บทที่ 1234

ฟู่จิ้นเชินรู้สึกว่าตนเองเหมือนฝันมาอย่างยาวนาน

ในความฝันเต็มไปด้วยความแปลกประหลาด ประเดี๋ยวก็มีเขา ประเดี๋ยวก็ภรรยา ประเดี๋ยวก็คนชั่ว แล้วยังมีสัตว์ร้ายอีก

ในฝันมีทั้งพายุลมฝนต่างๆ นานา ความทุกข์ทรมานก็ล้วนผ่านมาหมดแล้ว และยังไปยืนอยู่ริมเหวความเป็นความตายมาอีกนับครั้งไม่ถ้วน

ตอนที่ฟื้นขึ้นมา เขาสัมผัสได้ว่าตนเองลืมตาไม่ขึ้น หนังตาเหมือนถูกแปะไว้อย่างไรอย่างนั้น หนักอึ้งเอามากๆ

แต่ว่า ในฝันมีท่านพ่อ แล้วก็มีลูกสาวด้วย

ลูกสาว จาวหนิงของนาง!

ฟู่จิ้นเชินตกตะลึงในใจ เบิกตาโพลงขึ้น พริบตาที่มีแสงสว่างเข้ามา ก็ทำให้เขาไม่รู้ว่าตนเองอยู่ที่ใด วันไหนเวลาไหน

"จาวหนิง..."

แต่พอเขาเอ่ยปากขึ้นก็เรียกชื่อนี้ขึ้นมา

เสิ่นเสวียนที่นั่งอยู่ข้างๆ ตกตะลึงเล็กน้อย หันหน้ามองไปทางเขา

ฟู่จิ้นเชินรู้สึกว่าตนเองเบิกตาโพลงขึ้นฉับพลัน อันที่จริงจากที่เสิ่นเสวียนเห็น เขายังคงพยายามลืมตาขึ้นช้าๆ อย่างยากลำบาก

เขาได้ยินฟู่จิ้นเชินเรียกว่าจาวหนิง

นี่คือจำขึ้นมาได้แล้วหรือ? จำลูกสาวของเขาได้แล้ว?

เสิ่นเสวียนลุกขึ้นเดินเข้ามา

ฟู่จิ้นเชินวางสายตามาบนตัวเขาทันที

"เสิ่น... เสิ่น..."

"เสิ่นเสวียน ข้าคือเ