คือหญ้าวัชพืช บอกว่านางไม่มีความรู้ หน้าด้าน ชอบทำให้คนอื่นรำคาญ ไม่รู้อะไรเลยน่าขบขันบอกว่านางเป็นพวกบ้านนอกที่ตกอับ ญาติมิตรในบ้านตระกูลฟู่พวกนั้นก็ยังรังแกบีบคั้นนางสารพัด บีบให้นางกับปู่ของนางไปอยู่ในเรือนโทรมเล็กๆ หลังหนึ่งนางไม่มีพ่อแม่คอยดูแลทนุถนอม แล้วยังต้องดูแลท่านปู่ที่ป่วยหนักอีก สุดท้ายจึงต้องมาหาทางออกด้วยการวิ่งโร่หาคู่ครองสามีภรรยาฟู่จิ้นเชินรู้เรื่องพวกนี้ไหม?ความทรมานสิบกว่าปี ลูกสาวของพวกเขาก็ทนรับมาได้แล้ว พวกเขารู้บ้างไหม?ตอนแรกสุดที่พบกัน เขาเห็นว่าฟู่จาวหนิง ผอมจนแค่ลมก็ยังพัดจนล้มได้

ฟู่จาวหนิงสีหน้าแปลกประหลาดไปเซียวหลันยวนตอนยังเด็ก หัวเราะให้เสิ่นเชี่ยวเจ้าเด็กคนนี้คงจะคิดไม่ถึงเลยว่าคนที่ตนเองหัวเราะให้ตอนนั้น กลับมาวางยาพิษใส่เขาแบบนี้?ฟู่จาวหนิงคิดถึงจุดนี้แล้วก็อยากจะหัวเราะขึ้นมาเซียวหลันยวนอยากจะบอกว่าพูดจาเลอะเลือน ตอนนั้นเขาจะมาหัวเราะใส่นางอย่างไม่มีเหตุผลได้อย่างไรกัน?แต่เขาตอนนั้นก็ยังเล็กมาก ไม่มีความทรงจำอะไรเลยพวกเขาเสิ่นเชี่ยวก็สนใจแต่ฟู่จาวหนิง ไม่ได้สนใจถึงตัวคนข้างๆเลย ไม่มองมาทางนี้ด้วยซ้ำสายตาฟู่จิ้นเชินเองก็ตกอยู่บนหน้าฟู่จาวหนิงตลอด ไม่อยากจะเบี่ยงสายตาออกเลยแม้แต่น้อย"ข้าตอนนั้นพอเห็นองค์ชายหัวเราะให้ ในใจก็รู้สึกยินดีมาก ดังนั้นจึงมองเขาอยู่ข้างๆ มากหน่อย ต่อมาพองานเลี้ยงกำลังจะเริ่ม ทุกคนก็ออกไป ข้าเองก็ออกมาด้วย"ความทรงจำเหล่านี้พูดได้ว่านานมากแล้ว แต่น่าจะเพราะก่อนหน้านี้ความทรงจำนางค่อนข้างสับสน ตอนนี้พอเริ่มคิดอีกทีกลับกระจ่างชัดขึ้นมา ตอนที่สมองสับสนพอผ่านไปสิบกว่าปี ก็เหมือนนำเรื่องสิบกว่านี้ปีนี้หดเล็กลงอย่างไรอย่างนั้น"ท่านพูดต่อไปเถอะ เรื่องราวในตอนนั้นสำคัญมาก รายละเอียดอะไรก็อย่าให้ขาดตกบกพร่อง"ฟู่จาวหนิง

เสิ่นเชี่ยวกำลังเล่าเรื่องในตอนนั้นคนในห้องก็ล้วนนิ่งงันไม่ขัดนาง เพราะนางน่าจะกำลังคิดไปด้วยพูดออกมาด้วย"ภายหลังข้าจึงออกมา แต่ก็ไม่รู้เพราะอะไร หลังจากนั้นสมองของข้าก็มึนๆ งงๆ แล้วยังเวียนหัวด้วย ข้าก่อนหน้านี้บางครั้งก็มีอาการแบบนี้ ดังนั้นจึงไม่คิดจะอยู่ต่อแล้ว เดี๋ยวจะทำอะไรพลาดขึ้นตอนอยู่ในงานเลี้ยง""ข้าตอนนั้น" เสิ่นเชี่ยวดวงตาดูว่างเปล่า "ตอนนั้นข้าไปหาสาวใช้วัง บอกว่าจะออกจากวังก่อน แต่สาวใช้วังบอกว่าไม่ได้ ตอนนั้นยังไม่มีใครออกไป ไม่สามารถส่งข้าออกไปตามลำพังได้ จึงชี้ไปที่ตำหนักข้างแห่งหนึ่ง บอกว่าถ้ารู้สึกแย่จริงๆ ก็ไปพักผ่อนที่นั่นได้"พวกเขารู้ ว่าเสิ่นเชี่ยวใกล้จะพูดถึงจุดสำคัญแล้ว"ข้าตอนนั้นก็ไร้เดียงสา ไม่รู้สึกสงสัยอะไรเลย กระทั่งรู้สึกว่า ข้าอยู่ที่นั่นตัวตนฐานะนั้นต่ำต้อยที่สุด คนอื่นต่อให้คิดจะทำร้าย ก็คงไม่มาถึงข้าหรอก เพราะข้าเองก็แค่คนธรรมดา ไม่ใช่คนสูงศักดิ์อะไร ไม่ว่าจะเป็นใคร แค่ยื่นนิ้วออกมาส่งๆ นิ้วหนึ่งก็บี้ข้าตายได้แล้ว"เสิ่นเชี่ยวตอนนั้นคิดเช่นนั้นจริงๆและเพราะสามีของนางไปช่วยชีวิตองค์จักรพรรดิไว้โดยบังเอิญ ได้รับโอกาสให้มาอยู่เบื้องหน้าพระพั